Alþýðublaðið - 21.07.1972, Side 11

Kross
gátu-
krílið
AWNUÐUR
1901
1 1 I3ZLtú n&ii 'ÆR VÆTA
RftN Fuou HR
£LT> HÚ$ 'HHHit
Sam ST SftmHL. ~hrUF /sr
í MUt Lm
V/RÐI HÓTu SK S T.
fif/es Tft
KhíP^ V6RUR
£/Wsk SUÐft RB/Ð/ Hl/oDI
1 1 ð%3 FOB FoÐUR TÓ/n
VUDIR
FR'IRU/. KL’ftR AV/

c C- %
c 30 -O • >3 Xj *
>: s *s. ^ •
N c Is Þ- S
's* >3 ÍC3 Þ *>
k VAIDI VlDÁTTUHHAR
fyrir björgunina. Við töluðum stundum um þetta i
spaugi til að stytta okkur bæði stundir og vega-
lengdir. En þú álitur helzt, að hann sækist eftir pen-
ingunum okkar. Hvers vegna nærðu ekki i pennann
þinn og skrifar honum ávisun?”
Hún var blóðrjóð. Hún starði hrædd og óstyrk á
föður sinn, en hann var eins rjóður og hún. Hún
hafði séð Morg reiðan áður, en aldrei eins og nú.
Sama kvöld og Russel læknir hafði leyft henni að
fara af spitalanum hafði hún skilið umslag eftir i
vörzlu næturvarðarins á Hótel Kinross. Ef til vill
var ekki um ógnarupphæð að ræða, en hún hafði
tæmt reikning sinn, og þetta nægði til að tryggja
Mike Clendon ársvist i háskóla — og hann gæti jafn-
vel lifað i vellystingum.
Er hún hafði verið með Luke næsta morgun, fékk
næturvörðurinn henni sama umslagið aftur, en þá
hafði það verið þykkara. Hún opnaði það, og kunn-
uglegur svartur og hvitur hlutur úr plasti féll i lófa
hennar, og skæðadrifa að pappirssneplum hrundi á
gólfið við fætur hennar. Luke hafði setzt á hækjur og
tint upp tætlurnar úr ávisuninni, en hún starað for-
viða á verndargrip Mikes, barmmiklu hafmeyna
með rauðu krókunum. Nú var hafmeyjan hennar
eign um alla ævi, hún gæti jafnvel sezt á hana, ef
hana langaði til þess. Þannig hafði hann sagt henni
álit sitt.
Luke hafði staðið upp og spurt: ,,Hvað i ósköpun-
um er nú þetta, góða min?” Hún hafði hellt sér yfir
hann i fyrsta sinn frá þvi að þau kynntust. „Horfðu
ekki svona á mig”, hvæsti hún, ,,og vertu ekki að
skipta þér af þvi, sem þér kemur ekki við. ”
Það hafði ekki verið sami kærleikurinn með þeim
siðan.
Nú sagði hún auðmjúk: „Pabbi, ef þú vildir að-
eins hlusta á mig. . .”
En hann sat beinn i baki eins og áður og lét móðan
mása.
„Þegiðu. Nú er það ég sem tala. Ég þekki Mike
betur, en þú munt nokkru sinni. Við áttum oft fróð-
legar samræður, meðan hann hélt á mér og á nótt-
unni, þegar þú svafst. Manstu eftir staðnum, þar
sem við átum urriðann? Vissir þú að hann dvaldist
þar i heila viku i júni, af þvi að sár eftir botnlanga-
skurð hafði tekið sig upp, og hann saumaði það aftur
saman með tvinna úr svefnpokanum sinum? Hann
sagði frá þessu sem skrýtlu vegna min. Ves Jones,
sem skar sig upp sjálfur með ismola sem deyfingu.
Ég vil alls ekki tala um öll þau skipti, er mér fund-
ust fætur hans vera að láta undan og ég reyndi að
gera mig eins léttan og ég gat. . .”
Hún reyndi að mótmæla af veikum mætti: „En
þú reyndir lika að gera eins vel og þú gazt. Þú stóðst
þig vel á hækjunum.”
„Vissulega, en hve lengi? Manstu, þegar hann
sneri aftur að sækja töskuna þina með hégóma og
annars manns hring? Borgaðirðu fyrir það lika?”
Hinn gráhærði Russel birtist i dyragættinni og
ungfrú Primrose að baki honum. Læknirinn kinkaði
brosandi kolli og hvarf á braut i dauðhreinsuðu
dýrðarskýi.
„Og það er eitt atriði enn. Ef til vill er það vegna
þess, að þú hefur aldrei átt móður, að þú ert svona
fáfróð um furður lifsins. Þú hefur heila, sem þú not-
ar ekki. Mér þætti gaman að vita, hvað þú hefur þar
sem aðrir hafa hjarta. Hann var ástfanginn af þér.
Þú þarft ekki að glápa svona á mig, við vitum það
bæði. Og þú gerðir honum svo erfitt fyrir. Þú þrýstir
þér að honum uppi á jöklinum — ég var vakandi og
sá það sjálfur! Þú skemmtir þér með honum á
kvöldin og yljaðir þér á fótunum við bak hans þegar
þú svafst. Hann hafði stritað uppi i auðninni i þrjá
mánuði án þess að sjá mannlega veru hvað þá að-
laðandi unga konu. Þú mátt þakka fyrir, að hann
skyldi alltaf vera svona þreyttur. Kannski ætti Mike
en ekki þú að vera þakklátur!”
Hún grét en faðir hennar hélt miskunnarlaust á-
fram að álasa henni.
„Og þú varst lika ástfangin af honum. En það
hentaði þér ekki vel, svo að þú ákvaðst með sjálfri
þér, að hann væri ekki viðeigandi og dróst þig i hlé.
Kannski hef ég á röngu að standa, kannski vildir þú
i rauninni geta sýnt fram á að hann væri að bjarga
okkur gegn borgun, svo að þú gætir haldið áfram að
flýja sjálfa þig. Nú skulum við að gamni lita á málið
frá hans hlið. Látum það eiga sig, þótt honum sé i
annað skipti synjað af konu og litum eingöngu á
fjárhagshliðina. Hann fékk ekki námsstyrkinn sem
HVlTA KANÍNAN
óhreinn og rykugur af jaröveg-
inum umhverfis.
Á milli tiu og tuttugu SS menn
og hermenn meö grimmdarleg
ófrýnileg andlit biðu eftir að
taka á móti föngunum þegar
hlerinn var tekinn af palli vöru-
bilsins. Yeo-Thomas og Hubble
fengu fyrstir að kenna á áhuga
þeirra: um leið og fætur
Tommys snertu jörðina fékk
hann bylmingshögg á nefið og
þegar hann riðaði við fékk hann
annaö högg undir hökuna og að
lokum spark i kviðinn og fáeina
löðrunga. Þegar sjón hans
skýrðist aftur og hann haföi náð
jafnvæginu, sá hann tvo lið-
þjálfa, sem stóðu yfir honum
hlæjandi.
Hann spýtti rauðu en varð að
raða sér upp ásamt hinum undir
höggum, spörkum og kinnhest-
um SS-mannanna. Einkennis-
búningur Hubble virtist sér-
staklega gera þeim gramt i geði
og hann og Yeo-Thomas fengu
ennþá verri útreið en hinir fang-
arnir. A meðan á þessari mót-
tökuathöfn stóð i hálfa klukku-
stund var ekið lengra með kven-
fangana i flutningabil þeirra
undir eftirliti stórskorinna SS-
kvenna með svipur i höndum:
Tommy sá aldrei neitt til þeirra
siðan og veit ekki hvort þær
hafa komizt af.
Er mennirnir höfðu verið
skrifaðir upp, voru þeir hlekkj-
aðir saman i smáhópum : i hóp
Yeo-Thomas voru þeir fimm.
Keðjurnar voru lagðar i X og
var hringur i miðjunni, sem
festur var við járn um öklana á
Hubble. 1 endum keðjanna voru
svo önnur járn, sem fest voru
um ökklana á hinum fjórum. Til
að koma i veg fyrir að þeir gætu
notað hendurnar til að halda
jafnvæginu, voru þeir nú ekki
lengtfr hlekkjaðir saman á
höndunum, heldur hver út af
fyrir sig. t þessum þungbæru
fjötrum voru þeir reknir að
kömrunum i jaðri fangabúö-
anna og látnir ganga örna sinna.
Ef þeir höltruðu eða hrösuðu,
dundu á þeim kylfu- og hnefa-
högg SS-mannanna. Eftir þessa
ógeöslegu og niðurlægjandi at-
höfn voru þeir reknir til baka
gegnum fangabúðirnar en star-
andi augnaráð náfölra áhorf-
enda i óhreinum gluggum timb-
urhúsanna fylgdi þeim eftir.
Það er sizt aö undra, þótt hjörtu
þeirra væru barmafull af reiði
og hatri.
En nú virtust kvalarar þeirra
hafa fengið nóg i bili: hlekkirnir
voru teknir af fótum fanganna
og þeir hlekkjaðir saman tveir
og tveir eins og áður, nema Yeo-
Thomas, sem var handjárnaður
sér. Siðan voru þeir allir þrjátiu ,
og sjö læstir inni i litlum kofa
fyrir aftan eldunarhúsið. Kofi
þessi var 2.70 m á lengd, 2.40 m
breiður og lýstur af einum litl-
um glugga, sem var um 30 sm á
hvorn veg og var um tvo metra
frá gólfi. Mjóir bekkir, um 20 sm
á breidd voru meðfram þremur
veggjum. 1 einu horninu stóð
gömul oliutunna og gegndi hlut-
verki kamarfötu. Brennandi
ágústsólin skein á járnþak kof-
ans og var hitinn inni i þessari
lokuðu fangageymslu yfirþyrm-
andi.
Enn horfðust þeir i augu við
það vandamál, hvernig þeir
gætu skipzt á að hvilast. Yeo-
Thomas greiddi fyrir þau for-
réttindi að vera ekki hlekkjaöur
viöneinnmeð þvi að vera niundi
maður á gólfi', þegar að honum
kom að sofa og liggja undir
bekk, þar sem var hálfu loft-
lausara en þegar hann sat eða
stóð. Allt kvöldiö og nóttina
þraukuðu þeir þannig, hungrað-
ir, þyrstir, sveittir, án matar
eða drykkjar i fúlu lofti, sem
mengaðist æ meir af stækjunni
úr oliutunnunni.
Yeo-Thomas
Um morguninn voru þeir
ræstir út með hinum venjulegu
hrópum „Raus, Schnell, Los”,
krydduðum með einstöku
„Schwein”. Þeim var skipað i
raðir útifyrir kofanum og gert
að horfa á ömurlegan hildar-
leik, sem auðsjáanlega var
þáttur i daglega lifinu á þessum
stað. Hundruð emjandi og stynj-
andi skinhoraðra vesalinga i
skitugum tötrum mjökuðust
hægt áfram eftir afgirtum stig,
sem lá að eldhúsdyrunum, undir
formælingum, ragni og barsmið
SS-manna með svipur og barefli
i höndum. Sérhver tötrughypja
bar i hendi málmbakka og um
leið og hún beygði inn á stiginn,
sem tók aðeins einfalda röð
fanga lúskruðu verðirnir á
hverjum og einum og var eng-
um undankomu auðið ef hann
átti að ná i mat.
Enda þótt sumir á meðal
hinna þrjátiu og sjö nýkomnu
imynduðu sér að þetta væri sýn-
ing, sett á svið til að vara þá við
og lama viðnámsþrótt þeirra
voru þeir fleiri, sem trúðu þvi að
einmitt sú staðreynd að þeir
skyldu ekki sjálfir verða fyrir
þessari dýrslegu meðferð benti
til þess að þeir væru á leið til
annarra búða þar sem þeir
hlytu þann aðbúnað er sæmdi
tign þeirra. Og inni i steikjandi
hitanum i kofaræksninu var
þrætt og vonað og örvænt. Sum-
ir héldu þvi fram að þetta væri
aðeins bráðabirgða dvalarstað-
ur og siðan biðu þeirra betri js
timar, en aðrir, og það var j?|
minnihlutinn.Jiéldu.aðenda þótt
staðurinn væri aðeins til bráða-
birgða yrði það sem biði þeirra
langtum verra.
I fyrstu virtist meirihlutinn
hafa á réttu að standa: þremur
dögum siðar var þeim skipað út
fyrir kofann og liðsforinginn úr
öryggisþjónustunni, sem
Föstudagur. 21. júlí 1972