Alþýðublaðið - 01.02.1976, Side 3

„My Fair Lady" og „Dagf innur
dýralæknir" (Dr. Doolittle)),
sem nú er látinn. Við birtum hér
kafla úr nýútkominni bók Lilli
Palmer, My life with Rex. Síð-
ari hluti kaflans birtist svo í
næsta helgarblaði.
lamál þegar
)m í mat
Sólarmegin í lífinu: Rex og Lilli (í aftursætinu )við Portofino ásamt Ingrid Berg-
man og Irene Selznick, sem framleiddi kvikmyndir, sem Harrison-hjónin léku i.
ir lát móður minnar. „bögn.
„bekkið þér bróður minn
Gloucester?”
„Nei, herra. Ég hef aldrei
haft þá ánægju.”
„Ánægju!” sagði hann og
ranghvolfdi augunum og leit til
himins. „bekktuð þér bróður
minn, Kent?” (betta minnti á
Shakespeare: bróðir minn
Gloucester, bróðir minn
Kent....)
„bvi miður,” sagði ég.
Hertoginnaf Kent, yngsti bróðir
hans.fórsti flugslysi á striðsár-
unum, og var mjög vinsæll.
„Leitt,” sagði hann. „Hann
var góður náungi.”
Kvöld nokkurt meðan her-
togahjónin af Windsor og
Jimmy Donahue, Woolworth
erfinginn, sem var einn „hirð-
manna” þeirra, sem fylgdi
þeim alls staðar, voru til kvöld-
verðar hjá okkur, var hringt.
Greta Garbo og gamall vinur
hennar, Gieorge Schlee, voru
komin til hafnar og vildu fá að
vita, hvort þau mættu lita inn.
Ég sagði hertoganum þetta og
mér til undrunar, varð hann
mjög ákafur. „Já, segið þeim að
koma,” sagði hann hrifinn.
„Mig hefur alltaf langað til að
kynnast henni.” Hertogaynjan
var jafnhrifin, hún hafði heldur
ekki hitt Garbo. Rexstökk upp i
jeppann og fór til að sækja þau.
betta var söguleg stund. Kon-
urnar tvær sátu andspænis hvor
annarri og mældu hvor aðra út.
begar ég virti þær fyrir mér,
datt mér i hug, að lifið velur
fólki þau hlutverk, sem góður
leikstjóri myndi aldrei láta það
fá. Konan, sem konungur væri
fús til að fórna hásæti sinu, var
auðvitað Greta Garbo, einhver
fegursta kona heims, einstök og
ófáanleg.
barna sat hún i gömlum blá-
um siðbuxum og upplitaðri
blússu, einmana kona. Og and-
spænis henni Wallis Windsor,
sem i þetta skipti var klædd ein-
hverju hvitu og glæsilegu með
mikil auðæfi i demöntum um
hálsinn. Brúnt hár Gretu var
slétt og matt af sjávarseltu um
hverfis fagurt andlit hennar.
Wallis fór vitanlega ekkert
nema einkahárgreiðslumaður
hennar ferðaðist með henni.
Rödd hertogaynjunnar var
ákveðin og málmkennd. Rödd
Gretu var lág, nær óheyranleg.
„Mig langar til að halda boð
fyriryðurá „Sister Ann”, sagði
Wallis af góðsemi sinni.
,,Ég á engan kjól,” tautaði
Greta.
,,bá höfum við boðið bara
óformlegt,” sagði Wallis og leit
á mann sinn, sem kinkaði ákaft
kolli.
Almennar samræður gengu
illa. Greta var hvort eð er alltaf
fámál. Schlee lagði sig fram.
Jimmy Donahue var ekki „i
stuði”. Og þó minntist Wallis á
dálitið, sem hefði átt að vekja
áhuga allra leikara og leik-
kvenna.
„Hver ætli leiki okkur, þegar
mynd verður gerð um okkur?”
spurði hún. „Haldið þið annars
ekki, að það verði gerð kvik-
mynd um okkur?”
Um það efaðist enginn.
„Hver skyldi leika okkur?
Hvað haldið þið?”
Við vissum það ekki, við hik-
uðum. Við vorum komin út á
hálan is.
„bað verður auðvelt að velja
leikkonu, sem á að leika mig,”
sagði Wallis,” ég verð ekki
sýnd eins og ég var, fertug að
aldri og engin fegurðardis. beir
velja einhverja heimska ljósku
eða blóðsugu einsog Yhedu Bari
með langt sigarettumunnstykki
til að gera sögu okkar senni-
legri. ’ ’
Eitt okkar spurði: „Hverja
mynduð þér kjósa, ef þér mætt-
uð ráða?”
„Katherine Hepburn,”
svaraði hertogaynjan hiklaust.
,,En til að leika hertogann?”
Wallis svaraði engu. En
Windsor kinkaði kurteislega
kolli til Rex og sagði: „Égheld,
að þér væruð sá bezti i það hlut-
verk,”
Rex klóraði sér i nefið og taut-
aði eitthvað óskiljanlegt, en það
var greinilegt, að honum fannst
sér heiður sýndur.
Hvað átti að taka við, þegar
þetta umræðuefni var á þrot-
um? Ég hafði eitt til vara, ef
þögnin yrði alltof ógnandi.
„Hertogaynja, hver er mest
aðlaðandi maður, sem þér hafið
kynnzt? Allir viðstaddir undan-
skildir.”
Wallis hugsaði sig andartak
um og rauf svo þögnina.
Windsor hafði horft forvitnis-
lega á konu sina á meðan.
„Kemal Akaturk,” sagði hún
ákveðin.
Við litum hrifin á hana. Við
umgengumst ekki fólk eins og
föður tyrkneska lýðveldisins.
Windsor brosti.
„Tilþess að þið myndið ykkur
rétta skoðun á málinu, ætla ég
að taka það fram, að ég hitti
Ataturk i fyrsta og siðasta skipti
á siglingu um Miðjarðarhafið
1935,” sagði Wallis dræmt.
„Hann var kallaður „Grái úlf-
urinn”. Hann var gráhærður og
'gráeygðurog alltaf gráklæddur.
Hann var ekki úlfur, David?”
Windsor kinkaði kolli.
„Hættulegur maður.”
,,Já,” sagði Wallis, en mér
fannst hún eiga við annað.
Kvöldið var á enda. George og
Garbo vildu ganga til hafnar-
innar. Rex hjálpaði Wind-
sor-hjónunum upp i gamla,
skituga jeppann okkar.
„Látið þið aldrei klæða sæt-
in?” spurði Wallis mig ávitandi,
þegarhún settist varlega niður i
hnökrótt aftursætið eins og hún
væri að setjast á nýorpið egg.
Vélin fór i gang eftir smávegis
uppörvun. Hertoginn af Wind-
sor, sem sat við hliðina á Rex,
hélt sér i gluggakarminn og
jeppinn hökti og hristist niður
hæðina, gegnum oliulundina,
niður til hafnarinnar.
Konum, sem giftast ungar,
hættir til að láta undan i sam-
búðinni. Raunar á þetta við um
bæði kynin. Fólk lagar sig erfið-
leikalaust að lifsmynd sterkari
aðilans. bú elskar. Ekkert ann-
að skiptir máli. Ef þú færð þér
nýjan maka siðar á ævinni,
verðið þið að vera tveir likam-
ar, ein sál. t fyrsta hjónabandi
minu brúaði ástin eina gjána
milli huga okkar.
Ég var lengi að ákveða hjú-
skaparslit. Ég lagði allt, sem ég
átti hjónaband mitt i fimmtán
ár. alla mina þrjózku og með
það eitt i huga. Siðustu árin
gekk ég með sterkar augnskýl-
ur. bað eina sem greindi mig
frá venjulegum dráttarklárum,
er að ég setti þær upp sjálf. Ég
kunni að meta augnskýlurnar
. minar og leyfði engum aðhrifsa
þær af mér.
Ég saugst inn i myrk göng,
þegar þær voru tættar
grimmdarlega og skyndilega af
mér. Ytri aðstæður juku aðeins
á sársaukann; við Rex lékum
saman i leikriti i London, vorum
bundin samningi, sem við losn-
uðym ekki við, föðmuðumst
með tréörmum á hverju kvöldi.
Ég gat ekki komizt undan. Ég
var fönguð i gildru.
Ég hafði vitað um stund, að
Rex var „eirðarlaus”. Einu
sinni fann ég ósent simskeyti i
vasa hans, sem átti að senda i
fatahreinsun. Hið gamalkunna
atriði i gamanleikjunum, skeyti
til fallegrar, ungverskrar konu.
Ungverska konan skipti svo
sem engu máli, en það lá i aug-
um uppi, að hann beið einhvers”
á næsta leiti” eins og hann kall-
aði það sjálfur. Kay Kendall var
á næsta leiti.
Hann var að leika i fyrstu
brezku kvikmyndinni sinni i
langan tima. Hún var kölluð
,,The Constant Husband”. Kay
var ein þeirra, sem léku á móti
honum.
Meðan á myndatöku „The
Constant Husband” stóð, varð
Rex ástfanginn af Kay Kendall
og ég vissi það, þó að enginn
segði mér það, þvi að hann
hringdi til min á hverju kvöldi
(gömul venja) til Munchen, en
þar var ég að leika i kvikmynd,
og ég heyrði það á raddblænum.
Þegar ég kom frá býskalandi
fórum við Rex saman i okkar
árlega sumarfri til Portofino.
Ég vissi ekki enn, hver konan
var, sem hann hafði hrifizt svo
af. Kannski liði þetta hjá.... Ég
spurði einskis, en hann sagði
ekkert. bangað til skömmu
siðar, þegar Kay birtist skyndi-
lega i Portofino i fylgd með vin-
konu sinni, frú William
Saroyan. Og þar var það. Allt lá
ljóst fyrir. betta var gifurlegt
áfall.
Carole Saroyan varð agndofa.
„bérverðiðað trúa mér,” sagði
hún gráti næst. „Ég hafði ekki
hugmynd um, hvers vegna Kay
vildi endilega fara til Portofino.
Ég hefði aldrei farið hingað, ef
ég hefði vitað það. Ég á tvö
börn. Ég veit hvernig þetta er.”
Mestu vandræðin fyrst var
samningur okkar við Binkie
Beaumont (H.M. Tennent
Management), en samkvæmt
honum áttum við Rex að leika i
„Bell, Book and Candle”
(Bjalla, bók og kerti) i London,
en æfingar áttu að hefjast i
næsta mánuði.
Binkie bjó hjá okkur i
Portofino og hann sá ringul-
reiðina, sem varð, þegar Kav
kom og varð skelfingu lostinn,
ekki aðeins sem vinur okkar
heldur og sem leikhússtjóri.
1 þessum svifum fékk ég til-
boð frá New York um að leika i
nýju leikriti, „Anastasia” á
Broadway. Ég áleit, að þetta
gæti verið eina von min til að
losna við daglegar þjáningar
„umgengni” og til að byggja
aftur upp lif mitt.
En Binkie var sannfærður
um, að Rex myndi „átta sig”,
og hann vildi ekki leyfa mér
samningsrof, og þó að einkenni-
legt sé að segja frá þvi, vildi
Rex ekki heldur slita samleik
okkar. Ef til vill var hann ekki
alveg viss um tilfinningar sinar.
Eða hann var aðeins trúr eftir-
lætis orðtaki sinu: „Reyndu
bæöi að borða kökuna og eiga
hana”. bessi kaká var vitastæð-
ari en menn hafði grunað.
Eftir stutta „brúðkaupsferð”
komu Rex og Kay til London, og
þar hittumst við til að búa
,,saman”á Connaught-hótelinu.
Æfingar áttu að hefjast.
A sunnudögum var Rex með
Kay uppi i sveit. Ég heimsótti
son okkar, Carey, i skólann i
Sunningdale og bauð honum i
mat i Máidenhead skammt
þaðan.
Lifið var bærilegt meðan á æf-
ingum stóð. þvi að vandamálin
ogringulreiðin komu i veg fyrir.
að ég gæti einbeitt mér að eigin
erfiðleikum og hjartasári. En ég
réð ekki við hugarástand mitt.
þegar sýningar hófust. Ég
reyndi að leita mér hjálpar alls
staðar. Fyrst fór ég auðvitað til
sálfræðings. „Ég get ekkert
gert fyrir yður,” sagði hann,
„nema gefið yður róandi lyf eða
örvandi töflur. Sendið mér
eiginmanninn”.
Ég fór til vinar mins. Noel
Cowards. Kannski gat hann
hjálpað mér. Hann vissi það
auðvitað, nj vissu allir það. Ég
hafði flutt af Connaught-hótel-
inu og bjó i litilli ibúð á horni
Mount-strætis.
Noel reyndi ekki að gera litið
úr ástandinu eða velta sér upp
úr góðum ráðleggingum.
NÆST:
Hún er
dauð-
vona...
ðMSŒŒSM Innrettinqar
'MBUIÍÆ húsbyggingar
BREIÐÁS
Vesturgötu 3 simi 25144
KOSTABOÐ
á kjarapöllum
KJÖT & FISKUR
Breiðholti
Slmi 74200 — 74201
DÚftA
Síðumúla 23
/ími 64900
Heimiliseldavélar,
6 litir - 5 gerðir
Yfir 40 ára reynsla
Rafha við Óðinstorg
Símar 25322 og 10322