Alþýðublaðið - 24.04.1970, Side 14

14 Föstudagur 24. apríl 1970
Simon Olsen við bryggju á ísafirði (Ljósm. S.J.)
Fyrsti sér-
smíðaði rækju-
báturinn
□ Þessi fallegi bátur er fyrsti
rækjubáturinn sem byggður er
á íslandi og annaðist það verk
(vkijpasmífljastöð M.arsojlusaj'
Bernharðssonar á ísafirði.
Nafn bátsins er Simon Olsen
ís 33, en eigandi hans er Ernir
hf. á ísafirði.
Báturiinn, sem er 30 lestir,
er frambyggður og ætlaður ein-
göngu til rækjuveiða eins og
fyrr segir. í honum er 160 ha.
Albinvél. Skipstjóri verður Jón
Kr. Jónsson.
Þó að 30—40 bátar stundi
rækjuveiðar á ísafjai'ðardjúpi
hefur enginn þeirra verið sér-
staklega smíðaður tii rækju-
veiða eingöngu.
í skipasmíðastöðinni er aim-
ar bátur af svipaðri gerð í
smíðum og á hann að fara tii
Reyöai'fjai'ðar. Þá ex skilpa-
smíðastöðin að hefja smíði á
105 lesta stálbáti fyrir Bene-
dikt Gunnarsson á Flateyri.
Unnið við hreinsun á rækju hjá annarri niðursuðu-
verksmiðjunni á Isafirði.
Margarei B. Houslon:
Læsta herbergið
Dane Carrington, þekkir þú
hana?
Hann hvað já við, sagði þau
'búa í sömu borg
—- En Louisie býr hér í
Muspu, sagði Zoe.
Hún sá að ég var komin.
Eg spiurði hana hvort hún
vildi koma með trnér til Ric-
'hards í kvöld, en þar Sem ég
vissi að hún bar engin kennsl
á Riehard, bætti ég því við
að Belen yrði þar tetödd.
Hún lá þögul nokkra stund,
síðan neis hún á fætur og gekk
inn í baðiherbergið, kom út úr
!því að vörtmu spori.
— E-g finn -ekkert af -því
sem ég átti þarna inni, sagði
hún. Síðan leit hún inn í
fataskápinn.
| — Fötin þín eru í turnher-
berginu, sagði ég.
* — Hver bar þau þangað,
s%gði hún kuldailega.
— Eg veit það ekki, ef til
vill þú sjálf, eða Belen, það
var áður en ég kom hingað,
sagði ég.
— Það 'getur verið að Belen
hafi gert það, sagði ihún, eins
og til samþykkis. Hún var bú-
in að lofa að senda inér þaiu
þegai' ég væri farin. Svo fór,
hún aftur að gráta.
Dane kvaðst m:undu hitta
okk,ur heim-a hjá Bel-en, síðan
gengum -við upp í turnher-
faergið.
— Hver hefur f-lutt öll föt-
in mín, húsgögnin og hver á
allar þiessar skeljar? Hvers
vegn-.a hefur stóra rúmið úr
gelst-aherherginu verið fært
hingað?
Hún- gekk milli herbergj-
a-nna og skoðaði -sig um.
Slagharpan hennar Jóhönnu
hefur verið flutt brott, sagði
hún.
Það eha ekki ne-m-a nokkrir
dagar síðan ég gekk inn í þetta
herhergi, það var þegar -Jó-
hanna fór að kaupa brúðar-
skartið. Það var allt inni eins
og þegar við vorum í skóia.
Maroma vildi hafa það þann
ig. Hún kom oft hingað ir-n og
horfði út uim gliuggann. alltaf
'sam-a gluggann og ég stóð við.
Nú veit ég hvers vegna hún
gerði það. Því ég hef fundið
brélfin liennar. En livað iwn
það, einhver hefur búið í þess
um herhergjum síðan.
Í— Þér ef til vill? .
— Við báðar. Zoe.
— Af hverj-u skrökvar þú
að mér hér virðast allir gsra
sér að sikyldlu að sikr'ötavá að
méx', er það ekki nóg að ég
Skiulli hafa misst Skee, að ég
vildi fe-gin vera dauð? Hvers
vegna þarf að skrckva að mér
líka.
— Vegna þess að þú myndir
ekki finna hjá þér n-eina l'öng
un til að vera dauð, ef þú
vildir skilj-a að þetta gerðist
allt fyrir löngu síðan. Belen
seg.ir þér það.
Lokis tókst mér að fá han-a
til að þvo s-ér og greiða og
f-ara í hvítan kjól. Svo fórum
við 'áileiðis til Richards, u-m
ISkógargif.'ið.
— Hvaða hús ertu að tala
ii'jm. sagði hún, og þ-egar hún
isá húsið: —- Þetta getur ekki
-átt sér stað. Hún varð æst og
hofði snúið við, ef Richard
hefði ekki komið á móti okkur.
Hún leit á h-ann sem ókunn-
ugan og x-eyndi að hafa hem-
il á tilfinning-um síntem. Eg
ikynn.-ti þau það virtist ekki
uim annað að gera. Richard
virtist 'henni með öllu fram-
andi. Nú sat hún í 'húsi sem
hún gat ekki viðurkennt að
væri tit, sat í sorg sinni og
beið eftir Belen, -ein-a vinin-
um sem hún vissi sig eiga.
— Nú koma þau, sagði Ric-
hard og stóð á fætur er fóta-
tak Floyds og Bel-en heyrðist
tfyrir utan. AMt í einu stóð
Bel-en í dyrunu-m og stuadist
við staf sinn og deplaði sin-
u-m öldruðu auigum.
Það var ekki fyrr en hún- tók
til máls að Zoe bar kennsl
á hana.
— Eg ne-f sagt henni að
ts-egja Zoe a-llt eins og það er,
sagði Riclhard. er við gengum
út til að þær gætu talað sam-
an tvær einar. Hún ve'-ður að
trúa annars
— Annars hvað, sagði ég.
— Giet-ur hún ekki verið
teins cg hún er?
— Hún mundi verða vitsikerí
sagði Richard. — Gerðu þér
-alMar þær breyting-ar sem orð
ið hafa á umlheiminu-m í hugar
lund hvernig ætti hún að geta
viðurkennt þær og skiiio án
þess að gera s-ér grein tfyrir
þeim tí-m-a -se-m liðin er.
— Það hafa ekki gerzt svo
-miklar breytingar hér á eynnj.
— Neí, ekki á eynni, en
Danie tekur hana á brott með
sér.
— Það hafði ég ekki hug-
leitt, ertú viss um það?
— Hann kvaðst ekki viss um
það, . en annað virtist ekki
koma til greina.
— Og hvað ium þig Olíva,
s'agði han-n þegar við kcmu-m
nið-ur á bryggj-una. — Þú
kvaðst mu-ndir dveljast með
Zoe en ekki tfara imeð Dane
'cg giftast lionum, ég trúði
þér að vísu ekki, e.n hugsaði
'seim svo að tíminn mundi leiða
það í Ijós. Manstu kvöldið
s'em þú sagðir mér fyrst frá
Dane?
— Vitan'.ega man ég það.
—| Manstu hvað ég sagði
þá nei vitaniega ertu búin að
gleyma því.
— Eg s-agði, að ef ein'hver
gerðist til að knýja dyra hjá
þér, myndi draugúr hins iiðna
hrekja hann á brott. Og hvcr
mvndi vi'lja kvænast konn sem
væri á valdi slíkrar vofu?
— Hefurð-u knúið dyra hjá
mér?
— Eg hef staðið við dyr Þín
ar frá byrjun.
— Og ef til vill snúið frá?
•— Já, en ég tók þig msð
mér. Þig og spyrjandi augu
þín. Hvar sem ég fór varstu
hjá m-ér, í vöku og svefni. —
Jafnt heima sem úti á Atlants
hafinu. Og þú Verður alltaf
hjá mér. Eg verð að ná tökum
á þéi- og binda þig við bryggju
eins og snekkj -na mína.
— Eg 'leit í andlit honum. •—
Eg er þlegar bundinn- við
bryggju. — Og einnig bundin
mér fyrir fullt og allt9
Tímin.n stóð kyrr.
— Fyiúr f-ufflt og al’H, end-
urtók ég og það kom írá hjart
anu.
Þau þrjú, Dane, Zoe og Bel-
ien sátu ‘l'engi og töluðu uni
framtíðina. Svo fór að lokum
iað Zoe lét sannfærast um að
Ske-e hefði legið í gröf sinni
í brjátíu ár cg að Dan,e væri
sonur h-ennar.
Það kvr'd s'á ég skuggununi
bre-gff'a fyrir í andliti hennar,
jafnv-el áð-ur en hún s-agði við
mig: — Eg er orðin göiinul.
Hún stóð frarrmi fyrir spegl
inum, andlit henn'ar hc-cði skki
bre-ytzt formið var hið sama,
en samt var -ein-s og gr-árri
móð’u hefði verið brugðið fyrix’
'WKK'.
V4?S; fM