Alþýðublaðið - 28.01.1971, Síða 11

28. jan
wámEfceiSum þiessum er fiaUað
iuim fcennBiluj. í .þýzkiá tarngu og bók
menntean.
TÓNLEIKAR______________________
Fyrstn tónleikarnir fyrir
stýrktarfélaga Tónlistarfélagsins
verða haldnir laugardaginn 30.
janúar kl. 20.30 í Austurbæjar-
bíói. Flutt verða fiðluverk eftir
Mozart, Bach og Beothoven. Ein-
leikari á tónleikunum er Pina
Carmirelli.
Hún hefur farið sigurför uni
allan heim og hlotið alheims við-
urkenningu, bæði sem stórsnjall
sólisti og frábær hluttakandi í
kammermúsikflutningi. Carmir-
elli hefur Öutt allar fiðlu- og
píaanósónötur Beetho%rens með
Rudolf Serkin. Á tónleikunum á
laugardag mun Árni Kristjáns-
son aðstoða við flutninginn. —
Sinfóníuhljómsveit íslands
lieldur seinustu tónleika sína á
fyrra misseri í Háskólabíói
fimmtudaginn 28. þjn. og liefj-
ast þeir kl. 21:00. Stjórnandi
verður Bohdan Wodiczko og ein-
leikari fiðluleikarinn Pina Car-
mirelli, sem leikur fiðlukonsert
í E-dúr eftir Bach. Önnur verk
á tónleikunum er Magnificat eft-
ir Claudio Monteverdi og sin-
fónia nr. 5 eftir Schubert.
Minningarkort Styrktarfélags
vangefinna fást á leftirtöldum
6töðum; BókabúS Eeskunnar, —
Bókabúð Snæbjarnar, Verzlun-
inni Hlín, Skólavörðustíg 18, —
Mipningabúðinm Laugávegi 56,
Árbæjarblóminu, Rofabæ 7 og á
skrifstofu félagsins Laugavegi 11
sími 15941.
Flugbjörgunarsveitin: Tilkynn-
ir. Minningarkortin fást á eftir-
töldum stöðu'm; Hjá Sigurði Þor-
steinssyni sími 32060. Sigurði
Waage sími 34527. Magnúsi Þór-
arinssyni . sími 37407. Stefáni
BjaVnasyni sími 37392. Minning-
arbúðinni Laugaveg 24.
HRINGURINN
ÞRENGIST
iíIJS
□ Ran'.isókniarlöigreigílan í Hafn-
anfirði heldur stöðlaigt áifram rann
sókn í minka'málinu. Minkurinn
er nú á Kelium til rannsóknar,
e.i á meðan hún ^tiendiui- yfir, er
unnið að því af fiullum krafti að
allruga hvaðan miMku't-inn hafi
sloppið. Mínkuirinn heílur verið ut
an búsisi’.is í a. m. k. mánaðaii'-
tírpa. en ekfcert minkabú liafði lil
kyijnt unrt að minkur hiefði slopp-
ið. Sannað er að hann er ekki
frá minkabúiníu að Ósi við Akra-
nes.
‘Búið keypti 610 dýr til lanðsins
og liefur það lagt fram saanninga
þar að lútandi. begar lögregiu-
tnenn földu dýrin í -gser, voru þau
605, og fimm dauð voru í írysti-
idiefe.
IM eru ekfci eftir netma tvö bú
sem til gireina kama, búin að
Skeggjastöðmn og að Lykkju.
21
þess að hafa samband sín á milli, sem börðust við dauðann
í ryki, skít og logandi bitá. Allir, frá þeim yngsta til hins
elzta, finna til léttjs. ,, ^
Allir þessir vonglöðu ménn, sem telja sigurinn vísan, vita
ekki hvaða skömm bíður þeirra hér á Krít. ..
„Helvíti vantar birgðir“, tautar Paschen.
Hans Kai'sten klemmif aftur augun. Hver vöðvi í líkama
hans er spenntur til hins ýtrasta. Hann lætur ekki hrífast
með af bjartsýninni. Þa^gpm hefur fyllt huga hans, héfur
hann nú fyrir augunum, Hann langar til að snúa sér und-
an, en getur það ekki. Allt í einu finnst honum hann sjálfur
hanga neðan í fallhlíf og falla hljóðlaust til jarðar . ..
Skothríðin sem rétt áður hafði hrakið árásarsveitina til
baka, hættir. Flokksforinginn ýtir greinunum yarlega til
hliðar. Hann sér greinilega hvernig hlaupin á brezku ridd-
arabyssunum og vélbyssunum lyftast. Hann sér glitta í sól-
hjálmana við tígulgerðarhúsið og loftvarnabyssurnar beina
hlaupum sínum til himins. Bretarnir nota leitarljós. Ljós-
geislarnir þjóta um himinhvolfið og lýsa á svífandi. fallhlíf-
arnar.
Aumingja greyin, hugsar Hans Kai’sten.
Hann liggur ekki lengur í felum.
„Ég skal að minnsta kosti hjálpa einhverjum þeirra að
lenda“, tautar flokksfoi’inginn. Síðan hrópar hann, eins og
hann hefur gert minnst hundrað sinnum þennan dag:
„Áfram!“
Mennirnir hlaupa af stað. Nú eða aldrei! Þeir hendast
yfir marflatan sandinn, framhjá líki Spreitzei's.
Hans Karsten sér tígulgerðarhúsið, sólhjálmana, óvinina
sem átta sig ekki alveg strax á því, hvert þeir eiga að miða
byssunum. Ein skyttan yfirbugast, sprettur á fætur og
hleypur fyrir húshornið. Menn Karstens skjóta ek.ki. Þeir
mega ekki eyða tímanum til einskis. Nú er um að gera að
hlaupa!
Meðan menn Karstens skríða í skjól við múrvegginn sem
umlykur ■tígulgerðarhúsið, bætast fleiri fallhlífarhermenn
við.
Þeir fyrstu eru í’étta fjögur hundruð meti’a frá húsinu.
Fræðilega séð hafa Karsten-bræðurnir, menn þeirra og
liðsaukinn umkringt meiri hlutann af brezka herliðinu. En
í rauninni bíða 1. herdeild liðsaukans hræðileg örlög.
Ekki vegna þess að sumir af þeim voru skotnir hangandi
í fallhlífunum, eða sátu fastir í einhverju trénu. Nei, það
sem gerðist er voðalegra en það.
Skriðdrekar.
Meðan hermennirnir eru að losa sig við fallhlífarnar,
hamingjusamir yfir að hafa komizt til jarðar heilu og
höldnu, heyra þeir mótordrunur sem nálgast óðum. Junkars
hugsa.þ.eir. En svo heyra þeir hringl og skrölt.
Fimm skriðdrekar koma veltandi. Kjarrið leggst saman
undan þunga þeiiTa, appelsínutrén brotna eins og eldspýt-s
ur. Bretarnir kunna fræðin sín. Þeir vita hvernig þeir eiga
að gera út af við þýzka fallhlífarhermenn. Skriðdrekarnir
nálgast, svartir, hryllilegir, óstöðvandi. Þeir fara sér hægt.
Ekkert liggur á.
„Fai'ið í skjól!“ æpir einhver.
Hermennirnir líta örvæntingarfullir í kringum sig eftir
einhverri smugu. En hvergi er nokkur hola, aðeins kjari,
Þeir sitja á hækjum sér eins og hérar.
„Jai'ðsprengjur!“ hrópar einn yfirmannanna.
„Höfum engar“, svarar einn liðþjálfinn. „Þær eru í hylkj-i
unum“.
„Og hvar eru hylkin?“
„Það má guð vita, herra liðsforingi“, svarar liðþjálfinn
örvæntingarfullur.
Ófresicjurnar nálgast. Bretarnir sem gægjast út um rifu
á drekanum, hafa komið auga á kjarrið. Maðurinn við stýr-i
ið breytir stefnunni. Tíu metrar eftir .,. átta .;;
Liðþjálfinn sprettur á fætur, kastar sér niður fyrir fram-
an skriðdrekann og varpar handsprengju inn í byssuhlaup-í
ið. I sömu andrá hleypir skyttan af.
Liðþjálfinn tætist í sundur. Skriðdrekinn stöðvast og það
rýkur úr honum. En hinir f jórir koma skröltandi — beint
að Willers liðþjálfa, sem liggur mai'flatur á jörðinni. Hann
bryður sandinn og oddhvassir þyi’nar stingast í háls hans,
Helvítis svínin, hugsar hann. Ég vona að þeir hafi ekki
komið auga á mig ...
Fimm metrar eftir. Willers finnur að jörðin titrar undir
honum. Svo sér hann stálvegg rísa upp fyrir framan sig,
Sá er stór! hugsar hann undrandi.
Hann sprettur á fætur og ætlar að kasta sér til hliðar.
Kúla hittir hann í fótinn. Willers haltrar áfram, reynir
að hlaupa, en hann getur ekki stígið í fótinn. Svo dettur
hann um koll, stynjandi.
Liðþjálfanum tekst enn að skríða tvo metra til hliðar,
Bretinn við stýrið sér hann. Hann sétur hemlana aðeins á
annað beltið, síðan halda bæði beltin skröltandi áfram ..:
Margir af hinum nýkomnu fallhlífahermönnum hljóta
sömu hi’yllilegu örlögin og Willers.
Já, en þú fær3 peningana bbrg-
aða strax og bankarnir loka.

Þaggaðu bara niður í mér, ef ég
gerist of hávaðasamur.
Mér er alveg sama, þó þú sért nýi
hagræðingarsérfræðingtfrimt. Það er
ekki hægt að .reka mig —, ig er
forstjórlnn.
FIMMTUDAGUR 28. JANÚAR 1971 1T