Alþýðublaðið - 16.10.1970, Qupperneq 6

6 Föstudagur 16. október 1970
$ í KVÖLD verður sýnirug á
„Malcoim litli” hjá Þjóðleiik-
húsinu, og þá fer Ingunn Jens-
dóttir í þriðja sinn með kvtein-
hlutverkið sem hún tók við af
Þómnni Magnúsdóttur.
Ingunn er nýtt andlit og þó
alls ekki. jÞ.e.a.s. hún hefur
nýlega bætzt í hóp leikkvennia
ókkar og útskrifaðist í vor úr
Leiklistarsfcóla Þj óðieikhúss-
ins. En hún er svo sainmlarltega
enginn nýliði á sviðinu.
„Ég hef verið' miað annan
fótinn í leikhúsinu seinustu
nítján árin“, segir hún.
Nei, því er nú varla hægt að
trúa þegar maður horfir á
hana. En hún er ekki að grín-
ast.
„Jú jú, ég byrjaði tíu ára
og er núna tuttugu og níu.
En þau hafa verið ævintýra-
lega fljót að líða þessi nítján.
ár“.
★ MAÐUR IJFfR EKKI
FYRIR FÖLK ÚTI
í BÆ.
„Leikhúsiö er mitt annað
heimili og hefur verið frá því
að ég var krakki“, heldur hún
áfram. „Kannski var það tóm
tilviljun, að ég iagði út í ball-
ett — við fórum fimm saman,
vinstúlkur mínar og ég, í ball-
ettskólann til að prófa hvem-
ig gengi, og mamima einnar
þeirra keyrði okkur eða rétt-
ara sagt þær, því að ég
gleymdist og varð að hlaupa í
harðaspretti á eftir. En svo fór
það þannig, að þær hættu all-
ar eftir fyrsta veturinn og ég
bélt ein áfram. Eikki vorum
við nú beysnaa- í fyrsta tíman-
um; við höfðum nefniltega
heyrt, að maður yrði að verá
ógurtega flinkur og geta farið
í splitt og brú og ég veit ekki
hvað og hvað, og við vorum
búnar að æfa okkur svo kapp-
sam!e,ga, að við gátum ekki
hrteyft okkur fyrir harðsperr-
um þegar á hólminn kom“.
En harðsperrurnar hurfu, o>g
Ingunn liðkaðist svo mikið, að
hún lenti í úrvalsflókki og
dansaði á fleiri sýningarkvöld-
um en hún kann nokkxia tölu
á. „Ja, ég kom og fór. Ég trú-
lofaði mig og giftist og eign-
aðist börnin, en alltaf kom ég
aftur við fyrsta tækifæri eftir
hvert hlé“.
Hún er gift Svani Þór Vil-
hjálmssyni lögfræðingi, og
börnin eru þrjú, átta ára, sex
ára og eins og hálfs árs.
„Það getur verið erfitt að
samteina leikliúslífið og heimil-
islífið“, rfðurkennir hún fús-
lega, „en ef viljinn er fyrir
hendi. þá er allt hægt. Svanur
lifir og hrærist í þessu með
mér þannig séð, að hann hefur
áhuga og fylgist með og upp-
örvar mig. Og mamma hjálpar
mér ómetanlega. Það er mik-
ið búið að hneykslaist á méi’
út af þessu leikhúsveseni mínu,
en ég lifi nú einu sinni
fyrir sjálfa mig en ekki fyrir
fólk úti í bæ. Og mér finnst
alveg nauðsynlegt fyrir konur1
sem eru þannig gerðar, að þær
hafa fleiri áhugamál en bana
heimilið og börnin, að þær fái
að njóta sín. Það er andteigur
dauði fyrir þær að loka sig
inni á heimilunum af tómri
skyldurækni, og ég held, að
þær verði varri eiginkenur og
mæður með því móti“.
★ EINN HLEKKUR
KOMINN,
Fyrsta danshlutverkið fékk
hún í ballettinum Dimmalimm
eftir Bidstted, og fyrsta leik-
hlutVerkið fékk hún í barna-
leikritinu Dimm’alimm eftir
Htelgu Egilson. Nú er hún í
„Malcolm litli“, og sieimia í
vetur fáum við að sjá hana í
sjónvarpinu sem Anítu Han-
sen í „Kristrúnú í Hamravík“.
Þótt sviðsvön sé, er hún tauga-
óstyrk þegar hún á að fara að
leika — „Blóðið hættir að
renna þegar ég hugsa: ,Guð
minn góður, það er sýning í
kvöld! “ — en auðvitað er
óskadraumurinn að fá Bem
fl'est og fjölbreytil-egust hlut-
verk.
„Ég hef verið óskaplfega
heppin”, segir hún og brpsír.
„En ég hugsa svona; Nú er ég
búin að fá einn hlekk í keðj-
una — og spurningin er: Hvað
verður keðj’an löng?“ —SSB.

Ingunn alvarleg o glngunn bros-
Ingunn kankvís. Hér er hún aS andi. MálverkiS á veggnum er eftir
dansa í „My Fair Lady“ Kára Eiríksson.
Kvikmynd gerð í ísrael hef-
ur að mörgu leyti átt svipaða
þróunar’=hgu og hér á íslandi
— en eins og gefur að skilja
hefur framþróunin orðið
■niokkru örari þar síðustu árin
og þar eru nú gterðar nokkrar
myndir í fullri lengd á hverju
áaú.
Allt frá því snemma á öld-
inni hafa nokkrir einstaklingar
fengizt við gerð stuttr-a kvik-
mynda, og á árunum 1920—30
sköruðu tveir menn fram úr,
Baa-uch Agadati og Nathan
Axelrod. Þeir framleiddu nokk-
uð magn af kvikmyndum, sem
vc.ru eins kona-r fréttamynd-
ir, — þeir festu á filmu at-
bu.rði og lifnaðarhætti fólksins
í landinu.
AÐDÁENDUM Sir Laurence
Olivi'er brá í brún þegar þær
fréttir bárust út, að hann hefði
fengið skipu'ii frá læknum sín-
um að taka sér algera hvil.d
um eins árs akeið.
Ej,ns og kunnugt er, ýar
Sir Laurence — eða Lord Oli-
viier eins og hann kallast núna
eftir síðustu upphefð sína —
iskorinn upp við krabbamteini
i blöðruhálskirtli, og þótti að-
glerðin takast mjög vel. En því
miður hefur heilsu ha'ns aftur
fai’ið hrakandi að undanförnu,
oig nú ótta'st hinir mörgu að-
d.áendur hans, að þessi mikli
leikari murni ekki framlar geta
túlkiað stór hlutverk á sviði.
Þegar minnzt er á Sir Laur-
enee Olivier, hugsa flestir um
Shakespeane og ógleymanltega
túlkun listamiannsins á öllum.
stærstu hlutverkunum frá
Hla.mtet til Dsar konungs, Rík-
hatt’ði III. til Hinriks V., Oth-
ello . til Macbeths, o.sirv. Bm
Olivier hefur leikið miargt
'annað. Hann er jafnvigur á