Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 14.05.1939, Qupperneq 8

8
SUNNUÐAGUR
Frá Gosa þjóL
Framhald af 6. síðu.
og úrræðabetri, eí vanda bar að
höndum. Aldrei bilaði honum
hugur og aldrei þóttust menn
vita til að honum mistækjust
liandtök. Hann var lengi i'or-
maður í Porlákshöfn og er sagt,
að hásetar hafi haft bæði elsku
og traust á honum. En eigi vita
menn hvort hann byrjaði lor-
mennsku eftir að bann byrjaði
búskap eða áður”.
Gosi veður Pjórsá.
Eitt sinn, þegar Gosi var
að koma úr verinu, réðist hann
vinnumaður í Pjórsárholti.
Ear voru fyrir menn úr Land-
sveit, sem þurflu að komast
austur yfir Pjórsá. En með því
að enginn bátur var við Hross-
hyl, föluðu þeir hesta að hónd-
anum í Pjórsárholti lil að kom-
ast ylir á Nautavaði. Hestar
voru þar fáir og magrir og vildi
J)óndi elrki iána þá. Gosi segir
þá að þeir muni gela vaðið ána
og J)ýðst til að fara með þeim.
Tveir voru þessa fýsandi, en
einn treystist eigi. Sagl er að
Gosi hafi borið hann, en leitt
hina tvo, sinn við hvora hönd
yfr ána. Að því búnu óð hann
út yfir aftur. Áður en Gosi lagði
af stað í þessa svaðilför, fyllti
hann vasa sina af grjóti, og liið
sama lét Jiann hina gera; það
hugkvæmdist honum lil þess að
þeir flytu síður uppi.
„Sá á ekki að stela.....”
Þegar Gosi var formaður í
Porlákshöfn, var eilt sinn hjá
honum strálrur háseti eða bálf-
drættingur. Dag nokkurn
skömmu fyrir lokin, brá liann
Gosa á einmæfi og hað hann að
hjálpa sér. Segist hann l)afa
stolið brennivínskút og orðið
þess var, að gengið sé húð úr
húð að leita þjófaleit, og nú
Ireysti liann sér ckki til að
finna öruggan felustað. Gosi sá
að strákur var mjög vandræða-
legur, vorkenndi lionum og
sagði; „Pú áttir ekki að stela,
fyrst þú kannl ekki að fela.
Komdu með kútinn”. Strákur
gerði það. Gosi rak kútinn ofan
í grúlarkagga, tók hann upp
aftur og setti liann við búðar-
dyrnar. Par stóð hann þegar
leitarmenn komu og nokkra
daga eftir það, en enginn
hreyfði við honum, því allir
héldu að lýsi væri í honum. IJá
er Gosi leyfði stráknum
að liirða kútinn, tók liann það
loforð af honum, að liann stæli
aldrei framar, og er sagt að
strákur hafi efnl það.
„Á einhverju verða mennirnir
‘ að lifa”.
Einu sinni bar svo við, að
Gosi liafði l'lutl skreið sína úr
lJorláks!iöfn lil geymslu á Eyr-
arbakka. I’egar hann kom að
vitja hennar, var honum sagt,
að búið væri að stela frá hon-
um hausahundraði. I5á brosti
Gosi við og sagði: „Hvað er um
að tala? Maður lifandi! Á ein-
bverju verða mennirnir að lifa”
Og það fylgir sögunni, að engu
liafi hann stoliö sér í staðinn i
það skiptið, sem hann þó ann-
ars kvað vera vana sinn, ef frá
sér væri stolið.
Engn hægt að stela.
Eftir að Gosi var fluttur bú-
ferlum frá Steinsholti í Hrepp-
um að Baugsslöðum í Flóa, bar
það við dag nokkurn, að hann
átti erindi niður á Eyrarbakka.
Kom hann þar að, sem niénn
voru við smíðar og allmikið af
nöglum og öðru smíðaefni lá á
víð og dreif um staðinn. Pegar
Gosi kom þar að, varð einum
smiðanna að orði:„Hér getur úþ
engu stolið, Gosi”. Hann svar-
aði því litlu og hvarf að vörmu
spori. Eftir dálílinn líma kom
lann aftur, vappaði góða slund
uin smiðaplássið og spaugaði
dð smiðina. Pegar hann var
farinn tóku smiðirnir eflir þvi,
að allir naglarnir voru horfnir,
og skildu þeir ekki hverju
'þetta sætti.
Seinna sagði Gosi svo frá, að
liann hefði fengið sér tjöru
neðan í skóna.
,,Farðu til helv . . . .”
l’egar málaferlin stóðu yfir
út af Kambsráninu þverneitaði
Gosi öllum áburði um sekt
sína í sambandi við það mál og
margvíslega aðra glæpi, sem á
liann voru bornir. Var hann
setlur í gæzluvarðhald, látinn
liggja á kistu eða fjölum úti í
skemmu og ekkert í kringum
hann nema fötin, sem hann var
í. Hafði hann járn á höndum
og fótum og var látinn þola
sult, en munntóbak liaft svo
iiærri honum, að hann fann af
því lyktina, en náði því þó eigi.
l’að kvað hann sig hafa áll
I verzt með að þola.
Morgun einn kom Jónsson,
fulltrúi sýslumanns inn í
skemmuna til Gosa og er sagl
að hann hafi kastað á Gosa
þessum orðum: „Nú eru níu
menn, sem vilja sverja upp á
þig mannsmorö”. I’á svaraði
Gosi reiður: „Farðu niðri hel-
víti og sæktu þann tíunda, svo
það slandi rétt á”!
„Tvisvar verður gamall
maður barn”.
Gosi var dæmdur til að hýð-
ast tvisvar, 27 vandarhöggum í
hvert sinn. En baðst þess að
mega laka út alla refsinguna 1
einu. Var hann hýddur 54
höggum á Sandlækjarþingi í
viðurvist margra Eystrahrepps-
manna, er áður höfðu verið
sveitungar hans í mörg ár og
höfðu bæði liaft ótta af honum
jg þó að sumu leyti metið hann
mikils. Var þessu svo hagað til
l>ess að liann skyldi því tilfinn-
anlegar auðmýkjast. En hann
ear hinn rólegasti, og þá er flett
var upp skyrlunni á haki hon-
um og tekið að hýða, mælti
hann: „Tvisvar verður gamall
maður barn, maður lifandi”.
T-á var hann 66 ára gamall.
Skoti nokkur biðlaði til ungrar
stúlku, en fékk hryggbrot.
— Eg get ekki gifzt yður, vegna
þess að ég elska yður ekki, sagði
hún, en ég vil vera yður sem systir
— Gott, sagði hann, hvað held-
urðu að hvort okkar fái í hlut þeg-
ar faðir þinn deyr?
Ábyrgðarmenn:
Ritstj. Þjóðviljans og Nýs lands
Vikingsprent. h.f.