Alþýðublaðið - 17.10.1972, Page 11

Kross-
gátu-
/4^7
| U—
Km/ r/ourr /?/# l/ffiu ■ftKVE i)/Ð
5 OL RftrvG f)L/nrV ■
í L
GuFft
uo. 5L'A iom
DVSfíG UR lEtr/s KO/VR + TvÍHL EFNI

bíStfÓ vRV \r£rv/ FLAK ’ .
7F/UT
MRL LC/6UR
□ V/t> kvtmA
WLSRf
tíi Catn > 3>r- <?>
" ai 3> c; ^ s>
S; ^<5>
U <J> <J\ ■ r- f ~- >5 S ■
t~ t~ i i>u>u> ^a> 1 "tcx
Lindsay og rólegum en festuleg-
um munnsvipnum. — Væri það til
nokkurs gagns að ég kæmi? Ef ...
ef ég segði þeim frá þvi, sem við
höfum verið að ræða um og þeim
skildist að þetta væru mildandi
kringumstæður? Væri gagn að
þvi?
— Þú værir reiðubúin að gera
þetta?
Nú var það Lindsay sem setti
upp svip. — Vitanlega.
Ruth brosti i fyrsta Skipti. — Og
láta Shane flá okkur lifandi fyrir
að ljóstra upp þvi eina, sem hann
er staðráðinn i að láta ekki koma
fyrir almenningssjónir. En söm
er þin gerð, væna min. Ég játa að
mér datt eitthvað þessu likt i hug
fyrst þegar ég heyrði fréttirnar.
En ekki nú. Nei. þvi minna, sem
sagt verður um þig við Shane,
þeim mun betra. En það þýðir
ekki að ég verði að þegja. Ég vildi
bara sjá um að þú vissir hvað ég
hefði i hyggju að gera og að þú
værir þvi ekki andvig.
— Hvernig ætti ég að vera það?
Á ég ekki jafnstóran þátt i þvi
sem orðið er?
— Ekki jafnstóran. En, jú þú
verður að taka á þig nokkurn
hluta af sökinni en það er Martin,
sem hefur verið meginorsökin allt
frá upphafi.
— Þá verður þú að gera það
sem þú telur bezt. Stilling
Lindsay var að bresta og hún rétti
fram hendurnar til vinkonu
sinnar. —■ Ég gæti ekki
afborið það ef þeir samþykktu af-
sögn hans. Hann á það ekki skilið.
Ég myndi auðvitað fara með
honum. Ég á ekki til neitt stolt i
þessu máli, einsog ég sagði þér,
en ég gæti ekki afborið að sjá
hann auömýktan og særðan á
þennan hátt.
Ruth Klappaði klaufalega á
bjartan kollinn. — Og það skaltu
heldur ekki sjá, þvi lofa ég þér,
sagði hún ákveðin. Hún stóð upp
og ýtti Lindsay aftur niður i
koddana. — Nú á ég margt ógert
áður en fundurinn verður. Ég
legg til að þú farir á fætur og
mætir til vinnu þegar þú ert
klædd.
— Get ég ekki... ?
— Nei, þú getur það ekki. Þú
átt að láta nákvæmlega eins og
ekkert hefði gerzt. Einsog þetta
sé aðeins venjulegur dagur á
sjúkrahúsinu. Og taktu eftir þvi,
vina min, áður en dagurinn er lið-
inn muntu komast að þvi að þitt
hlutverk er það lang erfiðasta.
Það er miklu auðveldara að
standa i miðri orrahriðinni en að
vera sá sem situr og biður.
12. kafli.
Lindsay átti eftir að sannreyna
það sem Ruth hafði sagt um að
biöin myndi verða löng. Til allrar
hamingju hafði hún nóg að gera
allan morguninn. Þann tima sem
hún var á deildunum eða á skurð-
stofunni gat hún rekið allt annað
úr huga sér. En þess á milli! ...
Þegar hún gekk eftir göngunum
eða gegnum skiptiherbergin fann
hún hvað hún var einmana. Augu
hennar sileitandi, þráðu að sjá
bregða fyrir hinum háa, grann-
vaxna manni.
Hún tók sér matarhlé á þeim
tima sem hún gat verið nokkurn-
veginn viss um að margt yrði i
matsalnum. En enn greip hún i
tómt þvi Shane var þar ekki
heldur. Né þau Ruth, Peter Barry
eða Gregory Martin. Henni var
algerlega horfin öll matarlyst og
hún sá eftir að þurfa að láta sem
ekkert væri og taka þátt i léttum
umræðum.
Og eftir hádegið versnaöi það.
Á sjúkrastofunum var ekkert að-
kallandi og henni reyndist
ómögulegt aö hafa hugann við
skýrslugeröir. Aö lokum gafst
hún upp. Hún lagði frá sér sjúkra-
skýrslu, sem hún hafði verið að
athuga,hvildi höfuðið i höndum sér
og gaf sig á vald kviðans, sem
nagað hafði hana allan daginn,
Hvað hafði Ruth aðhafzt? Nú
myndi stjórnin vera komin
saman á fund. Þar væri verið að
skýra frá þessum siðustu atburð-
um. Hvernig myndi hún bregðast
við? Hún rifjaði upp nöfn þeirra
fyrir sér i huganum. Það voru
fjórir úr starfsliöinu: Ruth, Peter
Barry, Halsar læknir,
spjaldskrárritarinn og Shane
sjálfur. Hinir ...Lindsay sá fyrir
sér hvern eftir annan þá fjóra
sem eftir voru. Hún reyndi að
rifja upp hvert smáatriði af þvi
sem hún vissi um þetta fólk.
Reyndi að meta með sjálfri sér
hver yrðu viðbrögð þeirra hvers
um sig. En það var ógerningur.
Hvað var hægt að geta sér til um
persónulegar tilfinningar fólks
gagnvart likamlegu ofbeldi?
Hvernig var hægt að dæma um
afstöðu annarra til þeirrar fell-
andi staðreyndar, að Shane hafði
tekið lögin i sinar eigin hendur?
Að hann hafði leyft einkalifi sinu
að hafa áhrif á breytni sina i
starfi? Hvernig myndu þeir lita á
þetta allt? Á hvern myndu þeir
fella sökina?
Lindsay var farið að verkja i
höfuðið. Hún starði á simann og
óskaði þess að hann hringdi. Ef
hún aðeins fengi nú eitthvert
neyðartilfelli svo hún gæti gleymt
sér við annirnar sem þvi fylgdi.
Hún stóð upp og gekk út að glugg-
anum. En iðraðist þess jafnskjótt,
þvi augu hennar leituðu strax til
skrifstofubyggingarinnar, þar
sem fundurinn stóð. Þar sást eng-
inn á ferli en bilum var lagt
snyrtilega i röð fyrir framan inn-
ganginn. Hún reif sig burt og
sneri baki við glugganum. En hún
gat ekki stöðvað fætur sina, sem
báru hana yfir herbergið út i
ganginn og alla leið að dyrunum
að skrifstofu Shanes. Hún barði,
enda þótt henni væri fullkunnugt
um að enginn væri inni. Svo
smeygði hún sér inn i herbergið
og lét dyrnar hljóðlegaafturáeftir
sér. Hún hafði enga hugmynd um
hvað hún ætlaði að gera næst.
Aðeins að standa þarna nægði
henni i bili.
Hjartsláttur hennar varð stöö-
ugri þegar hún gekk eftir gólf-
ábreiöunni. Það var ekkert við
ópersónulegt, skrifstofulegt
borðið, sém veitti henni neina
svölun. Hún hristi höfuðið döpur
er hún viðurkenndi með sjálfri
sér að i þessu herbergi, sem
Shane varði svo miklu af tima
sinum var ekkert sem minnti á
hann. Það var kalt og fráhrind-
andi án hins hrifandi persónu-
leika ibúa þess til að gefa þvi lif
og lit.
Lindsay tók upp lindarpenna og
hélt á honum i lófa sér. Hlýr
straumur fór um hana alla. Það
eitt að handfjatla eitthvað, sem
hann hefði haldið á, gerði allt
bjartara. Hún varð undrandi yfir
þessum barnaskap sinum, en
gerði enga tilraun til að hamla á
móti honum. Hún hélt áfram að
litast gaumgæfilega um eftir
frekari hjartfólgnum ummerkj-
um. Og fann þau á párinu á þerri-
blaði hans. Varir hennar aðskild-
ust i viðkvæmnislegu brosi þegar
hún virti fyrir sér krotið og kless-
urnar. Margir héldu þvi fram að
hægt væri að lesa sárarástand
manna úr kroti þeirra. Hvaða boð
hafði þetta krot að flytja. Lindsay
fór að hlæja lágt að þessari
heimskulegu hegðun sinni.
Fótatak frammi á ganginum
minnti hana harkalega á aðstöðu
hennar. Hún hélt niðri i sér and-
anum og vonaði að það myndi
fara framhjá. Jafnvel Shane yrði
alls ekki velkominn eins og á stóð.
Hún var sér þess sárlega með-
vitandi að þetta var átroðningur.
Að hún hafði enga gilda ástæðu til
að vera þarna. Hún beið skjálf-
andi á beinunum. En fótatakið fór
framhjá og dynjandi hjartslátt
hennar lægði aftur. Þegar hún
var viss um að öllu væri óhætt,
smeygði hún sér þakklát út á
ganginn.
Það var kaldhæðnislegt eftir þá
miklu viðleitni Lindsay að láta
timann liða sem fljótast, að hún
skyldi svo verða of sein fyrir.
Þegar hún var loksins laus og gat
farið, átti hún erfiðast með að
neita sér um að hlaupa.
8
þú lætur mig fá heimilisfang
þitt, skal ég senda þér ósið-
legt franskt póstkort.
Anderson: Ég bið eftir þér.
Ferðu oft i þessar ferðir?
Frú Everleigh: Næstum i hverj-
um mánuði. Ég fer til Evrópu
eða eitthvað annað til að láta
gera auglýsingar. Ég er fjar-
verandi minnst viku i hverj-
um mánuði.
Anderson: Það er ágætt. Mig
langar að ferðast.
Frú Everleigh: Þetta er bara
vinna annars staðar. Held-
urðu, að þú saknir min?
Anderson: örugglega.
Frú Everleigh? Guð minn góð-
ur... jæja... eigum við að
fara?
Anderson: Já, gerum það.
Frú Everleigh: Já annars. Hér
er svolitið, sem ég keypti
handa þér. Þetta er Dunhill
sigarettukveikjari úr gulli.
Ég vona að þér liki hann.
Anderson: Þakka þér fyrir.
Frú Everleigh: Guð minn góð-
ur.
(10)
Um það vil þremur vikum eft-
ir að John Anderson var látinn
laus úr Sing Sing fangelsinu, var
Komiö fyrir hljóðnemum i ibúð
hans, sem hann var nýbúinn að
taka á leigu i Harrarstræti 314 i
New York. Eftirfarandi
upptaka er ekki dagsett. Þeir,
sem ræðast við, hafa þekkzt
með raddprófunum og öðru.
Anderson: Ed Brodsky?
Billy: Hann er ekki við.
Andcrson: Er þetta Billy?
Billy: Hver er þetta?
Andcrson: Ég er sá, sem þú
fórst með að sjá keppnina
milli Peters og McCoy i
gömlu iþróttahöllinni.
Billy: Þetta var ánægjulegt.
Duke, hvernig...
Anderson: Þegiðu og hlustaðu á
mig. Hefurðu blýant?
Biliy: Biddu aðeins... já... ég er
með blýant.
Anderson: Hvað ertu lengi að
komast i simklefa?
Biliy: Fimm minútur i mesta
lagi.
Anderson: Hringdu i mig i þetta
númer, Billy. Skrifaðu það
niður.
Billy: Lestu það upp. Ég er til-
búinn.
Anderson: Fimm-fimm-fimm--
sex-sex-sjö-einn. Náðirðu
þvi?
Billy: Auðvitað.
Anderson: Lestu bað upp._
Billy: Fimm-fimm-fimm-sex-
sex-einn-sjö.
Anderson: Sjö-einn. Tveir sið-
ustu stafirnir eru sjö-einn.
Billy: Sjö-einn. Já, ég hef það
rétt núna. Fimm-fimm-fimm-
sex-sex-sjö-einn. Hvernig hef-
ur þér liðið, Duke? Ég hef....
Anderson: Leggðu nú á og
hringdu i mig, Billy. Ég verð
hér.
Billy: Ég legg þá á.
(Þögn i tvær minutur fjörutiu
og tvær sekúndur)
Billy: Duke?
Anderson: Halló, Billy.
Billy: Það er gaman að heyra
frá þér aftur. Við fréttum, að
þú værir kominn út. Ed var
einmitt að segja um daginn...
Anderson: Hvar er Ed?
Biliy: Hann er i steininum.
Anderson: 1 steininum? Hvers
vegna i andskotanum?
Billy: Hann... hvað á ég að
segja? Maður fær margar
stöðumælasektir og fleygir
þeim burt.
Anderson: Maður virðir ekki
lögin.
Billy: Einmitt. Ed virti ekki
lögin. Dómarinn sagði, að
enginn i allri Brooklyn sýndi
lögunum jafn litla virðingu.
Hvernig lizt þér á það? Hann
fékk þrjátiu daga.
Anderson: Indælt. Hvenær losn-
ar hann?
Billy: Hvaða dagur er i dag?
Andcrson: h'östudagurinn 17.
mai.
Billy: Já. Við skulum sjá. 18.,
19., 20., 21. Já það er þriðju-
dagur, ekki satt?
Anderson: Það er rétt, Billy.
Billy: Ed losnar á þriðjudaginn.
Anderson: Ég hringi seinni
partinn á þriðjudaginn eða á
miðvikudagsmorgun. Viltu
segja honum það?
Billy: Það skal ég gera. Hefuröu
verkefni handa okkur, Duke?
Anderson? Það getur hugsazt.
Billy: Við yrðum fegnir, ef við
fengjum eitthvað að gera,
Duke. Ég hef ekkert gert, á
meðan Ed hefur setið inni.
Heyrðu, Duke, er þetta eitt-
hvað, sem ég ræð við? Ég á
við, hvort þetta eigi að gerast
strax, þvi að þá er óþarfi að
biða eftir þvi, að Ed losni.
Anderson: Reyndar er þetta
tveggja manna verk. Billy.
Ég hefði sagt þér frá þvi
strax, ef einn maður hefði
ráðið við það, þvi að ég veit ég
get treyst þér til að gera allt,
sem ég bið þig.
Billy: Það getur þú vissulega,
Duke. Þú þekkir mig.
Anderson: En þetta er tveggja
manna verk, svo að ég held,
að bezt sé að biða eftir Ed.
Billy: Allt i lagi, Duke, ef þér
finnst það. Segðu mér eitt
drengur. Ef þú ert mjög illa
staddur, get ég lánað þér pen-
inga.
Billy: Nei, nei, Duke. Þakka þér
annars fyrir. Ég er ekki svo
illa á vegi staddur. Ég kemst
af, unz Ed losnar. Ég met
þetta viö þig. Ég fór að hugsa
um kvöldið i iþróttahöllinni,
sem þú minntist á. Hvilikt
kvöld. Manstu eftir náungan-
um, sem ég sló niður á veit-
ingastofunni? Hvilikt kvöld —
eða hvað fannst þér, Duke?
Anderson:Það var stórkostlegt,
Billy. Ég man eftir þvi. Jæja
þá. Ætlar þú að reyna að forð-
ast að lenda i vandræðum?
Billy: Auðvitað, Duke. Ég verð
varkár.
Anderson: Og segðu Ed, að ég
hringi á þriðjudagskvöld eða
miðvikudagsmorgun.
Billy: Ég lofa að gleyma þvi
ekki. Þriðjudagskvöld eða
miðvikudagsmorgun. Þá
hringir Duke. Ég skal skrifa
o