Vísir - 01.04.1970, Síða 13

V'Í S I R . Mið'vikudagur 1. aprfl 1970.
73

Mótmæla „midi"
tízkunni harðlega
l>aráttan gegn
U hefur
„midi“ tízk-
unni netur gengiö einna
lengst í Bandarikjunum en þar
hafa nú verið stofnuð þrjú félög
sem em harðir andstæðingar
nýju síddarinnar. Einn þessara
félagsskapa, en hans er getið á
öðrum staö á síðunni er nefnd
ur POOFF, sem er skammstöf
un á heitinu „Vemdun kvenleika
okkar og fjárhags“. Á einni viku
jókst meðlimafjöldinn frá 19
upp í þúsund. Stofnunin fór
fram í Los Angeles, en meðal
þelcktra meðlima eru nokkrar
leikkonur.
Ekki leið á löngu þar til hreyf
ingin hafði borizt til miðríkj-
anna í Bandaríkjunum. Hópur
mótmælenda í Nebraska gekk
undir spjöldum með vígorðinu
„íklæðstu mini — léttu eigin-
mann þinn mótmæla miditízk-
unni“, að verzlunarmiöstöð. Það
leið ekki á löngu þar til þúsund
manns höfðu safnazt að mót-
mælaaðgerðunum og skrifað und
ir áskorunarlista.
En karlmenn hafa einnig á-
huga á „málefninu“. Nýlega var
stofnaöur félagsskapur meðal
þeirra undir nafninu SMACK,
sem er skammstöfun á heiti fé-
lagsins „Félagsskapur karl-
manna, sem dást að fallegum
hnjám“. Þeir hafa tekið að sér
að koma áskorunarlistum frá
POOFF í dreifingu £ miðborg
Los Angeles. Einnig hefur verið
stofnaður annar félagsskapur
karlmanna, sem vinna að sama
markmiði, undir nafninu POOFF
en £ þetta sinn er skammstöfun
in dregin ‘saman úr heitinu
„Atvinnuaödáendur kven-
kroppa.“
Þau mótmæla
„midi“ tízkunni.
„Burt með
„midi“—
„Kvenleika —
gjörið svo vel“
eru meðal slag-
orðanna.
Faldurinn hefur færzt
upp og niður gegnum árin
— Pilsas'iddin ábur deiluefni en nú
1941,
Faidur pilsanna hefur færzt upp og niður gegnum árin. Síddin 1914, 1920—30, 1934,
1947, 1957, 1962 og 1966. Dömurnar eru: Gladys Cooper, Carole Lombard, Ann Dvorak, Joan
Crawford, sýningarstúlka Christian Dior, Marilyn Monroe, Jackie Kennedy og Raquel Welch.
„TTún er ljót, hún eldir kon-
AAuna, og hún er ekki kven-
leg“, segir formaður félagsskap
ar eins £ Bandarikjunum, sem
hefur þaö á stefnuskrá sinni
að berjast gegn nýju siddinni —
„midi“ tízkunni. Félagsmenn
hafa komið sér fyrir á veitinga
stöðum, verzlunum og hótelum
sem mikið eru I tízku til þess
að hvetja konur til þess að
hvorki kaupa né klæðast „midi“
tízkunni.
Tizkan hefur alla tíð verið
mikið umræðuefni og faldur-
inn á pilsum kvenna annað-
hvort færzt upp á við eða nið-
ur. Bandariskir vísindamenn
vilja ekki viðurkenna að siddin
fari eftir einhverjúm óútskýran
legum duttlungum, þeir vilja
setja samband á milli tizkunnar
og þjóðfélagslegra og menningar
legra breytinga og aðstæöna.
Allt að fyrri heimsstyrjöld-
inni breyttist kvenfatatízkan
mjög lítiö £ Bandarikjunum eins
og víðast annars staðar. Þótt
pilsin lyftust aðeins frá gólfinu
árið 1908 voru ökklar kvenna
umvafðir. Samkvæmt því, sem
bandarískur söguprófessor seg-
ir, urðu mestu þáttaskiptin í
kvenfatatízkunni um 1920, þeg
ar hin unga kona þess tíma lagöi
frá sér hvalbeinslífstykkið og
íklæddist stuttu tízkunni.
Lífstykkið kom ekki aftur í
tízku svo að neinu næmi, en
stutta tízkan hvarf með krepp-
unni. Árið 1930 mældust pils-
faldamir H þumlunga frá jörðu
og 1937 komu fyrstu ökklasíðu
kvöldkjólamir.
Á árum seinni heimsstyrjaldar
innar styttist tízkan aftur, í þaö
skipti voru það stjórnvöldin, er
tóku þá ákvörðun og ástæðurnar
era augljósar, það varð að spara
efni. En eftir styrjöldina var það
Dior, sem kom af stað byltingu
árið 1947 með „nýju línunni".
Pilsin voru ívíð síðari, mittið
var grannt eins og á ballettdans
mær og herðar breiðar. Kirkj-
umar voru móti þessari tízku,
eiginmenn sóru og sárt við lögðu
að yfirgefa konur sínar ef þær
birtust í þessum ,nærkjólum,‘ og
meira en helmingur kvenna sner
ust öndverðar gegn henni. Samt
vann þessi tizka sigur, og
allan áratuginn allt til 1950
hreyfðust pilsfaldamir varlafrá
miöjum leggjum. Árið 1957 tók
tízkan einn útúrdúrinn með
pokatízkunni, og þá hafði pils
faraldurinn færzt upp á við. Ár-
ið 1961 var faldurinn á miðju
hnénu, og 1966 flutti París fald
inn skyndilega vel upp fyrirhné.
Það, sem hefur komið á eftir
þekkja allir og nú stendur slag
urinn enn einu sinni um síddína
— hvort hún eigi að vera ofan
hnés eða lengst niður á leggina.
« ~í y 'r- ■? ' * • • f
’7 /Q777/7 2) il***m
—■*' —■ —i. -jik La '-W.... '.«-»>1» JL _i. di. J.. ■
56
í fullar tvær stundir sat hann
á bak við skrifborð sitt, stóð upp
rétt .sem snöggvast tvisvar sinn-
um, athugaði landabréfið á veggn
um nokkrar sekúndur og setti-.t
svo aftur. Þegar einn af mönnum
hans leiddi Araba nokkurn inn,
eyddi Masters ekki löngum tíma
í samninga. Það var varla, að
hann gerði tilraun til aö þrefa
um þá upphæð, sem Arabinn
nefndi, hann var viss um, að í
þetta skiptið mundi Blore herfor-
ingi greiða kostnaðinn möglunar-
laust.
Hann spurði Arabann einungis,
hvort hann gæti saft sambaiid
við Þýzkarana, Það skipti hann.
engu máli, hvernig Arabinn færi
að þvf, enda vissi hann, að Ar-
abinn mundi ekki láta það upp-
skátt, þótt hann væri spurður.
Hins vegar virtist Masters höf-
uðsmanni það nóg, þegar Arab-
inn kvaðst geta haft umbeðið sam
band tafarlaust. Og Masters fékk
honum í hendur pappírsblað.
„Þetta er bylgjulengdin, sem
þeir senda á og tímasetningin",
sagði hann, en Arabinn stakk
pappírsblaðinu undir skikkju
sína. Þá tók Masters aftur til
máls og talaði hægt, eins og hann
læsi einhverjum fyrir.
„Þeir eru staddir einhvers stað
ar f grennd við Capris Magna“,
sagði hann „á leið að olíubirgöa-
stöðinni. Stjórn leiðangursins er í
höndum R. W. Douglas, liðsfor
ingja úr verkfræðingadeild hers-
ins. Aðrir leiðangursmenn eru sjö
talsins ...“ Hann geröi nokkra
þögn til að Arabanum ynnist tími
til að leggja sér orð hans á minni:
„Leech...“ Masters höfuðsmað-
ur þagnaði enn, en það var í
þessa skiptið vegna þess, að hon
um varð hugsað til Leech —
Leech var sá samvizkulausasti
manndrápari og um leiö sá ráð-
snjallasti fantur, sem hann hafði
nokkurn tima haft undir sinni
stjórn, og hann fann, að hann
mundi sakna þessa írska harö-
jaxls. „Sadok“, hélt hann áfram,
„Kostas Manou, Boudesh, Kafkar-
ides Hassan og Assine.“
Masters fylgdist me<5 því, þegar
Arabinn skrifaði niður orð hans
hratt og hiklaust og frá hægri til
eftir nm
vinstri. Þegar Masters þagnaöi,
leit hann upp. Höfuðsmaðurinn
kinkaði kolli til merkis um, að
hann mætti fara, og Arabinn
hvarf á brott hljóðlaust eins og
vofa.
14. KAFLI.
Þeir voru komnir í næsta n
grenni við hina litlu hafnarbor
áður en það reyndist nauösyn
legt fyrir þá aö fela farartækin,
og þegar það hafði verið gert eins
og Douglas taldi viðhlítandi veitt
ist Assine tiltölulega auðvelt að
leiða þá inn yfir varðlínur Þýzkar
anna, þar eð tiltölulega langt var
á milli stöðva. Þeir fóru fótgang-
andi inn í borgina í trausti ð
ítölsku einkennisbúningana, og