Vísir - 16.02.1971, Síða 2

ÞCGAR SKIiRKAR HUTU
VIRBINGA R
Hebttur vensnandi fer, og núnfi
kvarta ég hástöfum Lindsay borg
arstjóri, yfir þvf, hversu smekkur
og stiU glæpamanna hefur farið
hraöminnkandi síðustu áratugi.
Ég áfellist þig ekki fyrir þaö, að
glæpum hefur fjölgað stórlega í
Néw York, ég tárfelli eingöngu
yfir minnkandi virðuieika og
kfmttigáfu þjófastéttarinnar. Svo
skrifar Jack nokkur Finney höf-
undur bókarinnar „Time and Ag-
ain“, en Finney er mikill aðdá-
andi New York nítjándu aldarinn
Finney segir, að „I þá góðu
göjrÉu daga“ hafi verið lögreglu-
stjóri í New York sem Thomas
Bymes hét. Hann varð fyrsturtil
að biita stoltur opinberlega mynd
ir af sínum „uppáhalds skúrkum"
legt andlit. Með þetta ókarlmann-
lega andlit sti'llti Larney sér upp í
anddyri stórrar verzlunarbygging
ar og stai á einum degi 2000 doll
urum úr vösum þeirra sem fram
hjá gengu. Svo kom borgarastríð
Lee
Courtenay
Lamey
Hovan
og einnig mymdir af verkfærum
sem skúrkar hans helzt notuðu
við sína þofckalegu iöju.
Jöhn Lamey var einn þeirra,
sem veitti lífi Thomasar Byrnes
fyiEngu. Sá var snillingur að
smfða sér sjálfur alls konar út-
hugsuð tæki til að komast yfir eig
ur náungans. Hann (sjá mynd hér
að ofan til vinstri) var stundum
skeggjaður, en eitt sinn tók hann
sig til og rakaði af sér skeggið.
Kom þá I 'ljós smáfrftt og kven-
ið, og hann skráði sig 93 sinnum
til herþjónustu og fékk smá pen-
ingaupphæö í hvert sinn. Seinna
meir, þegar hann var lentur i
fangeisi, tók sjón hans að hraka
hægt og hægt, og þar sem svo
erfitt var fyrir næstum því blind
an mann að ganga um íangelsis-
garðinn eftir settum reglum, var
honum leyft að ráfa um eftir eig-
in leiðum. Og þá hvarf hann ailt
í einu yfir fangelsismúrana, öðlað
ist frelsi og sjón á sömu mínútu.
Horace Hovan er á myndinni
við hliðina á honum. Hann lék
það stundum að koma með eigin-
konu sína á hótel og fiytja þar
inn. Síðan leigði hann vagn og
fór með frúna í ökuferð. Bróðir
hans sem var mjög likur honum,
kom þá til hótelsins og gekk þar
út og inn. Hann brá sér svo frá,
og kom akandi í vagni með
frúna. Meðan frúin og bróðirinn
dunduðu sér á hótelinu eða fóru
f ökuferðir, var Horace önnum
kafinn við bankarán. Byrnes lög
regluforingi sagði, að „Horace
Hovan væri örugglega skemmti-
legasti og gáfaðasti bankaræningi
í heimi“.
James Lee gekk alla jafna um
í einkennisbúningi tollvarða og
rændi íbúðarhús í New York. —
Hann tjáði húsmæðrum, að þær
hefðu fengið „pakka frá Evrópu“
og þær yrðu að borga 10 dollara
til að fá hann leystan út tolli.
Þegar viðkomandi hafði borgað,
gaf hann kvittun og hvarf á
braut. Byrnes lögreglustjóri sagði
að á meðan Lee beið eftir 10 doll
urunum, settist hann stundum við
píanóiö heima hjá fómarlömbun-
um og lék „Hærra minn guð til
þín“.
Maðurinn á myndinni við hlið
ina á Lee er sá háruverðugi
Courtenay lávaröur. Brezkur heið
ursmaður mjög vel þekktur um
New York. Hann var afskaplega
myndarlegur maöur. Hár vexti og
með þunglyndisileg augu. Konur
sem kynntust honum urðu venju
legast frá sér nurndar — stundum
kom það fyrir að ungar stúlkur
réðust að honum og s'litu hnapp-
Cummings —
Lewis
aoa af fötum hans til að eiga sem
minjagripi — Courtenay not
færði sér kvenhyMi sína eins og
hann gat — fíflaði marga stúlk-
una og einnig fjárhirzlur þeirra
eða feðra þeirra . . .
Dave Cummings vissi enga sýn
dýrlegri en peningaskáp. Stund-
um stóð hann tímunum saman fyr
ir utan járnvöruverzlanir sem
seldu peningaskápa og virtist dol
faliinn yfir fegurð skápanna. Það
fór líka svo, að hann ákvað að
kynnast þeim gripum aðeins nán
ar. Hann smíðaði sér bor þann,
sem sést á meðfylgjandi teikn-
ingu og áður en langt leið, hafði
honum fyrir tilstilli borsins, tek
izt að verða 100.000 dollurum rík
Breák húsmóðir, frú Maureem
Seymour sem hafði verið gerð
ófrjó vegna hjartagalla, átti ný
lega bam.
Hún sagði: „læknirinn ráðlagði
mér að eiga ekki fleiri böm vegna
eaawtagaMa mfns. Hann sagði að
ég mundi stofna lífi mínu í hættu
ef ég yrði ófrísk aftur. Þótt ég
ætti 4 böm fyrir, var ég í vafa um
hvort ég ætti að gangast undir að-
aerðina. Læknar sögðu mér að að-
gerðin yrði gerð þannig, að ég
gaeti ekki átt barn aftur. Þegar
ég varð ófrísk aftur kallaði ég á
heimHislækninn. Hann sendi mig
strax á sjúkrahús. Þegar ég sagöi
hjúkrunarkonunum á fæðingar-
deildinni að ég væri ófrísk, þá
sögðu þær að þetta væri einhver
misskilningur í mér og hlógu. —
Þetta vakti athygli á spítaianum.
Ég man að þegar læknirinn var að
segja kandídötunum frá því, að
ég hefði verið gerð ófrjó, en ætti
nú von á barni fannst þeim þetta
alveg óskapiega fyndið. Læk"arn
ir vissu um hjartagaMa minn. og
spuröu mig hvort ég vildi láta
eyða fóstrinu, en ég sagði þeim
að það kæmi aldrei til máia.“
Á meðan Maureen og maður
hennar voru að hyggja að bam-
inu sagði hann: „Það er enginn
vafi á því að hún er bezta mamm
an í heirni. Hún er mjög dugleg
stúlka, og ætti skilið að fá orðu“.
Daginn eftir að Joe fæddist, en
svo heitir drengurinn, gekk
Maureen undir aðra
aðgerð. Og eftir hana sagði hún:
,,ég vona svo sannariega, að allt
verði í lagi í þetta skipti".
Efst til vinstri eru gamlir þjófalyklar. Hægra megin er borinn
frægi, sem notaður var gegn peningaskápum. Neðst er púður-
kanna innbrotsþjófa og önnur þau áhöld sem í gamla daga töld-
ust nothæf við smásprengingar.
ari í gimsteinum og skartgripum
Ölilu þessu kom hann í verð og
borgaði ekki eyri aftur.
Maðurinn á myndinni við hlið-
ma á Cummings, Joseph Lewis,
var hinn „hræöilegi málskrafs
rnaður". Hann hlýtur líka að hafa
verið sæmilega mælskur, vegna
þess að hann jafnvel sló sjálfum
Óskari Wilde við eitt sinn. Þeir
voru mátar í eina viku þegar Ósk
ar var vestra, og bjuggu þá á þvi
fræga Brunswiok hóteli. Vinátta
þeirra var úti þegar Joseph kri-
aði 5000 dollara út úr Óskari —
sem skáldið borgaði honum reynd
ar meö gúmítékka.
Æ, já — þeir voru víst betri
líka, skúrkamir I göffilu New
York, segir Jack Finney, en hver
veit nema þetta lagist, aidrei að
segja aldrei.
„Ófrjó- kona varð
barnshafandi
Frú Maureen Seymour með soninn sem hún átti aldrei von á.