Lesbók Morgunblaðsins - 16.05.1926, Qupperneq 7
16. maí 1926.
1
LSBBÓK MOaöUNBULMöíi
Han.n lieitir. Bengt. Strömgren, sonnr formanns stjörnutnrnsins í Khöfn. Ilann or 10 ár4i gamall, og
er ojðinn heipsfrægnr fyrir aö finna upp aðferð til nð reikna iit brautir himintunglanna. —
En Rrússiloff sigraði enn. I»á
greip forsjónin í taumanj og b(Tl-
sjevikka-byítingin hófst í Rúss-
landi. Nú var Brússiloff á báðum
áttum. Hann sá hvað verða vildi,
'ef hann gengi ekki í lið með bylt-
ingarmönnum. Og hann kausþann
kostinn vænstan, til þess að geta
helgað föðurlanclinu krafta sína
til hins ýtrasta. í undanhaldinu
1917 náði lierstjórnarlist lians há-
marki sínu; en hann f jekk þó eklci
við neitt ráðið; liafði helst til
mikils vænst af nýju stjórninni
(eða óstjórninni), en sá það ekki
fyr en sigurinn, sem hann hafði
K-æmst og liann átti vísan, var
genginn honum úr greipum.
Þ.
Síminn 50 ára.
Þessa mánuðina minnast menn
alstaðar þar, sem nokkur símalínu
spotti er til, að síminn er nú um
50 ára gamall. Það er ekki lengra
síðan að hann var upp fundinn
og tekinn til notkunar.
10. mars fj'rir 50 árum sátu
tveir ungir menn, annar í kjall-
ara, en hinn í litln verkstæði á
>1. hæð í húsi einu í Boston. J>eir
vorn að gera ýmsar furðulegar til-
raunir með hin og önnur áhöld,
sem óviðkomandi menn lijeldu að )
væm éinhverskonar barnaleik-/
föng. Á milli mannanna var lagð-j
ur einhver þráður gegnum loftiu, j
sem ókunnugir vissu ekkert hvað
átti að þýða.
Annar þessara ungu manna var
Graham Bell, þá orðinn, þó ungur
væri, jn-ófesso'r við Háskólann í
Boston. Aðstoðarmaður hans var
Th. A. Watson.
Meðan á tilraunum þeirra stóð
þennan dag, heyrði Watson alt í
einu, að verkfærið, sem hann hjelt
við evrað, ,talaði“ oghannheyrði
greinilega rödd Bells. Watson
flevgði heyrnartólinu og stökk
upp á loftið, og orgaði, þegar hann
kom iun í herbergið: .Teg he.vrði
tll yðar! Je.g heyrði orðiu!
Nú var ísinn brotinn, undrið var
skeð. Þeir gátu talað bver \úð ann
an, þó annar væri uppi á þrið.ju
hæð, en hinn í kjallaranum.
Nokkrir vinir Bells fengu sím-
ann é 100 ára sýninguna 1 Fila-
delfíu í maímánuði sama ár. En
sýningarnefndin valcli honum slærn
an stað, og honum vár lítil at-
hygli veitt. Og þeir, sem litu á
hann, brostu háðslega. Dómnefnd-
in leit ebki é „þessa vitleysu".
En þá kom á sýninguna merkur
-------- -------------------
þjóðhöfðingi, æðsti maður Brasi-
l'íu. Hann þekti Bell og heilsaði
honuni. Bell notaði tækifærið. —
Hann ljej léggja þráð' úr eitm
horni sýnrngai'hallarinuár ýfir í
annað, og bað liinn tigna manu
að hlusta. M-eð skelfingu og undr-
Jun hrópaði hann: Drottinn minn!
Það talar!
Svo komu nokkrir vísindamenn
að. En ekki tók betra við fyrir
þeim. Þeir urðu svo forviða, að
þeir gátu ekkj hugsáð um stund,
þegar þeir höfðu hlustað á þetta
undur. En nú sá sýningarnefndin
að hún varð að taka málið til al-
varlegrar íhugunar.
En það var síður en sVrt, að
síminn væri viðurkendur þástrax.
Bell var húðskammaður í blöðun-
um, kallaður svikari, búktalari,
asni, sem fullyrti, að hann gæti
talað gegnum málmþráð. Enskt
blað sagði upfyndinguna vera
amerlskt „humbug“ — og ekkert
annað.
En tengdafaðir Bells var dugn-
aðárkarl. Hann tók sicr ferð á
hendur með tvö símatól í kofforti
sínu, og notaði þau hvar sem hann
kom. Það vakti fólkið. Það sá,
að þetta var ekki néin vitleysa.
Og svo hóf síminn sigurför sínn
nm allan heim.