Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 07.05.1939, Side 3

SÖNNUDAGUR
3
Svo í'er ég úl og í'ram í eld-
hús, hita kaffi lranda gestinum,
ber þaS síðan inn og kleinur
níeS . . .
— Þakka, segir hún og fer
aö drekka kaffið. Pá hef ég
máls:
— Hvaðan ber þig aS í dag?
— Af Akranesi, kom þangaS
mcS ifagrahesinu í gær?
— Attu heima í Reykjavík?
Já, en ég er ættuð vestan
af fjörðum, móSir min og faSir
minn búa þar enn.
— HvaS ertu gömul?
— Fimmlán ára; en þú?
Séxtán, verS seytján fyrir
jólin. HvaS heitir þú?
— Eg heiti Ásta. ,en ég hefi
alltaf veriS kölluS Dilla og vil
lielzl láta kalía mig því nafni.
— 0, já.
— Hvernig er þaS eiginlega,
erlu einn hérna í bænum?
— Nei, en fólkiS er ekki
heima:
— Kemur þaS heim í kvöld?
— Ekki býzt ég viS því, viS
verSum ein í kotinu í nótt.
Hvernig lizl þér á þaS.
— Mér stendur alveg á
sama; állu bækur?
— Já, segi ég og rétti henni
reifara, ástarsögu, sem auSvit-
aS endar meS ósköpum.
— Pessa bók liefi ég ekki
séS, segir hún, er hún skemmti-
leg?
— Já reglulega spennandi.
— Má ég lrafa liana í kvöld?
AuSvitaS má hún þaS.
Seint um kvöldiS vísa ég
stúlkunni til rúms i öSrum
enda baSstofunnar. Sjálfur sef
ég í litlu herbergi hinumegin
viS þiliS, þaS er svefnherbergiS
mitt. En áSur en ég fer aS sofa
spila ég uppáhaldsIagiS mitt á
tnunnhörpuna, sem ég fékk í
Reykjavík og sem kostaSi tólf
krónur og fimmtíu aura. PaS
var um æskuástir á draum-
fögrum haustnóttum; en hún
las fram á nólt, ég sá þaS á ljós
plætunni. sem skein gegn um
rifu á þilinu.
Mig dreymdi ungar stúlkur,
baS voru fallegir draumar, eins
og ilmsætar rósir væru lagSar
viS vit manns.
Eg vaknaSi snennna. Hugs-
anir mínar voru samkenndar
draumum næturinnar.
Var ég orSinn skotinn í þess-
ari Reykjavikurstelpu, ég, sem
aldrei varS skotinn í neinni
stelpu, nema þessari einu, en
þaS var nú engin alvara í þeirri
ást?
Hún var lika vestan af FjörS-
um, dökklnerð, yndislega vax-
in, meS grá augu. Nú var hún
komin í Kennaraskólann og
sjálfsagt tekin til við annan.
Nei, ég var ekkert skotinn;
bara svolíliS hrifinn, máske af
því að Iiún skyldi koma svona
til mín í einveruna. Ekki var
það nú annaS.
Eg hluslaSi dálilla stund á
andardrátt hennar bak við þil-
iS. Álti ég annars að snara. mér
inn lil hennar og segja ósköp
blíSur og stimamjúkur?
— Rilla mín, viltu lofa mér
að koma upp í lil þín, mér lízt
svo rækalli vel á þig? Já, hvað
mundi hún segja? Mundi hún
leggja sínar mjúku hendur um
hálsinn á mér og segja:
— Ástin mín, það er velkom-
iS — eSa, oj, bara. Pvílíkur
dóni. En hvaS þú ert púkó, aS
ég slcyldi láta þig tæla. mig inn
i þetta greni. Pú ert þá svona.
Og hún nnmdi hlaupa burt svo
fljótt, sem hún gæli og allstaS-
ar nmndi hún segja söguna um,
þá svívirSu og frekju, er ég
liefSi sýnt henni----Nci, slikt
og þvílíkt.
PaS var ekki nema endemis
vitleysa aS láta sér detla þelta
i hug. En álti ég þá ekki aS
setjast á stokkinn hjá henni oa
lesa fyrir hana kvæSiS. sem ég
hafSi orkt um einhveria
imvndaSa heimasætu, sem kom
til daladrengs, kenndi honum
aS þekkja lifiS og brevtti lífs-
afli hans í svellandi þrár?
Mvndi hún þá sparþa i mig
fætinum og skipa mér aS fvgja
mig burt? Eftir allar þessar ráS
gátur fór ég aS klæSa mig og
meSan ég sýslaSi viS úlpuna og
brækurnar gleymdust þessi í-
mvnduSu ástaratlot.
En þegar ég geng fram baS-
stofugólfiS er hún enn farin aS
lesa skáldsöguna.
Rétt í því að ég opna hurSina
segir hún: — Komdu hérna
snöggvast og sjáðu hve þetta er
skrambi sniSugt. HcfurSu tekiS
eftir hve þaS er fallega sagt?
Svo benli hún einhversstaSar á
síSu í bókinni, skotraði augun-
um, einlcennilega mögnuSum
og hrífandi til mín, en ég l’ór
aldrei lengra en aS rúmgaflin-
um. Eg fau'Si henni morgun-
kaffiS í rúmiS. Hún leil á mig
brosandi, en ég l’lýtti mér út.
Pegar ég kom næst inn var
hún búin að klæSa sig og stóð
á gólfinu.
— Pakka fyrir kaffið, segir
lúm og réttir mér hendina.
— Ekkert að þakka.
Svo göngum við út á hlaS.
VeSriS er yndislegl. Ofurlílill
vindþytur í lofti. Annars kyrrt.
Fagurt haust. Frosl.
— HvaS verS ég lengi á leiS-
inni? spyr hún eftir aS hafa
virl fyrir sér útsýniS.
— Sjálfsagf eina fimm
klukkutíma. Eg ætla aS fýlgja
þér dálítinn spotta til gamans.
Eg þarf bara aS sækja liúfuna
mína, segi ég og bý mig lil aS
ná i hana.
— Nei-he, þú þarft þess ekki.
HeldurSu kannske að ég þurfi
fylgd um hábjartan dag. Pú
mátt heldur ekki vera aS því
aS fvlgja mér, þú þarft aS sinna
húsmóSurstörfunum. Vertu
saJl. Hún rétti mér hendina.
þessa silkimjúku hendi.
Svo var hún farin.
Eg slóS kyrr í sömu sporum
orSlaus og lmeykslaSur. Var
hún að hæSa mig. Pví sagði
hún aS ég þyrfti aS sinna hús-
móSursiörfunum?
— Eg horfSi á eftir henni
meSan hún fjarlægSist í birtu
haustmorgunsins.
Eg skildi hana ekki . . .
1 lyfjabúðinni: Pessir dropar
drepa bakteríurnar á einu
augnablki.
ViSskiptamaSurinn: — PaS er
nú svo, en liafiS þiS enga dropa,
sem drepa þær hægt og hægt?