Vísir - 23.04.1969, Blaðsíða 12

72
V í S I R . Miðvikudagur 23. apríl 1969.
Lagerstærðir miðað við múrop:
Hæð: 210 sm x breidd: 240 sm
- 210 - x - 270 sm
Aðrar stærðir. smíðaðar eftir beiðni.
GLUGGASMIÐJAN
Síðumúla 12 - S'mí 38220
NU ER ODYRT
| AÐ TAKA SVART |
1 HVÍTAR MYNDIR I
FRAMKÖLLUN
KOPIERING
| EFTIRTÖKUR EFTIR
GÖMLUM MYNDUM
LÆKJARTORGl
AUSTURSTRÆTI 6
StækkunarvéSar
BETA 35 kr. 2.070,-
KROKUS 35 - 3995,-
DURST M 600 - 10.975,-
DURSTMoOO - 6.980,-
Þurrkorar
með hitastilli.
25x36
38x51
46x61
kr. 1.392,-
- 2.194,-
- 2.363,-
r___ *
FOTOHUSIÐ
Garðaatræti 6.
Simi 21556.
VIPPU - BiLSKÚRSHURÐIN
EFTIR C. S. FORESTER
Lodore. NDema, ungfrú, ég
ið ykkur.
Við höfum verið að leita, leita. Hinar
illu, fölu verur réðust á okkur... þá kom
regnið. Við öttuöumst að þið vaeruð lát-
in. Hvernig? Það er enginn tími núna.
Komið okkur á burt héðan, fljótt, áður
en Tarzan kemur til baka. Of seint, N-
Dema, hértra kemur hann.
. Þegar að þvi kom, þötti hvorki
herra né frú Marble tiltakanlega
leiöinlegt aö sjá hana fara. I-Iún
haföi gert þeim allt of mikið ó-
næöi, Svo þau kvöddu hana meö
heimspekilegri rósemi. Og herra
Marble gaf ). .nni hundrað punda
ávísun, sumpart til aö friða sam-
vizkuna, sumpart vegna þess aö
Winnie gekk aö því sem sjálfsögö
um hlut, og sumpart af gömlu stolti
yfir þvi, að þessi dóttir hans væri
nú aö fara að dvelja hjá fólki, sem
var svo vel þekkt, aö heimilisfang
ið þeirra var aðeins ættarnafnið og
sýsluheitiö.
Lítiö var nú oröið svo framandi
og óraunverulegt fyrir þau, aö þau
sáu ekkért athugavert viö að leyfa
sextán ára stúlku aö fara til' aö
dvelja hjá fólki, sem þau þekktu
ekki, með um þaö bil eitt hundraö
pund í reiöufé í töskúnni sinni.
Þegar öllu var á botninn hvolft,
haföi herra Marble næstum tölf
hundruð pund i tekjur á ári. Þar af
fóru þrjú hundruö pund í skóla-
gjöld Winníar, og hann eyddi ekki
nema tæpum fjörðung af þeim níu
hundruö, sem eftir voru. Og maður,
sem fær fimm hundruö pund á ári,
sem hann hefur litil not fyrir, hugs
ar um smáupphæöir, einkum þegar
hann lifir hvert andartak i sífelld-
um ótta viö að veröa hengdur.
ÞRETTÁNDI KAFLI.
I
Þaö gekk ekki auöveldlega fyrir
sig aö koma aftur á þeim friði, sem
svo gróflega haföi veriö spillt.
Marblé-hjónunum veittist erfitt aö
hr.eiöra um sig á nýjan leik i
byrgi sinu. Og þau voru vart byrj-
uö á þvi, er þau voru ónáöuö aftur
Bætiefni fyrir vélar, sem stanzar
olíubruna fljótt og vel-
Eykur olíuþrýsting og jafnar gang
nýrra- og gamalla véla.
Er sett saman við oiíuna.
23955
ANDRI
S M
HAFNARSTRÆTI
19,
Nýtizku veitingahús - AUSTURVER — Háaleitisbraut 68
— Sendum — Sími 82455
í næói sinu, ef nota má þaö orö mn
hina angistarfullu tilveru þeirra —
í þetta skipti var friðarspillirinn
hættulegri, enginn annar en
madame Collins.
Þolinmæði hennar var nú þrotin
Næsturn sex mánuðir voru liðnir
síöan hún haföi lagt inn á banka-
reikning sinn seölavöndul, sem
hefði mátt rekja til herra Marbles,
ef einhver heföi nennt aö gera sér
þaö ómak.
Eftir hinn hræðilega atburð, þeg-
ar kjánastrákurinn John varö fvrir
slysinu á mótorhjólinu sínu, haföi
hún sannarlega gert sér að góðu aö
biða um stund, þangað til allt væri
falliö aftur í ljúfa. löö, en þessi.
biö var oröin allt of löng. Aö sauma
kjóla í skitnu hverfi i Lundúnum
meö hálfgeröan gervimann fyrir
eiginmann var farið að þreyta hana
fram úr hófi. Allt annað mundi
vera betra að hennar áliti.
Jafnvel um.jólin hafói hún verið
aö hugsa um að láta til skarar
skríöa, en Winnie haföi verið
heima, þegar hún leit inn, og
Winnie haföi virt hana fyrir sér
meö kaldri ösvífni, og jafnvel
Marguerite Coilins hafði verið nóg
boðiö — eöa öllu heldur hún hafði
hugsaö sér, að betra væri aö hafa
Winnie meö sér en möti. Og hún
beiö betra færis.
Einn morgun var herra Marble
einn heima, þvf Annie haföi fariö i
út í einn af sínum fátíöu innkaupa 1
leiööngrum. Hún haföi ekki veriö
nema fimm mínútur í burtu, þegar
Marble heyröi gamalkunnugt bank.
Með gífurlegri áreynslu — allt
kostaöi hann mikla áreynslu núorð-
iö — reis hann upp úr stólnum og
fór til dyra.
Marguerite Collins var staðráðin
í að líða honum ekki neina vitleysu.
Um leiö og dyrnar voru opnaöar
gekk hún inn, og hún var komin
inn í setustofuna og búin að tylla
sér niöur, áöur en herra Marble
.hftföi lokaö dyrunum aftur. Marbie
köm inn pg stóð fyrir framan hana
þréyttur og si.iöf. Það var greini
legt, aö tli vandræöa dró, og herra
Marble var ekki í neinu skapi til
að standa í sliku.
„Jæja, hvaö viituV“ spuröi
Marble.
Marguerite ch'ó viö sig svariö.
Hún tók skinnfeldinn af herðum sér
og drö af sér hanzkana meö hæg-
um, yfirveguðum hreyfingum. Með
handahreyfingu dró hún athyglina
aö hvítum, ávölum hálsi sínum og
þéttholda h’öndum. Fyrir sex mán-
uöum hefði þetta eitt nægt
til aö herra Marble heföi byrjaö að
gera hosur sinar grænar, en núna
snerti það hann ekki.
Þessum sex mánuðum hafði hann
eytt í ofdrykkju og kviðafuliar
hugsanir. Þár aö auki haföi hann
fengiö vilja sinum framgengt hjá
henni, og Marguerite var ekki kona
þeirrar tegundar, sem endurvekur
dauöar ástriöur. Allt þetta skildi
Marguerite, þegar hún virti fyrir
sér, gaumgæfilega en án þess aö
láta á því bera, órakað andiit hans
og sviplaus blá augun. Þaö var
eins og hún hafði óttazt. Nú, þá
yrðu þetta að vera hrein viöskipti,
og útilökáð að dulbúa það sem
neitt annað.
„Þú ert ekki sérlega glaöur yfir
þvi, að ég skuli vera komin aöl
hitta þig?“ spurði hún, svolítið'
smámælt og meö frönskum mál-'.
hreimi, sem herra Marble hafði,
einu sinni fundizt svo dásamlegur.
„Nei“, sagöi herra Marble, sem
ekki var í skapi til að fara eftir
kurteisisregium. í rauninni átti.
hann sifeilt erfiöara meö aö beina
huganum að nokkni ööru en þvi, •
sem lá grafiö undir moldínni i óvist'
legiim bakgarðinum.
En þetta einsatkvæöis orð
geröi madame Collins frávita,
af bræöi. Þaö særöi hana, og enn,
þá meira vegna þess aö hún hafði,
séö svipbrigði hans áður.
„Þú gætir ekki kurteisi", sagöi,
hún, og veikur roði færðist í mjúk
ar — of mjúkar — kinnar hennar.,
„Nei“, sagði Marble.
„Þú viöurkennir það! Skaxnm-.
astu þin ekki? Manstn ekM þá ö3,,
er þú hefðir ekki sagt þviiikt og ,
annað eins viö mig — ekki íyrk
gull og græna skóga?“
„Nei“, sagði Marbte.
„Nei, nei, nei! Hefurðu ekkert!
annað við mig aö segja en „nei?“ 1
„Nei“, sagöj Marble. Það var:
varla hægt að segja tnn hann, að;
hann væri ruddálegur að yfirlögðu,
ráði, en maður, sem hugsar helzt,
ekki um annað en handtökn og af-
töku, er á engan hátt fær um að
standa í deilum vsð æsta konu —
einkum þegar hatHi hsfur á röngu
að standa.
Marguerite Collms beít á vörina,
og náði siðan stjóm á sér meö
miklu viijaátaki. Þegar ötfa var á
botninn hvolft, voru peningar alltaf
sætari en hefncEn, þött hvort
tveggja vásri sætt. Ef hún fengi
ekki peninga gætí hún þö altént’
fengið hiim kostinn, en hún ætlaði
ekki að spara sér neitt ómák viö1
aö neyða fé út úr þessum veikgeðja
efnamanni.
Hún talaöi af rósemi, og hán not
aði eins mSrið af gasnla sætleikan-
um i röddina og hún hélt að vröi
hagstætt til að mýkja afstöðn
Marbles til hennar.
„Heyrðu, WiH. Ég er í vandræð-
um. Ég er í heiimiklmn vandræð-
um. Maðurinn minn, — þú veizt
hvemig hann er, ég hef sagt þér
þaö, ó, svo oft, — hann er öferj-.
andi. Ég hata hann. Og nú heid
ég, að - hann hati mig lika. Ég ',
verö aö fara frá honum. Ég verð;
að fara burt. Ég ætia að fara ti!
Normandí, til Rúðuborgar. En tii
þess verð ég að eiga peninga. Hann
er farinn og ég á ekkert eftir. Will,
elskan — “
Marble uröu á em stærstu mis-
tök ævi sinnar, þegar haim sagöi
„nei“ í fimmta skiptið þennan morg
un.
FÉLAGSLÍF
SKLDAFERÐ í JOSEFSDAL. —
Innanfél.mót Ármamts veröur hald-
íö í Jösefsdal á sumardagiim fyrsta,
i öllum flokkum, kl. 1. Ferðir frá
Umferðamiðstöðinni ld. 8 miðviku,
dagskvöld og kL 10 finBntudags-
morgun. — Stjómin.
/