Vísir - 10.09.1969, Blaðsíða 12

12
V í S I R . Miðvikudagur 10. september 1969.
82120 ■
rafválaverkstædi
s.melsteds
skeifan 5
Tökum > okkur:
" Viðgerðir á rafkerfi
'línanróum og
störf rum.
Mótormsdingar.
•I Mótorstillingar
IS Rakaþéttum raf-
kerfið
','>rahlutir á ataðnum
uí. v.-íV-L r,
■ ^ r* »■ "w?
$5LJ'
i
SIMI 82120
Ljósastillingar
SKEIFAN 5
SÍMI 34362
NYJUNG X
ÞJÓNUSTA
Sé hringt fyrir kl. 16,
sœkjum við gegn vœgu
gjaldi, smáauglýsingar
á tímanum 16—18.
Staðgreiðsla.
SKOT - NAGLAR
SKtlHAN 3 B
2U33
Hann stóð á öndinni. Buröarkarl
kom upp stigann meö ferðatösku
sitt í hvorri hendi. Foley horföi
beint fram fyrir sig, gekk niöur
stigann, fram hjá burðarkarlinum
o.p var kominn út að hverfihuró-
inni. begar hann kom auga á af-
kima og spjald yfir með áletruninni
„GEYMSLA“.
Þarna komst hann ekki hjá að
tefla á tvær hættur. Eftir að hann
væri kominn út fyrir hverfidyrnar,
átti hann enga leið til baka inn i
gistihúsið hugsaöi hann með sér.
Hann gekk yfir að afgreiöslu-
boröinu í afkimanum. Það var tals-
vert slangur a' fólki í anddyrinu,
en hann veitti því ekki nánari
athygli. Svo fann hann i vösurn
sínum bréfið, sem hann hafði feng-
ið frá Minton, athugaöi litla græna
miðann, sem festur hafði veriö með
pappírsklemmu við samanbrotna
Ijósmyndina af Joy, dró miðann
undan klemmunni og rétti að pilt-
inum bak við borðiö. Pilturinn var
klæddur einkennisbúningi meö há-
um kraga og tveim röðum af gyllt-
um hnöppum. Foley steig skref
aftur á bak, eftir aö pilturinn hafði
tekið við miöanum, fylgdist með
hverri hreyfingu piltsins og var um
leiö reiöubúinn að taka til fótanna
og flýja, um leið og hann sæi að
drengurinn kannaöist ekki neitt við
miðann.
„Tveir-einn-níu“, tautaði dreng-
urinn og virti miðann fyrir sér.
Svo hvarf hann inn í afkimann,
og Foley sá hann svipast um,
standa á tám til aö sjá betur upp
á efstu hillurnar á veggnum. Svo
tók hann að róta þar í bögglum
or döti, tók regnhlíf úr einni b'ú-
unni, bar númeriö á henni saman
við númerið á miðanum, lagöi
hana upp á hilluna aftur, leitaöi
enn, kom loks aftur fram að af-
greiðsluboröinu.
„Hvað var það 'eiginlega, sem
þér kornuö í geymslu hérna, herra
minn?" spurði hann. „Ég á við
— hvernig leit þaö út?“
„Það var nokkuð stör böggull",
sagði Foley, dálítið hranalega eins
og hann hirti ekki um að veita
nánari upplýsingar.
Hann veitti þvi athygli að tveir
af skrifstofumönnunum við mót-
tökuborðiö ræddust ákaft við. Ann-
ar þeirra hafði verið að tala í inn-
anhússsímann.
„Hvenær komuö þér bögglinum í
geymslu, herra rninn?" spurði pilt-
urinn.
Foley einbeitti hugsun sinni af
öllu megni. Hann heyrði hratt fóta-
tak fólks i anddyrinu fyrir aftan
sig og háværar samræður. Einhver
kallaði: „Desmond, komdu hingað.1'
„Jú ...“ tók Foley hikandi til
máls. „Ætli það hafi ekki verið i
kvöld er leiö, ef ég man rétt.“
Pilturinn greip fram i fyrir hon-
um. „Þá hefur John sennilega tek-
ið við honum, hann er á kvöldvakt-
inni. Ég er hérna ekki nema til
fimm, skiljiö þér. Þá tekur John
við ...“
Foley leit sem snöggvast um
öxl. Fimm til sex manneskjur
höföu safnazt saman viö móttöku-
boröiö. Maður, klæddur einkennis-
búningi gistihússins og annar á ljós
um sumarfötum, hlupu upp stigann.
„Það hefur eitthvaö komiö fyrir,"
sagði afgreiðslupilturinn og virti
fyrir sér ókyrröina í anddyrinu.
„Forsetinn kvað vera að koma“,
sagöi Foley. „Hann kvað væntanleg
ur á hverri stundu ... Hefuröu
fundiö böggulinn minn?“
„Forsetinn, hingaö?" Pilturinn
rak upp stór augu. „Er þetta satt?“
„Vertu nú fljótur aö hafa upp á
þessum böggli mínum, fyrir alla
muni...“ sagði Foley.
Drengurinn sneri sér meö nokk-
urri tregðu yfir að hillunum viö
hinn vegginn. Foley varð enn litið
um öxl. Nú kom hann auga á her-
bérgisþernuna. Hún stöð neðst í
stiganum og ræddi ákaft og meö
handapati viö nokkra menn, sem
stóöu fyrir neöan stigann, og um
leið svipaöist hún um, eins og hún
væri aö ieitast við aö koma auga
á einhvern sérstakan í anddyrinu.
Mennirnir, sem hún var aö tala
viö, virtust líka vera að svipast
ur eftir einhverium. Foley leit i
skyndi við aftur og hallaði sér fram
p afareiðsluborðið, sneri baki viö
þenn f anddyrinu og laut höfði. Og
allt í einu stóö pilturinn frammi
fyrir honum með stóran böggul í
brúnum pappírsumbúöum.
TÍjr MICHAEL
/■—i KENYON:
'' m§n
ivPL S mwm
n

„Hvaö skyldi forsetinn vera aö
gera hingað?" spuröi pilturinn.
„Hann /að ætla aö snæða hér
hádegisverð" svaraði Foley og tók
í ídi við bögglinum úr höndum
piltsins, yfir afgreiðsluborðið.
„Þakka þér svo fyrir sagði hann.
Hann lagöi nokkra skildinga á af-
greiösluboröið, tók svo böggulinn í
fang sér og hélt út að hverfidyr-
unupi. Skaut höfðinu á ská, svo
andlítjð vissi ekki við þeim i and-
dyrinu. Hann komst heilu og
höldnu út um hverfidyrnar, hraðaði
sér niöur þrepin og hljóp viö fót
eftir gangstéttinni í áttina út á
stæöiö, þar sem hann haföi lagt
Morrisnum. En áöur en hann náöi
þangaö, varö honum litið á bíl,
sem stóö við gangstéttina hinum
megin spölkorn fram undan. Það
var svartur Jagúar.
Au sjálfsögðu hlutu hundri-2
svartra Jagúar-bíla að vera i atesrn
á írlandi, en einhvern veginn
fannst Foley sem hann þekkti
þennan frá öllum öörum, þaö var
sá sem hann hafði séö aka á brott
frá kastalanum. Sá nefstóri hafði
ekiö öðrum bíl, þegar þeir hittust
úti á þjóðveginum, en nú var það
hann, sem stóö hjá Jagúarnum og
hraöaði sér inn i aftursætið, þegar
þeir Foley komu auga hvor á annan,
nokkurn veginn samtímis, yfir göt-
una.
Foley stóð á öndinni af mæði,
þegar hann var kominn yfir á götu
horniö. Har.n leit um öxl, sá sem
sat undir stýil í svarta Jagúarnum
var að reyna aö mjaka honum úr
bílaþrönginni út á götuna, en
hann gat ekki séö hver þaö var,
eða hverjir voru fleiri inni i bíln-
um. Lengra i burtu, á dyraþrep-
unum viö gistihúsið, haföi nokkur
hópur manna safnazt saman. Þeir
horföu allir í, áttina til hans. Ein-
hver í hópnum kallaði. Annar rétti
út höndina og benti á Foley. Jagú-
arinn reyndi aö mjaka sér út á
miili bílanna, en haföi umferðina
á móti sér og sóttist þaö seinlega.
Foley lagði af staö aftur meö bögg
uiinn í fangi sér og hljóp við fót.
í þetta skiptið vildi svo. undar-
Iega til aö hann hafði heppnina
með sér. Bíilinn, sem Iagt hafði
fyrir aftan Morrisinn var að aka
á brott. Foley reikaði síðasta spöl-
inn og hallaöi sér upp að bilnum
— eins og á stóö var enginn tími
til aö koma bögglinum fyrir i far-
angursgeymslunni, hann varð að
koma’ honum fyrir á þakinu, i
farangursgrindinni. Svo dró hann
upp lyklana, bar fyrst tvívegis að
skakka Iykla í fátinu, „hamingjan
góöa“, tautaöi hann.
„Hvað kom fyrir, Muviro? Sástu það?“
„Nei, Tarzan. Við vöknuðum við hrópið
frá Jane.“
„Við fundum einn, sem við þekktum
ekki. Og sá feiti og d-áþarinn voru að
neyða lady Jane til þess að setjast í sæti
loftfoelgsins.“
„Sá feiti. CHULAI! Hann var þá enn-
þá í bandalagi við Auric hershöfðingja.
Hann sat á svikráðum við okkur og beið
eftir tækifæri til að gefa Auric undan>
komuleið. Og ég sem treysti honum.“
EDDIE CONSTANTINE
[DB SI6EB, PXÆSiDBWBN
BR BLBVBr ecMfentr
PRÆSIDBNT DOMBNES’ FORSVWDBN OPT46BR ALLB
Allir eru uppteknir af brottnámi Dom-
enes forseta.
„Þeir segja aó Domenes iorseti hafi
verið numinn á brott.“
„Ég hef heyrt, að hann sé flúinn og
hafi tekið rikiskassann mcð sér.“
„Heyrirðu, hvemig sögurnar
kreiki?“
„Framabrautin stendur bér opin. Ég
kenni næstum pví brjósti un; þessa
leiðu djöfla, sem fá þig sem forseta."
„Ef ég bara vissi hvar pabbi er.“
„Vertu róleg María. Við finnum föð-
ur þinn áreiðanlega. Við sáum reyndar
þessa ræningja, sem fluttu hann á brott.“