Alþýðublaðið - 18.01.1971, Blaðsíða 11

Alþýðublaðið - 18.01.1971, Blaðsíða 11
i 18. jan. □ Fj'rirmyndin að persónu Goethes Fást í Ieikritinu Fást, sem Þjóðleikhúsið' sýnir um þess- ar mundir, er ungnr flökkuskóla sveinn Georg- Faust, fæddur 1480. F.’n aldamótin 1500 lifnað'i djöfla trúin við' og svokállaöir flökku- skólasvejnar breiddu út þessi djöfulsfræði. Þeir voru hálflærð'ir stúdentar er hlupust á brott frá háskólanum og vörpuðu yfir sig hulinsblæ vísindanna og þóttust geta náð valdi yfir árum Satans dg nötuSu sér fáfræði fólksins til að græða fé eða svala girndum sfnum. Einn af þessum mönnum var Georg Faust og hafa margrar þjóð'sögúr orðið til um hann, en i þeim er hann nefndur Jóhann Faust. Og hér á eftir fer ein íslenzk af því tægi: Maður hét Jóhann Fást út í Þý7kalandi; lian'n gjörði s?,’nning við djöfuiinn, að' hann mætti að lokum eiga sig, ef hann léti sig hafa alla þá hluti, er hann heimt aði af honum; heimtaði Jóhann af djöflinum hinar ko.slulegustu kræsingar og ýmsa kjörgripi; einn ig lét liann kölska smíð'a sér höll af glcri að búa í og flyt’a þangað hina fegurstu konu. er var jafn. fríð sem Helena hin fagra. Þó gabbaði djöfullinn Jóhann oft með .missýningum; þannig var hin fagra mey reyndar ekki ann- að en hrosssmjöðm. Seluast lok- aði Jóhann sig stöðugt inni í glersainum, og söng djöfullinn liann að lyktum út um skráargat- iö og fundust þar þrír blóðdrop- af eftir. HAPPDRÆTTI HAB Dregið var í Happdrætti Al- þýðutotaWsins á Þorlátemessu. — Eítirtaiin númier hlutu vinning. .4279 VauxlhaJiI viva de luxe. .25104- Volkswageabifreið. Vinninga skal vitj-a á skrifstofu Aljþýðuflioktksins Hvarfiisgötu 8— 10, sí mi 15020. frá himnarfki til helvítis í tré. Brosið á andlitínu var vingjarnlegt og einþykkt, en það leit út fyrir að hún liti með nokkurs konar velþóknun á þessa einkenniiegu tegund af ást. Þau struku hvort öðru varlega um hárið, en þau kysstust ekki einu sinni. Um tvö leytið fór undirforinginn að verða órólegur og sagðist þurfa að fara. Hún brosti, dapurléga sýttdist hott- um. Hanrí sagðíst ætla að koma aftur. Hún skiídi það, og kinkaði kölli áköf. Hann sneri sér vid í dyrunum og horfði á hana ,., Stuttu seinna klöngraðist hann uþþ í fiugvélina — skot úr loftvarnabyssu, tjaldbúðir óvinanna, stór olíuvi'ðarlund- ur. ■ „ ,!.. Ehnþá einu sinni reyttir Wolfgang StahÍ að draga sig upþ og núa sér ur þessúm hryliilega köngulóarvéf. Hánn sþark- ar og spriklar, heyrir óp, skot, raddir, reynif að þurrka svit- ann úr augunum, en hefur ekki m'átt tii þess, hattgir að- eins niður úr olíuviðartrénu, Það tekur flokk Karsten tuttugu mínútur að safnast sam- an. Flokkur Hans Karsten er á hægri armi. Sprengjurnar koma hvínandi ,spi’inga í sandinum og þyrla upp ógrynni af grjóti og skít. Schöller bisar við að koma sér áfram, við hliðina á honum er Panetzky, hægra megin við hann er Pachen og ýzt Karstett. öflugar sprengjur springa í sandinum. Sandur, steinar og skítur þeytast í loft upp og rykský hylur allt. Undirforinginn notar sér þetta skýli, hann lyftir hend- inni. ,, Á f r a m ! “ öskrar hann meðan sandurinn hangir enn í loftinu. Og mennirnir hendast áfram yfir sléttuna. Þeir ætla sér að komast inn. í olíuviðarlundinn. Vélbýssan slæst við mjöðmina á Schöller. Fallbyssukerran skellur á mjóhrygg Mommers. Varabyssurnar slást á milli fóta Panetzkys. Þar að auki heldur hann á nokkrum skotfæraöskjum. En hann finnur ekki fyrir þunganum af þeim. Hann hefur aldrei hlaupið jafn hratt. Hann lítur gremjulega á Schöller, sem drattast áfram með vélbyssuna síria. „Bölvaður skítalabbinn þinn!“ öskrar hann. „Reyndu að koma þér áfram“. Hann ber enga virðingu fyrir Schöller lengur. Hvasst nefið undir nikkelgleraugunum er hvítt af reiði og spenning. Iiann dettur fram fyri'r sig, tekur and- köf, ætlar að standa upp aftur — en stirðnar . .. Það hvín og syngur allt í kringum Stahl. Hann hefur komið til meðvitundar aftur. Kúla hittir hann í fótinn. Bret- arnir, eru búnir að koma auga á hann. Hann spriklar eins og fiskur í neti. Dauðinn nálgast óðum. Hann er ekki annað en dálitiíl depill, sem óvinirnir geta æft sig að skjóta á. „Nei“, stynur Stahl. „Nei!“ Hann fær þungt högg í rass-« inn, síðán í lærið og hnéð. Það stoðar ekki að biðja um miskunn.Kvalirnar eru ói bæriíegar. Og nóttin kemur ekki enn. Hann verður enn að bíða eftir endalokunum. Á þessu andartaki kemur Panetzky auga á hann ... Panetzky sturlast gjörsamlega. Hantt öskrar af reiði og froðan vellur út úr honum. Hinir koma lfka auga á félag-a ann, sem hangir í trénu og þeir gleyma öllu öðru — óvin'i unum, sléttlendinu, þar sem hvergi er skýli að fá, skothríði irini og sjálfum sér. Panetzky sér ekkert nema prófessorinn. Hann helypur í áttina til hans, á undan hinum. Hann gleymir að þeir áttu að fara í aðra átt. Hann skríður áfram. Allt í kringum hantt, eru brak og brestir. Hann sér Schöller og Mommér fyrir aftan sig. Dulargervisjakki Mommers tætist sundur af kúlu. Karsten flokksforingi þrýstir sjónaukanum að augunum Hann sér spriklandi fætur Stahls. Sprengjurnar hvína milli trjánna. „Það er úti um hann“, hrópar Sehöller. „Haltu kjafti, helvítið þitt!“ öskrar Panetzky. Schöller hlustar ekki á hann. Hann beygir fingurinn um gikkinn á byssunni. Vélbyssan geltir. Þungur skrokkur Schöllers hristist í takt við byssuna. Hann skýtur blindi andi inn í olíuviðarlundinn. Þeir hlykkjast áfram á maganum. Panetzky heldur þaö ekki út lengur, það gengur of seint. Allt í einu sprettujj hann á fætur, hleypur að olíuviðarlundinum, nær að fyrstéí trénu og stanzar til að ná andanum. „Beygðu þig!“ öskrar Karsten fyrir aftan hann. Hann heyrir ekkert. „Þorskhausinn þinn“, tautaði Schöller. Hánn bítur ái jaxlinn og lætur skotin rigna úr byssunni rétt við hliðiná á Panetzky. Með því fá félagar hans svolítið hlé og Breti unum er haldið í skefjum í bili. „Ég kem“, hrópar Panetzky og hleypur áfram. D'-unurn- ar eru svo miklar, að hann heldur að hann sé kominn rétt við hlið óvinanna. En það gerir ekkert. Hann hugsar aðeins um prófessorinn. Loksins er hann komin að trénu. Hann réttir úr sér, gríp- Rúnki hefur svo sannarlega fín hægri handar liögg. Sorglegt hvað hann er nærsýnn. | 0 Þér hafið fengið vitlaust númer. Ég heiti Jóhanna. Ég heiti GuSrún Pétursdóttir, er 17 ára, er með blá augu, Ijóst hár og á heima í Aðalstræti 127. íi

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.