Alþýðublaðið - 12.01.1922, Blaðsíða 2

2
ALÞYÐUBLAÐIÐ
aðí þá tii neðri dtiidar, að hérar
þrífast ágætSega hér á landi. Og
þetta eneð að eg twístigi, það er
fjarstæða. Eg geng æíiniega rak
leitt að vetkinu. Eg rauk 6i3 dæaa
is í það að tnæía hér 600 enanns,
bara af því mér þótti haeykslaa
legt að það akyidi engin sonnun
vara til fytír. því að hér byggju
hvítir menn, og svo þegar eg var
búinn að mæia þá, það var tnargra
mánaða verfe, þá fór eg til út
latt'dk 11 þess að læra 'hvernig eg
ætti að fara að því. En hvað
heitir hann 'atmars læknirinn sem
biaðið hefir svoná skakt eftir.
(Haan er nú hættur að leita á
borðinu, ets búinn að draga út úr
því skúffu og f&rina að ieita þar)
Gestur: Hann heitir Ciod Han
sen.
Guðaj.: Nú, rétt er það, Ood
Hansett (hann rótar nú af kappi
i skúffunni og fianur loks það
sem hann var að leita að, og
dregur langt hálmstrá upp úr
skúffunai. Hann heidur nú á
því i hnndiuni, og horfir á það
undrandi.-------Aít í eiau færist
nýit fjör í h:aaa): S gðirðu Ciod
Han$ea ? Clod Hanssn er aíar fá-
fróður í læknisfræðinai eiœs og
þú getur iaiyndað; þér þegar þú
feeyrir að hann hefir gengið á ná
kvæmiega sarna skóla og eg,
Tjaidið feilur.
2. þáttnr.
31. tíesember 1921. Sama stað
og f x. þætti.
Gestur (kemur ian): Er saokkuð
að ftétta, Guðmundnr?
G. m. (hampar hálmstráinu):
Já, eg held aú það. Það er stór-
œerkur daaskur læknlr sem segir
að hann dáist a þvl hvsð sótt
vaía -rlækniriim hafi rannsakað
rúasneska drenginn sákvæmSega,
Hvað egirðu um það!
Qestúr: Ji, en sóttvamarlæknir
leis aldret á dreagian Hyað segir
nú þú um það?
Guðm,: Ja, hvaða skratti; það
er rétt, hann leit aldrei á hann.
(Lítur á háiaistráið set». hann
heldur á) En blessaður vertu,
hvað gerir það, hann á sennilega
við Fjeidsted.
Gestur: Ekki getur þetta hrós
átt við Fjeldsted.
Guðm.: Ja, jú, nei. það er að
segja . . . (Ktur á hálmstráið) jú,
Jarðsrför mannsins mfns, Bárðar J. Sigu ðssonar, fer frant
fösfuoaginn 13. þ. m. og hefst með húskveðju á heimili okkar, Berg-
staðastræti 16, kl. I árd.
GuðbjörgMagnúsdóttir.
þnð er 'áreiðaalega Fjsldsted sem
hann á við, það er svo sem esg
irm vafi á þvíi
Gsst.ir: En hver eri .bann þessi
stóræerki danski Iæknir?
Guð n.: Hatm heitir Ctod Haa-
sen.
Gestur: Þú sagðir t gasr áð
haím væri alls ekki mérkur, hann
hefði . . .
Guðm :Jú, bíessaður vertu, hann
er stórmeskurl
Gestui: Stórruerkur ?
Guðtit.: Ji, beiniínis stórmerkur.
Gestur: Já, vertu aú sæli, eg
má tii að fara, eg er búinn að
fá verk í eyrun af að hlusta á þig.
Tjaldið fdiur.
3. þáttur.
3. jaa. 1922 Sama stáð og fyr
G tur (kemur in ) Já. Guð-
mundur minn, nú þykir .■ tnér illa
farið fyrir þéri }
Guðm, (steadur upp; veifar
háimsjtráiau). Nú hvernig?
Gestur: Jú, það er. komið upp
að í sama biaðinut sem þú vitnar
{, endurtekur Clod Hansen, að
þetta sé skopieskur og að það
muai hafa verið meira pólitík en
trakóm í augurn 'drengsins.
Guðm. ( aissir háimstráið á gólfið)
Ja, hvaða fj;mdi. Heernig átti mér
að detta i hug, að þsð væru tii
tvö eintök a! blaðinu á íiiasdi.
Þsrnx sér ,ma@ur hy&ð hlýzt af
þessari bölvaðri eyðslusemi. (Hníg-
ur niður i stólinn),
Tj&ldið feilur vel til 'hálfs.
Guðrii. steudur vpp gengur að
ijaldinu, beygir sig urtdir faid þess
og hrÓpar út tii áheyréndaan®:
Hvernig í skrattaKum átti eg að
vara mig á þyí, áð. til væru ívö
eintök sf bisðinu hér á íslandil
Tjaldið feilur aiveg.
Jólatrésskemtnn heidur verka-
mannafél. Dagsbrún f kvöld fyrir
börn félagsmanna í G. T. húsinu,
fjvtrí s tefiir?
Hljóðnar i laufgrænuRi lundi,
iogarsdi kvöldgeislar flóa,
leikandi um 1 ,utir og móa,
íífsfjörið hnfgur að biundi.
. Dýriegar ððggp rlur skfna'
df júpa um sóibrenda meiði
röðull við hraungyita heiði
hver/ur, og Iífaraddir dvfna.
Niðdimma náttgyðjan breiðir
nákaidaan faðrainn og vefur
foid sem und friðarwæng sefur
flaeði með skínandi Ídðir.
Rikfy í myrktiau enáttur
raagnþrungið sigrandi veldi
er streymir i and-an ineð eldt
sem aldanna hjartasláttnr.
Þvf ertu sál mín að syrfja
sólin þó hnigi við æginn?
Sértu með sár eítir daginn
sorg þíma vonirnar byrgja
kvöidsólin kaimin þín dyiur
kærleikisis ilþýðu bönduœ
nóitin frá ijósvakans löadum
lækn&r og gleymskunni hyiur.
Græt eg því sólm er sigin
og sál tnfn er ákufdug'við dsginn.,
Er kvöldgeialinn kastað’i á sæine
kveðju, og dagur var feniginn,
ásökus .hjarta mitt hraerði
að irr.fi eg .skylduna troðið
háðung, og heifögu boði
hafnað sern iffið mér færðs.
Áttirðu ekkest að starfa
aiias- þær dýmsætu síuadir —
sera heiium sólarhriag eru undir
— sem þú gast unnið til þarfaí
Er ekki bröðir þinœ beittur
brögðura og tálsnörum mörguml
Féiaus af fjárgræðgis vörgum
íaðir þinn gamali og þreyttur?
Veitstu að þúsundir þreyja
þjáSar af örbsrgð og hungri,
vöidia með þræissvipu þungri
er’u þjóðféiagsstofninn að feyja.
Hvora mún guðsviljinn góður
göfugu bænina heyra?