Alþýðublaðið - 08.03.1972, Síða 11

Kross-
gátu-
krílið
HiRRflGHRÐMUfr T o 1
i
(f/ UYf jfíN eoT/?tiU/t) KPb T MF/R KYH StoFN
J
WRl UR *rMi Ko/ 6
/
TÓNÍY VUÍNUR TfiPL
St'/Tj ÚT um/R t
s om T/toQ Gu- MK b vt'RS NftVI
m
KLffSr Ufl t
P'/PUR /n»L /r! 1 TOrt/V
£ND. HVtLT f
/ 7
6Ó&B ?UK/ y
Lyk/L oPÐ - Pfícrrií/u 5

■ ■ 'ntn • u\ • • in • - * * o x • -'xbi xi-5jx-n«í>'n<.'íjl3oN O •DM'ctl • HHX TJ • i-aí. 3o-í • *> c «í» a> • "tiíiíJo-Un • «r>3>tí*>a K * tA * 'o

Á VALDI VÍÐÁTTUNNAR
eftir
Arthur
Wayse
lærtað fara með Astra-flugvélina jafn auðveldlega
og hann gerði flest annað. Hann var kannski dálitið
of sjálfsöruggur, en hann hafði mörg hundruð flug-
tima á bak við sig. Og þegar öllu var á botninn
hvolft var Alaska mun nær þessari kanadisku borg
heldur en Oakland.
,,Morg, eigum við að fara að leggja af stað?”
,,Fjandinn hafi það, þú ferð ekki fet. Vissulega
hefði það verið gaman, Linny. En þú skalt ekki
reyna að freista min, þvi að i þetta skipti ferð þú
ekki með”.
,,Allt i lagi”, sagði hún og andvarpaði. ,,Hvenær
leggjum við af stað”.
,,Nei, nei, Linny'.Vertu ekki að suða i mér. Þú
átt ennþá eftir að sjá um heilmörg boðskort, jafnvel
þótt ég reikni með, að meðeigandinn og móðir hans
og systir geti séð um það. En ég veit að hann kærir
sig ekki um það, og þótt hann sé allt of vel upp alinn
til þess að fara að skamma mig fyrir það, getur það
valdið erfiðleikum i sambúð okkar. . . Langar þig i
raun og veru til þess að koma með?”
Hún andvarpaði, tók i hendina á honum og þau
yfirgáfu hótelið saman. Þetta var yndislegt augna-
blik. Þau fundu til einhverrar innri sameiningar-
tilfinningar, sem þau höfðu ekki orðið vör við i mörg
ár.
,,Við skulum reyna að stinga af i hádeginu,”
sagði Halsted við hana. Hann var hamingjusamur
núna. ,,Það verða sjálfsagt einhver vandræði i sam-
bandi við flugyfirvöldin. Þú ert svo laginn að kippa
svoleiðis málum i lag. Þú ert bezti einkaritarinn,
sem ég hef haft um æviná.... Heyrðu annars, ég er
ekki búinn að segja þér frá þessu með plómusafann
hjá liðsforingjanum. Þetta var grin, skilurðu. Við
lentum i einhverri veizlu, og þar hittum við ósvikna
rauðtoppu. Hún var hálf heimsk, greyi^, en falleg.
Hún vildi ekki drekka annað en óþverra, sem liðs-
foringinn taldi henni trú um að væri plómusafi.”
,,0g svo var það þá plómu-gin” sagði Linn. ,,Ég
hef raunar sjálf smakkað svona gin, og það minnir
mig alls ekki á plómusafa.”
,,Já. það má vera, en ég er búinn að segja þér, að
hún var ekki beinlinis gáfuð, ” sagði Halsted dálitið
fýldur. Hún var alls ekki eins og þú. Þú ert vel að
þér á flestum sviðum.”
Traustið þeirra i millum var á enda, þennan
daginn. Hún gaut til hans augunum og leit svo út i
fjarskann. Hún hafði eyðilagt fyrir honum söguna
hans, sem var kannski heimskulegt. En siðustu orð
Morg höfðu sært hana. Það var greinilegt við hvað
hann átti. Hann hafði orðið fyrir miklum von-
brigðum, að hún skyldi ekki vera drengur. Það
hafði hún vitað lengi. Eftir tvær vikur og þrjá daga
mundi hún klæðast brúðarlini og þar með valda
honum enn meiri vonbrigðum. En hún var orðin
tuttugu og tveggja ára gömul og ekki lengur neitt
barn. Val hennar á maka hafði verið vandlega yfir-
vegað. Það átti sér stoð i samúð, virðingu,
sameiginlegum áhugamálum og smekk. Einmitt sá
grundvöllur, sem stuðlaði að hamingjusömu hjóna-
bandi.
Hún hafði orðið ástfangin i fyrsta sinn, þegar hún
var nitjan ára gömul. Hún hafði haft gott af þeirri
lifsreynslu og var nú fær um að sjá muninn á
kvennabósum og almennilegum mönnum, á plómu-
gini og plómusafa. Luke Blain var meira virði, en
tylft ungra, fallegra, vöðvastæltra manna, og ef
Morg vildi ekki taka honum vel, þá var a.m.k. ekki
við Luke að sakast.
Þau flugu norður á bóginn siðdegis þennan sama
dag. Þau flugu yfir skerjagarðinum, og fyrir neðan
þau mátti sjá endalausa röð smáeyja. Þau lentu i
litlum verksmiðjubæ, meðan ennþá var bjart af
degi, og þar sem veðurútlitið var ekki allt of gott,
ákváðu þau að vera þar um nóttina. Um klukkan
eitt daginn eftir hóf flugvélin sig aftur á loft, og þau
héldu för sinni áfram norður á bóginn.
Þegar liða tók á daginn neyddust þau til þess að
fljúga yfir landið, vegna sjávarþoku, sem varð á
vegi þeirra. Fjöllin voru skógi vaxin, og i þau
RUTH SNYDER OG JIIOD GREY
finningar og þrár. Bernska
Ruthar var lei&inleg, ströng og
mörkuð fátæktinni, en hrein og
heiðarleg og hún var ákveðin i
að sleppa i burtu. Fimmtiu
árum siðar hefði það ekki verið
neinum erfiðleikum bundið, en
árið 1910 buðu lifshættir banda-
riskra verkamanna upp á litla
möguleika fyrir stúlku til að
haga lifi sinu að vild, sletta úr
klaufunum og setjast siðan i
helgan stein. Þegar Ruth var
þrettán ára fór hún að vinna
sem nætursimavörður hjá
simafyrirtæki. Hún var ákveðin
i að sleppa frá þessu hversdags-
lega vanalifi og fór á námskeið i
hraðritun og bókfærslu, sem
tryggðu henni betur launuð
störf. En hvernig sem hún
reyndi, gat hún ekki sloppið frá
hinni grimmu veröld veru-
leikans. Hún fékk útrás i lestri
timarita um „sannar ástir” og
óvandaðra eldhúsreyfara. bar
fann hún hina imynduðu
draumaveröld sem hún leitaði,
vel klædda og glæsilega menn,
sem urðu þrælar ómótstæði-
legra glæsikvenna af þeirri
gerð, sem hún imyndaði sér að
hún væri sjálf. Og raunar var
það ekki fjarri veruleikanum.
Þegar Ruth var átján ára var
hún orðin stúlka, sem menn
tóku eftir, en hún var ákveðin i
að fá eitthvað varanlegra út úr
lifinu en skyndikynningar á
skitugum hótelherbergjum.
Hún þráði eiginmann, sem gæti
veitt henn þá ást og þægindi,
sem hafði svo mjög skort i upp-
vexti hennar.
Það var seiðandi rödd hennar,
djúp og hás, sem varð til þess að
hún náði i manninn, sem hún
vildi — manninn, sem hún átti
eftir að myrða þrettán árum
siðar. t september 1914 var Ruth
simastúlka hjá Tiffany listfyrir-
tækinu. Henni var sagt að ná i
ákveðinn aðila i siman, en
i skakkt númer og karlmaður
svaraði. bótt hann reiddist
trufluninni, heillaði rödd sima-
stúlkunnar hann. Tuttugu
minútum siðar hringdi hann
aftur til að biðjast afsökunar.
Hann kynnti sig sem Albert
Snyder, listritstjóra Hearst
timaritsins „Motor Boating”.
Hann stakk upp a áð ungfrú
Brown heimsækti sig, ef hana
fýsti að fá betri vinnu. Næsta
dag sat Ruth andspænis Albert
og hlustaði á það, sem hann
hafði upp á að bjóða. Raunar
uppfyllti hann órakenndustu
óskir hennar. Albert var þrjáUu
og tveggja ára gamall, þpéftan
árum eldri en hún sjálf. Hann
hafði dökkt, liðað hár, aðlaðandi
bros og var sólbrenndur af báts-
ferðum sumarsins. Hann leit út
fyrir að vera veraldarvanur
maður og vgr i góðri stöðu.
Hann fékk 115 dollara i viku-
laun, sem yoru miklir peningar i
þá daga. (Slæsimennska hans og
rikmannlegir tilburðir fóru ekki
framhjá Ruth. Albert var
enginn farandbikar. Hann
skyldi vinnast til eignar.
Fyrir Albert, var stúlkan,
sem hann hafði svo auðveldlega
náð i ef til vill ekki annað en
auðveldur vinningur, aðlaðandi
ástkona og næstu mánuðir
reyndust verða barátta milli
viljastyrks þeirra. Albert var
ákveðinn i að komast yfirRuth,
en hún setti sér það mark að
krækja i hann sem eiginmann.
Ekkert annað en gifting gat
gefið Albert kost á þeim
„sjarma”, sem hann dáðist svo
að. Ruth bar sigur úr býtum og
þann 24. júli 1915 voru þessi
ósamstæðu hjú gefin saman.
Búskapur þeirra fór illa af
stað. Albert hafði leigt hús i
Brooklyn og þegar þau komu
aftur úr brúðkaupsferðinni lét
hann sig hafa það að hengja upp
mynd af fyrrverandi unnustu
sinni, stúlku að nafni Jessie
Guishard, sem hafði dáið úr
lungnabólgu tiu árum fyrr og
sem hann var svo óháttvis að
segja Ruth að hefði verið „bezta
kona, sem ég hef nokkurn timan
kynnzt”. Og hann bætti gráu
ofan á svart með þvi að skira
nýja skemmtibátinn sinn eftir
henni og breyta siðan nafninu i
„Ruth” með illa dulinni tregðu.
Að brúðkaupsferðinni lokinni,
gerðist Albert strax leiðinlegur
eiginmaður. Hann var heima-
kær og sparsamur á fé. Ruth
hafði hlakkað til skemmtiiegra
stunda i hjónabandinu, sam
kvæma og dansleikja. „Ég fór
að eiga i erfiðleikum með
manninn minn næstum strax”,
sagði hún. „Ég var greinilega of
ung og fikin i skemmtanir fyrir
mann á hans aldri. Mér var
hann eins og fimmtugur maður
og var mér hreint engin félagi.”
Albert vildi ekki fara með hana
út og ekki leið á löngu áður en
Ruth var farin að leita sér
félagsskapar annarsstaðar með
þvi að taka þátt i bridge og sæk-
ja dansleiki. En hún gaf ekki
minnsta tilefni til hneykslunar.
Þegar lögreglan rannsakaði
fortið hennar átta árum siðar,
var ekki hægt að bendla hana
við neinn karlmann annan en
Judd Grey og Ruth sór, að Judd
hefði verið eini elskhugi sinn.
Albert hafði ekkert að athuga
við hið glaðværa samkvæmislif
konu sinnar, en hann varð ofsa-
reiður, þegar hún fæddi honum
barn árið 1917 og það stúlkubarn
i ofanálag. Hann hafði
sagt Ruth að hann kærði sig
ekkert um börn. Fæðing
Lorraine varð til þess að þau
fluttu i stærra húsnæði i Bronx
og árið 1923 fluttu þau enn til
Queen s Village á Long Island,
þar sem Albert keypti timbur-
húsið, þar sem hann átti eftir að
hljóta vofeiflegan dauðdaga
áður en fimm ár voru liðin.
Þetta var dæmigert tveggja
hæða timburhús, eins og þau
gerast i úthverfum bandariska
borga. 1 kjallaranum var
oliukynding, á jarðhæðinni
skáli, setustofa og borðstofa.
Uppi á iofti voru þrjú svefn-
herbergi. Litill garður var á
bakvið húsið og það var mjög
nálægt húsum nágrannanna og
Sögufræg sakamál ■ Fyrsta frásögn
Þriðjudagur 7. marz 1972.
o