Alþýðublaðið - 10.02.1974, Blaðsíða 3

Ómar Valdimarsson
Leshringur
alþýðu um
alvarlega
tónlist
Þa5 er orðið allt of langt um
liðið siðan rik ástæða var til að
vekja athygli þessa lands á
tveimur hljómplötum, sem
komu út fyrir jólin, og
gleymdust i öllum gaura-
gangnum i kringum Magga
Kjartans og aðra góða menn.
Það eru plöturnar með
Pólýfónkórnum og Fjögur
píanóverk, sem Rögnvaldur
Sigurjónsson lék inn á plötu
Menningarsjóðs.
Ég er langt i frá að vera
fróður maður um klassiska
tónlist og hef yfirleitt getað
hugsað mér margt annað, sem
ég vildi heldur hlusta á. En á
þessar tvær plötur hlusta ég
og nýt innilega. Pólýfónkórinn
er til dæmis einn besti kór i
heimi að minu viti og þótt ég
muni ekki nafnið i augnablik-
inu, þá fullyrði ég, að verk
Páls Pampichlers er snilldar-
verk. Allir sem vilja, geta
hlustað á það og notið þess.
Um pianótónlist er ég enn ó-
fróðari en sá góði maður
Rögnvaidur Sigurjónsson
virðist búa yfir einhverri
mýkt, sem meira að segja
skussarnir merkja og geta
notið.
Kaupið þessar plötur. Ef
ekki, þá hlustið á þær. Maður
sér heiminn i öðru ljósi á eftir
— ekki sist ef maður hefur
ekki áður hlustað á tónlist af
þessu tagi.
— óv.
Pónik gera
tvær plötur
íOsló
Pónik fara til Osló undir
lok þessa mánaðar og taka
upp tvær tveggja laga plötur
fyrir Á.Á.-hljómplötur. 1
leiðinni leika þeir fyrir dansi
á íslendingafagnaði, sem
þar verður þá haldinn.
Pónik verða i Roger Arn-
hoff-stúdióinu i Osló, þar
sem landinn hefur áður tekið
upp meðgóðum árangri, svo
sem Rió og Þuriður og
Pálmi. Eitthvað af lögunum
er eftir þá og er stefnt að þvi,
að koma plötunum á markað
eins fljótt og unnt verður.
Fyrsta plata hinna endur-
reistu Pónik, sem út kom rétt
fyrir jól, hlaut afar misjafn-
ar viðtökur, enda kom siðar i
ljós, að pressun þeirrar plötu
var stórlega gölluð.
Það hefur hinsvegar ekk-
ert dregið úr önnum þeirra
félaga — og segir það að
sjálfsögðu sina sögu, að þeir
eru nú svo til einir um hituna
hjá Ámunda Ámundasyni og
skrifstofustjóra hans, Ágúst
Öskari.
BRIMKLÓ:
„Ekki annað en það, sem við
höfum alltaf ætlað að gera”
Hannes Jón Hannesson: Hefur nú tekið við söngnum i Brimkló. Myndin er frá hijómleikum Ævintýris i
Arbæ sumarið 1971.
Það virðist ekkert hafa
fengið á Brimkló þótt þeir
hafi slitið samstarfinu við
Björgvin Halldórsson. Þeir
komu fram i Klúbbnúm sl.
fimmtudagskvöld og var vel
tekið — aðeins fjórum.
Það er Hannes Jón
Hannesson, sem aðallega
syngur en Arnar Sigur-
björnsson tekur svosem lag-
ið lika. Sú er trúa min, að
þegar fram liða sundir,
reynist þessi breyting Brim-
kló til persónulegs fram-
dráttar, þ.e.a.s. að þeir nái
jafnvel enn betur saman en
þeir hafa gert hingað til.
Skiptir þá sjálfsögðu ekki
svo litlu máli, að nú virðast
þeir allir leggja nokkurnveg-
inn jafn mikið (eða litið) af
mörkum, þvi allir stunda
vinnu með músikinni og láta
annað sitja i fyrirrúmi.
— Ég veit ekki af hverju
fólk er að hafa áhyggjur af
okkur þótt Björgvin sé i
Hljómum, sagði Sigurjón
Sighvatsson á föstudags-
morguninn. — Við erum ekki
að gera annað en það, sem
við höfum alltaf ætlað okkur
og höfum sfður en svo misst
móðinn. Þessar breytingar
hefðu aldrei verið gerðar, ef
við hefðum óttast það.
Ólafur Þórarinsson, Smári
Kristjánsson, Guðmundur
Benediktsson og Sigurjón
Skúlason sendu nýlega frá
sér yfirlýsingu, þar sem þeir
segjast ekki lengur heita
„Blóðberg” heldur Mánar.
Astæðan er örugglega sú
sama og ástæðan fyrir þvi,
að Hljómar heita Hljómar,
þótt Mánar segi Blóðbergs-
nafnið hafa verið notað ,,þar
til nægileg samæfing var
fengin”. Mánar komu svo
fram i Selfossbiói i gær-
kvöldi, laugardagskvöld,
vafalaust fyrir fullu húsi.
Það er ef til vill ekki rétt-
lætanlegt að hnýta i Mána
fyrir að nota sér gamla nafn-
ið þegar hið nýja dugar ekki
til að trekkja á böilin. Mánar
voru stórveldi fyrir austan
fjall á sinum tima. Nafnið
eitt var trygging fyrir fullu
húsi og miklu fjöri. Mun
frekar er ástæða til að áfell-
ast aðdáendur hljómsveitar-
innar, sem láta nafnið skipta
svo miklu máli. Hæpið er að
Blóðberg breytist svo óskap-
lega mikið þótt þeir kalli sig
Mána: hvers vegna geta þá
ekki aðdáendurnir verið það
vfðsýnir, að þeir skilji að
þeir Ólafur, Smári, Guð-
mundur og Sigurjón séu
orðnir hundleiðir á Mána-
nafninu og vilji reyna að
hressa eitthvaðupp á útlitið?
Hvað sem þvi liður, þá
gerðu Mánar oft prýðisgóða
hiuti og gera áreiðanlega
enn. Nú biðum við eftir þeim
til höfuðborgarinnar, eða þá
að okkur áskotnist rútuferð
austur i einhverju happ-
drættinu.
Mánar-Blóðberg-Mánar: Guðmundur Ben., Ólafur Þórarins., Sigurjón Skúlason og Smári
Kristjáns.
AMERÍKUMENN
Bretar eru nú farnir að ótt-
ast um jazzsöngkonuna Cleo
Laine, sem kemur hér á
Listahátið að vori. Hafa
bresk blöð látið i ljósi á-
hyggjur vegna þess, að Cleo
— sem þeir kalla „Raf-
magns-Cleo” — kann svo
mikiu betur við að skemmta
Amerikumönnum.
Það er aðeins nýverið,
hálft ánnað ár, til að vera ná-
kvæmur, að Amerikanar
gerðu sér ljóst, liversu
feiknarlega góða jazzsöng-
konu þeir höfðu fengið i
heimsókn. Þá kom Cleo
ásamt eiginmanni sinum.
John Dankworth, sem einnig
kemur á Listahátið og spilar
jazz, i fyrsta skipti til Banda-
rikjanna til að skemmta
þarlendum.
Og það er ekkiað sökum að
spyrja: Nú viðurkenna
Bandarikjamenn Cleo Laine
sem eina mestu jazzsöng-
konu okkar tima. Hún fær
lika að njóta þess: Að aflok-
inni Listahátið á íslandi fer
hún i hljómieikaferð til
Bandarikjanna og kcmur
meðal annars fram i Holly-
vvood Bovvl i Los Angeles, og
siðan fcr hún um Canada og
austurfylki Bandarikjanna
og syngur sinn jazz.
i viðtaii við breskt blað ný-
lega sagði Cleo Laine, að hún
væri hrifnust af Bandarikj-
unuiii fyrir það hve stórir á-
heyrendahópar væru þar,
hve fjölbreyttir þessir hópar
væru. Hvernig ætli lienni liki
að syngja fyrir 1000 nianns
hér? Skyldi hún vita, að Elia
Fitzgerald söng fyrir hálf-
tómu húsi hér um árið?
„STÚÐ ÉG ÚTI í TUNGLSLJÖSI
Sunnudagur 10. febrúar 1974
o