Alþýðublaðið - 24.11.1979, Blaðsíða 1

alþýðu
ðið
%9i
Laugardagur 24. nóvember 1979 180 tbl. 60. árg.
Kosningaskrifstofa
Alþýduflokksins í Reykjavlk
er ad Skólavörðustfg 16
Sfmar 16682 og 16736
Hvers vegna mátti ekki „stóla á ’ann Óla”?
Fórnarkostnaður
F ramsóknarárat ugari ns
cinum hinna þrjátiu vinnustaðafunda sem
undirritahur hefur sótt, undanfarna daga, var mér
þaö fvrir aö hiröa upp rusl, sem haföi veriö skiliö
eftir á glámbekk i matsalnum. Viö nánari athugun
reyndist þetta vera fundiö fé. Þeta var mynd-
skreyttur bækiingur sem hét Framsóknarstefnan
og skreytti sig meö mynd af Guðmundi G. Þórarins-
syni — og nöktum börnum aö leik, til aö minna
okkur á, aö maöurinn sjálfur má ekki gleymast,
eins og þar stóö.
t þessum bæklingi var veriö aö útskýra hugsjóna-
grundvöll Framsóknarstefnunnar. Ég ætla engin
orö aö hafa um þann samsetning, en gefa Fram-
sóknarmönnum oröið. Skv. þessu grundvallarriti
framsóknarheimspekinnar, boðar framsóknar-
stefnan okkur:
,,Sannkallað frjálst lýöræöis- og menningarþjóð-
félag efnalegra sjálfstæðra manna sem leysa
sameiginleg verkefni eftir leiðum samtaka, sam-
vinnu og félagshyggju”.
Og enn fremur:
„Þjóðfélag, þar sem manngildiö er metiö meira
en auðgildið og vinnan, þekkingin og framtakiö er
sett ofar og látið vega meira en auödýrkun og fé-
sýsla”.
^>egja má, að merkingarlaust oröskrúð af þessu
tagi, sem einkennist bæði af hugtakaruglanda og
loömollu, sé út af fyrir sig sauðmeinlaust, þótt ekki
hafi það upplýsingargildi. Sjálfsagt er einnig aö
viðurkenna að fleiri en Framsóknarmenn hafi til-
hneigingu til að pakka áróður sinn inn i sellófan og
silkipappir — fyrir kosningar. Það má meira segja
bæta þvi viö, aö merkingarlaust þvaður af þessu
tagi, markmiöslýsingarsem láta vel i eyrum og eru
orðaðar almennum orðum, séu einkennandi fyrir
islenzka stjórnmálaumræöu. Sumir stjórnmála-
menn vilja endilega halda henni á plani óskhyggju
og skrums. Það er vist einskonar dýrtiðaruppbót á
veruleikann.
Það er eitt litið orð, sem allt of margir islenzkir
stjórnmálamenn hafa týnt út úr sinni orðabók.
Þetta orð er Hvernig? Hvernig ætla þeir sér aö ná
öllum þeim háleitu markmiöum, sem þeir segja að
þeim séu sameiginleg?
Þetta er allt með ráðum gert. Þetta litla orö er
stórhættulegt. Þaö krefst nefnilega svara, sem hafa
merkingu og leiöa i ljós ágreining um leiðirnar. Það
er kjarni allrar stjórnmálaumræöu. Þar sem ósk-
hyggjunni sleppir, tekur veruleikinn við.
T.d. er ágætt að spyrja, hvernig Framsóknar-
flokkurinn hyggst leysa þann vanda, sem hann
hefurskapaöi islenzkum landbúnaöi? Eöa, hvernig
Framsóknarflokkurinn hyggst létta af launþegum
og skattgreiöendum þeim tug milljaröa álögum,
sem þeir hafa á undanförnum árum oröiö aö greiöa
fyrir vanhugsaða stefnu flokksins i landbúnaðar-
málum?
Við þaö eitt að hugleiöa svör viö svona spurning-
um komast menn á sporið til að svara öðrum
þýöingarmiklum spurningum, eins og t.d. hvers
vegna lifskjör á tslandi eru lakari en þau gætu
veriö, ef skynsamlegri stefnu heföi verið fylgt á
Framsóknaráratugnum I landbúnaðarmálum,
rikisbúskapnum, fjárfestingarmálum, peningamál-
um, vaxtamálum, lánamálum, og ótal öörum mál-
um.
Sd spurning brennur á vörum vinnandi fólks i
landinu, og er kjarni málsins á ótal vinnustaða-
fundum þessa dagana, hvort lág laun séu orsök
verðbólgunnar, og hvort vinnuþrældómur fyrir
þurftarlaunum eigi að veröa hlutskipti okkar skv.
einhverju náttúrulögmáli, kannski annan áratug i
viðbót? Svarið viö þessari spurningu er i kjarna sin-
um einfalt. Kjarnaspurningin er þessi: Hvað hefur
Verðbólgan er heimatilbúin
ÍSUND
Vísit-^ia; rieyzl uvðruverÖlags
IW-U' 100
1500
ÍQOQ;

Þrjár siöustu ríkisstjórnir eiga það sameiginlegt,
að „hinn ókrýndi foringi” Framsóknarflokksins,
ólafur Jóhannesson var ýmist forsætisráöherra eöa
verðlags- og viöskiptaráðherra I þeim öllum. Þess
vegna er Ólafur Jóhannesson að eigin sögn, stoltur
af þvi að áratugur óðaverðbólgunnar sé við hann
kenndur.
Syndagjöld stjórnleysisins á þessum áratug hafa
kostað hverja 4ra manna fjölskyldu i landinu 8
milljónir i tapaðri þjóðarframleiðslu og 6,8 milljón-
ir í viöbót I erlendum skuldum.
Lifskjör þjóðarinnar eru sem þessu svarar lakari en
verið hefði ef vel hefði veriö stjórnaö.
Þess vegna getum við ekki stólað á stjórnmála-
menn eins og hann óla.
óöaveröbólgan á áratug Ólafs Jóhannessonar kost-
að okkur, hvert og eitt.
Svar fæst með þvi aö athuga hvaö hefði gerzt, ef
við hefðum búið við stöðugleika og jafnvægi i
þjóðarbúskap okkar á liðnum áratug.
M.ö.o., hver væri útkoman eftir áratuginn, ef
islenzkir atvinnuvegir hefðu búiö viö sambærileg
skilyrði og tiðkast hjá öðrum þjóöum, og getað skil-
að okkur vexti þjóðarframleiðslu af sambærilegri
stærðargráðu.
Fróöir menn hafa komist að þeirri niöurstööu, aö
verðbólgan hafi rænt okkur framleiösluaukningu,
sem svari til 1/3 hluta af þjóðarframleiðslu okkar
nú. Sú upphæð er u.þ.b. 400 milljarðar króna á verð-
lagi dagsins i dag. Það þýðir, aö hver einasti
Islendingur, frá barninu i vöggunni til gamla
mannsins, sem lokiö hefur starfsdegi sinum, er 2
milljónum fátækari viö lok Framsóknaráratugarins
en hann hefði veriö, ef vel heföi veri stjórnaö.
Framsóknaráratugurinn hefur kostaö hverja
fjögurra manna fjölskyldu i landinu u.þ.b. 8
milljónir króna. Þetta er fórnarkostnaðurinn, sem
þjóðin verður aö bera af ábyrgöarlausu stjórnarfari
þriggja siöustu rikisstjórna.
Þessar rikisstjórnir eiga þaö sameiginlegt, aö
Ólafur Jóhannesson var forsætisráöherra tveggja
þeirra, en viðskiptaráöherra einnar. Það mun vera
þess vegna, sem ýmsir hafa lagt til, að þessi ára-
tugur óðaveröbólgu og stjórnleysis veröi framvegis
kenndur við Framsóknarflokkinn og hinn ókrýnda
foringja hans.
Dýr myndi Hafliöi allur, var einhvern tima sagt.
iö er ekki tilviljun, aö þetta tapaöa fé hafa hinir
prinsiplausu stjórnmálamenn óskhyggjunnar, sem
hér hafa setið við völd i þremur rikisstjórnum,
reynt aö bæta sér upp meö erlendum lántökum.
Láta mun nærri, að erlendar skuldir þjóðarinnar
nemi á núviröi u.þ.b. 355 milljöröum króna, núna
þegar Framsóknaráratugnum er aö ljúka. Þetta er
reikningur upp á kr. 1,7 milljónir á hvert manns-
barn i landinu, eða u.þ.b. 6,8 milljónir á hverja fjög-
urra manna fjölskyldu. Þetta eru þau syndagjöld
stjórnleysisins, sem komandi kynslóö, er ætlað að
greiöa. Þetta eru þær syndir feöranna, sem þaö
unga fólk, er nú gengur aö kjörborði i fyrsta sinn, og
þeir sem koma á eftir þeim, verða að greiða, og eru
þeir þó saklausir af ábyrgð á Framsóknaráratugn-
um.
Neiti þeir að greiða reikninginn kemur að þeim
degi, að Island veröi tekið upp i skuld. tslenzka lýð-
veldiö er nefnilega veösett fyrir þessum skuldum,
sem þrjár rikisstjórnir Ólafs Jóhannessonar hafa
stofnað til á Framsóknaráratugnum.
Hvort er vænlegra til árangurs, á næsta áratug, aö
treysta flokki, sem þorir aö standa upp úr stólunum,
og setja stefnu sina á öndvegiö, eöa aö stóla á’ann
Óla, manninn sem sat I niu ár — án árangurs.
etta eru i sem skemmstu máli afleiöingar
Framsóknarstefnunnar i VERKI.
Þetta er að visu ekki þaö sannkallaöa frjálsa lýö-
ræöis- óg menningarþjóöfélag efnalegra sjálfstæðra
manna, sem leysa sameiginleg verkefni eftir leiö-
um samtaka, samvinnu og félagshyggju, — eins og
aö er stefnt skv. grundvallarriti Framsóknarheim-
spekinnar.
Einhvers staöar á leiðinni hafa þeim oröið á mis-
tök.
En nú er spurningin: Hvort eigum við heldur aö
meta stjórnmálamenn eftir orðum þeirra eða verk-
um: Þvi svarar auðvitað hver fyrir sig. En til þess
aö setja samhengiö milli oröa og gerða i svolitið
skarpari fókus, má orða þessa spurningu á eilitiö
annan veg, svo að ekkert fari á milli mála: Hvers
vegna hefur það reynzt Islenzku þjóðinni svona dýrt
spaug, aö hafa ætlaö aö stóla á hann Óla?
Jón Baldvin Hannibalsson, skrifar: