Alþýðublaðið - 11.06.1972, Qupperneq 1

1
1
,Slepptu mér, sagði fíllinn, þegar músin
RYKFALUNN SMEKKUR 06
NOTALEGHEIT f ÚTVARPINU
Af hverju er íslenzka ríkisút-
varpið svona yfirþyrmandi og
óþrjótandi leiðinlegt? Maður
hefur það á tilfinningunni aö
innan þessarar stofnunar sé að
finna hina einu og sönnu,
traustu útverði islenzks húmor-
leysis, — menn, sem álita það
heilaga köllun sina að berjast
gegn vilja fólksins, sem hlustar
á útvarpsefnið.
Það, sem gæti verið létt og
ætti auðvitað að vera létt, — það
er haft þungt. Þegar slá skyldi á
létta strengi, þá er útvarpað
þungu og alvörugefnu efni. A
þeim timum dagsins, þegar fólk
er ýmist við vinnu eða að snúast
i sitthverju, þá er hlustendum
boðið að hlýða á framhaldssögu
um ömmusystur Napóleóns eða
BJARNI
SIGTRYGGSSON:
UM
HELGINA
eitthvað i þeim dúr og klassiska
tónlist af þeirri gerð, sem fólk
vill fá að hlusta á i næði.
Erindaflokkar, fluttir af
mönnum, sem eru tilalls annars
betur fallnir en að flytja mál,
koma svo i tima og ótima. Ekki
hvað sizt á sunnudögum. Og
hvað á betur við, þegar fólk er
að ferðast um landið á sólrikum
sumardegi, en heyra einhvern
lesdurtinn hósta út úr sér gagn-
merkum fróðleiksmolum um sig
i jarðskorpunni eða kynjaverur
á hafsbotni.
Það vill svo einkennilega til,
að útvarpið virðist vera að
verða einkastofnun að þvi leyti,
að öll efnisuppbygging þjónar
smekk fáeinna ráðamanna
stofnunarinnar.
Þessi smekkur smitar svo út
frá sér meðal starfsfólks stofn-
unarinnar, og brátt kemst
mafiulegur fjölskyldusvipur á
allan hópinn. Starfsliðið verður
lokaður hópur fólks sem heldur
vörð um eigin hagsmuni með
þvi að breyta engu, enda ekki
nema skiljanlegt þegar haft er i
huga að svo til hver einasti
starfsmaður stofnunarinúar
hefur laun af umsjón þátta, upp-
lestri framhaldssögu, vali á
dagskrárefni og þar fram eftir
götunum.
Gott dæmi um hversu rykfall-
inn smekkurinn er má nefna
það, þegar þátturinn Matthildur
kom til sögurnnar.
Þetta er þáttur, sem óhætt er
að fullyrða að hafi fallið betur i
geð hlustenda en nokkur
skemmtiþáttur eða grinþáttur
annar siðasta áratuginn. En
hann átti ekkert sérlega upp á á
pallborðið hjá ráðamannafjöl-
skyldunni, og þegar forráða-
menn hans fóru fram á að hann
yrði geymdur á segulbandi, þá
kom dagskipunin: Cltvarpið ætl-
aöi ekki að leggja til segulband
undir það. Punktum.
Það mátti hins vegar geyma
allar æfingar og útsendingar
sinfóniuhljómsveita frá ótelj-
andi löndum á segulbandi 1
hundraða kilómetravis. En ekki
þennan óþægilega gust sem fór
um notalegheitin og familiu-
kyrrðina i stofnuninni.
Þetta er eitt dæmi. Þau eru
eflaust mörg önnur, sem tina
mætti upp um þessa stofnun. Og
eitt þeirra er tónlistarvalið.
Ef undan eru skilin brot úr
hverjum degi, þá má segja að
stanzlaust morð sé framið i út-
varpinu. Það er stöðugt verið að
drepa niður möguleikann á að
ungt fólk geti fundið og lært að
hlusta á góða tónlist. Þvi henni
er beinlinis troðið niður um
hlustirnar á fólki eins og lýsi var
sums staðar hellt niöur um
kokið á litlum börnum i eina
tið.
Það má segja aö stórskáld
tónmenntanna séu afgreidd á
færibandi frá þvi I morgunsárið,
rétt eins og haustlömb til slátr-
unar.
En bezta dæmið snertir Matt-
hildi, eins og við nefndum áðan.
Þegar „fjölskyldan” loks féllst
á að varðveita Beint útvarp úr
Matthildi, þá var það gert með
þeim skilmálum að i það væri
notað ódýrasta gerð af segul-
bandi.
En I hvaða helgidóm skyldu
þá gæðaspólurnar vera notað-
ar? Jú, — uppi I hillum I efnis-
'safni fjölskyldunnar liggja I
kilómetravis velflestar þær
messur, sem prestum landsins
hefur orðið á aö láta útvarpa
eftir sig, gegn hæfilegri þóknun
eins og vera ber.
SUNNUDAGUR TT. JONí 1972—53. ARG. 126. TBL.