Dagblaðið - 20.05.1978, Side 2

2 DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 20. MAÍ 1978.
, ' ................................................
LANGÞRAÐ „GAT
LOKSINS KOMIÐ
Lengi erum við Norðfirðingar búnir
að biða eftir gatinu gegnum Odds-
skarð og loksins þegar það er vígt er-
um við varla látnir vita, hvað þá að
það sé hóað í okkur til að vera við-
stödd. Halldór Sig., Vilhjálmur, Lúð-
vik og nokkrir aörir eru einir kvaddir á
vettvang eins og hér sé um eitthvert
feimnismál að ræða. Það er klippt á
silkiborða, hefðbundin myndataka af
brosandi fyrirmönnum í þetta sinn
með hvíta plasthjálma á höfði, fer
fram, fáeinum Ballantine flöskum er
veifað niðri á gömlu bæjarbryggju og
þáerallt búið.
Það er eins og hinn eineygði þurs
ríkisvaldsins skilji ekki að hér er eng-
inn smáatburður á ferð fyrir okkur
Norðfirðinga, með opnun Oddsskarðs-
ganga var lífæð opnuð fyrir byggðar-
lagið, lífæð sem getur hleypt nýju
Oddsskarðsgöngin eru hið mesta
mannvirki. Myndin er tekin mcðan á
gerð ganganna stöð.
DB-mynd Skúli Hjaltason.
Örstutt athugasemd
við „opnunarhátíð"
Oddsskarðsganga
Raddir
lesenda
Hríngidísíma
27022
millikL13tillS
eðaskrifíð
blóði í þennan annars oft einangraða
stað. Sannast sagna efast maður
stundum um að hinn eineygði þurs sé
með nokkurt auga í hausnum, þar sé
aðeins svört og sviðin hola eins og í
sögunni af Odysseifi eftir að sá ágæti
maöur hafði rekið glóandi drumb í
auga kýklópsins. Þessi blindi þurs, er á
nútímamáli nefnist ríkisvald, virðist
halda að hann sé að gera persónulegt
góðverk með þvi að bora gegnum
Oddsskarð og því beri honum aðeins
að gleðja sinn eigin maga með góðgæti
að loknu vel unnu verki. Hann hefur
misst sjónar á sínu eiginlega ætlunar-
verki sem er að vinna það verk sem
hann í umboði skattborgaranna tekur
að sér, hans hlutverk er að vera þjónn
skattborgaranna.
Hvað yrði sagt í veizlu þar sem
þjónar hefðu verið fengnir til starfa ef
þeir færu allt i einu að éta af fötunum,
drekka úr staupunum og reka gestina
út? Við, hinn almenni Norðfirðingur,
erum gestimir í þeirri veizlu sem form-
leg opnun Oddsskarðsganganna sann-
arlega er, en þar sem við erum lýðræö-
issinnað fólk eru engir þjónar i veizl-
um vorum, þar veitir hveröðrum. Það
hefði verið mikil ánægja að veita Hall-
dóri Sig. og Villa á Brekku í raunveru-
legri hátiðarveizlu I tilefni ganganna,
þeir áttu það skilið i þetta skiptið. En
því miður fór sem fór, bændurnir tveir
orðnir ráðherrar og því formleg opnun
Oddsskarðsganganna einkahátíð rik-
isvaldsins.
Virðingarfyllst,
Ólafúr M. Jóhannesson.
Nú er hlátur
nývakinn
I ágústhefti Útvarpstiðinda 1947 er sagt frá
Guðmundi Magnússyni bónda og kunnum hag-
yrðingi í Stóru-Skógum i Stafholtstungum i
Mýrasýslu og birtar eftir hann þessar visur:
Faxa reistum reið ég geyst,
reyndum hreysti dugi,
grjótið þeyst af leiðum leyst,
Ijómar í neistafiugi.
Hér sé guð á glugganum,
Gvendur úti bíður,
skýldur næturskugganum,
Skjóðu sinni ríður.
nývakinn segir Sigurður: Hana hef ég alla ævi
heyrt eignaða Jóni Ásgeirssyni á Þingeyrum og
þá með henni fleiri vísur samstæðar, sem eiga
við og eru þar svör og svarasvör. Skulum við
nú hugsa okkur Jón Ásgeirsson koma úr kaup-
stað kenndan og kleimaðan á nefi. Hann mætir
nafna sinum og skáldbróður, Jóni Þorvaldssyni
á Húnsstöðum... og kastar fram visunni. —
Jón:
Nokkuð hrasað hefur sá,
hér um fjas þitt lini.
En nú er lasið nefið á
nafna glasavini.

Vísur og
vísnaspjall féu
Jön Gunnar Jönsson
kært sig um að leiðrétta, jafnvel ekki alltaf vissir
í sinni sök, vegna áhrifa vínsins.
★
Á stríðsárunum voru þeir á ferð saman dag-
langt austur um sveitir þeir Jónas Þorbergsson
útvarpsstjóri og Bjarni Ásgeirsson alþingis-
maður. Á heimleiðinni, eftir því sem nær dró
Reykjavík, fannst þeim bílstjórinn auka hrað-
ann. Bjarni kvað:
Nú skal halda á holan sjá,
hækka fald, þótt svipti rá,
beita valdi brimin há,
boðaskvaldri sneiða hjá.
Oft eg sótti ofan i haf
i ægis tóttir jötna skraf,
vænst mér þótti vifum af
versins dóttir hvftt með traf.
Guðmundur var mjög vinhneigður og varð
úti á heimatúni sínu 1859, fimmtugur að aldri,
liklega að koma heim úr kaupstað.
Guðmundi eru þama eignaöar tvær alkunnar
visur:
Mesta gull i myrkri og ám,
mjúkt á lullar grundum,
einatt sullast eg á Glám,
og hálffullur stundum.
Ennfremur:
Nú er hlátur nývakinn,
nú er grátur tregur.
Nú er ég kátur, nafhi minn,
nú er ég mátulegur.
Þessa feðrun telur visnamaður Dagblaðsins
ekki trúlega, enda kom athugasemd fljótlega i
sama riti. Sigurður Jónsson rithöfundur, kenn-
ari og hestamaður frá Brún sendi pistil. Hann
fullyrðir að visan um Glám sé eftir Skarphéðin
Einarsson bónda á Hvoli i Vestur-Hópi og hefur
það eftir syni hans og fleirum. Um Nú er hlátur
Þá svarar Jón Ásgeirsson:
Á skáldafundum framhleypinn,
fær sér stundum pínu,
þrátt hjá sprundum þaulsætinn,
Þorvaldskundur nafni minn.
Lokavísa þessarar viðureignar kom frá Jóni
Þorvaldssyni og varsvona:
Fegurð sjótin muna má
meiri á spjótahlyni,
nú er Ijóta nefið á
nafna snótavini.
Frásögn Sigurðar á Brún er hér stytt. En
hann mun fara nærri þvi sem flestir hafa fyrir
satt um visur þessar. Dálitið er nú samt skritið
hve vísur Jóns Þorvaldssonar eru hvor annarri
líkar, eins og hér sé um sömu visu að ræða i
tveimur gerðum. — En þetta er gott dæmi um
það, hvernig deilur koma upp um visnahöfunda.
Þarf ekki annað að vera en að hagmæltir menn
fari drukknir með visur eftir aðra, og eru svo
álitnir höfundar þeirra. Sumir hafa kannski ekki
Þórhall togar cflaust i
einhver leyniþráður,
og þvi hamast hann á ný,
og hálfu meir en áður.
Jónas bætti við:
Er sá kemur inn á torg
ökumaðurinn strangi,
fáum verður fært um borg
fyrir pilsagangi.
★
Prentvillur eru alls staðar hvimleiðar, hvergi
verri en í vísum og Ijóðum, nema ef vera skyldi í
guðsorði. I síðasta þætti urðum við fyrir þessu í
einni af vísum Theodoru Thoroddsen. Svona á
húnaðvera:
Gegnum brim og báru her,
beiti eg lifsins nökkva,
og ef eg hleypi á huiið sker
hlægir mig að sökkva.
Hafið var frú Theodoru hugleikið yrkisefni.
Hér eru þrjár vísur ortar í orðastað gamals sjó-
sóknara:
Min er spá og mesta þrá,
að megi eg fá að hvíla hjá
unni blá á opnum sjá,
ævistjái skilinn frá.
Hér vitna ég enn i rit frú Theodoru:
Gömul kona sagði mér á æskuárum mínum
ákvæðavísu, sem maður átti að hafa kveöið við
vin, sinn, sem honum þótti bregðast sér í raun.
visanersvona:
Brigslinþungusjái sá,
sem að flestu hyggur,
hefti tungu þína þá,
þegar mest á liggur.
Seinna komst þessi maður, sem kveðið var
um, undir manna hendur og lenti i mesta basli.
Gömul norðlensk vísa:
Vindursvalursuðri frá
svífur um kalinn völlinn,
þó skal smala þokugrá
Þjófadalafjöllin. J.GJ. — S. 41046
V .................-.. ........ —