Alþýðublaðið - 21.07.1972, Page 7

fif Auglýsing
Að gefnu tilefni hefur borgarráð Reykja-
vikur samþykkt að tilkynna þeim aðilum,
er fengið hafa úthlutun lóða fyrir f jölbýlis-
hús i Breiðholti III, norðurdeild, að lóðar-
samningar verði ekki gerðir fyrr en full-
nægt hefur verið skilyrðum um frágang
lóða samkvæmt settum byggingarskil-
málum.
Athygli er vakin á þvi, að samkvæmt skil-
málunum er byggjanda m.a. skylt að setja
lóð i rétta hæð, gera leiksvæði og malbika
bifreiðastæði og akbrautir á lóðunum.
Ekki er heimilt að framselja þessar kvað-
ir til væntanlegra kaupenda ibúða.
Reykjavik, 14'. júli 1972.
Bogarverkfræðingurinn i Reykjavik.
Húsbyggjendur — Verktakar
Kambstál: 8, 10, 12, 16, 20, 22, og 25 m/m. Klippum og
beygjum stál og járn eftir óskum viðskiptavina.
Stálborg h.f.
Smiðjuvegi 13, Kópavogi. Simi 42480.
ENDURBYGGINGU HUSS BJARNA
RIDDARA SÍVERTSEN A AD VERA
LOKHJ FYRIR ÞJÓÐHÁTfDIHA 1974
mmaaammammmmmmmmmmmmmmmmmmKmm

ÞAÐ STANZA FLESHR I STAÐARSKALA
UM HRÚTAFJÖRÐ
; .-<**<$* • '
Viö bjóöum fjölbreyttar veit-
ingar i rúmgóðum húsakynn-
um. Opið alla daga frá kl. 8 til
23.30. Morgunverður,
hádegisverður, kvöldverður.
Grillið er opið allan daginn,
þar er hægt að fá Ijúffengar
steikun kjúklinga, hamborg-
ara, djúpsteiktan fisk, fransk-
ar kartöflur o.fl. o.fl. Kaffi,
te, mjólk, heimabakaðar kök-
ur og úrval af smurbrauði.
Stærri ferðahópar eru beðnir
að panta með fyrirvara,
simanúmer okkar er 95-TT50.
Við útbúum gómsæta girni-
lega nestispakka.
I ferðamannaverzlun okkar
eigum við ávalt úrval af mat-
vöru, hreinlætisvöru, viðlegu-
útbúnað, Ijósmyndavöru, gas-
tæki o.fl. o.fl.
Vegna mikillar aðsóknar að
gistiaðstöðubkkar biðjum við
þá sem ætla að notfæra sér
hana að panta með fyrirvara,
símanúmer okkar er 95-1150.
Til að mæta eftirspurn eftir
tjaldstæðum hér í Hrútafirð-
inum höfum við útbúið þau
hér neðan við skálann og geta
þeir sem notfæra sér þá að-
stöðu haft afnot af snyrtiher-
bergjum í skálanum á þeim
timum sem hann er opinn.
Við önnumst afgreiðslu á
ESSO og SHELL bensíni og
olíum, einnig fyllum við á
ferðagastæki.
Rúmgóð aðstaða er til að þvo
bifreiðina. Viðskiptavinir
eiga kost á afnotum af hjól-
barðadælu.
Ákjósanlegur áfangi hvort
sem þér eruð á leið norður eða
að norðan.

HRÚTAFIRÐI SÍMI (95)1150
I Hafnarfirði er nú unnið að
endurbyggingu ibúðarhúss
Bjarna riddara Sivertsen fyrir
milligöngu Þjóðminjasafnsins og
ýmissa félagssamtaka i Firðin-
um. Helzti ráðgjafi við endur-
bygginguna er starfsmaður þjóð-
minjasafnsins danska, Karsten
Rönnow og kona hans, en þau
hafa fengizt við svipuö verkefni
áður.
Hús Bjarna riddara er að verða
170 ára gamalt og er elzta hús i
Hafnarfirði. t kring um þetta hús
sem flutt var inn frá Danmörku
og sett saman hér, myndaöist
elzti kjarni kaupstaðarins, en
annar kjarni myndaðist sunnan
viö vikina. Sum þessara gömlu
húsa eru nú horfim; en margir
kannast viö Pakkhúsið, sem
stendur austan við ibúðarhús
Bjarna, svo og Hansensbúö, sem
stendur næst Reykjavikurvegin-
um.
Hús Bjarna riddara hefur veriö
mjög vandað á sinni tiö, valið
timbur innan og utan og skarsúð
úr tveggja tommu plönkum á
þaki, sem enn stendur.
Klæðningin að utan hefur verið
endurnýjuð alveg, en panelþiljur
inni standa viðast hvar. 1 her-
bergjunum hefur veriö „múrað
upp i binding” sem kallaö var,
þ.e. múrsteinn á milli þilja. t eld-
húsi stóð hlaðiö eldstæði, sem
kallað var „kakkelofn”. Múr-
steinarnir liggja i hrúgu á gólfinu
og biða þess aö veröa raðað upp á
ný. Uppi á lofti eru gólfborðin
merkt og númeruð, en þau fara
einnig á sinn stað við tækifæri.
Karsten Rönnow kom hér fyrst
árið 1965 og gerði þá frumathugun
á húsinu að tilhlutan þáverandi
þjóðminjavarðar, Kristjáns Eld-
járns. Var til þess tekið, að
Rönnow hélt að mestu til i húsinu
óupphituðu i kuldagjósti til þess
að gera athuganir sinar og fyrstu
vinnuteikningar að endurbygg-
ingu þess.
En Karsten Rönnow hafði séö
það svalara. Hann hafði þá unniö
að svipuðu verkefni i Grænlandi,
en þar getur einmitt að finna hús
frá 18. öld, innflutt frá Danmörku,
sem þjóðmiðjasafnið danska hef-
ur fengið áhuga á að varðveita.
Rönnow kvaðst þvi þekkja
byggingarstil þessa timabils all-
vel. Kvaöst hann gjarnan vilja
eiga þátt i að varöveita nokkur
fleiri gömul hús i Reykjavik, sem
hann hefði séð á ferðum sinum
hér.
Félagasamtökin, sem lagt hafa
kostnað i endunbyggingú og varö-
veizíu húss Bjarna riddara,
ásamt riki og bæ, vonast til að
geta lokiö verkinu fyrir þjóð-
hátiöaráriö 1974 og flutt þá inn i
húsið ýmsa muni, sem i húsinu
voru i tið Bjarna, svo og aðra
muni frá þessu timabili.
I framhaldi af þessu er svo ætl-
unin að koma minjasafni
byggðarlagsins fyrir i Pakkhús-
inu, en góður visir er þegar risinn
að sliku safni, sem Gisli Sigurðs-,
son hefur flokkað og varöveitir i
húsnæði hafnarstjórans, Gunnars
Agústssonar, sem er ötull baráttu
maður um framgang þessara
mála. Þar i húsinu vinna nú
Rönnow hjónin að teikningum
Framhald á bls. 8.
Föstudagur. 21. júli
1972
Föstudagur. 21. júlíJ972
• •
Oryggi í umferðinni:
Er orðið tímabært að svipta
þá menn ökuskírteininu sem
hafa orðið fyrir hjartaáfalli?
Nokkrar hnippingar
hala átt sér staö i danska
læknatimaritinu, ,,Uge-
skrift for Læger” um það,
hvort svipta beri ökuleyfi
þá bilstjóra, sem vitað er
að hafa fengiö aðkenningu
af hjartabilun.
Það var danskur lög-
fræðingur, Erik Juul-
mann,sem hreyfði þessari
kröfu i læknatimaritinu,
og einnig, að allir sem lát-
ast i umferðarslysum,
skuli krufðir, svo að hin
sanna orsök slyssins verði
leidd i ljós i öllum tilvik-
um. Einkum sé þetta árið-
andi, þegar um það geti
verið að ræða að bilstjóri
hafi dáið „eðlilegum”
dauðdaga undir stýri, það
er að segja af völdum
blóðtappa eða annarrar
hjartabilunar. Þá geti og
krufning á þeim sem far-
ast i umferðarslysum, leitt
í ljós hvort um afbrot i
sambandi við einstök slys,
hafi ef til vill verið að
ræða.
Hjartabilun er tiðust hjá
karlmönnum á aldrinum
50-60 ára, og telur lögfræð-
ingurinn það einungis eðli-
lega varúðarráðstöfun, að
þeir sem aðkenningu hafi
fengið af þeim sjúkdómi,
séu sviptir ökuréttindum
sinum, áður en hugsanleg
slys hljótist af.
Þannig voru sjónarmið
og rök lögfræðings, en pró-
fessorinn við réttarlæknis-
fræðistofnunina i Kaup-
mannahöfn, Harald
Gormsen, en stofnunin er
deild við háskólann i
Kaupmannahöfn, er hon-
um þar ekki sammála i
alllangri og ýtarlegri
svargrein. Hann telur til
að mynda harla litla á-
stæðu til að svipta þá bil-
stjóra ökuskirteininu,
sem fengið hafi að'kenn-
ingu af hjartabilun eða
kransæðastiflu. Styður
hann það þeim rökum, að
þeir sjúkdómar hafi átt
óverulegan þátt i umferð-
arslysum til þessa. Segir
hann, að á þrettán ára
timabili, 155-57, hafi áður
nefnd stofnun staðið að
rannsókn á samtals 187
dánartilvikum af eðlileg-
um orsökum i umferðinni,
eða ekki nema 14 á ári að
meðaltali, af ibúatölu sem
nemi 2,5 milljónum.
Af þessum 187 hafi þó
ekki verið nema 83 öku-
tækisstjórar, sem sátu
undir stýri, þegar dauða
þeirra bar að höndum. Af
þeim hafi 35 náð að stöðva
ökutækið áður en þeir lét-
ust, hinir 47, sem létust
undir stýri, hafi i flestum
tilvikum ekið á eitthvert
fast viðnám, til dæmis
múrveggi eða brúar-
stöpla. Aðeins tvö slys á
vegfarendum hafi átt sér
stað af þeim orsökum, og i
bæði skiptin tiltölulega lit-
ilfjörleg meiðsli.
64 af þessum 187 voru
hjólreiðamenn, 33 óku bif-
skottum, 7 bifhjólum.
Dauði þeirra hafði ekki
nein slys i för með sér, eða
skemmdir á eignum. Þá
tekur prófessorinn fram,
að undantekningarlitið séu
krufin lik allra þeirra, sem
látast i umferðarslysum á
Stór-Kaupmannahafnar-
Framhald á bls. 8.
W
Svona áttu að skrifa:
Slys má víst ekki vera aðal-
atriði í frétt og ekki auka-
atriði heldur — eða hvað?
. Nú um þessar mundir er
einvaldsstjórn
kommúnista i
Tékkóslóvakiu i óða önn að
framkvæma hreinsanir á
starfsliði allra blaða og
fréttastofnana i þvi landi.
Allir fréttamenn, sem
standa undir nafni, eru
reknir burt og flokksmenn
ráðnir i þeirra stað. Þeir
flokksmenn eiga svo að
skrifa og segja fréttir eins
og kommaforystan vill
láta skrifa og segja fréttir.
Ber öllum saman um, að
aldrei hafi tékknesk blöð
veriö lélegri, en nú, —
nema hvaö foringjar
kommúnista eru auðvitað
á öndverðum meiöi.
Einhver andlegur sam-
gangur virðist vera á milli
einræðisstjórnar komma i
Tékkóslóvakiu og þeirra,
sem ráða skrifum Þjóð-
viljans. Að minnsta kosti
er það eftirtektarvert, að
einmitt um sama leyti og
kommunistaflokkurinn i
Tékkóslóvakiu hefst
handa um hreinsanir i
blaðamannastétt þá byrja
dálkahöfundar Þjóðvilj-
ans að þylja ásakanir yfir
islenzkum fréttamönnum
og fréttablöðum um
brenglaö fréttamat, æs-
ingaskrif og annað þvilikt,
— þ.e.a.s. ákærur um, að
islenzkir blaöamenn kunni
ekki til verka.
Þessi geðvonzkuskrif
Þjóðviljans koma yfirleitt
i kjölfar þess að hann
missir af fréttum, sem
önnur blöð segja. Er þess
skemmst að minnast er
einn af dálkahöfundum
Þjóðviljans hellti sér yfir
útvarp og önnur blöð fyrir
æsifréttaflutning i frá-
sögnum þessara aðila af
stórfelldri misnotkun eit-
urlyfja meðal islenzkra
unglinga og eiturlyfja-
smygl og annar Þjóðvilja-
höfundur þóttist sanna það
skömmu siðai* aö um upp-
lognar æsifréttir heföi ver-
ið aö ræöa vegna þess að
blaðamaöur Þjóðviljans
heföi ekki haft vitneskju
um þær!
önnur og eðlilegri skýr-
ing er vitaskuld miklu
nærtækari á fréttafátækt
Þjóöviljans en sú, að hin
blöðin væru bara að ljúga,
en auðvitað skiljakommún-
istar það ekki. Það gera
þeir heldur ekki i Tékkó-
slóvakiu.
I fyrradag fær svo að-
stoðarritstjóri Þjóðvilj-
ans, sá sem auðkennir
skrif sin með fyrra helm-
ingi enska orðsins
„error”, annað geð-
vonzkukastið til. Þá tekur
hann til við að skamma
blaðamenn á fréttablöðun-
um fyrir að segja frá þeim
óhugnanlegu slysum, sem
urðu um s.l. helgi. Talar
hann þar um matreiðslu
frétta i æsifréttamennsku-
stil um leið og hann upp-
lýsir, að Þjóðviljinn geri
aldrei mikiö úr slysafrétt-
um og mjög fátitt, sé að
hann birti myndir af slys-
stað (sem hann auðvitað
hefur yfir að ráða i löngum
bunum og gæti birt i stað-
inn fyrir myndir af
Magnúsi Kjartanssyni og
Arnaldsstráknum ef hann
bara kærði sig um). Siöan
ræðst höfundur að Morg-
unblaðinu fyrir frásögn
þess að hörmulegu slysi og
myndabirtingu i þvi sam-
bandi. Þetta sé dæmi um
æsifréttastil hinnar óá-
byrgu blaðamennsku.
Hvaða tilgangi á slikur
fréttaflutningur að
þjóna?, spyr greinarhöf-
undur.
Og hann heldur áfram
að rausa um svivirðu
fréttamannanna á Mogga.
Þá dettur hann ofan á frétt
um slys austur I Skafta-
fellssýslu, þar sem pólsk-
ur visindamaöur fórst, en
íslendingur vann þaö af-
rek, að synda 80 metra i
jökulá til að sækja hjálp
fyrir annan, sem bjargað-
ist. Og hvað var athuga-
vert við þessa frétt? Jú,
það að fréttamenn Morg-
unblaösins skyldu gera
meira úr björgun annars
Pólverjans en dauða hins.
Og hvað ættu nú blaða-
menn á islenzkum frétta-
blööum aö taka til bragðs
vildu þeir fara eftir fyrir-
sögn aðstoðarritstjóra
Þjóöviljans. Þeir mega
ekki „slá upp” slysum i
slysafréttum. Þeir mega
ekki „gera meira úr”
björgun en dauðaslysi ef
hvorttveggja á sér stað.
Væri ekki fyrirhafn-
arminnst að hreinsa þá
bara eins og veriö er að
gera i Tékkóslóvakiu og
fela svo t.d. formanni
framkvæmdastjórnar Al-
þýðubandalagsins að hafa
yfirumsjón með frétta-
flutningi islenzkra blaða.
Þá verða auðvitað öll is-
lenzk blöð „góð” blöð með
það sama með mikið af
góðum uppsláttarfréttum
úr flokksstarfinu.
Annar ámóta atburöur er tilefni
þessara hugleiðinga. I Reykja-
vikurblööunum i gær er skýrt frá
slysi er varð austur i Skaftafells-
sýslu þar sem pólskur visinda-
maður fórst, en Islendingur vann
það hetjulega afrek að synda 80
metra i jökulá og sækja siðan
hjálp sex km. leiö. Vissulega er
hér um hetjulegt afrek aö ræða,
en i frétt er afrekiö „matreitt”
sem aðalfrétt, en það að Pólverj-
inn fórst var þriöja atriðið i fyrir-
sögn af fréttinni. Finnst lesendum
svona fréttamennska ekkert
óeölileg?