Alþýðublaðið - 12.02.1972, Síða 4

' PEKINGG í febrúar.
Q VIÐ getum imynda'ð okk-
ur hvað sem okkur sýnisit,
itvað snieirttir árangUirinn a'.f för
Nixons til Kíiha — v 'sinda’e.8
og anienninglaiilieg samskipti,
ffjeiiri bandainískir fréttjamienin;
aoiikin vierziliun og annað í
'}>eim dúr. JEn hver svo sem
áranfgurinn venður, þá geitur
fareetiinn v«rið víes ,uim eiitt:
Honnm yeirðiir lengin óvild
sýntd. Það miúnu iekiki rifjast
upp í þiví samibandi neinar
minningar um það sem gerð-
ist fyrir tug ána, þegar Nixon
beímsótti laitínsikiu r/kin í
Amieníikiu sem varaforsieti, og
borgaramúigrsrinn (þar néðiisit
að honium mieð reiðiJátum og
hrópaða;, .,Nixon, fair’ðiu h!eim.“
Artihugiulir útfBendÍT'Jgár siem
lengi ihafa búið hér í Kána,
«nu siannfaerffari um að fonsiet
an,um wrði miun óhættara í
Peking, Slhangfhai og Hang-
chow en nokknxrri stórborg í
Ban.dar/k j un um.
Eftir að isi.nn var brotinn.
og bandairuskir ferðalangarr
téku að Ælylkkjast hingað í
fyrra — þeinra á mleffaíi hóp-
ar opinberra erindreka, Sem
undirlbúa fkiomu forsetans —
vekja bandaríakir .gestir eklki
tetgur nein-a aithyglí hjá kín-
vtersfcum. almiennir.igi. Þar er
óstegjanlegur munur á !því siem
gekflr og géfðisit í saimíbandi
við þá örfáu Bandaríkjamenn,
sem rekizt bafia ’ hingað til
Kína síðiustu tuttugu árin.
Afllt firá stlórniaraðilium til
ktvienfólliksins á sfiræituim og
gatnajmótum ríkir ailímienn á-
nsegja með vænitanlega og <né-
togá hieimsókn æffsta leiðtoga
Ba,T[dartOkjanna. Kíniverj-ar eru
nú reiffuibúnir að bæta sámi-
búðioa við afflar þjóðilr. Nixon
befur sýnt að ha.nn fýsir að
koma og ræða við kínversku
leiðitogana. Það tók meira en
tvo átriaitj.igi að fá ban'diarnísk
stjórnarvöld ti,l að taka slli'k'a
.ákvönðun. og það þanf ekki
að gera því skóna að stríðisi-
Viand;un:.V!in. vierði Ileyst að
hra,2ði. En {>að skapasit bet,-a
eamíband á málffli iþiessara
tvteggja voBduigju þjóða1.
' - - •' • • ■'
Þetta er frá Pekiirg, fiöMborg
Kínaveldis þar sem Mao formað
ur ræður nú ríkjum, en á3ur ríktu
Cíiang Kai Chek og keisararnir.
ÞangaS mun Nixon nú fara í ör-
lagaríka heimsókn. Og sagt er a3
forkunnar vei muni móti honum
tekið.
Síðan 1049, þegar sitjórnar-
völidin í Wasihiittgton tófcu taf-
arlaaisit afstöðu gegn hinni
nýju sitjórn x PekÍTig og studdu
Nixon
stjórn Chiang Kai-sj;eks og
eftir öiil styrjaildarárin í Kóire.u
og Vietrram, ha,fia erlúndar
þjóðir yfiaúiaitt álitið að Kín-
verjar væru án afiláts espaðér
tiflL að ihata Band'arikin. En
bver svo sem bugur K/nva.'ja
hefiur vierið þá, beindist óv'/d-
in eikfci að alMennirgi í
Bandarikjunum. Frá því ev
Áliþýffiuáýð)v:eödið sá dagsins
ljós, hefiuir það werið op'nbc::
stefna að gera fylísta grejna,--
mun á irikisstjórininni og
heimsvrbdispólit/kinni anna*s.
vegair og bandarídlcum sfimœenn
ingi hins vegar. Þagar fcúk e:>
Jto idls gei.ir sár það í hugpr-
lun.d að Kínverjair vis.-ði yfi.'ir-
leiitít að ta.ka 180 gráffu kú-
vendingu ti.l að kama vi,n-
gja;rnle.aa fra-m við bPr.dP: i'-fca
g'sti, þekíkjia Iþeir h'n.Vr sömru
c ..ci þá afstöðt-, sem ,hér hi?f-
u,r liengi verið rikjandi. Og
rrii, þegar Nixon íkíarrrj:.- s?.m
gestenr rikdssti ótnsirí n nar,
verður honum f.ekið a,f h:nni
rðtgrÓTiiu kinvereíku kuriéisi.
& AÐ KÍNVEBJAR sf-j efcki
í neirwm yafia urn afstö@u sína
gagnvart Bandaríkjamön'nium
s-em einstiaiMin'gum, það get ég
borið um af eiigin rayn árin
1943—53 og sfðar frá 1963
og firam.. á þien'nan dag. Ég
var í Shanghai 1954 þegar
bamdiairísk j,jfiLj«úgan4i vio:|tíi“,
sem bandarísfca stjórnin hafði
látið Chtam.g Kai-sijlek í té.
lótiu sprarigjum rigna ýfir borg
ina, og eins í Kóreu styrjöflid-
inni, — og ég bjó í Peking,
þegar Vietnam-styrjöldinni
var Meypt afi sitoildtoiinum. Ég
fór allra omksna fieirða um
síTætin í þessium borgum og
hvacnveitna í Kína. Að sjá'lf-
sögðru spurði fólk, "6m ég
ræ-ddi ,við á götuhornum eða í
strætiisivagnum, werzlunnjsw og
á veitiingastöðum mig um
þjóðeirn.i mitt. og ég dró enga
dul á að ég væri bandar.'stour.
JaÆnvsl þótt viðbröigðjn væir-u
dálítið misjöfn — frá undrun
tifl. fiufJiyrðmgia um að það væ:i
bandarisika stjórnin, sem vætri
slæm, en bandar/ska þjóðitn
ágséit — þá hef hvorki ég roé
að.rlr Bandari.kjiamienn, sism
búið haifa hér í Kína, n'ei,na
ástæðu til að segja að oktour
verið sýnt hatuir, eðá að
við höfum verið í noíktouirri
haettu.
Hin opinbera póliltiska
sifaEna lággur -einniig ljós fiyrk
hvað Kinverjar snertir. — Um
margira T--a skleið hefur kín-
verska ríkisstjómin t.jáð sig
fúsa tifl að bæta samtoomiuilagið
við Bandaríkin og rejiffiulbún^
tiil viðræðna ,við stjó.'n'ra í
Washiniglton, jafnvel Iþó'tt efctoi
vætri búið að leysa yándaméllr
ið í sam-ban.di við Taiwan og
fuliltrúaréttinn hjá Sscitómuðiu
þjC'ðiunum. S.umarið 1956
bamð atjórnin í Pefcing átján
bandrjrííkum blaðamön!n«uim
vegabréflsáriíiun ti'l fiveggja
miána«ða divaíjar í K.ína. Banda
nt'stoa sifjótmiri neitaffi þis.im
isn fararleyfi. Ári síðair ilét
Jo'hn Fosiier DtTiss undan efgta
fyr/' ikiröfiu fjöVni.-CTJanria og
s',m.di -lisfia yfir 24 starfsmlsnn
1' rt, fiem fisira mæ'ttu tiil
K't'.a — en eyðulagði svo ,aHa _
möaufljsitea m,eð þvi að fliýsa
samitíimis yfir því, áð kínv'erak
ir Maðamienn fiengjiu ekld að
end'urgjaílda heimsókx'.ina —
ektoi rmeð áritiuð wegabréf f;rá
kínvc rsflcu kjomimú nistastj órn -
inni-
ÞiesBÍ' -fruntaÆega •fitarr.P.cteimiá
áititi bersýnilega sinn þátt í
breyttri pólitískri aístöðu Kín
werja til Bandarrikjánrna
næstu 13 tiit 14 áriin. Um
1960 var opiiíberútega látið að
því fliggja í Peking að stjórn-
ini h'efði gefizit upp á ölíium
sáfitaitiiIira'Un'um við BiandáriK-
in- En jafnvefl. ekLniig Þá lagði
Chou Eriflai áharzlu á þa;ð við
bffiaðsm.>enn af Vesfiuriönctam.
að það merkiti ekíki neina and
úð gegn. bandaírisku þjóð'nni.
• ‘Frá flC’'nivefrskiu ajónanmiða.
er iþeð siböðuig og ásrvteiigjanflkig
fjandsomi stjómajrvaildanna í
WaEÍhinigtoni, sem gerir slíkar
sáttauimíl'edtaniir óbugsmdi. —
Það eir tómt rniál að vera iað
leiða gebuim aff því r ú hvort
John Kenniedv eða Dvndon
Johnson hitfiðu ef t’J ”'T geit-
pð hr 'rpsri't K-'-t Vi Pyi'/r
Viletnam-styrjöiidína, því. að
Mao
'hvonagiir þeinra sýndi
minnstia vilja til að losa' s;am-
klom'uDaigjð við Kína ú:r þieiirri
sjáKEbeJdu sism það vair jSrrju
kiO'mið j. Hvað Johnson. fiorseta
snerti m.á seigj'a sem svo, að
jafnvel þótt hann hefði bneytt.
um stfienu ga'gnvarrt kn'nverstou
siíjórni.nini, (þá 'toe.fði tíminn
etofci en'n. vórið kcminn, K/na
va*ð fyrst að jafríá sig e.fitir
mienningiaibyltii'.ig'una, siem.
hcifst 1986 og einTxi'S hafðd sín
áhrií á 'iatanrikismáflin. Sú
in.nri kyirrð ver ©lcki .komin og
virk súE'íua í iU&nir..1Í?:ismáPium
efcki upp tefcin fyr,r en um það
leyti sem Nixon tóflc við völd-
um.
A ÞAÐ VAR mör'gum miin-
■uðurn áffrjr en (bándarieP.ca
borðtennxaliðið, som var á
keppnisfie.rðelliaigi uim Japa,-'.,
var einniig boðið tiil Kína, að'
Ma.o Tse-fiunig lét avo tum
■ mæilit í viðtalli við banriari:-toa
Kinasérf ræffó n,gin n E dig'ar
Snow, að Barn’diairi'kjiamlsnn, —
hvaða stjónnmálaflcr.ctoi cg
st.efnu sem þeir tici’/dust tiil,
gæt.u heimeótt Kírja. Mao
minntist einnig á iþnð við
Snow, að Nixon ficrsnti væi'i
sérlega yeflkiamiinn þangað, —
'því að við han.n væri að e:ga,
ef vandamáílin í samibúð þ'Sss
ara tiveeeia .nfflcia mftu að ,%ys
ast. Ka'nrviprslfci lc:'ff!togin,r fliét
þeiss lp'toa gleitið, að hcnn h-efiffi
m'.ikið áflit á aflímier'niinigi bæði
í K/na og Ba’'da.’-’fl!c:iU'num.
A1mie'-'ninní,”n- fliér C" vefl
undir kcirri’.i Nixor«, hú’-nin. —
Sifcvrsfla E flyn-s Snow um
K"n"fl"fl’ð v.ið M-’.o. rem bvdi-st
í LIFE í anT'i’irr'iá í fvma,
hefur ver'ð bý'Xa ii k '^-vprs.fc't
cg ctae.’iSt um .eiETVPlTt Ký->a. afl
irv^n:-[,’i tifl eflih”T,”TTr. löneu
á.ff’-i.r en þ?,ð vrir t:flflcynnt í
’-'i1 'rrónn’ði, a,ð N’i'on ■væri
ypr=~, f o'v> Þp,--tj’i|Y» { ’ }-,,p,í|»nn,c*|,ÁVir]
’F'ri Hí?r5 ei'rs ' o'?
í Wewhir:e;tiQ'n — faví ;p-nrT’i
'•nr* .cjVioi^'i
ár -r í pí^VrTTio.-i r>^.n-nr
Uim v 'hnfgutmj. Engin a'f hin-
um gu.mdii og dlei (l.uim^M-
um \7ie~x'?n í
o°' Ohou En-T ni Hern’r ivwfc
vfV b'Pi +fl O,^ d-,Vq, pf pjpl-n
ToivTtan o'? V,h;' - d.-ti.
P’ioi W,a>«.r’|ol-r'r'i1q
for£t2'4'”T'm h ’tacritiairrí^i^a tii^i|,Vom-
Framh. á bls. 8.
4 langardagur 12. febrúar 1972