Dagblaðið Vísir - DV - 18.09.2002, Blaðsíða 14

30
MIÐVIKUDAGUR 18. SEPTEMBER 2002 > »
Konan sér um bókhaldið
FeðgarnirTómas og Svanur voru að dytta að tækjakostinum þegar Ijósmynd-
ara DV bar að garði.
/ Ólafsvík er rekið vinnu-
vélafyrirtœkið Tómas Sig-
urðsson ehf. Eigendur þess
eru Tómas, eiginkona hans
Birna Pétursdóttir og sonur
þeirra Svanur. Fréttaritari
DV í Ólafsvík heimsótti
fyölskylduna og tók hana
tali.
„Ég byrjaði við þennan rekstur
árið 1966 með því að ég keypti mér
nýja Ferguson traktorsgröfu týpu
165 en þá var nýbyrjað að flytja þær
til landsins," sagði Tómas er hann
var beðinn að segja frá upphafi
starfseminnar. „Ég hef frá byrjun
unnið mest fyrir einstaklinga í bæj-
arfélaginu en núna síðustu árin
höfum við verið með samning við
Snæfellsbæ um snjómokstur og
aðra vélavinnu í Ólafsvik. Einnig
er margs konar vinna fyrir Rarik
stór hluti í okkar starfsemi," segir
Tómas.
Svanur, sonur Tómasar, fór
snemma að vinna hjá foður sínum
eða árið 1983. Hann kom inn f rekst-
urinn árið 1996 en starfsemin jókst
þá ár frá ári. Fyrirtækið hefur í
langan tíma séð um alla sorphreins-
un í bæjarfélaginu. Seinna kom svo
allur Snæfellsbær inn er samein-
ingin tók gildi árið 1996. „Við erum
að keyra á annað hundrað tonn í
hverjum mánuði í Fíflholt úr bæjar-
félaginu auk annars sem til fellur,“
sagði Tómas.
Fyrirtækið er vel tækjum búið,
m.a. með þrjár traktorsgröfur,
beltagröfu og jarðýtu. Þá er það
með 20 rúmmetra sorpbíl og tvær
vörubifreiðir auk lítillar beltagröfu
sem er handhæg inni á litlum lóð-
um. Einnig er fyrirtækið með stein-
sögunarþjónustu sem er talsvert
notuö.
Eftirsóttir til allra
verka
Það er almannarómur í Snæfells-
bæ að þeir feðgar séu mjög flinkir
við sín verk og að þeir eru eftirsótt-
ir til allrar vinnu sem þessum
rekstri tengist. Sagt er að við gröfu-
vinnu séu þeir svo nákvæmir að
maður með skóflu gæti ekki gert
betur hvort sem verið sé að grafa
upp úr skurðum eða jafna úr efni.
Hjá þeim feðgum er ekki spurt hvaö
klukkan sé eða hvaða dagur þegar
vinna þarf verkin því þeir eru
boðnir og búnir nánast hvemig
sem á stendur.
Aðspurður hvemig reksturinn
gengi sögðu Tómas og Svanur að
reksturinn gengi með mikilli vinnu
hjá þeim og þeirra starfsmönnum
en alls hafa þeir verið sjö þegar
mest er að gera. „Konan sér um
bókhaldið og peningamálin og við
gerum við nánast allt sem bilar hjá
okkur því annars gengi þetta ekki,“
sagði Svanur. Og það er engin lygi
því þegar fréttaritara DV bar að
garði voru þeir feðgar að gera við
stimpil í einum vörubUnum. Það er
mikill samhugur í þessu fjölskyldu-
fyrirtæki og allir greinUega sam-
mála um að láta hlutina ganga.
Stanslaus mokstur í
þrjá mánuði
Á ríflega 35 ára starfsferli er ör-
ugglega eitthvað eftirminnUegt sem
hægt er að segja frá. „Það hefur svo
sem ekki margt gerst á ferlinum,"
sagði Tómas. „Ég man þó eftir vetr-
inum 1985 en þá var svo mikUl
snjór að það var nærri stanslaus
mokstur í þrjá mánuði. Þennan vet-
ur var ég beðinn að fara á jarðýt-
unni minni á undan rútu frá sér-
leyfi HP tU Grundarfjarðar með yfir
40 farþega," sagði Tómas. „í Bú-
landshöfða höfðu faUið fjórar snjó-
skriður og við fórum í gegnum þær
aUar.“
Tómas og Svanur gera meira en
að stjóma vinnuvélum því þeir
feðgar hafa báðir starfað í Slökkvi-
liði Ólafsvíkur og Tómas var þar
stjóri í mörg ár. Svanur, sem nú er
í SlökkvUiði SnæfeUsbæjar, er einn
af virkustu liðsmönnum þess góða
slökkvUiðs.
„Við erum ekkert að leita eftir
vinnu út fyrir bæjarfélagið," segja
þeir feðgar. „Við látum okkur alveg
nægja þá vinnu sem tU feUur hér í
SnæfeUsbæ.“ Það eru líka fiestir
bæjarbúar sammála um að þeir
þjóni sínu svæði mjög vel og einnig
er það mikUs virði fyrir hvert bæj-
arfélag að hafa svona traust og gott
fyrirtæki.
PSJ
’mmmmmmammmmmmmmmmmmmmmmmmmwmmmsmmmMmm
Söfnunaráráttan umdeild meðal bæjarbúa
Bræðurnir stilla sér upp fyrir myndatöku. Þorgeir er nær okkur en Sigurberg-
ur fjær.
Sigurbergur og Þorgeir Sig-
urðssynir búa á Seyðisfyrði
og vinna með allar þœr
vinnuvélar sem þeir komast
í. Fréttaritari DV hitti þá á
dögunum ogþeir sögðufrá
breyttum tímum, söfnunar-
áráttu og þátttöku sinni í
pólitíkinni á Seyðisfirði.
Á Seyðisfirði búa tveir bræður
sem heita Sigurbergur og Þorgeir
Sigurðssynir. Þeir vinna með aUs
konar vinnuvélar, reka steypistöð,
gera út, og eiga jafnvel nokkrar kind-
ur. Venjulega sjást þeir hér á Seyðis-
firði, klæddir lopapeysum á eUífum
þeytingi úti um aUan bæ og vinnu-
dagurinn er sjaldan stuttur. Þeir
setja óneitanlega svip á bæinn bræð-
urnir og oft hugsar maður þegar
maður er þar á gangi hvar þeir séu
eða hvort þeir séu að steypa í dag.
Þeir hafa unnið við þetta i mörg ár
og því liggur beint við að spyrja
hvort margt hafi breyst á þessum
árum. „Jú,“ svarar Sigurbergur.
„Göturnar hafa breyst mikið. Það
tíðkaðist að rykbinda þær með hráol-
iu sem var dreift með sérstökum
búnaði úr olíubU. í dag þætti það
meiri háttar umhverfisslys. Og það
var ýmislegt annað gert sem ekki
þætti boðlegt í dag. TU dæmis kveikti
fólk í ruslatunnunum heima við hús
tU að ekki þyrfti að tæma þær og þeg-
ar var snjóþungt var sorpinu sturtað
í sjóinn. Svo voru héma líka ungir og
kappsamir ýtumenn sem fóm stund-
um í mat á ýtunni sinni þó um æði
langan veg væri að fara. Það vom
aUs kyns menn á Seyðisfirði hér áður
fyrr sem settu svip á bæinn.“
„Þá er líka gaman að rifja upp þá
tíma þegar eitthvert fyrirtækið kom
meö einhverja nýjung sem þótti mjög
fullkomin,“ bætir Sigurbergur við.
Þessar græjur léttu ýmsu erfiði af
fólki og jók hjá því bjartsýni. Ein
dráttarvél er sérstaklega eftirminni-
leg og hún er komin á tækniminja-
safnið hér á Seyðisfirði. Hún er ár-
gerð 1930 og hefur verið gerð upp af
Gunnari EgUssyni á Reyðarfirði. Þá
var hér Volvo rúta sem eitt sinn gekk
milli Reykjavíkur og SnæfeUsness og
var seinna í ferðum yfir Fjarðarheiði
en var síðast notuð til að flytja fólk
úr og í vinnu,“ segir Sigurbergm'.
Þeir bræður eru þekktir á Seyðis-
firði fyrir söfnunaráráttu og safna
alls kyns hlutum, m.a. bUum, vélum
og varahlutum. Það er ekki annað
hægt en að taka eftir bUa- og tækja-
safninu sem er orðið ansi fyrirferðar-
mikið en þar má finna bæði nýjar
sem gamlar vélar. „Söfnunaráráttan
hefur verið nokkuð umdeUd," segir
Sigurbergur. „Sumir sjá ekkert nema
rusl sem öðrum finnst æði merkUegt,
svo sem sambland af erlendri fjölda-
framleiðslu og íslensku handverki."
í framboð
Það virðist oft líta þannig út að
það sé einmanalegt að vera einn uppi
í gröfuhúsi. Ég spyr Þorgeir hvort
það sæki ekki margar hugsanir á þá.
„Það fer nú eftir því hvað er verið
að gera,“ svarar hann. „Ef maður á
sífellt von á einhverju í jörðinni er
áreitið það mikið að það kemst ekk-
ert í huga manns nema vinnan. Það
kemst frekar eitthvað í hugann þegar
maður getur unnið eins og sjálfstýr-
ing með slökkt á útvarpinu. Það er
ekki einmanalegt nema maður nenni
ekki að gera það sem maður er að
vinna við.“
Bræðurnir hafa ekki einungis
áhuga á tækjum og tólum því þeir
buðu sig fram í bæjarstjórnarkosn-
ingunum i vor og féU listinn þeirra á
hlutkesti. Ég spyr þá hvort þeir hafi
ekki orðið fyrir vonbrigðum.
Þorgeir svarar. „Auðvitað eru það
vonbrigði þegar maður nær ekki
settu marki. Þetta gerði kosningarn-
ar meira spennandi, menn voru svo
vanir að deUa með þremur aö menn
urðu að hugsa sig um tU að deUa með
fjórum. Það er að sjálfsögðu mikU
vinna að stofna flokk og koma á
framboði en þetta var skemmtUegur
og jákvæður hópur sem stefnir
ákveðið að því að láta eitthvað gott af
sér leiða í framtíðinni."
Þorgeir er mikiU hagyrðingur og
mér finnst við hæfi að biðja hann um
eina létta stöku og hann verður að
sjálfsögðu við því. Hann hugsar sig
um smástund en svo rennur upp úr
honum:
„Vísu þegar vUt þú fá
víst ég mun ei kveina
dreg þá saman orðin smá
sama hvað þau meina."
-KÞ
Á myndinni sjást bræðurnir ásamt Jóni Guðmundssyni sem starfar hjá þeim.
Þeir voru að mylja grjót þegar Ijósmyndara bar að. DV-mynd KÞ
Þeir vinna yfirleitt langan vinnudag og hér sést Sigurbergur í fullu fjóri.