Vísir - 24.03.1971, Síða 13

V I S I R . Miðvikudagur 24. marz 1971
mKm
Kristján Sigtryggsson skólastjóri sýnir 12 ára bekk áttæringinn í Þjóðminjasafninu: „Og spýtumar undir þóftunum heita
langbönd...“
MEÐ ÝMSU MÓTI
—vettvangsfræðsla getur verið með ýmsu móti. Vísismenn rákust inn í „miðja kennslu-
stund“ vestur í Þjöðminjasafni.
Vettvangsfræðsla? Hvað er nú
það? spurðum við Vísismenn, ær
ið illa að okkur í skólamálum,
nokkur börn, sem við hittum í
gær vestur á Þjóðminjasafni.
„Ef þið vitið það ekki, þá
skuluð þið spyrja skólastjórann
okkar, hann Kristján Sigtryggs
son, hann er þama niðri að sýna
strákunum bátinn“.
Og við spjöMuðum stutta
stund viö Kristján:
„Við förum ævinlega með 12
ára börnin hingað í Þjóðminja-
safniö einu sinni á vetri. Þessi
safnferö er einn liðurinn í okk
ar vettvangsfræðslu. 10 ára börn
in fá að eyða einum degi uppi
í Heiðmörk við að tína og skoða
jurtir. 11 ára börnin fara hins
vegar í skeljafjöm.
Markmiðið með þessum
ferðum er að vekja forvitni
barnanna á umhverfinu — jafn
framt því sem þau verða sér úti
um einhverja fræðslu. Þessar
ferðir okkar eru farnar fyrir ut-
an almenna stundaskrá — og
þess vegna ekki hægt aö segja
að þær séu skylda. Við forðumst
raunar að nefna það orð: skylda
a.m.k. svo lengi sem við getum“,.
segir Kristján, og brosir við, ,,en
staðreyndin er nefnilega sú, að
þess gerist ekki þörf að hvetja
börnin sérstaklega að koma með
Sú hefur nú verið dugleg í handavinnu, sem þetta teppi gerði — eða þá hann, sem skar
út í fjalimar. Af hverju eru menn hættir að vinna svona núna?
okkur í þessa skoðunarleið-
angra. Það skorast enginn und-
an.
Áður en við förum, þá búum
við börnin undir ferðina. Aldrei
er farið með mjög marga í einu,
og fyrst segir kennari þeirra frá
því sem þau munu væntanlega
sjá — eftir hverju þau eigi að
leita. Síðan, þegar á staðinn er
komið, eiga þau að taka vand-
lega eftir, skrifa hjá sér og búa
sig undir að segja frá ferðinni,
skrifa ritgerð um hana eða
flytja yfir heilum bekk.
Ég get nefnt sem dæmi, að
bátinn þann stóra hér í kjallara
Þjóðminjasafnsins eiga þrír
drengir að skoða sérstaklega
vandlega. Þeir eiga síðan að
vinna saman að ritgerð eða
greinargerð um bát þennan, og
segja hinum frá.
Sama er uppi á teningnum f
náttúrufræðiferðunum. Þá eiga
börnin að læra nöfnin á jurtun-
úm sem þau finna, safna þeim
og setja í sérstakt náttúrufræði-
safn,' sém er að mvndast f skól-
anum.
— Kannski má segja, að við
afköstum ekki miklu i þessum
eins dags ferðum okkar, en meg
inmarkmið þeirra er að vekja
forvitni. Staðreyndin er nefni-
lega sú, að þegar maður hefur
einu sinni skroppið með bömin
og sagt þeim frá í Þjóðminjasafni
þá fara þau aftur og upp á eig
in spýtur.
Og Heiðmerkurferöimar
verka hvetjandi á náttúrufræði-
áhugann. Börnin fara þá sjálf
að skoða vandlega jurtimar sem
þau finna í garðinum heima hjá
sér, greina þær sundur og skrifa
jafnvel ritgerö um garðinn
sinn“. —GG

.. .
Er þetta ekki helzta sam-
göngutækið á Grænlandi?
... ^ 5Fjárans vandræði að þeir skuii vera hættir að sigla á svona
Afl? Smíðaafl? Nú gengur aiveg fram af manni, hvað forfeður vorir hafa verið frumstæðir! skútum, það væri nógu gaman að prófa að fara einn túr..,