Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 31.05.1964, Blaðsíða 9

Tvær konur
sendu rétt svör við fyrsta áfanga verðlaunaget-
raunar Sunnudags og hljóta verðlaunin: Kvæði
Snorra Hjartarsonar 1940—1952.
ÍFrsIilin \ verðlaunagetraun
Sunnudags urðu þau að tvær
konur sigruðu í þeirri keppni
— með miklum yfirburðum,
eins og það heitir á máli í-
GÁTAN
Lausn gátunnar í sáð-
asta blaði:
1. Kirkja. 2. Að B bar
þyngri byrðina stafaði af
því að hann bar poka
með mjöli, en A 3 mjöl-
poka sem höfðu verið
tæandir.
Næsta viðfangsefni:
1.
Hver er sá karlinn hljóður,
sem hver og ein húsmóðir
hefur utan hjá?
Gefinn er matur góður,
en glæsilegar tróður
honum læri Ijá;
einiægt úr hans kvið
öðlast bragnar lið,
en stelpan lians er
stryttuieg,
hún stofnar mikinn klið,
með sínum harða hausnum
hún hnubbar á honum
dausnum.
2.
, Nýjasta tízlra kvað,
aldrei þessu vant, vera
mjög heilsusamleg, en það
eru svonefndar „hjarta -
göngur“, sem einkum
feitir og ráðsettir inni-
setumenn eru farnir að
tíðka.
Á sunnudaginn var hélt
Páll kaupmaður eld-
snemma út úr bænum.
Hann hugði hyggilegast
að fara e'kki geyst og
gekk 4 km á klst. Pétur
kaupmaður hafði ætlað
að verða honum sam.ferða,
en svaf yfir sig og lagði
af stað hálftíma síðar og
gekk hraðar, eða 5 km á
klst.
Nú er spurt: Hvor hafði
gengið lengra þegar Pétur
náði Páli? Og: eftir hve
langan táma náði Pétur
Páli ?
þróttasiðunnar, og gerðu karl-
kyninu þar mikla skömm tíl.
Þátttaka í getrauninni var
mikil og bárust svör vtíðsveg-
ar að utan lands og innan, þ.
á m. frá útlendingum er hafa
kynnt sér íslenzkar bókmennt-
ir. Innanlands komu svör,
jafnvel frá „afskekktustu“
stöðum — með einni undan-
tekningu þó: frá Austfjörð-
um barst ekkert svar. —
Hvort sem það stafar af al-
ræmdum póstsamgöngum við
þann landshluta, eða ein-
hverju öðru.
Úthaldið í þátttökunni var
hinsvegar slappt. Margir sendu
svör við nökkrum spurningum
í röð, hættu síðan og byrjuðu
á ný og fjölmargir sendu að-
eins svör við spurningum í
einu og einu blaði. Þó getur
vai-t verið um misskilning að
ræða, því það var fram tekið
að aðeins þeir sem sendu svör
við öllum spurningunum ættu
möguleika á að hljóta verð-
launin. Einn maður t.d. sendi
svör í hverri viku — öll rétt,
þar til getrauninni var nærri
lokið. þá hætti hann.
Getraunin var um að þekkja
myndir af ýmsum nafnkunn-
um íslendingum, svo og ljóð
og höfunda þeirra.
Konurnar tvær, Jóhanna
Ólafsdóttir, Borgarholtsbraut
37 i Kópavogi og Sigríður
Þorsteinsdóttir, Eyrarvegi 13
á Akureyri, svöruðu báðar
með ágætum, gerðu grein fyr-
ir ævi og helztu störfum
mannanna, hvenær þeir voru
uppi — og töldu upp Ijóða-
bækur skáldanna. (Vaknar þá
spurningin hvort ljóð eigi
greiðari aðgang að hjörtum
og hug kvenna en karla).
1 upphafi var ákveðið að
draga um verðlaunin, en þar
sem aðeins þessi tvör svör
voru rétt, og ekki verður ann-
að sagt en báðar konurnar
hafi vel til verðlaunanna unn-
ið og fá þær því báðar verð-
launin. Kvæði Snorra Hjartar-
sonar 1940—1952. Við þökk-
um öllum þátttakendum í
getrauninni, og þá fyrrnefnd-
um konum sérstaklega fyrir
ágæta fiammistöðu. Jafn-
fram þökkum við Máli og
menningu fyrir að gefa ljóð
Snorra til verðlaunaveitingar.
Þáttur um Þorstein...
Framhald af bls. 209
ætla ég nú að láta í þinggjald-
ið, sýslumaður góður“, sagði
hann. .,Vona ég að buddan sé
ógölluð og að yður komi vel að
fá hana, því að svo hefur mér
verið sagt, að þér verðið jafn-
an að geyma neftóbak yðar í
litlum lambskyll'um, en í þeim
geymist tóbakið mun ver.“
Sýslumanni brá nokkuð.
Þykknaði í honum og blakaði
hann við buddunni, svo að
hún féll á gólfið, og glamraði
þá við. Þorsteinn þreif til
buddunnar og hvolfdi úr henni
á borðið. Ultu þá úr henni
gljáandi dalir og spesíur. Stakk
karl peningunum aftur í ílátið
og síðan í vasa sinn. Færðist
hann nú allur í aukana og
brýndi fast röddina. Bað hann
þingvotta og aðra er þar voru
viðstaddir, að vera þess minn-
ugir, að hann hefði framvísað
þinggjaldi sínu. en sýslumaður
ekki þegið. og grýtt silfrinu á
gólfið sem Júdas forðum. Mundi
hann ekki í annað sinn bjóða
það fram. Gekk karl þar með
umsvifalaust til dyra, tók hest
sinn og reið heim. Mælt var að
aldrei hefði hann greitt þing-
gjaldið, enda hefði sýslumaður
látið við svo búið standa og
hent gaman að öllu saman.
Kona Þorsteins var skap-
mikil og svarri nokkur. Hafði
hann stundum gaman af að
erta hana, og hleypa henni
upp, annars var hjónaband
þeirra talið sæmilegt. Er hún
tók að eldast og verða gigtveik
og lasburða, krafðist hún þess ]
að karl rýmdi hjónasængina og |
flytti í annað rúm, því að rúmt j
þyrfti hún að hafa um sig ;
vegna lasleika síns. Karl lók
þessu illa. og vildi hvergi fara.
Sagði sér veitti ekki af að hafa
yl af henni á nóttunni, er hann
gerðist kulvís mjög. Varð þetta
að nokkrum ágreiningi þeirra
á milli, en svo fór. að karl
mátti láta undan síga og flutti
í annað rúm. Eftir að kerling
var orðin ein í rekkjunni, tók
hún upp þann hátt. að hafa
kött hjá sér, er hún hafði mikl-
ar mætur á. Var kötturinn all-
ar nætur hjá kerlingu, en lá
á daginn í rúmi hennar. Datt
þá Þorsteini í hug ráð. til að
ná sér niðri á kellu. Hann vissi
að henni var mjög illa við mýs
og jafvel hrædd við þær. Lagði
hann sig nú fram til að drepa
þær. ef hann komst í færi. Var
mælt að slægi hann þær ti!
bana með lambhúshettu sinni.
Geymdi hann svo skrokkana í
vösum sínum og laumaði þeim
í rúm kerlingar, og setti milli ]
fata á kvöldin áður en hún
háttaði. Þegar svo kerling var
háttuð og farin að hreiðra um
sig, varð hún vör við skrokk-'
ana, og stökk þá æpandi fram
á gólf, oftast berlæruð. Var þá
karli skemmt og hló dátt og lét
sig engu skipta þó hún geysaði
mjög. Æsti hana bara enn meir,
með því að segja. að nú væri
úr því skorið. hvor væri betri
rekkjunauturinn, hann efla
kisi. Ekki dugði þó Þorsteini
þessi hrekkur lengi,
því að kerling fór að
leita í rúmi sínu áður en hún
háttaði. Ekki leið þó á löngu,
þar til hann gerði henni nýja
skráveifu. Það var siður í Hóla-
koti, eins og raunar almennt
var á þeim árum, að safnað
var keitu til ullarþvotta og
fleiri þvotta. Var stampur stór
eða kaggi þar í eldhúsinu, sem
keitunni var safnað í. Einn
dag tók karl kisu og dýfði
henni að mestu niður í kagg-
ann. og lét hana svo lausa.
Tók kisa til fótanna eftir bað-
ið og hljóp rakleitt til kerling-
ar og hristi sig mjög uppi í
rúmi hennar. Gengu ýrur af
henni um allt. Eftir nokkra
stund gekk Þorsteinn til bað-
stofu og var honum nokkur
forvitni á að sjá. hvað hefði
í skorizt, en varð fyrir von-
brigðum, því að kerling var
hin kátasta, en sagði honum
þó, að kisa sín hefði orðið fyr-
ir nokkru áfalli, því að dottið
mundi hún hafa i keitukagg-
an, en til allrar hamingju
komizt lífs af. Var svo ekki
meira um þetta rætt. Þótt Þor-
steinn væri svona hrekkjóttur.
var hann að mörgu vænn karl.
Hjálpfús við aðra og greiðvik-
inn, og því vel kynntur
Vísur Sunnudags
„Ekki vissi ég að Stefán
G. hefði ort vísur!“ hrópaði
ungur maður er hann fékk
síðasta blað Sunnudags Ef
fleiri skyldu vera álíka kunn-
ugir ljóðum hans og fyrr-
nefndur piltur má benda þe:m
á að fáanleg er ágæt útgáfa
af ljóðum Stefáns, sem ítenn-
ingarsjóður gaf út.
I dag höfum við svo enn
nokkrar vísur eftir St° han
G. Stephansson.
Hér eru nokkrar siglinga-
vísur úr Rammaslag
Undir bliku beitum þá,
bát og strikið tökum.
Stigum vikivakann á
völtum kvikubökum.
Byljir kátir kveðast á,
hvín í sátri og hjöllum.
Báruhlátrar hlakka frá
hamra-Iátrum öllum.
Mastrið syngur sveit í keng,
seglið kringum hljómar,
raddir þvinga úr stagi og
streng
stormsins fingurgómar.
Legðu barminn alvot að,
aftanbjarma gljáa.
Strjúktu harm úr hjartastað
hrönn hin armabláa.
SUNNUDAGUR — 213