Alþýðublaðið - 10.09.1972, Blaðsíða 4

— Messieru, faitex vos
jeux!
Miðaldra maðurinn með
þykka sléttgreidda hárið
leikur sér aðeins með
spilapeninga sina, en á
næsta augnabliki byrjar
hann að dreifa þeim viðs-
vegar á spilaborðið. Hend-
ur hans eru styrkar og
hann er rólegur þegar
hann lætur spilapeningana
frá sér, að þvi er virðist án
nokkurrar fyrirfram
ákveðinnar reglu. Pening-
arnir falla bara hér og þar
á borðið.
1 nálægð þessa manns
eru þrir aðrir, óþekktir.
Einn þeirra hefur þann
starfa að passa, upp á aö
hinn leyndardómsfulli
spilamaður hafi ætiö fullt
glas af uppáhaidsdrykk
sinum við hendina. Annar
fylgist meö þvi að logandi
sigaretta sé ætið i ösku-
bakkanum, og starf þess
þriðja er að fylgjast með
þvi að hinn stóru haugur af
spilapeningum liggi
óhreyfður á borðinu, að
enginn óviðkomandi fari
að gerast fingralangur.
— Les jeux sont faites?
Upphæöir þær sem þessi
maður ieggur undir eru
óvenjulega háar. Það eru
aðeins reglur spilavitisins
um hámarksboð, um 200
þús. islenzkar krónur, sem
koma i veg fyrir að hann
bæti nokkrum hundruðum
þúsundum i viðbót á boðin
sin. A öðrum borðum er
spilamennskunni lokið, og
fólk flykkist i kringum
borðið, þar sem hinn
ókunni maður er að spila.
Hann virðist samt ekki
vita af nálægð þess.
Hópurinn sem þarna er
gæti heitið, ,,Frá fimmtu-
dagskveldi til mánudags-
morguns.” Þessir fjórir
dagar eru þeir mest
spennandi i spilavitinu i
Monte Carlo.
Litla filabeinskúlan rúll-
ar hring eftir hring, og
hægir smám saman á
ferðinni inni i hinu stóra og
munstraða hjóli. Spila-
mönnum ætti að vera
kunnugt, aö hún hlýðir
einu lögmáli, sinum eigin.
— Rien ne va plus!
Hinn lága og ópersónu-
lega rödd spilastjórans
stöðvar allt samtai við
borðið, á likan hátt og þeg-
ar blað fallaxarinnar
rennur niður sleðan að
hálsi fórnardýrsins og öll
hróp og köll á aftökustaðn-
um þagna. Eins og i dá-
leiðslu horfa allir á hið af-
drifarika númer sem hin
dyntótta kúla hefur að
þessu sinni valið sem
hvilustað sinn i hinni ei
lifa hringrás hjólsins.
Á næsta andartaki birt-
ist hin langa skafa, le rat-
eau, spilastjórans og dreg-
ur til sin alla spilapening-
ana á borðinu. Hraðir
fingur raða þeim niður i
öskjur, sem likjast vindla-
kössum. og að vörmu spori
er borðið tómt, það er eins
og þar hafi aldrei farið
fram neitt spil. og að eng-
inn hafi unnið, enginn tap-
að. Enginn svipbrigði
sjást á andliti ókunna
mannsins. ekki ein einasta
hreyfing gefur til kynna
hvort hann hafi orðið fyrir
vonbrigðum.
— Messieurs, faites vos
jeux!
Hann er ríkasti maö-
ur heims.
Nafn hins ókunna og
leyndardómsfulla manns
er Khalil Bedas. Nefnið
nafnið i Evrópu og sárafá-
ir kannast við það. En
nefnið það i Austurlöndum
nær, og það verður hljótt i
kringum þig, og einhver
kæmi til þin og spyrði, —
þekkið þér hann?—
Hann er án efa einn rik-
asti maður heims, talinn
rikari en Ibn Saud af Ara-
biu. Rotschild, Ford, Paul
Getty og hvað þeir nú
heita hinir þekktari auð-
jöfrar. Hin geysilegu auð-
æfi, sem honum hefur tek-
izt að raka saman, frá
hring af lúxushótelum sem
hann á, þrem flugfélögum
og nokkrum einkabönk-
um, sem velta bróðurpart-
inum af þvi fé, sem
streymir um Mið-Austur-
lönd, vegna hinnar gifur-
legu oliu sem þar er að
finna i jörðu.
Einasti lösturinn sem
hann hefur, er spilaástrið-
an. Nokkrum sinnum á ári
fer hann i helgarferðir, og
notar þá einkaþotu sina til
þess að heimsækja öll
stærstu spilaviti Evrópu.
Þegar hann kemur til
Monte Carlo, þá kemur
hann venjulega á fimmtu-
dagskvöldi og yfirgefur
staðinn á mánudags-
morgni.
í þvi tilfelli, sem hefur
verið skyrt frá hér að
framan, var hann óvenju-
lega heppinn. Hann vann
sem samsvarar rúmum 15
milljónum isl. króna. Frá
Monte Carlo hélt hann til
Baden-Baden i Þýzkalandi
þar sem hann bætti 30
milljónum við áðurnefnda
þénustu.
Frá Baden-Baden hélt
hann til Deauville i Frakk-
landi og vann þar nokkur
hundruö þúsund, sem
hann skildi eftir á borðinu
sem gjöf handa spilastjór-
anum.
I þau hundrað ár sem
spiiaviti hefur verið rekið i
Monte Carlo hefur mikill
fjöldi af slikum og þvilik-
um ævintýrum hent. I dag
er spilavitið eitt að bezt
reknu fyrirtækjum sem
finnast en sú var tiðin að
það lá við að það þyrfti að
loka þvi vegna miður
þokkalegra sögusagna.
Gengu flestar sögurnar út
á það, að á hverjum
morgni væri svo og svo
mörgum likum hent i sjó-
inn, og áttu það að vera
hinir ólánssömu sem höfðu
tapað öllum sinum eigum
við spilaborðin.
Stofnandi spilavitisins,
Francois Blanc, sem hefur
verið kallaður einn mesti
fjármálamaður sins tima,
sá hættuna. Hann reyndi
að fá blöðin i lið með sér,
með þvi að gefa árlega
stórar fjárfúlgur til likn-
arstarfa. En það var sonur
hans, Camillie, sem tókst
að vinna þvi þá frægð sem
það nú hefur. Það var
hann sem fékk aðalinn og
frægt fólk til þess að koma
og spila, og það sem meira
var, hann fékk marga
þekkta og fræga menn til
þess að setjast þar að.
Einn af þeim fyrstu sem
það gerði var útgefandi
Parisarútgáfunnar af New
York Herald Tribune,
James Gordon Bennett.
Camillie, sem var þá
einkaeigandi spilavitisins
og með bankabók með
hundraða milljóna inni-
stæðu, fékk Bennett til
þess að skrifa um það i
blað sitt, svo að segja dag-
lega hvaða frægar persón-
ur fóru i gegnum Monte
Carlo. Þetta heppnaðist,
og ekki leið á löngu þar til
peningaaðallinn fór að
venja komur sinar til
Monte Carlo, einu sinni til
tvisvar á ári, það var
orðinn fastur liður i sam
kvæmislifinu.
Brátt voru þau þarna öll
'nöfnin sem Camillie þurfti
á að halda, Morgan, Vand-
erbilts, Drexels og Vana-
makers og á eftir fylgdu
konungar og keisarar.
Eitt kvöld var haldið
baccarat-spil i hinum
fræga Schmidt-sal. Sá sem
hélt bankann var kvik-
myndajöfurinn Jack L.
Warner. Þeir sem spiluðu
gegn honum voru engir
smákallar. Faruk, fyrr-
verandi konungur Egypta-
lands. tónskáldið Fredirck
Loewe. sá er skóp My Fair
Lady, kvikmyndafram-
leiðandinn Daryl F. Zan-
uck og Sam Spiegel i sama
bransa, ásamt Persiukeis-
ara. Á nokkrum klukku-
timum vann Warner um 20
milljónir af þeim. Eftir lit-
inn kvöldverð héldu þeir
til Palm Beach spilavitis-
ins i Cannes, og sprengdu
bankann.
Á heimleiðinni ienti
Warner i bifreiðaslysi og
varð að liggja i rúminu, að
hálfu lamaður, i nokkra
mánuði. Nákvæmlega ári
seinna hélt hann upp á
bata sinn, með að koma til
baka og hrifsa 10 milljónir
af Talat prins frá Saudi-
Arabiu.
Þungur og hreyfinga-
laus situr Faruk konungur
kvöld eftir kvöld við spila-
borðin. Sem sonur Mu-
hammed Ali þarf hann
ekki einu sinni að standa
upp þegar Aga Khan fellur
á kné við hlið hans og
kyssir hendur hans. At-
hygli konungsins beinist
eingöngu að spilinu.
Vann 7 milljónir, dó
úr hjartaslagi.
Allt i einu varð Faruk
þess var að maðurinn sem
sat andspænis honum varð
hreyfingalaus, eins og
hann svæfi. Hann hafbi
4
einmitt unnið pott upp á 7
milljónir. Konungurinn
hvislaði einhverju að ein-
um lifverði sinum, sem
gekk kringum borðið til
þess að vekja manninn.
Enginn vissi hver mað-
urinn var, en hann hefur
auðsjáanlega haft mikla
þörf á vinningnum. Þegar
spilastjórinn ýtti pottinum
yfir til hans, varð það hon-
um ofraun, og hann dó úr
hjartaslagi á jafn rólegan
hátt og þegar hann hafði
sezt.
Að fá spilastjóra i Monte
Carlo til þess að leysa frá
skjóðunni er erfitt verk.
Spilastjórarnir eru bundn-
ir þagnarheiti, og i þau
störf eru valdir alveg sér-
stakir hæfileikamenn.
Laun þeirra eru svo mikil,
að þeir hætta ekki starfinu
fyrir lausmælgi. Þá er
auðveldara að fá spila-
mennina til þess að segja
frá.
Bandariski leikarinn
Darry Cowl segir svo frá
eigin reynslu: ,,Ég var
gjörsamlega fallinn fyrir
spilafikninni. 1 hverjum
þeim samningi, sem ég
undirritaði, voru ákvæði
þess eðlis, að ég fengi fyr-
irframgreiðslu og fritt liði
til þess ab spila. Á s.l. 10
árum hef ég tapað i kring-
um 150 milljónum við
spilaborðin. Á morgnana
var ég vanur að halda
áfram spilunum með þvi
að spila við þjóna og annað
starfsfólk á þeim börum
sem ég heimsótti. Ég var
alveg á valdi spiladjöfuls-
ins. Að lokum var aðeins
ein leið eftir, ég fór til for-
stjóra spilavitanna og bað
um að vera úthyst. Þetta
var stórt skref, þvi ég
komst á svarta listann og
af honum fer maður ekki
alla ævi. Nokkrum sinnum
var ég geðveiki nær, en
svo einn morguninn vakn-
aði ég, og spilaástriðan
var horfin, Það var
dásamleg tilfinning.”
Að sjálfsögðu hafa átt
sér stað sjálfsmorð i sam-
bandi við spilavitið i
Monte Carlo, en enginn
talar um þau nú orðið.
Starfsfólkið hafði fyrirskið
anir þess eðlis að elta alla
þá er yfirgáfu spilavitið,
eftir að hafa tapað miklum
fjármunum. Ef viðkom-
andi hugðist svipta sig lifi,
þá að reyna að koma i veg
fyrir það, annars að setja
stóran bunka af seðlum i
vasa viðkomandi, ef
sjálfsmorðið heppnaðist.
Á seinni árum hefur
Vista-Ero hótelið verið
mjög vinsælt af þeim sem
fremja sjálfsmorð. Hótelið
liggur á fjallsbrún og þvi
vel til þessara hluta fallið.
Eftir siðustu máltiðina,
hafa gestir viljaö fá kaffi
og konijak út á svalirnar,
en þaðan er auðvelt að
klifra yfir varnargarðinn
og láta sig falla út i óviss-
una og inn i dauðann.
Það er ekki fyrr en siöla
kvölds sem stór-spilararn-
ir koma til spilavitisins, þá
eru flestir ferðamennirnir
búnir að yfirgefa staðinn.
Nálægð hins venjulega
ferðamanns var orsök
þess að upp úr sauð milli
Rainer fursta og Onassis
sem átti stóran hluta Mon-
aco. Furstinn og furstafrú
Grace vildu auka ferða-
mannastrauminn til Mon-
aco, en Onassis var þvi
mótfallinn, taldi að hinn
sérkennilegi smái heimur
ætti að fá að njóta sin. Þvi
fór sem fór.
Á daginn er það eftir-
launafólkið sem leggur
undir sig spilavitið. Það
situr við borðin og leggur
peninga sina undir. Hjá
sér hefur það með miða
sem það svo skráir á þau
númer sem upp koma.
Þannig hyggst þetta fólk
finna út leynivegu heppn-
innar, og að sjálfsögðu
passar það sig á þvi að
aðrir sjái ekki miðann.
Einn spilastjórinn hefur
sagti
— Það er ekki til neins
fyrir þetta fólk að reyna að
finna ,,reglu vinningsins”.
f dag er það ómögulegt, en
hér áður fyrr var það
hægt, ef næg fjárráð voru
fyrir hendi. Það að
sprengja bankann var
bara á færi hinna rikustu,
sem gátu ávallt tvöfladað
þangað til þeirra númer
kom upp. Nú eftir að búið
er að takmarka þá upphæð
sem bjóöa má, við 200 þús.
kr. er ekki möguieiki að
sprengja bankann.
Þegar sami spilastjóri
var beðinn um að gefa ráð
til þess að vinna. svaraði
hann. „Verið við hliðina á
manni sem ætið tapar og
spilið alveg öfugt á við
hann, en það ráö er þó ekki
alveg óbrigðult.”
Eitt sinn frétti Churchill
að Leon Radziwill,
tengdafaöir systur Jackie
Kennedy-Onassis, hefði
fundið góða reglu til að
veðja eftir. Innti Churchill
hann eftir þessu, og spurði
hvort reglan væri góð. Þvi
svaraði Radziwill á eftir-
farandi hátt. ,,Ég tapa
allavega hægar en áður”.
Churcill tapar dóttur
viö spilaboröið.
Churchill kemur viða
við i sögu spilavftisins. Að
þvi er vitað verður, er
hann sá einasti sem hefur
tapab þar dóttur við spila-
mennsku. Var hinn ungi
tizkuljósmyndari Anthony
Beauchamp, sem vann
Söru af gamla manninum,
og seinna giftist henni.
En potturinn, þegar
Sara var i honum, virkar
ræfilslegur við hliðina á
öðrum, i öðru spili. Þá var
það keisaraveldi sem um
var spilað.
Það var Karl keisari af
Austurriki, sem varð að
margfalda litlar 5 miiljón-
ir, sem hann hafði fengið
gefins, svo hann gæti snúið
aftur til Budapest og náð
völdum af Horthy hers-
höfðingja. Peningunum
hafði verið safnað saman
meðal hinna riku, sem létu
nokkrar krónur af hendi
rakna, þegar það vissi til
hvers átti að nota þá. Var
Karl keisari ákveðinn i að
sprengja bankann, og með
þvi taldi hann sig hafa
nægt skotsilfur til þess að
bola Horthy frá völdum.
en þvi miður stóðst þessi
áætiun Karls ekki og hann
tapaði hverjum eyri við
spilaborðið. Þessi atburð-
ur átti sér stað i einum af
hinum mörgu einkasölum
sem þarna eru.
1 hundrað ár hafa spila-
falsarar, þjófar og fjár-
kúgarar reynt að svindla
og starfa i spilavitinu.
Einn af þeim beztu var
búktalari, sem hélt sig
fyrir aftan Agnelli, for-
stjóra Fiatverksmiðjanna,
við borðið þar sem crap er
spilað. Crap er teninga
spil, og er mestur mögu-
leiki að geta svindlað i þvi.
Hafði áðurnefnt crap borð
verið sett upp vegna óska
kvikmyndaleikarans Ed-
ward G. Robinssons.
Nú búktalarinn bauð
alltaf i, og breytti um rödd
i hvert sinn. Þegar hann
tapaði gaf hann sig ekki
fram, en aftur á móti þeg-
ar hann vann var hann
fljótur að hirða gróðann.
En það fór fyrir honum
sem og öllum öðrum sem
reyna slikar hundakúnst-
ir. Lögreglumenn spilavit-
isins ná þeim ætið, en taka
þá aldrei fyrr en þeir eru á
leiðinhi út, svo það verði
ekki uppistand.
Hér áður fyrr var mögu-
leiki að svindla i crap og
öðrum teningaspilum, en
nú er öldin önnur. öll borð
fyrir teningaspil eru gerð i
Reno i Bandarikjunum, og
eru þau sérstaklega gerð,
til að koma i veg fyrir t
svindl.
Eins er með rúlletturn-
ar. Það gat hent að þær
urðu skakkar án þess að
nokkur tæki eftir þvi, og
voru þvi sum númerin sem
gáfu oftar vinning en önn-
ur. Nú hefur verið bætt úr
þvi.
Á hverjum morgni áöur
en spilavitið opnar, hittast
fjórir menn á tröppum
þess. Einn er leynilög-
reglumaður, einn er verk-
fræðingur, einn er við-
gerðarmaður og einn er
eftirlitsmaður. Þessir
fjórir menn yfirfara allt
spilavitið, ef svo mætti að
orði komast. Þeir athuga
kúlurnar, hvort þyngdin sé
rétt, lita eftir þvi að rúll-
etturnar starfi eðlilega,
ganga úr skugga um að
borðin séu ekki mishæðótt
og sitthvað fleira. Jafnvel
er athugað hvort spilapen-
ingarnir séu af réttri
stærð.
Þegar fjórmenningarnir
hafa gengið úr skugga um
að allt sé i lagi er loks opn-
að. En áður dyrnar opnast
I hafa þeir sett silkiþráð inn
i alla lása á öllum spila-
borðunum og skal þráður-
inn var þar. þegar spila-
stjórinn opnar það.
Þegar menn sækja um
stöður við spilavitið er for-
tið þeirra rannsökuð hátt
og lágt. Ef ein misferla
finnst fá þeir ekki vinnu.
Oftast byrjar nýliðinn sem
viðgerðar og þvottamað-
ur. Ef hann stendur sig vel
i stöðunni, kemst hann á
skóla fyrir spilastjóra. Sá
stendur i nokkra mánuði.
Og ef maöurinn er virki-
lega góður og heppinn get-
ur hann komizt i stöðu
,,chef de partie”, það er að
segja mannsins, sem situr
og fylgist með störfum
spilastjóranna, — að þar
fari allt eftir settum regl-
um.
Leynilögreglumennirnir
50 sem blanda geði við
gestina á kvöldin, þekkja
engan starfsmann með
nafni, og þeim er fyrir-
munað að reyna að kynn-
ast þeim — af öryggisá-
stæðum. Og þeir þekkja
heldur ekki hver annan.
Þeir koma einn og einn i
einu og blandanst hinni
mislitu hjörö sem þarna
kemur daglega.
‘ Mesti spiiamaður sem
hefur sótt og spilað i
Monte Carlo kemur ætið
öðru hvoru. Það er griski
viöskiptajöfurinn Nicholas
Zogrophos. Þótt svo að
hann hafi verið fyrirliði
hóps atvinnuspilara, sem
ferðaðist um heiminn og
spilaði, þá er hann stál-
heiðarlegur. Hann spilar
ekki af ástriðu eöa ánægju
og löngun i stóra vinning-
inn. f hans augum er spil-
ið. „námsgrein samfara
viðskiptum og snilld.”
Hann litur ekki einu
sinni á baccarat sem neitt
hasarspil. Sá á ávallt
vinningsmöguleika, sem
er nógu fljótur að áætla og
reikna út hvernig liggur i
spilabunkanum. Að dómi
Zogrophos er það ekki nóg
að vera vel gefinn til þess
að verða góður spilamað-
ur. Það þarf lika likamlegt
atgerfi og sterka sjálfsaf-
neitun. Að neita sér um
alkohol og tóbaksreyking-
ar. Sjálfur drekkur
Zogrophos ekkert nema
gosdrykki og það mikið.
Telur hann að það stímu-
leri magann og æsingur
handa og tauga sést ekki
ef maður lætur ekki siga-
rettureykingar koma upp
um það.
Þegar Zogrophos hafði
unnið nóg fé i Monte Carlo,
það er talað um 150 til 200
milljónir, keypti hann sitt
eigið spilaviti, Palm
Beach i Cannes. Það spila-
viti er einnig vel séö af
hinu rika fólki, og er taliö
næst i röðinni hvað virðu-
leik snertir, á eftir Monte
Carlo. Samt á „hin lifandi
tölva” Zogrophos erfitt
með að finna verðuga and-
stæðinga á heimavigstöð-
um. Það sem honum svið-
ur mest, er að hann hefur
aldrei fengið möguieika á
aðhefna sina á Aga Khan,
Citroén og knijaksfor-
stjóranum James Henn-
essey, þegar þeir unnu af
honum á einni nóttu nærri
60 millj.
Á meðal allra hinna vel-
klæddu gesta, sem sækja
spilavitið, er kona sem
klæbist engu öðru en lörf-
um. Er þar á ferð rikasta
spákona heims. Hún fær
að vera þarna gegn þvi að
spá gestum aldrei i óhag.
Stjórn spilavitisins hefur
mikii áhrif á Monaco. Til
að mynda eru aldrei
sungnir sálmar með
lægri tölu en 37, þegar
messað er á sunnudögum.
Annars gætu menn tekið
það sem boö frá himnum,
ef númerin væru milli 1 og
36.
Fyrst blessað páfinn
peningana.
Til þess að vinna i spil-
um, nota fjárhættuspiiar-
arnir hin ýmsu ráð, og
sýna oft mikla hugvits-
semi við það.
Sagt er að Fiat-konung-
urinn Agnelli hafi hjarta
úr leðurblöku i vasanum,
og láti spilapeningana ætið
koma við það.
Aðrir fara með fulla
vasa fjár, það sem þeir
ætla að spila fyrir, i Vati-
kanið og láta páfann
blessa sig. Slikt þykir af-
bragðsráð.
En stjórn spilavitisins
hlær að þessu. Slik hindur-
vitni og lukkugripir auka
aöeins umtal, og um leið
veltuna. Og þarna er
höndunum ekki slegið á
móti einni einustu krónu.
Jafnvel hinir fátæklegu
aurar eftirlaunafólksins
eru vel þegnir. Enda
skipta þeir lika nokkrum
milljónum á ári.
Eftir neðanjarðargöng-
um frá næsta hóteli, hótel
de Paris, koma stórspilar
arnir til spilavitisins, og
allir með þann sama
draum, aö sprengja bank-
ann.
En þvi miður er slikt
orðið næsta ógjörlegt, og
þvi stanzar aldrei hið ei-
lifa tal spilastjórans,—
— Messieurs, faites vos
jeux!
— Herrar minir, veljið
■ykkur númer! —
Sunnudagur 10. september 1972
Sunnudagur 10. september 1972
5