Vísir - 05.06.1969, Page 12

12
V í S I R . Fiinmtudagur 5. júní 1969.
Hershöfðínginn er tilbúinn. Komdu með fangana.
„Frúin gleynidi veskinu sínu og
mlg að sækja það.“ — „Gjörðu svo vel
og berðu henni kveðju mina og ósk um
góðan bata.“
Ef þetta er leikaraskapur hjá henni, þá ég þennan hryllilega höfuðverk. — „Pa
er hún stórstjarna.“ var gott, að það leið svona fljótt hjá.“

Holl og ödýr skemmtun
fyrir alla fjölskylduna.
Skautaleiga.
Ath. fjölskylduafsláttinn.
Opiö alla daga kl. 14—23.
Aðgangseyrir:
Kl. 14—19.30 kr. 25.00.
KI. 19.30—23 kr. 40.00.

Séfenwood
CHEF
Frá. Weklu
Ég. var ekkert . örölegur. Eg
spuröi .sjálfan mig þessara spurn-
inga hlutlaust, því að allt virtist
nú hugsanlggt, Jafnvel, aö Fumay
hefði veriö eydd og ibúarnir skotn
ir.
Það var ekkert ölrúlegra en
dauöi lestarstjórans okkar og þaö,
aö. ég skyldi eiga kynmök við unga
konu, nýsloppna úr fangelsi, og
sem ég haföi ekki þekkt tveim dög-
um áöur, og-það- innan um fjölda
manns.
Mörg hinna voru setzt upp eins
og við og horfðu í kring'um sig
Nokkrir nörtuðu i matinn, sem þeir
lröfðu meðferöis. Við vorum nú
nálgast borg. Á staurum og bygg-
ingum hafði ég séð nokkur nöfn,
sem ég kannaöist við, og þegar ég
sá, að við vorum í Auxerre, reyndi
ég af alefli að muna, hvernig kort-
iö af Frakklandi leit út.
, Ég veit ekki, hvers vegna ég
hafði bitið þaö í mig, aö viö hlytum
að fara gegnum Paris. En við höfö-
■ um farið fram hjá höfuðborginni,
Ifklega meö þvi að fara Troyes-
leiðina um nóttina.
Nú hafði lestin stanzaö, og við
vorum stödd undir geysistóru gler-
þaki á stöö, þar sem andrúmsloft
ið var ööruvísi en annars staðar,
þar sem við höföum stanzaö.
Hér var ramiverulegur sunnu-
dagsmorgunn, Enginn stríösblær á
neinu. Engin möttaka. Engar
hjúkrunarkonur. Engar stúlkur meö
einkennisborða urn handleggina.
Einn ti! tveir tugir manna í
mesta lagi biöu á grænu bekkjunum
og sölskiniö, sem . sytraði .gegnum
skitugar rúöurnar, varö aö rnildu
skini og setti duluögan blæ á eyöi-
legan staöinn og þögnina.
„Hæ, vörður! Eigum viö aö vera
I hérna lengi?“
Brautarvöröurinn le-‘t framan á
lestina og síðan á klukkuna. Ég
skil ekki hvers vegna, því aö hann
svaraði:
„Ég hef ekki hugmynd um þaö.“
„Ætli við höfum tíma til aö fá
okkur hressingu?“
,,Þiö hljötiö að veröa hér að
minnsta kosti i klukkufima, held
ég.“
„Hvert verður farió meö okkur?“
Hann sneri sér undan og yppti
öxlum og gaf meö þvi i skyn, aö
þessi spurning kæmi honum ekki
viö.
Ég held nærri því, aö viö höfum
verió hálfáhyggjufuíl, — ég segi
við af ásettu ráði — yfir því, að
ekki skyldi vera tekið á móti okk-
ur, aö viö skyldum allt í einu eiga
aö bjarga okkur sjálf. Þetta var al-
menn tilfinning eins og kom i Ijós,
þegar einhver kallaöi:
„Svo þaö á ekki Iengur aö mala
okkur?“
Rétt eins og viö værum búin aö
•öölast rétt til þess.
Þar sem ég sá, aö viö myndurn
mú vera á menningarlegum stað,
sagði ég viö Önnu:
„Ertu meö?“
„Hvert?“
„Fá okkur eittiivaö aö borða.“
Þegar viö vorum komin niöur
á brautarpallinn, þar sem viö höfð-
um skyndilega svo mikið pláss,
varö okkur öllum fyrst fyrir aö
virða lestina fyrir okkur endanna
á milli. Og það olli okkur von-
brigöum að uppgötva, að þetta var
ekki lengur sama lestin.
Þaö var ekki aðeins, aö skipt
haföi veriö um eimvagn, heldur var
nú einnig búiö aö tengja aftan i
okkur fjórtán belgiska vagna, jafn-
hreinlega og í venjulegri farþega-
lest. Af gripavögnunum okkar og
vöruvögnunum voru aðeins þrír
'eftir.
„Svínin hafa.skipt .ojik.nr. aftuvKii
Dyrnar opnuöust á fremsta vagn-
inum, og fyrstur koni. út prtí,sturp.
sem leit. fremur út eins og afl-
raunamaður. I-Iann stefndi til
stöövarstjórans, valdsmannslegur í
fasi.
Þeir ræddu saman. Stöövarstjör-
inn sýndist vera aö samþykkja
eitthvaö, og presturinn talaöi nú
til fólksins, sem haföi beöiö í vagn-
inum, ig hjálpaði siðan nunnu
niður a brautarpallinn.
Þarna voru alls fjörar nunnur,'
tvær þeirra mjög ungar með barns-
leg andlit, og þær tóku nú að
hjálpa út um þaö bil fjörutíu gam-
almennum, sem voru öll eins klædd
i grá ullarföt, og raöa þeim upp
eins og skólabörnum.
Við fréttum seinna, aö menn
þessir kæmu af elliheimili, sem
haföi verið tæmt,, og lestin, sem
viö höfðum verið tengd viö, meö-
an viö vorum sofandi, kom frá
Louvain.
Mennirnir voru allir mjög gamlir
og meira eða minna lasburða.
Margir voru með mikið, hvítt
skegg, og andlitin líktust gömlum
gulnuöum myndum. Þaö furðulega
var, að þeir vjrtust fullkomlega
rólegir og æörulausir. Þeir létu
leiöa sig inn á veitingastofu annars
farrýfúíS', þaY sem þeirri ’var ráöaö
’upp, ’á 'nVeðán pre'sturinn talaði við
veitingamanninn.
Enn einu sinni var Anna aö horfa
á mig. Var þaö af þvi, aö hún hélt,
aö ég væri kunnugur i þessum
heimi, sem presturinn og nunnurn-
ar liföu í? Eöa var það af því, aö
gömlu mennirnir í röðinni sinni
minntu hana á fangelsi og aga,
sem hún þekkti svo vel, en ég ekki.
Ég veit ekki. Við vorum alltaf
að senda hvort ööni stutt, rann--

sakandi augnatillit, eins og þetta,
án þess aö hafa annaö upp úr því
en hlutlaus svipbrigöi.
VIRKIN í LIEGE 1 HÖNDUM
ÞJÓÐVERJA.
Ég las þessa fyrirsögn i einu
blaöanna i gfndinni. Og þar stóö
einnig meö smáu letri:
FALLHLÍFAHERMENN GERA
ÁRÁS Á ALBERTSSKURÐINN.
„Hvað viltu fá? Viltu tvibökur?"
Hún kinkaði kolli.
„Svart kaffi?“
„Já. Éf viö höfum tíma til þess,
víldi ég gjarna snyrta mig fyrst.
Er þér sama, þótt þú lánir mér
greiöuna þína?‘‘
Viö höfðum setzt við eitt boröiö,
og þar sem öll hin voru upptekin,
þoröi ég ekki aö standa á fætur
og fylgja henni. Um leið og hún
fór gegnum glerdymar, fann ég
hjarta mitt taka kipp, þvi að þeirri
hugmynd laust niöur í mig, að ef
til vill sæi ég hana aldrei aftur.
Gegnum gluggann sá ég út á friö-
sældarlegt torg. Þar voru nokkrir
leigubílar í röö, gistihús og lítil
blámáluö krá, þar sem þjónninn
var að þurrka af boröunum úti á
veröndinni.
Það var ekkert, sem gat hindrað
Önnu f að fara.
„Hafið þér frétt nokkuð af kon-
unni yðar og dóttur?“
Femand Leroy stóð fyrir framan
mig meö bjórflösku í hendmni og
hæönisgiampa í augum. Ég sagöi
nei og reyndi að roöna ekki, því aö
ég skildi, að hann vissi, hvað gerzt
hafði milli Önnu og mín.
Mér hefur aldrei likaö vel við
Leroy. Hann var sonur undírmaiórs
i riddaraliðinu, og í skólanum var
hann vanur að segja víð okkur.
„Undirmajör í riddaraliðinu er
miklu mikilvægari en lautinant eða
jafnvel höfuösmaður í nokkurri ann
arri deild hersins."
Honum hafði aiHaf tekizt að
koma sökinni af sér á aðra dreugí,
og kennararnir höfðu látíð blekkj-
ast af sakleysissvip hans, en það
hindraði hann eKki í að yggla sig
vfir þeim á bak.
EDDIE CONSTAIiTINE
skmta
HÖILÍM
VERKTAKAR -.VINNUVÉLALEIGA
lioíljiri'sstir - Slíurrtjiriiíur
h'raiiar
Tokum að okkur aUs konar
framkvœmdir
bteðl f tima- 03 ókvœðísvlnno
Mitól reynsla f sjxesgingum
LOFTORKA SF.
SÍMAR: 214 50 fíc IOPiO