Dagblaðið Vísir - DV - 13.10.2000, Side 16

... gamall
maður, nánast dauður, alltaf
blankur en þrátt fyrir það skil ég
ekki yfir hverju gamla fólkið á
Austurvelli er að kvarta. Ég hef
alla tíð verið mikill óreglumaður,
drukkið og djammað, sofið hjá
alis konar kerlingum (mömmum
ykkar og ömmum), eytt pening-
unum í alls konar drasl eins og
spilakassa Rauða krossins og
Pokemon, ég hef pissað utan í
opinberar stofnanir af því að það
er svo fyndið og gengiö með við-
bjóðslega ljóta hárkollu í tutt-
En það hvarflar ekki að mér að
vera með svona væl. Gamalt fólk
á ekki betra skilið. Við, gamla
fólkið, reynum alltaf að vera
óþekk þegar við mögulega getum.
Við eignum okkur heitu pottana í
sundlaugunum, látum hárin
standa út úr sundskýlunni, þvæl-
umst fyrir alvöru fólki í matar-
búðum, höldum Kristnitökuhá-
tíðir á hverju ári, köllum alla
fasista sem okkur sýnist og
göngum í skræpóttum jogging-
göllum, bara til að stríða. Við
hrækjum á ungt fólk og gefum
út endalausar endurminningar
um eitthvað bull sem enginn nennir að lesa ...
... um.
Það erum við sem stöndum fyrir því aö hafa dagskrána á RÚV
svona hrikalega leiðinlega, mánudagsviðtalið er t.d. ein af okkar
bestu og mest pirrandi hugmyndum. Við tökum fólk á taugum með
því að tala hægt og þykjumst ekki heyra það sem aðrir eru að segja,
við látum leggja okkur inn á elliheimili, borðum slátur og látum
unga fólkið sjá um okkur að öllu leyti. Ég fullyrði að það vinnur
ekki einn einasti gamall maður á ...
ugu ár án þess að þvo hana ...
Mikaeí Torfason er unqur rithöfundur
sem nokkuð hefur kveðið að undanfar-
ið. Hann er að senda frá sér ssna þriðju
bók, Heimsins heimskasti pabbi. hef-
k ^ ur fengist við vmislegt í
% gegnum árin og ekk; hafa
■ 1 allir verið á eitt sáttir um
: f verk hans og fullyrðingar.
RwJfeí Ekki hafa þó aílir kvartað
°9 naTa °r* nans °ð ann'
mwS llfe* arra jafnvel verið túlkuð
ÍÍiIP'm sem orc hlnnar nýtu oq
:}fM framsæknu kvn-
s Æm slóðar. Mikaeí er
s :: á hreinu oc
vandar ekki öil
um kveðjurnar
heimilinu

’r'-> IwÍÍÍsÍ /
... elliheimili.
Það eru svo mikið forréttindi að
vera gamali, þaö er svo mikið sæl-
lífi að fólk keppist við að verða
gamalt og hætta að þurfa að hafa
fyrir hlutunum. Sjáið t.d. bara
ungu verðbréfasalana og nýjasta
bankastjóra íslandsbanka, þetta er .
ekki nema þrettán, fjórtán ára
t gamall gutti en hann greiðir sér
eins og löggilt gamalmenni. Ég er
viss um að hann reynir að svikja
út afslátt í strætó út á þetta ...
... look.
Þegar ég sá félaga mína, gamla
fólkið á Austurvelii, standa eins og
gamlar hænur og hrópa móðganir
til virðulegra alþingismanna,
„hoppið upp í rassgatið á ykkur,
niður með Alþingi o.s.frv.,“ hugs-
aði ég með mér: skammist ykkar
gamalmenni! Það ætti að láta lögg-
una taka ykkur öll og rassskella
með gömlu bambuspriki. Ég skil
ekki af hverju þetta lið er að æsa
sig svona. Það vinnur ekki, hang-
ir bara í Bónus allan daginn og
fær svo senda peninga einu sinni
í mánuði. Það er ekki svo ...

... slæmt.
Ef ég væri ungur maður myndi
ég ekki láta bjóða mér þetta. Ég
myndi láta allt gamla fólkiö vinna,
t.d. þrífa á skemmtistöðum eða
pússa skó. Það væri líka mjög gam-
an að láta gamla fólkið sópa göt-
urnar, þá gæti unga og hressa fólk-
ið keyrt um og hlegið að gamla lið-
inu og ef það stendur sig ekki þá
er bara að rétta hendurnar út um
glugganan á bílnum og slá það
niður með G-Shock-úrunum. Það
myndi örugglega hrista upp í
þessu vanþakkláta gamla ...
liði.
„Ég er búinn að vera að vinna að
þessari bók allt of lengi því um leið og
ég var búinn með fyrstu bókina mína
þá byrjaði ég á þessari. Sumarið ‘97
skrifaði ég fyrsta uppkast en síðan eru
þau orðin 14 og einhvers staðar í milli-
tíðinni henti ég öllu sem ég var búinn
að skrifa. Hitt var eiginlega notað sem
æfmg fyrir þessa,“ segir Mikael þegar
hann er spurður fyrst um nýju bókina.
Brjálað í Scoresbysundi
Fyrsta bók Mikaels var Falskur fugl
sem kom út árið 1997. „Ég skrifaði
hana á Hellu þar sem ég átti heima í
níu mánuði. Þegar ég var búinn með
hana fékk ég hálfs árs rithöfundarlaun
og við fórum öll til Portúgals og vorum
þar i háift ár og þar skrifaði ég Sögu af
stúlku sem kom út 1998 hjá Forlaginu.
Það voru vinir mínir hjá Plúton sem
gáfu fyrstu bókina út og ég dreifði
henni sjálfur."
Hvernig er staöan í útgefendamálum
núna?
„Núna er ég með útgefanda sem heit-
ir JPV svo að þetta er orðið eins og
skólagangan mín sem var i nokkrum
menntaskólum sem ég droppaði alltaf
út úr. Þannig er þetta ekki failegur fer-
iil. Þetta er bara eins og vinnumar sem
maður hefur unnið. Þegar ég skrifaði
Falskan fugl vann ég í kjúklingaslátur-
húsi og prentsmiðju, ég vann í Plastos
og hef verið á sjó, var blaðamaður og
hef í raun unnið við allt.“
JPV er klofningurinn frá Máli og
menningu. Hvernig kann Mikael viö sig
þar?
„Já, ég elti Jóhann Pái af Forlaginu.
Hann er ágætur, fínn náungi. Þetta Mál
og menningar-lið er samt voðalega gelt
þannig að maður er hálffeginn að losna
við að vera hjá dótturfyrirtæki þess af
því að þetta er liklegast það fyrirtæki
sem manni líkar verst við.
Þetta er svona eldhússtemning. Þó
að Jóhann Páll sé svolitið big-cor-
porated ferðu samt á fund með honum
í eldhúsinu hjá honum. Hann er ótrú-
lega mikill bisnessmaður en nær samt
að halda þessum hluta bransans á
voðalega persónulegu leveli.“
Allar þessar þrjár bœkur virðast
hafa veriö skrifaóar í afskaplega ólíku
umhverfi, fyrst í slorinu, svo í sólinni og
loks í borginni. Svo ertu kominn til
Kaupmannahafnar núna.
„Já, ég er náttúrlega bara að fínisera
þessa bók hérna. Ég skrifaði mest af
henni i Reykjavík en ég var líka á
Grænlandi í fyrravetur og þar var ég
líka að hjakkast í þessari bók allan tím-
ann.“
Mikael dvaldi á Grænlandi um sex
vikur en auk þess að fást við skriftir
vann hann líka aö þáttagerð fyrir sjón-
varp.
„Jú, ég gerði heimildamynd sem
enginn virðist vilja kaupa,“ segir hann
og hlær. „Þetta var alveg brjálaður bær
í Scoresbysundi þar sem var endalaust
af fyllibyttum og morðingjum. Maður
hitti þama blindfulla ólétta konu reykj-
andi á sokkunum úti í snjóskafli eftir
að kallinn hafði hent henni út. Sjáifur
gekk maður um með riffíl út af ís-
bjarnahættu þannig að þetta var alveg
ótrúlega þunglyndislegur bær. Maður
fór ekkert þarna ógrátandi yfir þvi
hvað fólk getur verið miklir fávitar."
Hvern þarf maður að
sjúga?
Svo hafa borist fregnir af því undan-
fariö ár aó þú hafir verió aó taka bíó-
mynd, hvenœr kemur hún eiginlega?
„Ég veit þetta ekki, hún kemur von-
andi fyrir næsta sumar. Þetta er svo
mikill bransi, maður,“ segir hann um
myndina sem ber heitið Gemsar.
„Hún gengur vel en hún fékk óvænta
peninga. Fyrst var þetta bara low-
budget-geðveiki en svo fékk hún styrk
frá Kvikmyndasjóði og þá breyttist
auðvitað allt rekstrarumhverfið og
pönkblærinn fór af þessu og þá var
óþarfi að berja hana í gegn eins og við
vorum að gera. Það var frekar að reyna
að gera hana skikkanlega fyrir þann
pening sem við fengum."
Myndin verður þá engu aó síöur góó
þráttfyrir þessa stefnubreytingu?
„Hún verður betri ef eitthvað er þvi
að nú eigum við allavega pening til að
gera hana. Annars hefðum við ábyggi-
lega þurft að skuldsetja okkur til að
klára þetta og hefðum þá kannski setið
uppi með lélegt hljóð eða eitthvað, en
nú getum við gert þetta almennilega."
Þú hefur fengist aö mestu viö
kreativa hluti, er ekki bölvaö hark aö
lifa á þessu?
„Jú, þetta er náttúrlega óþolandi
hark. En núna er ég heppinn þvt ég er
að skrifa fyrir Snorra Þórisson, sem á
Pegasus Pictures, er að skrifa tvö kvik-
myndahandrit fyrir hann sem eru
styrkt af Media. Annað er upp úr
Fölskum fugli og hitt er upp úr bók
sem heitir Min bror og hans bror eftir
Hakon Lindquist. Þetta er sænsk bók
sem hefur komið út í íslenskri þýð-
ingu. Á þessum peningum er ég náttúr-
lega að lifa en annars er þetta bölvað
hark, sérstaklega ef maður er ekki
fæddur 1950 og tilheyrir þessari sklta
‘68-kynslóð sem fær öll rithöfundalaun-
in. Kannski kemur að því að ég fái þau
en þá verður örugglega búið að leggja
þau niður,“ segir hann og hlær. „Ég hef
samt fengið einu sinni en á meðan
maður fær ekki rithöfundalaun fær
maður soddan skítapening fyrir eina
bók. Nú hef ég samt selt báðar mínar
bækur yfir meðallagi, selt þokkalega
vel, en bækur eru náttúrlega ódýrar
miðað við að maöur þarf að borga 5000
kall fyrir tölvuleik handa syni sinum,
maður. Bækur eru skítbillegar en ef
maður gefur út bók á ársfresti er mað-
ur kominn á sömu laun og Jón Ólafs-
son, sem er ekki hægt að lifa á.“
Þú hefur nú veriö duglegur að gagn-
rýna þessar úthlutanir í gegnum tíöina
— ertu algjörlega á móti þessu kerfi?
„Fyrst og fremst er svona kerfi of-
boðslega asnalegt þar sem það er fullt
af virkum höfundum sem standa
kannski fyrir utan það eða fá bara sex
mánaða laun og svo framvegis. En það
er líka fólk þarna á ellilaunum sem er
að fá rithöfundalaun ofan á þaö og ég
i
16
f Ó k U S 13. október 2000