Lesbók Morgunblaðsins - 01.11.1925, Síða 3

1. nóv. 1925.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
I
TEASPODKP*
•OíllNC WATE^
'BOVRIL
BOVRiL LIMITED
LONDON
BOVRIL VEITIR ÞJER DUG OG|
ÞREK OG EYÐIR ALLRI
ÞREYTU.
| DREKTU BOVRIL VIÐ VINNU,
'þÍNA, ÞVl BOYRIL HELDUr)
ÞJER STARÞSHÆFUM.
Fyrir gamalt fólk, sem þjáist af svefnleysi, er þessi
hjartastyrkjandi og heilsusamlegi drykkur mjög
ákjósanlegur.
Notaðu aðeins Vfc teskeið í einn bolla af heitu vatni og þá
fœrðu samstundis óviðjafnanlegan, nærandi drykk.
BOVRIL
Heildverslun Ásgeirs Sigurðssonar, sími 300.
Sjóorustan mikla við Jótlands-
síðu, var nýafstaðin, þegar þetta
gerðist. Þótti þeim því ráðlegast,
,að leggja ekki út í Norðursjóinn,
en halda heldur til Noregs. Halda
þeir nú til Líðandisness, fara þar
í land og fá leiðsögumann, til að
fylgja sjer norður með ströndinni
innskerjaleið. Þeir fengu þar vatn
og olíu. Þótti nú hagurinn góður.
Ferðin gekk vei um hríð. Osjór
var talsverður fyrir Jaðri, en kom
eigi að sök. Þegar komið var á
móts við Koparvík, þótti ráðleg-
ast að leita þangað. Vjelamaður
vildi fá tækifæri til að líta eftir
vjelinni, því að hún var farin „að
hita sig“. En leiðsögumaður sat
við stýri, og þótti skipsmönnum
það í góðs manns höndum.
í innsiglingu að Koparvík siglir
leiðsögumaður í strand.
Nú voru skipverjar orðnir svo
veraldarvanir, að þeir kiptu sjer
lítið upp við það, þó fleytan væri
tept um hríð, og bjðu hinir róleg-
ustu, uns flóð hækkaði á skerinu.
Þá losnuðu þeir af steininum fyr-
irhafnarlaust. En leiðsögumanni
hnykti svo við, að hann gekk til
hvílu, og sagðist hafa tekið sótt
ókennilega.
En leiðsögumanni hnykti svo við,
að hann gekk til hvílu og sagðist
liafa tekið sótt einkennilega.
En þó leiðsögumaður væri þann-
ig „af baki dottinn“ komust þeir
leiðar sinnar til Björgvinar. Var
það að kvöldi annan hvítasunnu-
dag, er þangað kom.
En er til Björgvinar kemur,
kveðst skipstjóri þurfa að fá þar
klýfsegl, vatn og hafnsögumann.
-— En sá var hængur á,
að nú var fullkomin sjóðþurð hjá
honum, og átti hann ekki grænan
eyri, til þess að borga þessi fríð- *
indi.
Var nú bátsmaður sendur íland
í útveganir. Fór hann fyrst á
skrifstofu hafnarinnar, til þess að
leita fyrir sjer. pegar þangað
hom, hitti hann ýmsa farmenn að
máli. Sögðu þeir veður mikil í
hafi, og hefðu skip komið til
Björgvinar, hvert af öðru þá daga
og verið meira og minna löskuð.
En bátsmaður ljet það eigi á
sig fá. Hafði hann nú fengið þá
trú á kútter sínum, að hann væri
fær í ílestan sjó.
Eftir nokkurt stapp, fengust
þar allar nauðsynjar, fje, segl,
vatn og hafnsögumaður.
Leggja þeir nú út, og síðan til
hafs.
Þegar komið var út fyrir öll
sker, og hafnsögumaður farinn
leiðar sinnar, skall á versta veður
og var sjór mjög úfinn. Tók nú að
sækja leki að skipinu. En skoðun
hafði eigi verið gerð á því í Höfn,
því viðgerðinni varð aldrei lokið.
' Tuttugu mínútur þurfti að dæla
á hverjum tveim tímum.
Ætluðu þeir nú að halda til
Shetlandseyja. En vegna óhag-
stæðrar vindstöðu, var ekki hægt
að halda það strik, sem vera bar
til Shetlandseýja. Var skipstjóri
spurður hvert stefnan væri, og
sagði hann, að með þessu móti
kæmu þeir sunnan við Shetland
og inn á ófriðarsvæðið. Urðu þeir
að láta sjer það lynda.
En á öðrum sólarhring breytist
vindstaðan og gátu þeir þá breytt
stefnu. Nokkru síðar sjá þeir
hylla undir Shetland.
Óx nú álit skipstjóra mikið og
þótti alt fram koma, er hann
sagði, þareð honum tókst að finna
svo „lítilfj örlegt gróm í mat sín-
um“, sem Shetlandseyjar í At-
lantshafi.
En fögnuður þeirra var skamm
vinnur. Skömmu síðar sáu þeir að
til þeirra stefndi togari. Þóttust
þeir vita, að sá væri vígbúinn og
væri eihn af hinum óteljandi vörð-
um úthafsins, sem Englendingar
höfðu í þá daga.
Var eigi örgrant um, að iðrun
gripi þá skipstjórnarmenn, skip-
stjóra og bátsmann, yfir því, að
forsóma að láta hina bresku erind-
reka í Höfn prýða skipsplöggin
með stimplum sínum, því þóttþeir
hefðu getað staðist æstar úthafs-
öldur og sloppið vel frá tveimur
ströndum, þóttust þeir engir menn
til þess að standa uppi í hárinu
á Bretum.
Bilbugur nokkur var og á þeim
vegna þess, að lekinn ágerðist
frekar, en dælan var stirð, vegna
þess að salt var farið að setjast í
hana.
Brátt bar togarann að þeim. Var
hann með tvö flögg yfir miðju
skipi til merkis um það, að þeir