Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 07.02.1965, Side 2

Hver nartaði í súkkulaði-
Framhald úr síðasta 'blaði.
Það sama kvöld setti pabbi aftur
ostbita með stórum djúpum holum
í gildruna.
Og aftur læddust Systa og Dengsi
niður í eldhúsið þegar pabbi og
mamma voru sofnuð. í þetta skipti
setti Systa miðann við gildruna og
Dengsi kom stóru ostabrauði fyrir
undir eldavélinni. Bréfið var svo-
hljóðandi:
. Kœra mýsla.
Varaðu pig á gildrunni. Það er
,/úklu betri matur handa þér und-
ir eldavélinni. Þákka pér kærlega
fyrir að láta kökuna í friði.
Ástarkveðjur.
Systa og Dengsi.
P.S. Ef þig langar til að svara
Ég kom heim af dýraveiðum og
gekk eftir trjágarðinum í aldin-
garði mínum. Hundurinn minn
hljóp á undan mér. Allt í einu
hægði hann á sér og læddist gæti-
lega áfram, eins og hann yrði var
við veiði framundan sér.
Ég horfði fram eftir trjágarðin-
um og kom auga á grátittlingsunga
með gult nef og úfið fiður á koll-
ininn. Hann hafði dottið úr hreiðr-
inu, vafalaust af því að stormur-
inn hristi og skók birkitrén í gang-
inum. Hann sat nú og baðaði út
litlu vængjunum sínum.
Tresor færði sig nær honum í
vígahug. Þá steyptist allt í einu
gamall grátittlingur, svartur á
bringunni, niður úr næsta tré og
datt eins og steinn niður rétt fyrir
framan hundskjaftinn. Með ýfðar
fjaðrir, frá sér numinn, titrandi og
tístandi, hoppaði hann tvisvar fram
mót þessu opna gini, er var sett
svo hvössum tönnum, með hug-
rekki því sem örvæntingin gefur.
Hann hafði steypt sér niður til
2 — ÓSKASTUND
kökuna?
pessu, skildu þá bréfið eftir undir
tehettunni hennar mömmu.
— Ég get alls ekki skilið þetta,
sagöi mamma daginn eftir.
— Við höfum enn ekki náð mýslu.
En hún hefur látið kökuna okkar
1 friði.
— Já, þetta er skrítið sagði pabbi,
ég var alveg viss um að í þetta
skipti myndum við ná henni, og
hann leit beint á Systu og Dengsa.
En Systa og Dengsi voru of æst
til þess að geta séð það augnatil-
lit, þau voru einmitt í þessu að
gægjast undir tehettuna, og hvað
heldur þú að þau hafi fundið þar?
Hvað annað en bréf. Svar við bréfi
þeirra og ekki aðeins eitt, heldur
tvö.
að frelsa ungann sinn og ætlaði að
vera honum hlífðarskjöldur. En all-
ur litli kroppurinn titraði af ótta.
Hann tísti aumlega. í dauðans ang-
ist fórnaði hann sjálfum sér.
Hvílík voðaleg ófreskja hlaut
hundurinn að vera í hans augum.
Og þó hafði hann ekki getað setið
kyrr, þar sem hann var óhultur á
grein sinni. Vald sem var viljanum
öflugra hafði knúið hann til að
fljúga ofan.
Tresor stóð kyrr, hopaði lítið eitt
aftur á bak, það sýndist sem hann
lyti sama valdi.
Ég varð hrifinn og flýtti mér að
kalla á hundinn — og fór leiðar
minnar með lotningu í huga mín-
um.
Já, hlæið ekki! Ég bar sannar-
lega lotningu fyrir þessum litla
hetjufugli og kærleiksverki hans.
Ég fann að kærleikurinn sigraði
bæði dauðann og dauðans angist.
Kærleikurinn einn er viðhald alls
lífs.
(Úr Dýravininum eftix Turgenjev.)
Og þau voru skrifuð með stórum
hallandi stöfum:
Kœra Systa og Dengsi.
Kœrar pakkir fyrir matinn. Ég
mun aldrei oftar snerta súkkulaði-
tertuna ykkar.
Ástarkveðjur.
T. M.
Kœra Systa og Dengsi.
Kœrar pákkir fyrir að aðvara mig
um gildruna. Ég mun reyna að
forðast hana héðan í frá.
Ástarkveðjur.
T. M.
Þegar. að kvöldi kom ræddu
pabbi og mamma alls ekkert um að
setja upp gildruna. Systa og Dengsi
voru mjög hissa og hugsuðu mikið
um hvað væri eiginlega á seiði.
— Heldurðu að við ættum að at-
huga hvort þau ætli að reyna að
veiöa hana í nótt? hvíslaði Systa
að Dengsa, þegar þau voru á leið í
háttinn.
— Já, ég held að það sé betra að
við förum niður í eldhús á eftir,
svaraði bróðir hennar.
Og svo biðu þau þess að allt yrði
kyrrt í húsinu, og gerðu þá það,
sem þau höfðu gert tvisvar áður.
Dengsi ýtti hægt upp eldhúshurð-
inni.
En hvað var þetta. Dengsi og
Systa voru furðulostin þegar þau
sáu.... pabba! Hann beygði sig
niður og hélt á vasaljósi í annarri
hendi og osti í hinni.
Þegar hann heyrði í börnunum,
sneri hann sér flóttalega við og þau
sögðu öll samtímis. — Hvað eruð
þið (þú) að gera hérna?
Þá hló pabbi og hann svaraði
fyrst. — Ég kom niður til að gefa
mýslu.
— Þá veiztu tnn leyndarmálið
okkar? sagði Dengsi.
— Já, hló pabbi, ég bjóst alltaf
við einhverju undarlegu frá ykkur.
— Svaraðir þú bréfinu okkar?
spuröi Systa.
— Já, sagði pabbi, ég vissi að
ykkur mundi þykja það leitt að fá
ekki svar.
Framhald í nœsta blaði.
Duuðinn og kærleikurínn