Vísir - 01.12.1971, Síða 9

E9 TK
VlSIR . Miðvíkudagur 1. desember 1971,
;jmra ihwiiw rniwi w «im tmm’n
9

Brunakall
hvað er það?
Á rólegri vakt með slökkviliðinu
„Þið haldið kannski, að bílarn
ir hreinsi sig eða bóni sjáifir og
þess vegna séu þeir svona gljá-
andi, þrátt fyrir notkun hjá eldi
og reyk, — o jæja sælir eru ...
Sjaldan er góð vísa of oft
kveðin — og slökkviliðsmenn
imir rifja upp blástursaðferð
ina og hjálp í viðlögum,
þegar aðrar annir kalla ekki
að.
Við vorum á leiðinn; út í C-
hús á slökkvistöðinni, nokkrir
slökkviliðsmenn og forvitinn
blaðamaður, — og „strákarnir"
gátu ekkj setið á sér að gantast
við aðkomumanninn svona tii
þess, að lyfta ögn upp á tilbreyt
ingaleysi þessarar rólegu vaktar
Róieg vakt og fiðindaleysi
þýðir ekki það sama og verk-
efnaskortur og iðjuleysi hjá
þeim á slökkvistöðinni. Að þvi
komst blaöamaðurinn, sem
staldraði við hálfa vakt hjá
brunavörðunum fimmtudagseftir
miðdag í síðustu viku.
„Mér þykir ekkert eins
skemmtil. og' vinna,“ sagði karl
einn og vakti með því undrun
kunningja sinna, sem þekktu
hann að öllu öðru en vinnugleði
og dugnaði. En hann bætti líka
við: „Mér þykir ekkert eins
skemmtilegt og að horfa á menn
vinna.“
Þetta á sjálfsagt við marga,
eins og sjá má á hópunum, sem
safnast saman til að horfa á
jaröýtu eöa skurðgröfu að verki.
eða bara gatnagerðarkal'ana viö
skurðagröft. Ætli það sé ekki
fika sama skemmtunin, sem
dregur menn T gönguferðir nið-
ur að höfn?
Annað mál er svo, hvort vinn-
and; mönnum sé nokkur ánægja
f þvi, að vera haföir að ókeypis
Skemmtikröftum og hafa hang-
andi yfir sér iðjuleysingja, sem
slæpast á meðan þeir sjálfir
puða. Þeir á dagvaktinni þennan
fimmtudag tóku því með um-
burðarlyndi.
„Blessaöur vertu. Labbaðu inn
til strákanna og láttu eins og þú
sért heima hjá þér,“ sagði hús-
bóndinn á heimi'linu, Rúnar
Bjarnason, siökkviiiðsstjóri, þeg
ar ég spurði hann, hvort nokkuð
væri þvT til fyrirstöðu að vera
á vaktinni með „strákunum".
Þeir voru flestir inni í setu-
stofu að nýaf'oknum fyrirléstri
læknis sem hafði komið
með „munn-við-munn“æfinga
brúðu. Auðvitaö hafa þeir aliir
gengið á námskeið og hlotið til-
sögn í hjálp í viðlögum, en
það er eins og þar stendur:
„sjaldan er góð vísa of oft
kveðin"
Tveir og tveir voru þeir að
æfa hjartahnoð og blástursað-
ferðina á brúðunni og þar sem
það síðara minnir óneitanlega
mjög á kossaflens, fuku nokkrar
athugasemdir út f setustofuna
að kátra pilta sið. En það aaman
stóð stutt yfir og úti í C-húsi
beið forugur sjúkrabí'l eftir
þvotti og skipta þurft; um lín
á sfiúkrakörfum og svo ditten
og datten
„Veðrið er svoleiðis, að þetta
verður sennilega róleg vakt, og
þú skalt ekki búast við bruna-
kalli," hafði Rúnar slökkviliðs-
stjóri sagt og ekkert 'át virtist
ætla að verða á úrkomunni.
,,Þá eru það bónklútamir og
þvottakústamir, þvl að kopar-
inn verður ekki gljáandi af sjálf-
um sér, né heldur fara aurslett-
umar af bflunum með þvf að
þeir séu látnir bara standa,“
sagði Ragnar Sólonsson, s'ökkvi
liðsmaður viö mig þegar ég
varð honum samferða út á verk-
stæði. Þar vom þeir nokkrir
að máta líndúka við körfugrind-
ur. Jón varðstjóri tók til hand-
argagns þá óhreinu, sem senda
þurfti í þvott, og einhverjir
börfnuðust viðkomu saumnálar.
Skipzt var á skoðunum um,
hvaða efni væri endingarbezt
til svona brúks.
„Jæja svo að þú ert blaða-
maður. Og hvað er þá að frétta
úr pólifikinni?“ spurði Pétur,
rauðskeggjaður brunavörður um
þrítugt sem greinilega fannst
tími til þess kominn, að að-
komumaðurinn, sem trítlað hafði
á hælum þeirra, gæfi sig frekar
til kynna en hann hafði gert
til þessa.
„Ha eruð þið svona pólitfsk-
ir?“ spurði ég á mótj og varð
allur á varðbergi, þvT að mér
sýndist það hrekkjaglampi sem
blikaði f augunum á Pétri, og
hinir virtust grunsam’ega mikið
niðursokknir í það að hnýta lín-
dúkinn á sjúkrakörfuna —
Menn hafa, jú af fáu jafnmikið
gaman og að spila svolítið með
ókunnuga.
Pólifiskir og pólitískir ekki!
Er það ekki eins og annað, sem
menn tala um á vinnustöðum?
Þeir voru ekkert öðruvísi
„Það er jú einn hérna svo
harður íhaldsmaður, að hann
segist éta hattinn sinn, ef þessi
stjórn standi lengur en til ára-
móta,“ upplýsti Pétur mig, svona
ti! þess að örva samræðumar og
ýta mér frekar af stað. En méT
tókst að snúa talinu inn á aðrar
brautir. — Það er útbreiddur
misskilningur, að stjómmál séu
hjartans mál allra blaðamanna.
Það kemur í ijós að þeir eru
13 á vaktinni því að einn er
veikur. Tveir veröa a'ltaf að
vera til taks til sjúkraflutninga,
og aðrir tveir til vara, ef tvö
slysaköll ber upp á sama fim-
ann. Hinir hafa aliir ákveðnum
hnöppum Vð hneppa. Einn fylg-
ist með birgðunum og bensfn-
notkun og annast reikningshald,
og svo koii af kol'j .. og ein-
hver verður að vera við símann
til þess að taka við slysaköllum,
brunaköllum og koma þvf til
skila.
Reyndar er símaborðið á
slökkvistöðinni alveg sérstakur
kapTtuli út af fyrir sig. Það er
í senn stjórnborð fyrir innan-
hússíma, hátaiarakerfj og fyrir
fjarstýriútbúnað á bflageymslu-
hurðunum og á umferðarijósum,
og ég veit ekki hvað og hvað.
„Þetta er eins og stjómborð
í Concorde-þotu og það liggur
við, að þurfj fTugmannspróf á
það,“ segir Óskar brunavörður,
SímaborSi slökkviliðsins hefur verið Iíkt við stjómborð í Con
corde-þotu.
sem var á vakt, þegar ég rangl-
aði inn T vaktherbergið, og hafði
orð á því við hann, hvað þetta
væri tilkomumikili gripur að
sjá. — Samtalið varð ekki lengra
í bili, þvf að Óskar, sem er í tal-
stöðvarsambandi við bTlana,
verður að kalla upp sjúkrabíl-
inn til þess að koma tfi þeirra
skilaboðum. Það bfður þeirra
annar sjúkraflutningur, strax
og þeir hafa '.okið þessum af.
„Iss, þetta er ekki umtalsvert
núna,“ segir Óskar þegar hann
lítur upp aftur og les í huga
mér spurninguna sem komin
var fram á varir mér. „Þetta
er með allra rólegasta móti
núna. Það berast stundum marg-
ar beiðnir um sjúkraflutninga
að í einu. Ekki endiiega slys.
heldur einhverjir sem legið
hafa veikir heima, en þurfa nú
að komast, þegar þeir hafa feng-
ið spíta'apláss. — í dag hafa
þetta ekki verið nema 4 sjúkra-
flutningar.** ,
„Á ekkj að opna búðina,
hvernig er það?“ segir einhver,
það er víst Valur, sem rekur
inn andlitið og talar til herbergis
fé'aga Óskars. Þeir reka sína
eigin verzlun á vinnustaðnum,
og nú vantar einhvern gosdrykk
og tóbak. Þeir fara, og ég reyni
að ná aftur upp samræöum við
Óskar.
„Er það satt. að þú hafir lof-
að að éta hattinn þinn, ef
stjómin stendur fram yfir ára-
mót?“ spyr ég, bæði til þess að
koma samræðunum af stað aftur
og til þess að sannreyna, hversu
mikið má marka Pétur bruna-
vörð.
Óskar gjóar tortryggnislega
til mfn augum, og hefur mig
grunaðan um að ætla að draga
dár að sér.
„Já og ég stend við það,“
segir hann ákveðinn T rómnum,
en ég set upp sparisvipinn, og
honum veröur rórra, þvi að
hann bætir við í lágum hljóðum,
svo að fé'ögum hans berist það
ekki til eyma fram á ganginn:
„En ég á engan hatt!“
Með sjálfum mér hugsa ég, á
leiðinni upp f setustofu, að það
gætj verið gaman að vera þar
nærstaddur, þegar Óskar segir
félögum sfnum frá þessu. ef þeir
heimta af honum efndir heit-
strengingarinnar.
Um Ieið og sjúkrabíllinn staldrar við á stöðinni er þveginn af honum aurinn og tjaran af
malbikinu, því að hirða og reglusemi verður að skína af hverju tæki slökkviliðsins.
ingarkústar eru dregnir fram
meðan síminn þegir.
Kaffi stendur til boða. og ég
þigg bolla.
„Brunakall? Hvað er það? —
Við höfum ekki fengið svoleiðis,
síðan ... tja, ég man varla
hvenær!"
Það er aðalverkefni þeirra, en
sem betur fer ber það ekki oft
upp á. Engu að síður verða þeir
að vera sffellt til taks, ef kallið
kæmi,
„Það er þreytand; að hanga
svona og bfða og bfða,“ segja
þeir en allar horfur eru á þvT,
að þeir verðj að bíða enn um
sinn, þvf að Rúnar s'ökkviliðs-
stjóri hefur verið sannspár.
Vaktin er liðin, án þess að nokk-
urt brunakall hafi komið, og það
kemur f ljós, þegar ég kem út
eftir að hafa kvatt og óskað
góðrar vaktar, að það er ekkert
farið að stytta upp. — GP

i
í

I