Alþýðublaðið - 22.02.1976, Side 4

HASSBARÁTTAN
Borgari skrifar:
Af og til sér maður á götu-
homum og fyrir utan rikið ólán-
lega unga menn himandi i
skeggvexti sinum og tafsandi
„Stéttarbaráttan” — eins og
kreppan sé skollin á og enga at-
vinnu að fá nema selja blöð.
Eitthvað af þessu ólánsliði
munu vera skólanemar, sem
hafa gefiztupp á sjálfum sér og
sjá sér enga aðra leið að afla sér
peningafyrirhassinu sinu nema
þá að dreifa hér á landi þeim
merkilegu ritverkum, sem þeir
hafa kynnzt af örlagabræðrum
sinum úti i Sviþjóð eða Noregi.
f Noregi er til félagsskapur
sem heitir AKP m-1 (og þá sér
maður nú frumlegheitin hjá
ungkommúnistasamtökunum
hér, sem kalla sig EIK m-i) og
telur sig eiga samstöðu með
verkafólki. „Verkalýður og
kúgaðir, stólið á okkur” segja
þessir aumingjar titrandi röddu
og biðja fólk um að kaupa af sér
fjölritað blað. Við erum núna
búin að fá þessa plágu innflutta,
þvi auðvitað hafa okkar
marx-leninistar klofnað af ein-
hverjum hugmyndafræðilegum
ágreiningi frá norsku
félögunum sinum — og vegna
þess hve þeirra kommahópar
voru orðnir margkiofnir var
ekkert ráð vænna en að planta
sér niður i heimahögunum og
byrja þar að sinna iðjuleysi og
hugmyndafræðilegum klofn-
ingi.
Þetta eintak sem ég sendi
ykkur sýnir frumlegheitin hjá
þessum harðvigugu baráttu-
samtökum verkalýðsins á
Islandi, sem gefa út Stétta-
baráttuna.
Það grátlega við þau er að
þau vinna raunverulega verka-
lýðsstarfi ógagn með þvi að
leggja sifellt vopn upp i hend-
urnar á hinum eiginlegu óvinum
hennar. Þau auðvelda þeim að
eiga vopn á vericalýðshreyf-
inguna, með þvi að koma
kommúnistastimplinum á aila
verkalýðsbaráttu. Það hindrar
samstöðu verkafólks, þvi yfir-
gnæfandi meirihluti launþega
hér á Islandi vill ekkert eiga
saman við kommúnista að
sælda.
Borgari.
Meðferð van-
trauststillögunn-
ar skrípaleikur
2672-7707 hringdi til blaðsins:
Nú hefur verið borin fram á Al-
þingi vantrauststillaga á þá ríkis-
stjórn, sem nú situr að völdum.
Alþingi á sjálft að taka ákvörðun
um það með hvaða hætti verður
um þessa tillögu fjallað, hvort
verða útvarpsumræður eða ekki
— og siðan verður gengið til at-
kvæða, þar sem rikisstjómin með
vlsan meirihluta að baki greiðir
atkvæði gegn tillögunni, og hún
fellur þvi sem slik.
Þessi vantrauststillaga er ekki
borin fram að ástæðulausu. Meg-
inþorri þjóðarinnar er búinn að
hafna þessari rikisstjórn, og hvað
væri þá eðlilegra en að leita til
þjóðarinnar og spyrja hana álits.
Atkvæðagreiðsla á Alþingi gefur
aldrei neitt til kynna nema niður-
stöður kosninganna sumarið 1974
— og segir ekkert til um það
hvaða hug þjóðin ber til stjórnar-
innar.
Er þetta nokkuð annað en
skripaleikur?
Svör við fyrirspurnum
um prestskosningar
Vegna fyrirspurna i Horninu nú
i vikunni hafði biskupsritari sam-
band við blaðið og veitti uppiýs-
ingar um prestskosningar.
Séu kosningar kærðar er kæran
úrskurðuð áður en talning hefst.
Verði úrskurður á þann veg að
kosning teljist ólögleg (ekki það
sama og ólögmæt) skal hún
endurtekin.
Það er ekki rétt sú fullyrðing,
sem fram kemur i einni fyrir-
spurninni, að biskupi sé veitt vald
til að ákveða hver verði skipaður,
sé kosning ólögmæt. Það er
kirkjumáiaráðherra (nú ólafur
Jóhannesson) sem hefur endan-
legt vald I þeim efnum, þótt hann
kunni vissulega að leita umsagn-
ar biskups. 1 flestum tilfeilum fær
þá sá brauðið sem flest atkvæði
hefur hlotið, — en veitingavaldið
færist frá kjósendum, sé kosning
ólögmæt.
Þá er kosning lögmæt að
a) 50% þeirra á kjörskrá hafi
sótt kjörfund.
b) Einhver umsækjandi hafi
hlotið 50% greiddra atkvæða.
Sé aðeins einn umsækjandi þarf
þvi aðeins 50% kjörsókn, en að
visu reiknast auðir seðlar og ó-
gildir til mótatkvæða.
Séu tveir umsækjendur og kjör-
sókn nær 50% er kosning oftast
nær lögmæt, — en sjaldnar eru
fleiri umsækjendur.
cAstareldur*
eftir Valerie North.
Hún hafði farið i bað, og var rétt að ljúka við að klæða
sig, þegar það var barið á dyrnar milli herbergjanna.
Þegar hún opnaði, sá hún þjónustuna standa brosandi inni
i stofunni. Hún sagði, að signorhefði sagt, að það rnætti
ekki trufla hana fyrr. Morgunverður yrði frarnreiddur eft-
ir korter, og signorkærni aftur úr gönguferðinni i kringurn
vatnið til að snæða rnorgunverðinn rneð signora.
A rneðan Phillidia beið eftir þvi, að Vane kærni aftur,
neyddi hún sjálfa sig til að hugleiða hvað þessi uppgötvun,
sern hafði eyðilagt alla hennar frarntið, skipti i rauninni
rniklu.
I skærri birtu rnorgunsins virtist allt vera svo óurnflýj-
anlegt. Hún sagði við sjálfa sig, að hún ásakaði föður sinn
ekki. Hann vildi bara að hún yrði harningjusörn og kærnist
i örugga höfn, og það siðasta, sern hún rnátti, var að verða
beizk út i hann.
Þar sern hún stóð þarna og starði út urn stofugluggann
óskaði hún þess eins að tilfinningar hennar væru sterk-
ari.... einhvern veginn öðruvisi en svona einkennilega ó-
huggandi einmanaleiki og tómleiki. Fyrst hafði hún
rnisst föður sinn, siðan... Vane....
Það var óskiljanlegt, að faðir hennar hefði fært hana
svona i hendurnar á Vane, rétt eins og pakka.... að hann
skyldi þannig hafa neyðzt til að taka við henni rétt eins og
tækjunurn I nýju spitalaálrnunni.
Og það var hún, sern sagði: — Ég elska þig...
Auðvitað hafði Vane brugðizt svona við þvi.... hefðu ekki
allir rnenn gert það við svona aðstæður?
Hún var furðu óþroskuð eftir aldri, og hræðilega óreynd.
Mesta harningja hennar hafði átt rætur sinar að rekja tii
þess, að þau Vane væru eitt.... að þau rnyndu héðan i frá
eiga sarnan hverja hugsun.
Og nú, þegar sú blekking var horfin, hafði hún ekki hug-
rnynd urn hvað hún ætti að taka til bragðs.
Hún sneri sér við, þegar þjónnin korn inn rneð rnorgun-
verðarbakkann. Á rneðan hann var að leggja rnorgun-
verðinn á borðið, korn Vane inn.
Andlit hans var þreytulegt og tekið.
— Það er yndislegt veður, sagði hann. — Mér finnst að
við ætturn að bregða okkur niður i bæinn, þegar við erurn
búin að borða rnorgunverðinn, nerna þú viljir heldur
skreppa út á vatnið, eða i ökuferð?
— Tölum um það eftir morgunverðinn, sagði hún, og
furðaði sig á þvi, hversu eðlileg rödd hennar var, furðaði
sig á þvi, hvað þessi fundur, sern hún hafði sern rnest kvið-
ið fyrir, gekk vel.
En það var ekki eins auðvelt þegar þau voru orðin ein.
Vana horfði á hana, þar sern hún sat gegnt honurn við
borðið og hellti kaffi i bolla handa honurn, og gat ekki var-
izt að hugsa urn það, hvernig þessi rnorgunverður hefði átt
að vera. Phillidia reyndi hins vegar sern bezt hún gat að
gleyrna þvi.
Þegar hann tók við bollanurn sinurn spurði hann:
— Svafstu nokkuð?
— Já, þakka þér fyrir! Ég vona að þú hafir lika gert
það?
Við hefðurn eins vel getað verið bláókunnug, hugsaði
hann beizkur.
Hann svaraði ekki, en dökkir baugarnir undir augurn
hans voru nægilegt svar við spurningu hennar, og inni
undir þykku islaginu sern hjarta hennar hafði brynjast,
byrjaði garnla þráin að gera vart við sig.
Morgunverðurinn var skripaleikur, og eftir nokkra
rnunnbita stóð Vane á fætur, gekk að glugganurn og
kveikti sér i sigarettu.
Hún horfði á eftir honum og braut heilann um það, á hve
löngu rnyndi liða þar til annað hvort þeirra tæki af skarið.
Eftir nokkrar rninútur korn hann aftur að borðinu, og
settist.
— Phillidia, við verðurn að kippa þessu öllu I lag, sagði
hann hljóðlega.
— Hvernig eigurn við að geta það? spurði hún, og stökk
snöggt á fætur. — Ég vil ekki tala urn það, Vane.... ég get
það ekki! Ég ætla að biðja þig urn að.... halda starfi þinu
áfrarn, þvi það er að rninnsta kosti eitthvað, sern rnáli
skiptir!
— En þú?
— Við hljóturn að geta kornizt að einhverju sarnkornu-
lagi.
Hún gerði sér enga grein fyrir þvi, að hún kuðlaði vasa-
klútnurn sarnan rnilli handa sér.
— Ég get farið aftur til Englands. Við geturn fundið upp
einhverja afsökun.
Það varð dauðaþögn eitt andartak.
Siðan sagði hann:
— Segðu rnér eitt... Vertu fullkornlega hreinskilin....
þykir þér ekkert vænt urn rnig lengur?
Hún hrökk undan, rétt eins og hann hefði slegið hana.
— Ég.... ég veit það ekki! svaraði hún. — Það eina, sern
ég veit, er að allt er breytt... og að ég kysi helst, að þú
leyfðir rnér að fara rnina leið.
— Þú talar eins og krakki! I fyrsta skipti heyrði hún
hann verða óþolinmóðan. — Kannski ertu heldur ekki neitt
annað. En þú verður að verða fullorðin Phillidia. Hvernig
•CD

Alþýðublaðiö
Sunnudagur 22. febrúar 1976