Alþýðublaðið - 08.09.1971, Qupperneq 7

mmna.
jtjórn-
hlóð-
zt. Og
heettur
m kon
veginn
ÞögTli
n pili-
m swið
Móðið
hsettu
a einn
gsana-
í Eng-
5 þwí
í piil-
er á
kki
'Gttir því, sem maður bezt fær
séð. Það væri merkilegt ef stúlk
ur, sem notai pilluna, væru í
meiri hættu að fá blóðtappa
vegna þess, að í blóði þeirra sé
meira östrogen. Sannleikurinn
er nelnilega ,að blóð þeirra hef
. ur minna östrogen-msign. Skýr-
in'gin á því undri er svo sem
nógu auðveld. Þegar eggið
þrosfcast verður meira og meira
östrogen í hinnd litlu blöðru,
sem eggið þroskast í.
Þegar eggið frjó'gvast ekki —
og það er hlutverk pidlunnar
— verður litla hormónawerk-
smiðjan eánskis, nýt. Og frá
eggjastoíkikumim berst þá mikl.u
minna af hbrmónum í bióðið.
Svo miklu minna að niðurstað-
an verður nedkvæð. Það hafði
maður áður gert sér í hugar-
lumd, en ný mælitæki hafa gef-
ið öryggi á því sviði. Pillu-
stúlkumar þjást af hormóna-
skortd. Ekki þó í jafm miklum
mæli og eidri konur — en hor-
mónamagnið er um það bil
mitt á milii þeirra og hið venrju
dega hjá konu, sem ekki notar
pilluna/T
Tvennskonar pillur eru notað
ar, Fyrstu sjö dagana aðedns
með östrogen, en síðari 15 dag-
ana einnig mieð gestagen. Þetta
}] efur í för með sér færri auka-
verkandr, að því miklar rann-
sóknir hafa ledtt í ljós, semni-
lega vegna þess, að fyrstu sjö
daigana virkar hormónafram-
leiðsda eggjastokkanna í minna
mæli en með hin.um venju-
Iiegu pildum. —
IR OG SONUR
iNABANDI
lennar
)i fyrir
liego í
frá á-
Etir að
i Slat-
íennar
ú Slat-
jys, en
í sex
y, sem.
a flot-
anis, fékk níu mánaða fangelsi.
Hjónabandið milli móður og
Sónar uppgötvaðist á þann. hátt,
að eiginmaður Rebekku, Mic-
hael Slater, lét lögregluna
vita af verknaðinum.
Faðirinn skýrði frá þvi, að
Wyley, sem er sonur hans og
Rebekku, hafi verið gefinn til
fósturs strax eftir fæðingu. —
Tók hann upp eftirnafn fóstur-
fóreldrahna og netfndi sig
Kitzmiller og mun það hafa
ruglað yfirvöld í ríminu er þau
gáfu leyfisbréf til hjóna.bands
ins.
Móðir og sonur hittust svo
árið 1968, en þá buðu hinir
réttu foreldrar Wyl'eys, Michel
og Rebekka saman og giftu sig.
Tæpu ári síðar flýðu Wyley
og Reebkka saman og giftu sig.
Tveggja ára gamall sonur
þeirra hefur verið settur á
barnaheimili.
síff-
feins
írnig'
Imdu
þess
inga-
öffru
jetur
n oft
hafa
íara-
reriff
Þessi
’lest-
ennd
ar eru í skólunum; sum til
aff kynna nýjungar í kennslu
efni og kennsluháttum, önnur
til aff bæta úr göllum á frum-
menntun kennaranna, en öll
til aff hressa þá upp og koma
þeim í nýja og iífræna snert-
ingu viff þaff vifffangsefni, sem
þeir hafa atvinnu af aff miðla
öffrum.
Ég hef hér ekki handbærar
neinar tölur, hvorki um fjölda
námskeiffanna né f jölda þátt-
takenda í þeim. En aff sjálf-
sögffu hafa þessi námskeiff
veriff misjafnlega uppbyggff
og þau hafa staffiff í mjög
misjafnan tíma; sum ekki
nema í fáeina daga, en önnur
í þó nokkrar vikur. Og eflaust
hefur námiff á þeim veriff tek-
ið misjafnlega alvarlega, enda
próf ekki liffur í nema sumum
þeirra. En það skiptir I sjálfu
sér ekki öllu máli. Ávinning-
urinn fyrir kennara viff aff
sækja námskeiff er ekki endi-
lega sá, aff hann læri þar svo
mikiff nýtt, heldur getur hann
alveg e'ins veriff hinn, aff hann
komist í nýja snertingu viff
efniff, verffi einfaldlega fyrir
andlegri hressingu, sem getl
gert honum kleift aff verða
ferskari og lífrænni í starfi en
hann var áffur.
KENNSLA er starf sem býff-
ur heim hættu á rútínu. f
mörgum störfum er rútínan
affeins til góffs, en í kennslu
starfi á hún ekki heima. Kenn
ari, sem er farin naff byggja
á rútínu einni saman, er varla
góffur kennari lengur, þótt
hann kunni upphaflega aff
hafa veriff þaff. Hann er bú-
inn aff glata frískleikanum,
þeim opna og sveigjanlega
Praimh. ó bls. 11.
Aðeins ofurlítil útsjónar-
semi var allt, sem þurfti
□ Gamla konan á myndinni
hér aff neffait hefur nú aftur
komizt í samband viff um-
heiminn og á. hún þaff aff
þakka einfaldri, en snjallri
uppfinningu sonar síns. Hun
er dönsk, 96 ára gömui — og
heitir Kristine Möller. Vegna
ellih.umleika hafði hún misst
bæffi sjón og heyrn og hafði
algerlega einangrazt frá um-
hverfi sínu.
Gamla konan hafði veriff
heymarlítil í mörg ár, — en
meffan hún enn hélt sjóninni
gat hún haldiff uppi samræð-
um viff fólk meff því aff viff-
mælendu'í- hennar skrifuffu á
blað þaff, sem þeir vildu sagt
hafa. Þegar sjónin tapaðist
einnig einangraffist gamla kon
an algerlega og fór heilsu
hennar þá ört hrakandi.
Sonur gömlu konunnar,
Kresten Möllei-, reyndi allt
hvaff hann gat til þess aff
hjáipa móffur sinni. Hann
leitaffi til blindravinafélags-
ins, en gekk þar bónleiður til
buffar.
— Þeir gátu ekki látið mig
hafa neitt annað, en blindra-
letur, sem ómögulegt var fyr-
ii- 96 ára gamla konu aff
læra, sag'ði Kresten.
Svo hann varff að taka til
höndunum sjálfur. Og honum
datt það í hug, að búa til
stóra bókstafi úr koparvír, —
einfalt, en árangursríkt. Bók-
stafiinir voru nægjanlega stór
ir til þess aff gamla konan
gæti þekkt þá meff því aff
þreifa á þeim og nú komst
gamla konan aftur í samband
viff umheiminn. Þeir, sem
ætla aff tala viff hana, staía
fyrir hana orffin, sem þeir
viidu sagt hafa meff því að
rétta henni koparstafi, sem
hún svo þreifai- á. Og gamla
konan er orffin undur fljót að
stafa sig áfram.
Líðan gömlu konunnar er
nú orffin snöggtum betri. Hún
er bæöi greind og minnug og
fylgist nú aftui- vel með. Hún,
gleymir því jafnvel á stund-
um, hvernig vitneskjan um
atburði berst til hennar og á
það til að segja eins og áður
fyrr — ég sá í blöðunum í
gær.
MiSviKudagur 8. sept. 1971 7