Alþýðublaðið - 08.07.1972, Qupperneq 11

Kross-
gátu-
krílið
~pij
'oTK/wsr ey66/H& ^ SO^
5PTR /V/9 FjSiV1 'NRfí arum RfííRIK /fíN/R fí6N /fí.
r
WfíK
é FLTTuR RtCrN vrth/D
BMfiH bfífN fíR.
5 fí/R M-J ElNKff. OÖtu HLUTfí
NÚLL ELSKfí 3£/HS +5KINH
£/N VREO /N

SÉr HLJ- k'fíT
7>yoí:_ PfiÓF i<ym

VERU- » F)K- UR£yfi/
s c 1* L 50
- - • • "k • » • ' f- "n■»"n . eHSfti • iÞ-n*n»'< • • c • irncXi • c • iinliecn • <dafkxð
L

Á VALDI VIDÁTTUNHAR
eftir
Arthur
Mayse
„Skýr stúlka”. Hann reyndi egg axarinnar með
þvi að strjúka fingri yfir hann. „Fátækir, ungir
menn eru slæmir. Þeir eru alltaf á höttunum eftir
rikri stúlku. En það er hugsanlegt, að þú eigir eftir
að hitta einn úr þeirra hópi, sem kýs sjálfur að
grafa upp gull sitt”.
„Ég átti alls ekki við þig, Mike. Ég átti bara við
að... við erum svo ólik”.
Það var ekki þetta, sem hún hafði ætlað að segja,
þetta hljómaði svo illa. „Ég tel þig bezta vin minn.
Ég mun alltaf sakna þin”.
„Ég þakka fyrir, Linn. Ég mun einnig sakna þin
og litlu, köldu fótanna þinna”.
Honum tókst alltaf að setja hana út af laginu. Hún
sagði óðamála, meðan hún reyndi að þræða nálina:
„Ef ég hef móðgað þig eða sært tilfinningar þinar,
bið ég þig fyrirgefningar”.
Það söng i brýninu. Mike bölvaði og stakk upp i
sig fingri. Hann stóð upp og hristi höndina. Blóðið
lagaði úr fingri.
„Skelfing get ég verið klaufskur”.
„Leyfðu mér að setja heftiplástur yfir sárið, það
er einn eftir”.
„Þakka þér fyrir, það er ekki nauðsynlegt. Vel á
minnzt, Linn, faðir þinn stendur i þeirri trú,
að ég hafi tekið af honum fótinn. Láttu hann trúa
þvi, það gæti orðið honum til hjálpar”.
„Já, auðvitað”.
Hún hafði aðeins ætlað sér að lita skynsamlega á
hlutina. Hún hafði tekið eftir þvi, hvernig málið var
að þróast með þeim og ætlaði að stöðva þá þróun.
Henni virtist lika hafa tekizt það. Samtalinu var
lokið og efnið útrætt.
„Ég fer og sæki bjarndýrsfeldinn”, sagði Mike.
„Við leggjum snemma af stað, svo þú skalt ekki
vera of lengi á fótum”.
„Ó, Mike”. Hann var svo voðalega viðkvæmur.
„Erum við ekki ennþá vinir?”
„Vinir?” endurtók hann og brosti til hennar. Hún
skildi skyndilega, að hún hafði glatað einhverju,
sem hafði verið henni svo mikils virði. Mike
Clendon var henni framandlegri nú, en hann hafði
verið fyrst, er þau hittust á hásléttunni. „Ég óskaði
ekki aðeins eftir vináttu þinni, ég vildi, að þú giftist
mér. Það var heimskuleg hugmynd. Ég á ekkert að
bjóða upp á”.
Siðan sagði hann með skýrum, skozkum hreim:
„Þú hefðir liklega ekki kunnað við þig i Venezúela,
Linn. Þar eru reyndar engir birnir, en sennilega
slöngur”.
Hann tók upp öxina, Siðan gekk hann teinréttur út
i myrkan skóginn. Fótatakhans fjarlægðist.
Það leið Iangur timi, áður en Linn sofnaði með
segldúkinn yfir sér og greipar spenntar fyrir aftan
hnakka. Mike hafði kveikt nýjan eld neðar með
ánni. Nú vann hann með öxinni dýrmætu og beittum
hnifnum.
Hnifur hennar hafði lika verið beittur. Hún hafði
unnið verk sitt framúrskarandi vel. Hnuggin sneri
hún hring Luke Blains á fingri sér, kreppti hnén upp
undir höku og reyndi að sofna.
Morgan Halsted lá i þungum þönkum, studdur af
burðarstólnum, við snarkandi eldinn. Honum leið
nú, eins og honum hafði liðið fáeinum sinnum áður á
ævinni, er hann hafði verið dauðadrukkinn. Hann
var blindfullur, og hann vissi það fullkomlega, en
samt var hann ótrúlega skýr i hugsun. Næsta stig
var meðvitundarleysi.
Á þessari óvenjulega skýru stund langaði hann
mest til að þrifa i hnakkadrambið á þeim og slá
höfðum þeirra duglega saman. Hann hafði aðeins
greint orð og orð á stangli á milli svefns og vöku, en
það nægði honum til að sannfærast um, að Mike
væri alveg eins heimskur og hún, sem var ekki svo
litið.
Þau töluðu allt of mikið. Þau hugsuðu allt of
mikið. Þau höfðu hugsað og talað sig frá þvi bezta
sem nokkru sinni gæti hent þau og myndi nokkru
sinni henda þau, og hér lá hann i guðs volæði án þess
að geta lyft fingri til að hjálpa þeim af stað.
Hann starði i eldinn, sem allt i einu varð að mörg-
um eldum, hann var altekinn hræðilegum svima, og
hann barðist við að halda hugsuninni skýrri. Jafn-
HVITA KAIHNAN
aftur til Parisar til yfirheyrslu.
Hann yröi að setja á sig venjur
varðanna við þau tækifæri. Ef
til vill yrði það ekki ógerlegt við
komu eða brottför frá Avenue
Foch eða rue des Saussaies,
sem virtist óhugsandi hér i Frs-
nes.
En til að geta flúið yrði hann
að halda sér við likamlega.
Hann yrði að gera likamsæf-
ingar daglega. Hversu freist-
andi sem það væri mátti hann
ekki verða sljór , latur og kæru-
laus. Og einhvernveginn yrði
hann að halda sér hreinum án
sápu, tannkrems, handklæðis
eða fata til skiptanna. Hann hóf
nú skoðun á likama sinum og
fatnaði með sömu nákvæmni og
hann hafði áður virt fyrir sér
fyrirkomulag i fangelsinu og
árangurinn var nærri jafn nei-
kvæður: þegar hann hafði með
ærinni fyrirhöfn vegna sársauk-
ans i vinstri handleggnum, af-
klæðzt kámugum jakka sinum
og buxum, sá hann að skyrtan
og nærfötin voru of ötuö blóö-
storku til að hann gæti þvegið
þau sápulaus upp úr salernis-
skálinni , og likami hans var
alsettur marbiettum og skr-
ámum, bólginn og blár. Hann
klæddist aftur daufur i dálkinn,
festi rúðuna örugglega i með
hnoðuðum molum af hádegis-
brauðinu, vafði teppinu um sig
og lagðist til svefns.
Um morguninn var hann
vakinn með höggum á hurðina
og köll gáfu honum til kynna að
hann ætti að búa sig undir yfir-
heyrslu. Það var Korrel, sem
fór með hann niður i aðalsalinn,
þar sem margir fangar biðu
þegar i vörzlu tólf varða með
vélbyssur. öskurapinn hóf
nafnakall og þegar Tommy
svaraði sinu nafni var hann
handjárnaður. Siðan gekk hann
ásamt hinum föngunum gegn-
um undirgöng og var lokaður
inni i klefa sinum i fangavagn-
inum.
Mizzlewitz beiö hans i Avenue
Foch, einkennisklæddur en án
tignarmerkja. Hann var kurteis
og þjáll i viðmóti og undirförull.
Með athugasemd um bólginn
úlnlið Tommys leysti hann af
honum vinstra handjárnið og
festi það við stólinn. Siðan gaf
hann honum vindling og kveikti
i fyrir hann.
— Þú hefur skrökvað laglega
að okkur, Shelley, er það ekki?
hóf hann mál sitt. Það er til litils
fyrir þig að neita þvi. Það er
auðvitað skylda þin að skrökva
að okkur. En nú held ég aö þú
getir leyst frá skjóðunni án þess
að finna til sektar. Nú vitum við
nefnilega allt saman.
— Hversvegna er þá verið að
eyða spurningum á mig?
— Það er bara formsatriði.
Lævís augun viku aldrei frá
andliti Tommys. — Við viljum
vita hvaða birgðastöðvar þú
heimsóttir i janúar.
— Engar. Ég var ekki iFrakk-
landi i janúar.
Það er til einskis að ljúga
Shelley, við höfum sannanir.
Hann hrinti fyrirætlun sinni i
framkvæmd kvöld eitt i byrjun
april, þegar fangavagninn var
siðbúinn frá rue des Saussaies
og það var oröiö dimmt. Þegar
vörðurinn, sem var Itali, ýtti
honum inn i klefann, þrýsti
Tommy öxlinni að hurðinni og
tókst, eins hann hafði gert ráð
fyrir, að halda lásnum opnum.
Hann náöi tali af einum fangan-
um i ganginum gegnum loftrás-
ina, sagði honum að hann væri
að kafna og fékk hann til að
opna neöri lásinn með penna-
hnif, sem ekki haföi veriö tekinn
af honum þar sem hann hafði
aðeins veriö tekinn fastur fyrir
einhverja smáyfirsjón. Er stað-
næmzt var að venju við
Cherche-Midi fangelsið, fór
þessi fangi út, óafvitandi um til
hvers hann hafði veriö beöinn

Yeo-Thomas
um þetta, vegna þess að Tommy
hafði ekki ennþá hreyft sig úr
klefanum. Þegar vagninn kom
að gatnamótum Boulevard
Raspailog Avenue d’Orléans, fór
Yeo-Thomas út úr klefa sinum,
mjakaði sér á milli fanganna
þangaö sem hann gat séð/ að
vörðurinn hafði einmitt lagt
byssuna frá sér i hornið og sat
nú á stól sinum meö augun aft-
ur. Tommy læddist nær þar til
hann var aðeins um tvö fet frá
verðinum og sá gegnum rifuna i
huröinni bifreiðina, sem á eftir
fór. Þegar þeir fóru framhjá
, Alésia brautarstöðinni réðst
hann til atlögu: hann þreif Sten-
byssuna og kallaði til fangans,
!sem næstur var verðinum —
Prends le garde et tiens—le
Uí pendant que je liquide les gars
de derriére. (Haltu verðinum á
meðan ég kála hinum fyrir
aftan. Til allrar óhamingju var
.' maðurinn hræddur og neitaöi
allri samvinnu, og þegar Yeo-
Thomas lyfti heilbrigða hand-
' leggnum til að rota vörðinn með
, Sten-byssunni, komu tveir aðrir
1 fangar 1 veg fyrir það. Atökin
kölluðu vörðinn á vettvang en
hann rak Yeo-Thomas
bylmingshöggi undir hökuna og
rak hann, bölvandi yfir gungu-
skap hinna, aftur inn i klefa
sinn. t nokkrar klukkustundir
eftir komuna til Fresnes sat
Tommy skjálfandi á beinunum
af ótta við hryllilegar refsiaö-
gerðir, en morguninn eftir,
þegar Korrel færöi honum
óumbeðinn tinþvottaskál, komst
hann að þeirri niðurstööu, að
Italinn hefði veriö of hræddur
við ofanigjöf fyrir kæruleysið til
að kæra hann.
Ekki leið á löngu áður en hann
gerði aðra tilraun. Eitt kvöldiö
kom vagninn seint að sækja
fangana til rue des Saussaies og
Laugardagur 8. júlí 1972