Tíminn - 06.05.1966, Blaðsíða 11

1
FÖSTUDAGUR 6. maí 1966
TÍMINN
n
VERÐIR LAGANNA
— Farið nú niður með þá og læsíð þá inni, skipaði foring
inn.
Þeir voru reknir niður í stærsta klefann og lokaðir þar
inni, og þar urðu þeir að dúsa í tólf daga, meðan framið
var ósvífnasta sjórán síðari ára. Næsta morgun reyndu þeir
að gægjast út um kýraugun, en þá var búið að mála yfir þau.
Skipshöfn af sjóræningaskipinu tók við stjórn Ccmbinate,
einungis vélamönnunum og matsveininum var hleypt út
úr klefanum. Á hverju kvöldi voru þeir læstir inni hjá
hinum, og af frásögn þeirra gat Delft skipstjóri fylgzt nokk-
uð með því sem fram fór. Þeir skýrðu honum frá að vél-
báturinn héti Esmé og væri fyrrverandi flotasnekkja úr
brezka flotanum. Nokkuð af sígarettunum hafði verið fært
milli skipanna. Bæði skipin héldu áfram siglingu, og Mouies
matsveinn, sem var vanur siglingum á Miðjarðarhafi, þekkti
Frakklandsströnd. Þegar staðar var numið sá hann að þeir
voru út af Riou-eyju skammt frá Marseille.
Bátur kom frá landi og sótti Bandaríkjamanninn, en hann
var ekki nema klukkutíma í burtu. Þegar hann kom aftur
var akkerum létt og stefna tekin á Ajaccio á Korsíku.
Þar var legið í sólarhring úti fyrir strjálbyggðri strönd.
Moules skýrði frá því að sígaretturnar hefðu allar verið
fluttar þarna í land og hlaðið á vörubíla.
Skömmu síðar var öll skipshöfnin læst inni á ný. Menn-
irnir heyrðu að vélin í hinu skipinu fór í gang og það
sigldi í burt. Ekkert hljóð heyrðist á þiljum. Delft skip-
stjóra og mönnum hans tókst að brjóta upp hurðina, og
hann hljóp upp á stjórnpall. Myrkí var af nótt og véíbát-
urinn var horfinn. í fjarska sást ljós, sem reyndist vera
vitinn á Caprera-höfða. Þegar birti sást í land á Sardiníu.
Van Delft tók stefnu á Tangier, því loftskeytatækin höfð
verið eyðilögð að hann taldi réttast að gefa þar skýrslu
um sjóránið sem kostað hafði Argentínumanninn sem hafði
skipið á leigu 35.000 sterlingspund. Komið var til Tangier
árla morguns 4. nóvember 1952 og lögreglan látin vita
hvað gerzt hafði. Síðar um daginn tók Marcel Sicot í aðal-
stöðvum Alþjóðalögreglunnar í Paris við eftirfarandi skeyti
merktu „Forgangshrað:“
TOM TULLETT
„3. október 5.30 e.h. fór 249 tonna hollenzka farmskip-
ið Combinatie, skipstjóri Van Delft, frá Tangier áleiðis til
Möltu með 2700 kassa bandarískum sígarettum STOPP 4.
okíóber 1 f.h. 120 norðaust Tangier 17 mílur undan Spáni
siglt uppi hraðskreiðum vélháti STOPP Fimm grímumenn
búnir vélbyssum bundu skiphöfn stálu sígarettum STOPP
Látið Alþjóðalögreglu Róm og Möltu vita FULLSTOPP.“
Mánuður var nú liðinn síðan ránið var framið, og Al-
þjóðalögreglan tók til óspilltra málanna ásamt lögreglu á
einstökum stöðum sem við sögu komu að leita uppi Esmé
og semja lýsingu á ræningjunum,- Það starf hafði ekki stað-
ið nema í sólarhring, þegar Esmé sigldi öllum til undrunar
í höfn í Tangier eins og ekkert hefði í skorizt. Ekki minnk-
aði undrun manna, þegar öll skiphöfnin skundaði rakleitt
á lögreglustöðina og sagði þar furðulega sögu.
Sagan hófst fjarri Miðjarðarhafinu, í lítilli krá á Shoreham
á Suður-Englandi, þar sem fjórir skipverja hittu skipstjór-
ann, Belgíumann að nafni Edward Erckmann. Maður nokkur
hafði ráðið hann til að kaupa hraðskreiða flotasnekkju og
skrá á hana skiphöfn. Einn Englendinganna gerðist vélamað-
ur hjá honum en hinir þrír hásetar. Þeim var sagt að heima-
höfn skipsins yrði Tangier og þaðan yrði siglt í leigu til
Spánar, Frakklands og Ítalíu.
Skömmu eftir komuna til Tangier v*r tilkvnnt að Esmé
ætti að fara til aðstoðar skipi í sjávarháska. Skipverjar
hugðu gott til glóðarinnar að græða á björgunarstarfinu,
og skeyttu því engu að sex ókunnir menn gengu um borð
skömmu áður en lagt var úr höfn og gáfu sig fram við
skipstjórann. Hann skýrði komu þeirra svo að þeir ættu
að aðstoða við að skipa á milli farmi úr hinu nauðstadda
skipi. Skipverjar veittu því athygli að einn komumanna
virtist ráða yfir þeim og hinir kölluðu hann alltaf „Kanann.“
Hann talaði með áberandi bandarískum hreim, en hinir
töluðu frönsku sín í miUi. Fyrstu nóttina um borð héldu
komumenn hópinn og gáfu sig ekki að skipverjum, sem
voru hinir rólegustu. Næsta morgun fengu þeir ástæðu til
að skipta um skoðun. „Kaninn“ fór niður í lest, opnaði
þar nokkur kvartel og dró upp úr þeim sex handvélbyssur
og jafn margar skammbyssur. Komumenn voru ekki hlé-
J
að mýkja sig upp eða hvað sem
þú nú kallar það.
Sandra gretti sig. — Þú ert til-
finningalaus kona. En ég skal fyr-
irgefa þér allt þar sem þú komst
í heimsókn. Ég hélt að þú ætl-
aðir ekki að koma aftur fyrr en
í næstu viku.
— París var full af ferðamönn
um og mér leiddist, sagði lafði
Amanda. — Segðu mér fréttimar,
Sandra — ef það er eitthvað í
nú að ávarpa Söndru. — Segðu
skurðlækninum þínum, að ég hafi
þegar eytt á hann þremur síma-
hringingum og ég búist við ,a8
hann hringi í mig.
Jill óskaði skyndilega, að þetta
væri hluti af skilaboðunum sera
henni hafði verið falið að skila,
og hugsaði með sér, að hún hefði
gjarnan viljað skila nákvæmlega
þessum orðum.
Lafði Amanda var e.t.v. aðdá-
andi hans. en það var augljóst,
að hún a.m.k. var ekki hrædd við
hann.
Gott á hann, hugsaði Jill meS
dálítilli gremju, að finna einhvern
sem er jafn hrokafullur og hann
sjálfur ....
Vere kom stundvíslega næsta
morgun. Hann var fremur snögg-
ur upp á lagið og kuldalegur, nið-
ursokkinn í starfið og auðsjáan-
lega ekki í neinu skaði til að
masa. Hann var alvarlegur og ef
hún hefði ekki verið fullkomlega
viss um, að hugur hans vék aldrei
frá því sem hann var að fást við,
hefði hún talið hann vera dálítið
annars hugar.
Sandra var mjög þögul. Jill
vissi að hún var taugaóstyrk og
vorkenndi henni, hún gat ekki
gert að sér að hugsa. að' sjúkl-
ingnum hefði liðið betur ef hr.
Carrington hefði ekki verið alveg
svona ópersónulegur.
E.t.v. var orsök kulda hans nú,
að með honum voru Falvonby
staðskurðlæknir að Fagurvöllum
og Pearson geislalæknir. Jill kom,
aldrei til hugsar að hann kynni
einnig að vera taugaóstyrkur.
Hvað framkomu hr. Carrington
við hjúkrunarkonuna viðvék, þá
var hann kuldalega nákvæmur, en
hún gat ekki annað en hugsað,
að hann hefði ekki enn gleymt
atburðinum á stigapallinum og
væri enn hneykslaður.
Ojæja! látum hann hneykslast!
Jill hafði ekki áhygsjur af' þvi,
þessa stundina fannst henni
Sandra vera það mikilvægasta —
Vere Carrington hefði a.m.k. getað
verið dálítið vingiarnlegur við
hana, það var það minnsta sem
hann gat gert. Gat hann ekki séð,
að þrátt fyrir glaðlegt viðmót
hennar þegar hún heilsaði hon-
um, var hún miður sín af tauga-
óstyrk. vesalings stúlkan?
Sandra hafði verið flutt úr rúm-
inu yfir á háan rannsóknarbekk
sem hafði verið fluttur inn og
settur við gluggann Hún var
klædd mjúkum náttslopp úr ljós-
rauðu satíni og fagurt hár henn-
15
lafði Amanda Skeybel var hvatlegt
svar hennar.
Jill hafði þegar getið sér til
um hver gesturinn væri. — Góðan
daginn, lafði Amanda, sagði hún.
— Hún verður glöð að sjá yður.
Hún átti ekki von á yður, er það?
— Nei. Opnið ekki hurðina al-
veg strax, ef þér vilduð gjöra svo
vel, bað lnfði Amanda. — Mig
langar að tala við yður fyrst. Þér
eruð aðalhjúkrunarkona hennar?
— Já. Ég er Systir Forster, ját-
aði Jill.
— Gott. Komið hingað yfir um.
Gamla lafðin færði sig yfir að
glugganum, og Jill. sem hugsaði
með dálítilli kímni að hér væri
einhver annar sem vildi hafa sitt
fram og fengi það yfirleitt, fylgdi
henni.
— Gott. Komið hingað yfir um.
Gamla lafðin færði sig yfir að
glugganum, og Jill, sem hugsaði
með dálítilli kímni að hér væri
einhver annar sem vildi hafa sitt
fram og fengi það yfirleitt, fylgdi
henni.
— Jæja! Lafði Amanda sneri
sér að henni. — Hvernig hefur
hún það? Hagar sér vel?
— Hún hefur það alveg prýði-
legt, sagði Jill. — Hr. Carrington
ætlar að fjarlægja gipsið á morg-
un, og þá getum við hafizt handa
við æfingarnar.
— Hm! Tekur það langan tíma?
— Nokkrar vikur, er ég hrædd
um.
— Jæja, ég öfunda yður ekki
af þvi starfi. Fyrir stúlku sem
hefur — af meiri eða minni þol-
inmæði — þolað þann árafjölda
af þrotlausu erfiði sem þarf til
að verða ballettdansari, er Sandra
óþolinmóðasti og erfiðasti sjúkl-
ingur sem hægt er að hugsa sér.
Ef ekki er hægt að lækna hana
á augabragði, örvæntir hún og
heldur að hún muni aldrei lækn-
azt! En auðvitað hafið þér þegar
komizt að raun um þetta. Skyndi-
legt bros lafði Amöndu var hlýtt
og glettnislegt. — Hún skrifar,
að þér séuð „draumur" hvað svo
sem það kann að þýða.
Jill hló. —' Það er betra en
að vera harðstjóri — eins og hún
mundi kalla mig ef ég —
— Kunnið ekki á henni lagið,
gamla lafðin hló lágt.
— En hvaða skoðun hefur Vere
Carrington raunverulega á árangr
inum af uppskurðinum? Ég kom
heim frá Frakklandi f gær og hef
ekki getað haft samband við hann
— það er auðveldara að klófesta
ál, en að ná í þann mann, hann
er alltaf einhvers staðar annars
staðar.
— Ég held að hr. Carrington
sé bara ánægður með árangurinn,
sagði Jill.
Lafði Amanda leit snöggt á
hana. — Ó, hann er svo sem nógu
viss um sína eigin leikni, sagði
hún þurrlega. — En ég býst við
að honum mistakist stundum. Við
skulum fara inn. Hún þrammaði
að dyrunum, barði fjörlega á þær
og var komin inn áður en Jill
gat náð henni.
Sandra lá og starði út um glugg-
ann og leit ekki við fyrr en guð-
móðir hennar sagði:
— Jæja — bam — hvernig líð-
ur þér?
Hún sneri sér snöggt við og kall
aði síðaö glöð upp yfir sig:
— Lafði Mandy! Elskan! En dá-
samlegt!
— En sá fjöldi af upphrópunar-
merkjum! gamla lafðin beygði sig
niður og kyssti hana á vangann.
— Þú ert alls ekkert föl. En það
er ekki við því að búast. Ég heyri
að þú verðir ko'min á fætur bráð-
um.
— Það segir þú, sagði Sandra
ólundarlega. — Ég held, að pynd-
ingarnar byrji fyrst eftir morgun-
daginn.
— Það verður engu verra en
fréttum.
Sandra yppti öxlum. — Elsku
litla vinan. Gestir hafa ekki verið
uppörvaðir, og hún sendi Jill
bros, — Systirin fer illa með mig.
— Ef þú hefur verið dyntótt,
furðar mig á að hún hafi ekki
barið þig, sagði lafði Mandy ákveð
in, en augu hennar voru hlýleg,
og það var augljóst að hún hélt
mikið upp á hina frægu og ynd-
islegu guðdóttur sína.
- Ég vona, að við höfum ekki
farið of illa með hana, sagði Jill
kyrrlátlega, meðan hún safnaði
saman blöðunum, sem lágu á víð
og dreif um rúmið. Þegar hún
hafði lokið þvi, skildi hún hina
stúlkuna eftir til að ræða við gest
sinn.
— Ég get ekki stanzað lengur
en hálftíma, sagði lafði Mandy þeg
ar Jill ætlaði að fara út. — Ég
verð að komast aftur í bæinn. Hve
lengi haldið þér að þetta bam eigi
að vem hérna, Systir?
— Ég gæti ekki sagt yður það,
er ég hrædd um, svaraði Jill.
— En þér getið kannski beðið
hr. Carrington að hringja í mig
þegar hann er búinn að líta á
hana á morgun.
— Já, lafði Amánda. Jill gekk
út úr herberginu. Um leið og hún
lokaði dyrunum heyrði hún rödd
lafði Amöndu, þó svo lafðin vææri
ÚTVARPIÐ
Laugardagur 7. maí
7.00 Morgunúvarp 12.00 iládeg
isútvarp 13.00 Óskalög sjúkl-
inga Kristín Anna Þórarinsdótt
ir kynnir
lögin. 14.30
í vikulok-
in þáttur undir stjóm Jónasar
Jónassonar. 16 00 Á nótmn æsfc
unnar Jón Þór Hannesson og
Pétur Steingríoisson kynna létt
lög 16.30 Veöurfregnir. Þetta
vil ég heyra Gunnlaugur Þörð
arson dr. juris velur sér hljóm
plötur. 17.35 Tómistundaþáttur
barna og unglinga Jón Pálsson
flytur 18.00 Söngvar I íéttum
tón: Comedian Harmonists
syngja lagasyrpu eftir Jane Fro
man og aðra. 18.45 Tilkynning
ar 19.20 Veðurfregnir. 19.30
Fréttir. 20.00 ftölsk þjóðlög:
Licia Albanese syngur. 20.20
20.20 „Hví brjóta menn mynd
ir“, smásaga eftir Karel Caoefc
Karl Guðmundsson les. 20 45
Franska tónskáldið Auber Hild
ur Kalman stj. 21.30 Leikrit:
„Sá á kvölina, sem á völina'
Leikstjórl: Lárus Pálsson 22.
00 Fréttir og veðurfregnir. 22.
15 Danslög. 24.00 Dagskrárlok.