Lesbók Morgunblaðsins - 16.05.1926, Síða 8

16. mai 1926.
«
Ókkur, srm tölum I síma oft A
dag, finst þa6 *ri8 ótrúlegt, u5
menn hafi verið svona tortrj'gnir
fyrst og vantrúaðir á gildi þessa
uauðsynlega menningarta-kis.
f>egar Amundsen flaug
yfir pólinn.
f’oka var vfir og dimt í lofti,
þegar þeir norðurfarar komu í
loftskipinu norður yfir pólinn. —
Þegar madingarnar sýndu, að
komið var að pólnum, lækkuðu
þeir sig á fluginu og voru fjel-
arnar stöðvaðar, svo loftfarið sveif
í hægðum sínum yfir ísnum.
pokunna ljetti lítið eitt og sáu
loftfararnir niður á ísbreiðuna.
Amimdsen smej'gði nú norskum
fána út um káetuglugga, og ljet
hann falla niður á ísinn. Siðan
tók Ellsworth amerískan fána, og
Ijet hann falla niður á ísinn.
V Að því búnu lýsti Amundsen
því yfir, að nú væru þeir komnir
'fram hjá pólnum, og væri nú
byrjuð hin eiginlega rannsóknar-
för *— yfir hið ókunna svæði, frn
pólnum til Alaska.
Smælki.
Auðvitað.
•— Sú stúlka, sem eg kýs mér til
eiginorfts, veröur að luifa sinekk
fyrir kímni.
— Já, annars tæki liún þér held-
ur ekki.
Andfírtlitigar.
Tveir menn eru að skeggneða um
hitt og þetta, og þá segir annar
þeirra:
— Það er annars merkilegt land,
þetta Kína.
— Hvernig þát
— Jú, sólin keinur svo sebit upp
lijá þeiuu
— Svo?
—- Já. Þegar dagur er hjá okk-
ur, þá er nótt hjá þeim.
— Er þa5 atveg satt ?
Og þegar við föruni að bátta.
þá fara þeir á fætur.
— l»að væri ekki hentugt að gift-
ast kínverskri stúlku. Því þegar
maður færi að hátta, þá færi húa
á fætur.
Thtpiiip S. Flygenrlng,
ð«M» tMÍ—áém mm. á, IMh.
UaboðaMla á fiaki og Krofnum. Simnefni: „THORING“
— BIL5A0. ðblyldtr: A.B.C.5th. Bentley’s, Peeeaderta
Thánrul Traée Code & Prirat.
Kemur el'ki til greina.
Eiginnioihirin n (sem er að lesa
blað): Eg er hérna að lesíi um
iuneríska konu, sem hefir skilið við
manniun sinn, af því að hannliafði
sest á hattinn hennar. Þér gætí víst
aldrei dottið í hug, gæskan mín, að
skilja við mig af þeim ásta'ðum?
— Xei, því jeg á engan nýjan
hatt.
♦
Orúðin gúta.
Spúkerlingin: Þjer giftist háum
manni dökkluerðum.
.— Þá er jeg sannarlega jafnnær.
Því þeir eru tueði háir og dökk-
hærbir allir sex.
Nýji móðurinn.
Gesturinn (við dálítinn dreng-
hnokka) : Eru foreldrar þínir ekki
heima?
— Xei, þau eru hjá rakaranum,
hann pahbi til að láta liða á sér
liárið, og liún mainma til að láta
klippa sér snoðkoll.
ui áftaadid i
Ommmdn, tMnt ■pplfilin'—
wm kvataic aýþua ÍMflpf-
mtémm m faJálpaO tU aO •
rtaita. hemt áa eoéumgJmUa fa|á
wbmUmemmi jiabmMi
F. K. la Ce■ r
CANADIAN MATNDNAL
HAILWATS.
(»> Iiniwr »Wn»i
Ophminctbaraaa AI4. M.
Verðlaun.
Gesturínn: Tólf verðlaunabikarar
úr silfri! Þér hljótið að vera fram-
úrskarandi garpur á skautiun.
—- Já, en sjáið þér tilt Sumir af
þeim eru mínir eigin, en aðra n
konan mín. Við emm vön að lieita
þess konar verðlaunum á hverjum
mánuði, og svo keppum við tvö um
þau, hyort viö annað.
/ gróðrarstöðinni.
Vng stiílka: Og þér eruð viss
um, að það geta vaxið stór og öflug
tré upp at* þessu fræi?
— Já, það ábvrgist jeg.
~ Xú, þá held jeg, að jeg kaupi
rnjer iuh leið hvílunet til að hengja
upp í þau og róla mér í.
Annað mól með yður.
— Menn hafa annars sagt mér,
að þjer hefðuð þá föstu reglu, að
lána aldrei leikendum peninga.
•— Já. En jeg sá yður á leik-
sviðinu í gær, og þjer eruð alls!
enginn leikandi.
IIjú lœkninum:
Letknirinn: Jeg get því miður
ekki la'knaö nuinninn yðar svo, að
hann hætti að tala upp úr svefn-
inum.
Frúin: Cletið þjer þá ekki að
minsta kosti fengiö hann til að tala
dálítið greinilegar, svo að maður
skilji, hvað hann segir?
Ómæt ómagaorð.
-— En hvað þú varst fullur í
'gærkvöldi, kæri vin I
— Hvaða bannsett glúður! Það
var jeg ekki.
— En þú sagðir það þó sjálfur.
— Nú! En það er ekkert að
mai'ka, hvað maður segir í þess-
konar ástandi.
t«»fol(l»rpr»BtfmlOJ* u.