Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 07.02.1965, Blaðsíða 1

Drengurinn Dagur og stúlkan Nótt
Þessa sögu sendi okkur Ingibjörg Haraldsdóttir alla leið frá Moskvu,
en par stundar hún nám við einn háskóla borgarinnar. Hún pýddi
hana úr rússneskri barnabók eftir brœður nokkra Bondarjenko að
nafni. Hún sendi okkur einnig aðra sögu, sem við birtum í einhverju
næstu blaða.
Langt, langt austur í Síberíu
stóð lítið hús í skógarrjóðri. Fyrir
mörgum árum átti drengur heima
í þessu húsi. Hann hét Dagur. Á
hverjúm morgni hljóp hann til
mömmu sinnar, hennar Dögunar
og sagði við hana:
„Mamma, nú fer ég út að leika
mér.“
Dögun leyfði honum alltaf að
fara. Drengurinn flýtti sér inn í
skóginn og blístraði fjörugt lag.
Hvar sem hann kom birti af degi,
blómin opnuðu krónur sínar og
fuglarnir hófu upp söng. Dagur lék
sér fram á kvöld, en þá sneri hann
aftur heim og fór að sofa.
Þannig var það alltaf.
En einu sinni hitti Dagur litla,
dökkhærða stúlku á leið sinni. Hún
sat á steini, henti dimmrauðum
rósablöðum útí lítinn læk og horfði
á eftir þeim er þau hringsnerust í
straumnum og hurfu.
Þessi stúlka var Nóttin. Dagur
horfði á hana úr fjarlægð og brosti,
því að honum leizt vel á hana. Hún
var niðursokkin í hugsanir sínar
og virtist vera döpur. Og því blíðar
sem Dagur brosti, þeim mun bjart-
ara varð í kringum þau og þeim
mun glaðlegar sungu fuglarnir í
trjánum. Skýin á himninum roðn-
uðu og spegluðu sig 1 læknum. En
stúlkan tók ekki eftir neinu. Hún
hélt áfram að fleygja rósablöðum
í lækinn og hugsa.
„Litla stúlka“, sagði Dagur lágt.
Hún leit á hann svörtum augum,
hrópaði upp yfir sig og spratt á
fætur. Stórar dimmrauðar rósir
hrundu úr kjöltu hennar ofan í
lækinn. „Litla stúlka", endurtók
Dagur og teygði hendurnar í átt
til hennar. „Sérðu hvað hér er fal-
legt. Komdu, við skulum leika okk-
ur saman. Ég skal flétta þér blóm-
sveig og gefa þér fallegustu rósina
í skóginum. En hvert ertu að fara?
Ertu hrædd við mig? Þú þarft ekki
að vera hrædd við mig, ég ætla ekki
að gera þér neitt.“
En stúlkan þrýsti litlu höndun-
um að barmi sér og þokaði sér var-
lega inn í runnana, þar sem enn
voru skuggar. Augu hennar tindr-
uðu. Henni leizt vel á þennan dreng
sem birzt hafði henni svo skyndi-
lega, en frá honum stafaði svo
sterku ljósi, að hún var hrædd.
Drengurinn teygði höndina í átt
til hennar og sagði biðjandi:
„Farðu ekki frá mér. Við skulum
leika okkur saman. Ég skal tína
handa þér liljur, margar, margar
liljur. Og bjöllublóm. Ég skal sýna
þér öll blómin í skóginum okkar.
Hérna er svo mikið af alls konar
blómum. . . . Farðu ekki burt. Ég
er alltaf aleinn. Leiktu við mig.“
En litla stúlkan Nótt hörfaði
undan og hristi höfuðið, lengra og
ar kisu meðan hún var úti. Hún mynd-
in er af svíni fyrir utan kofann sinn.
Stefanía Þorgrímsdóttir,
Garði, Mývatnssveit.
lengra. Og drengurinn Dagur hélt
lengra. Hann teygði hendurnar í
í humátt á eftir henni, lengra og
lengra í átt til hennar og bað hana
að yfirgefa sig ekki.
Dögun beið sonar síns langt fram
á kvöld. Hún sat við opinn glugg-
ann og horfði útí mánalýstan skóg-
inn, en drengurinn kom ekki. Hann
kom ekki næsta dag og ekki þriðja
daginn heldur. Hann kom alls ekki.
Enn þann dag í dag gengur hann
á eftir stúlkunni Nótt og segir við
hana:
„Litla stúlka, af hverju ferðu frá
mér? Ég er alltaf aleinn. Vertu hjá
mér. Ég skal syngja þér söng um
sólskinið."
En stúlkan hristir höfuðið og
hörfar undan honum, lengra og
lengra. Og drengurinn gengur á
eftir henni. Og hvar sem þau fara
birtir af degi, blómin opna krónur
sínar og fuglarnir syngja.
Dögun leiddist biðin eftir syni
sínum. Hún flutti niður aö hafinu
og settist þar að. Húsið þeirra stóð
autt og yfirgefið í skógarrjóðrinu.
Enn í dag stendur það þar, en eng-
inn mun nokkru sinni finna það.
Enn fallegar myndir frá
Carii