Frjáls verslun - 01.03.1945, Blaðsíða 18

Okkur er víst ákjósanlega stjórnað. Að minnsta
kosti bendir flest það, er opinberlega birtist — í
blöðum og útvarpi og á mannfundum — til þess, aö
mikill hluti þjóðarinnar sá harð-
Hvernig er oss ánægður með núverandi ríkis-
stjórnað? stjórn. Hún hefur fengið kynstrin
öll af samfagnaðarskeytum frá
hægri og vinstri, útgerðarmönnum og sjómönnum,
atvinnurekendum og verkamönnum, ungum og
gömlum, konum og körlum. Engri stjórn hefur verið
tekið af jafn háværum fögnuði, og hafa þó sumar
fyrrverandi ríkisstjórnir sízt þurft að kvarta yfir
viðtökunum.
Þegar þjóðstjórnin var mynduð í aprílmánuði
1939, var almennur fögnuður um land allt. Menn
áttu varla orð til að lýsa hrifningu sinni: ,,Það voru
borin klæði á vopnin“, „þjóðin hafði borið gæfu til
að sameinast á örlagastundu," „landinu var stjórnáð
að beztu manna yfirsýn"; það var dýrðast yfir víð-
sýni, drengskap og þjóðhollustu. „Eitt yfir alla og
allir eitt“ í „einingu andans og bandi friðarins"!
Þá voru allir með stjórninni, nema nokkrar „blóð-
rauðar bolsakindur", og þær voru svo lítils virtar,
að enginn hvítur maður fékk sig til að heilsa þeim
á almannafæri.
Litlu minni var fögnuðurinn, þegar stjórn dr.
Björns Þórðarsonar tók við völdum í desembermán-
uði 1942. Öllum þorra manna létti stórlega við komu
þeirrar stjórnar og bar til hennar hið fyllsta traust.
En hvernig fór? Söknuðurinn eftir þessar nefndu
ríkisstjórnir var ekki í neinu samræmi við fögnuð-
inn, sem verið hafði við komu þeirra. Með þessu
er sízt af öllu ætlunin að spá illu fyrir
Allir fagna, núverandi stjórn. Það hlýtur þvert á
í'áir sakna. móti að vera ósk allra hugsandi
manna, að henni takist að leysa hin
vandasömu verkefni svo af hendi, að hún verði lang-:
líf í landinu og ástfólgin þjóðinni.
Nú hafa hinir „blóðrauðu bolsar" frá þjóðstjórn-
artímanum vaxið af vizku og náð hjá guði og mönn-
um. Þeir voru þá ekki nema þrír á þingi. Nú eru
þeir tíu. Og nú þykja ráðherrarnir þeirra, Brynjólf-
ur og Áki, ekkert síðri að einlægum samstarfsvilja,
drengskap og þjóðhollustu en þeir Hermann og Ey-
steinn í upphafi þjóðstjórnarinnar 1939.
Það óvænta hefur skeð, að hin „þéttgjörva, þrek-
byggða, þrautgóða, eldtryggða, margreynda" Mdm.
Framsókn hefur orðið utangarðs. Nú þykja þeir
Hermann og Eysteinn engu drenglyndari, þjóðholl-
ari né samstarfshæfari en þeir Brynjólfur og Einar
1939.
Hin „konunglega stjórnarandstaða" er nálega ein-
vörðungu í höndum Framsóknar. Og það má ekki
undra neinn, þótt hið „konunglega" valkvendi sé
ofurlítið snakillt og beizkt þessa
Kgl. stjórnar- stundina. Við megum ekki gleyma
andstaða. því, að Framsókn hefur tekið þátt
í stjórn landsins nálega óslitið,
síðan flokkur hennar var í hvítavoðum. Það var
ekki óefnilega af stað farið hjá Jónasi Jónssyni,
þegar honum fæddust tvíburarnir, Alþýðuflokkurinn
og Framsókn, sumarið 1916. Framsókn litla var frá
öndverðu miklu þrekmeiri, úrræðabetri og áræðnari
en bróðirinn, enda var hún augasteinn og eftirlæti
Jónasar og hlítti forsjá hans í einu og öllu.
Það var ekki liðið nema misseri af ævi Fram-
sóknar, þegar fyrsta samsteypustjórnin var mynd-
uð, í ársbyrjun 1917. Þau rúm 28 ár, sem síðan eru
liðin, hefur Framsókn ávalt átt mann eða menn í
stjórn landsins (hún fór ein með völd 1927—-30), að
undanteknum árunum 1924—27, er Ihaldsflokkurinn
fór með völd, og einu misseri árið 1942 (flokkstjórn
Ólafs Thors).
Framsókn hefur dottið úr þeim háa söðli, sem
hún hefur oftast setið í, síðasta mannsaldurinn.
Þungt fall og tilfinnanlegt, þótt ekki bættust þar á
ofan sjálfsásakanir um mislagðar
Dottið úr hendur í margri grein að undanförnu,
háum söðli. innbyrðis erjur og alls konar klúður.
Það er miklu erfiðara fyrir Framsókn
1S
F.RJÁLS VERZLUN