Alþýðublaðið - 19.12.1975, Side 8

HORNID - sími 81866 - eða sendið greinar á ritstjórn Alþýðublaðsins,Srðumúla 11, Reykjavík
Brldge
Eru messuauglýsingar nauðsynlegar?
Eðlisávisun eða.,.?
Sagnhafi spilar alslemmu i
dag.
Mjölnir skrifar:
NU er að renna upp hávertið
kaupmanna og presta. Ég ætla þó
aðeins að gera þá siðarnefndu að
umræðuefni hér og nú.
Prestar eru launaðir af hinu
opinbera,af almannafé, en þó ber
svo kynlega við að þegar til
þeirra er leitað að vinna verk sem
samkvæmt ritúalinu er einungis i
þeirra verkahring þá heimta þeir
aukagjald. Hér á ég við skirnir,
fermingar, jarðarfarir og þar
fram eftir götunum. Mér finnst að
hægt sé að jafna þessu við það að
komi maður inn á opinbera skrif-
stofu með erindi þá heimti blókin
sem ráðin er til að greiöa götuna,
aukaþóknun fyrir vikið. Prestar
eru launaðir af almannafé og eiga
þvi að vinna sin verk og greiða
götu fólks, svo fremi það sé i
þeirra verkahring, án þess að til
Lifi
Réttarvernd!
Sjálfstæður einstaklingur skrifar.
Loksins erum við íslendingar
farnir að gefa einstaklingum
gaum i þessu massaþjóðfélagi
sem við lifum i. Nú hefur verið
stofnað félag sem heitir Réttar-
vernd og mun markmið félagsins
vera að standa vörð um réttindi
einstaklingsins. bað er ekki van-
þörf á félagi sem þessu, þvi svo
oft er traðkað á hinum almenna
borgara annaðhvortaf lögmætum
yfirvöldum eða þeim sem meira
mega sin og peningana hafa i
þessu þjóðfélagi. Traðkað er á
réttindum smælingjanna, sem
sökum aðstöðuleysis eiga erfitt
með að bera hönd fyrir höfuð sér.
Nú hins vegar hefur myndazt
öflugur vettvangur i baráttunni
fyrir auknu tilliti til einstaklings-
ins, með tilkomu hins nýja félags,
Réttarverndar.
Almenningur á að fylkja sér um
hið nýja félag, sem er algjörlega
hafið yfir allt pólitiskt þras, en
hugsar um það eitt að vernda
réttindi þjóðfélagsþegnanna,
gegn ofriki af ýmsu tagi.
Nú getum við öreigarnir sem
eigum að heita sjálfstæðir ein-
staklingar en erum aðeins sem
tannhjól i stórri vélasamstæðu, ó-
hikað risið upp og mótmælt órétti
og spillingu af ýmsu tagi sem við-
komi aukaþóknun. Það má einnig
benda á aðað þeir a.m.k. flestir
búa í húsnæði á vegum rikisins,
húsnæöi sem ég og þú, skattborg-
ari góður, borgum og greiðum
viðhaldskostnað fyrir. Það er þvi
til litils mælzt að þessir menn
vinni sin verk eins og aðrir þeir
sem hjá því opinbera vinna, án
þess að þurfi að gefa þeim þjórfé
einsog gengilbeinum í búllum og
knæpum erlendis.
Annað atriði i sambandi við
presta og þeirra störf plægir minn
viökvæma taugavef þegar ég
heyri. Þetta eru þær hvimleiðu
auglýsingar frá þeim um að nú
verði messað á sunnudaginn.
1 fáfræði minnihefi ég haldið að
messusöngur á sunnudögum og
reyndar öðrum helgum dögum
þjóðkirkjunnar, sé eitt af þeim
verkum sem prestum er ætlað að
gengst gagnvart almenningi, þvl
við höfum öðlazt sameiginlegan
sterkan bakhjarl, Réttarvernd.
Sýnum nú einu sinni áhuga á
okkar velferðarmálum og göng-
um i Réttarvernd og störfum af
krafti. Það geri ég að minnsta
kosti og vil koma þakklæti til
þeirra framtakssömu manna og
kvenna sem komu félaginu á fót.
Fyrirspurn til
Björns Jónssonar
Er von á að þú svarir grein sem
birtist i Alþýðublaðinu 10. októ-
ber,undir nafninu ,,1 hvers þágu
er skattafslátturinn?”
Til Björns eða blaðsins:
Erheimilt að draga af ellilaun-
um hjá vinnutekjulausu fólki þó
það hafi litilsháttar greiðslur úr
lifeyrissjóði aldraðra?
SigurðurH.J. Sigurðsson,
Hrannargötu 8,
Isafirði
Þjóðarskútan
í sjónvarpinu
Kjósandi hringdi:
Ég vil bara koma á framfæri
vinna. Mér finnst að ekki sé þörf á
að auglýsa það neitt sérstaklega
fyrir alþjóð að i dag ætli þessi
ákveðni prestur að vinna það
verk sem hann er ráðinn til. Mér
finnst það engum tiðindum sæta
að opinber starfsmaður vinni
verk sitt, a.m.k. ekki þau tiöindi
að hlaupa þurfi með það i fjöl-
miðla. Þessar messuauglýsingar
eru i meginmáli allar eins og
hvimleitt er að hlusta á þetta eins
lengi og raun ber vitni, auk þess
að þennan tima mætti nota til að
flytja hlustendum eitthvað meira
uppbyggjandi efni. Ef við að auki
litum til þess að hvert orð i aug-
lýsingatima eftir hádegi kostar
kr. 130, þá sést að þessu fylgir
mikill kostanaður, ef allt árið er
reiknað. Hverjir borga þennan
kostnað? Trúlega erum það við
skattborgararnir sem það gerum,
og rennur þó allnokkuð til að
þakklæti til þeirra ungu manna
sem annast þáttinn Þjóðarskútan
sem er i sjónvarpinu á þriðju-
dagskvöldum. Mér finnst þessi
þáttur mjög góður og fylgist allt-
af með honum, enda orðinn gam-
all og fer litið út. En eftir að þessi
þáttur byrjaði finnst mér að ég
viti mun meira um störf Alþingis
en áður og þarna er ekki hallaö á
neinn flokk að minu viti.
Það er gaman að fylgjast með
þeim ræðuhöldum sem birtir eru
kaflar úr og einhvern veginn
finnst mér skemmtilegra að horfa
á menn tala heldur en að lesa úr
drátt úr ræðum þeirra i blöðum.
Þá var fróðlegt viðtal v'ið Gunnar
Thoroddsen i gærkvöldi um störf
þingflokks Sjálfstæðisflokksins
þvi ég álit að fundir annarra þing-
flokka fari fram á svipaðan hátt.
Vona ég að þessi þáttur verði með
llku sniði áfram.
Betra er seint I
en aldrei
Guðjón skrifar:
Loks hefur Landhelgisgæzlan
látiö verða af þvi að bjóða frétta-
mönnum að fara á miðin með
varöskipum. Betra er seint en
aldrei má kannski segja, en ég tel
þetta þjóna næsta litlum tilgangi
núna. Það eru ekki nema örfáir
brezkir togarar á miðunum og
halda þessari starfsemi prest-
anna gangandi, þó sneitt væri hjá
svona óþörfum kostnaðarliðum.
Þvi vil ég gera að tillögu minni
að þvi aðeins auglýsi prestar að
ekki veröi komizt hjá messufalli,
þá sé þeim lik skylt að auglýsa.
Þessar auglýsingar verði þeir
sjálfir að greiða, nema gild og
sannanleg forföll komi til. Lik-
lega myndi þá fækka auglýsing-
um frá prestum þessa lands ef
þessi háttur yrði hafður á, og
einnig ætti skattgreiðendur auð-
veldara með aöfylgjast með þvi
að þó séu unnin þau störf sem þeir
greiða fyrir að unnin séu. Trúlega
yrði það metnaðarmál prestanna
að heyra sitt brauð sem sjaldnast
nefrit I útvarpi þegar búið væri að
breyta frá núgildandi formi. Þar-
með væri aðhaldið fengið og það á
einfaldan og sparandi hátt.
verndarskipin eiga þvi auðvelt
meö að halda varðskipunum i
fjarlægð.
Þótt ég vilji á engan hátt mis-
muna fjölmiðlum finnst mér að
Landhelgisgæzlan hefði strax i
upphafi þorskastriðsins átt að
leyfa fréttamönnum útvarps og
sjónvarps að vera um borð i varð-
skipunum. Þeirra fréttastofur, og
þá sérstaklega útvarpsins, hafa
tök á að koma fréttum fyrirvara-
laust til þjóðarinnar. Þannig get-
ur útvarpið hvenær sem er rofið
sina dagskrá til að segja glænýjar
fréttir frá sínum manni.
Ég veit aðþað er of seint að tala
um þetta núna, en mér gremst að
Bretar skuli hafa leikið á okkur
með þvi að hafa fréttamenn um
borð I freigátunum allt frá þvi að
þær Iögðu á stað á miðin. Að end-
ingu vona ég svo að framvegis
verði tryggt að fréttir frá okkar
mönnum berist ekki siður fljótt en
frá þeim brezku.
* A D 5
¥ G 10 6 4
* K 7 6 4 2
* 5
♦ 62 4 G 10 8
¥ 7 V 9 3 2
♦ D 8 ♦ 10 9 3
♦ D G 10 97642 + AK83 ♦ K 9 7 4 3 ¥ A K D 8 5 ♦ A G 5
♦
Sagnirnar gengu:
Norður Austur Suður Vestur
pass pass lspaði pass
3sp. pass ögrönd pass
7sp. pass pass pass.
Sagnir S byggjast á þvi, að þeg-
ar Norður stekkur I spaða hafi
hann nægilega sterk spil til að
bjóða upp á alslemmu. Eigi
Norður A D fjórða i trompi eru
möguleikarnir ágætir og Norður
varð viö áskorun. Þegar spil
blinds komu á borðið, sá sagn-
hafi strax, að spilið var engan
veginn upplagt. Útspil Vesturs
var laufadrottning, sem sagn-
hafi trompaði og tók siðan
trompin. Síðan tók hann fimm
slagi á hjarta og spilaði tigul
fimmi á kóng blinds. Spilin lágu
nú þannig: Norður með 3 smá
tigla, Austur með 10 9 i tigli og
laufás, sagnhafi með spaðaniu
og ás gosa I tigli, Vestur með
laufagosa og tiu og tfguldrottn-
ingu. Tigulfjarka var nú spilað
úr blindum og Austur lét niuna.
Sagnhafi tók sér nú umhugsun-
arfrest og horfði á niu Austurs
um stund og lét svo ásinn. Unnið
spil.
A eftir réttlætti hann spila-
mennskuna með þvi, að ef Vest-
ur hefði átt tiguldrottningu aðra
mundi hann hafa lagt niður spil-
in og krafizt slags. Likleg til-
gáta, en áhorfendur sögðu:
„Hann fann þetta bara á sér.”
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hurðir — Vélarlok —
Geymslulok á YVolkswagen I allflestum litum. Skiptum á
einum degi með dagsfyrirvara fyrir ákveðið verð.
Reynið viðskiptin.
Bilasprautun Garðars Sigmundssonar.
Skipholti 25 Simar 19099 og 20988.
FRAMHALDSSAGAN m
Hann og konan hans koma i heimsókn á laugardags-
kvöldið, svo að þá færðu að sjá hann.
Skömmu seinna nam bifreiðin staðar fyrir framan hvitt
einbýlishús með gulmáluðum gluggakörmum.
— Út með þig Sandra! Við erum komnar heim!
Sandra stóð og horfði á meðan Janet borgaði bilstjóran-
um, sem tók töskurnar og elti þær eftir flisalagðri gang-
brautinni. Janet opnaði og fór inn i stofuna.
— Setjið töskurnar bara þarna. Já, svona. Merci!
— Merci, madame! Bilstjórinn bar höndina að húfunni
og fór.
— Komdu og seztu inn i stofu, Sandra. Ég er viss um, að
þú ert að deyja úr teleysi!
Sandra leit umhverfis sig i stofunni, sem náði yfir húsið
endilangt. Hún gekk að stóra glugganum og leit.út i garð-
inn. Hún tók andköf. Umhverfis garðinn var lág girðing en
fyrir framan hana lá borgin i allri sinni dýrð, umkringd
birkitrjám... litil hús, stór hús meö St. Lawrence-fljótið
eins og sifurgráan borða milli sín.’
— Finnst þér útsýnið fallegt? Janet kom til hennar með
bakka i hendinni. — Það er ekki sem verst, þó að ég segi
sjálf frá. Komdu og seztu. Við kveiktum á arninum þér til
heiðurs.
Stúlkurnar tvær settust i sófann við arinn, en þar logaði
glatt i birkinu. Sandra dreypti á teinu og reyndi að full-
vissa sig um, að þetta væri hluti hennar nýja lifs og innan
skamms myndi hún lita á það sem sjálfsagðan hlut...
— Ég ætla til dr. Martins.
Lyftan fór upp og nam staðar.
— Aðrar dyr til hægri, miss!
Sandra gekk hratt eftir ganginum. A hurðinni stóð: Dr.
Jaques Martin, hjartasérfræðingur. Hún brosti út i annað
munnvikið. Hún hafði ratað. Hún átti að vinna hjá hjarta-
sérfræðingi, en ekki gat hann læknaö hennar hjartasár.
Biðstofan var stór og skemmtileg og úti i horni stóð
skrifborð. .. skrifborðið hennar. Simi, vasi með blómum i,
og stór blokk virtust það eina, sem hún átti að fá. Það voru
margar dyr að biðstofunni og Sandra fór i rannsóknarleiö-
angur. Bak við eina hurðina var skrifstofan hennar...rit-
vél, diktafónn, spjaldskrá, bréfahlaði á skrifborði og
skilaboð þess efnis, að hún ætti að raða bréfunum þegar
hún hefði litið I kringum sig og að dr. Martin kæmi um tiu-
leytið áður en hann færi á sjúkrahúsið. Hún fór inn á
læknastofuna og sá skoðunarherbergið bak við hana. Þar
var lika litið myrkraherbergi til framköllunar. Hún virti
allt fyrir sér um stund og fór svo inn á skrifstofuna og fór
að opna póstinn. Söndru létti. Þetta yröi eins og fyrri at-
vinna hennar, aðeins i glæsilegra umhverfi.
Hún flokkaði bréfin, reyndi diktafóninn og sá, að á hon-
um voru vikugömul skilaboð um sjúkling og fór að skrifa
þau niður á spjaldskrárkortin, sem hún fann i skrifborðinu
sinu. Hún var hálfnuðmeð verkið, þegar dyrnar opnuðust.
— Gott.. þér hafið ratað, miss Eimdon!
— Ég vona bara að ég sé ekki að gera einhverja vit-
leysu, dr. Martin, sagði Sandra.
Söndru. — Þér hafið ekkert að óttast. Ég er viss um, að
þetta gengur allt. Nú verð ég að fara annars kem ég of
seint.
Sandra vann bæði fljótt og vel og klukkan hálf eitt var
hún búin. Lagleg bréfahrúga beið eftir undirskrift dr.
Martins. Fleiri diktafónrúllur biðu þess, að allt væri
þurrkað út á þeim, þegar læknirinn hefði fariö yfir spjöld-
in. Auðvitað hafði hún verið ónáðuð... maður frá þvotta-
húsinu með hlaða af hreinum handklæðum og hvltum
kirtlum handa henni og dr. Martin. Siminn hafði hringt
margsinnis. Eitt simtalið hafði verið erfitt og hún orðiö að
leggja sig alla fram til að tala frönskuna og sýna kurteisi.
— Þvi miður, madame, dr. Martin er ekki við og hann
hefur ekki skilið eftir nein skilaboð um erfitt tilfelli.
Flaumur reiðiorða á frönsku úr hinum enda simans.
Loks sagði Sandra aðeins:
— Ég skal láta dr. Martin vita um leið og hann kemur, ef
þér viljið segja mér simanúmer yðar.
Hún hló, þegar hún skrifaði það niður. Ef hjarta sjúk-
lingsins var jafnveikt og hún vildi vera láta, lét hún það
a.m.k. ekkert á sig fá.
Sandra fann, að hún var svöng. Hún haföi tekiö eftir
veitingahúsi á neðstu hæðinni og ákvað að fara niður að fá
sér að borða. Það var margt um manninn þar og hún átti
erfittmeðaðfinna laust sæti. Þegar það loks tókst sá hún,
að ungi maðurinn við lyftuna sat hjá henni.
Hann rétti henni matseðilinn. — Ég mæli með heitu kjöt-
samlokunni. Hún er góð fyrir svangar stúlkur.
Sandra kom hægt inn i stórhýsið. Hún vildi ekki viður-
kenna fyrir sjálfri sér, að hún væri taugaóstyrk. Hún hafði
ekkert að óttast. Allt hafði verið lagt upp I hendurnar á
henni. Maður Janets, John, hafði ekið henni alla leið. Hún
hafði hitt nýja húsbónda sinn og fundizt hann aðlaðandi.
Henni leizt einnig vel á konuna hans, sem var fjörug og kát
og hafði mikinn áhuga á öllu, sem Janet gat sagt henni um
Paris. Hún gekk að lyftunni...
Þar stóð maður og beið. Hann leit brosandi á hana.
Augun voru dökk og fjörleg. Hún velti þvi fyrir sér, hvort
hann væri fransk-kanadiskur. Dökkt, liðað hárið og fjör-
legt fasið benti ekki til þess, að hann væri enskur.
Sandra fór dálitið hjá sér, þegar hún fór inn I lyftuna og
sagði við manninn:
— Þér verðið ekki lengi að átta yður. Hér er listinn yfir
sjúklingana i dag. Viljið þér setja spjöld sjúklinganna á
skrifborðið mitt i þessari röð og sjá um að ná i myndirnar,
ef einhver þeirra hefur verið röntgenmyndaður eða farið i
hjartalinurit? Hann settist við skrifboröið, las bréfin yfir,
gerði athugasemdir á spássiurnar og spurði:
— Haldið þér, að þér getið svarað þeim sjálfar? Gott,
setjið þau svo á skrifborðið mitt til undirskriftar. Hann leit
á almanakið. —Eins og þér sjáið er autt pláss fyrir og eft-
ir hádegi. Það er ætlað fyrir neyðartilfelli, sjúklinga, sem
koma með tilvisun frá öðrum læknum eða sjúklinga, sem
ég hef skoðað annars staðar. Það verða margar viðtals-
beiðnir, en ekki skrifa neinn niður fyrr en stundarfjórðung
gengin i þrjú, nema ég heimili það. Skilið?
Hann stóð á fætur og brosti, þegar hann sá óttasvipinn á
Hvers
vegna
fórstu?
Alþýðublaðið
Föstudagur 19. desember 1975.