Alþýðublaðið - 02.02.1922, Blaðsíða 2

2
•. í
Morgunblaðsgremarnar.
Herra ritstjóri.
í „Alþýðublaðinu" i gær er
gizkað á að þokkapilturinn, sem
skrifaði nafnlausu sorpgreinarnar,
merktar einni stjörnu, f Mgbl. fy/ir
bæjarstjórnarkospingarnar, sé Ó1
afur Thors. Það er Óþarfi að gizka
á það, þvf að ritstjóri Morgunbl.
hefir kannast við það við mig að
ótáfur ThÖrs hafi skrifað grein*
arnar, sami msðurinn, sem mest
drenglyndið sýndi «3. nóvember
s. 1., og sem leikur sér að þvf
að vfsa úr vinnu hjá sér fátækum
erfiðismönnumiyrir þær einar sakir,
að þeir hafa aðrar pólititkar skoð-
anir en hann.
Hiðinn Valditnarsson.
?já páli Qerrmann,
3slanðsvininnm.
(Nl)
Já, afstaðan er ólík. Gæfumétki
er það ekki ef hatrið og tortrygn
in er óumfiýjanlegt, en vissuiega
er Þjóðverjum vorkunn. Árum
saman hafa þeir barist upp á líf
og dauða, fórnzð kröftutn ailra
barna sinna, úthe't blóði sona
sinna, já, ö!!u aínu hafa þeir orðið
zð fórna, þar sem þeir stóðu al
einir uppi og urðu að etja gegn
öllum heiminum. Og nú er svo
kornið, að þeir stsnda eias og
heilagur Sébastiac, gegnstungnir
af aveðjutn og ðdnum, magnþrotæ,
blæðandi, kúgaðir, traðkaðir, svelt
ir og útsognir, já, í þessum vit
lausu herskattaálögum er biátt
áfram verið að taka brauðið frá
munninum á sakiausum börnun-
um, og það er engia firra, heldur
bókssafiegur sannleikurinn, að
brjóit þýzkra mæðra eru inylkt
handa sígurvegurunum, sem fjand
inn gaf sigurinn og sem hafa gert
sigurinu að fjandans ítr.ynd. Já,
svo þung og sár, svo voidug og
örlagaþrungin er nú saga Þýzk;.-
iands orðin, að frammi fyrir henni
gstur maður kastað sér til jarðar
í hrygð, sem er máttugri en svo,
að hún taki támm.
En það er misskilningur ef
ALÞYÐUBLAÐlÐ
uokkur skyldi hafa þá hugmynd
um Þjóðverja, að þeir séu yfir
unnir, — hversu ósenailega sem
þetta mun þó láta f eyrum. Spyrj
ið Þjóðverja, — konur og karia,
unga og gamla: Er Þýzkaland
yfirunnið? Og ekki einn einasti
mun svara á þá leið: Þýzkaiand
er yfirunnið. Eg hefi með eigin
augum séð bæklaðan, augnalausan
og útstunginn örkuralamahn úr
strfðinu úti á stræti i Berlin veifa
hækjunni og fullvissa þann er við
hann ræddi um áð Þýzkaíand
muni eiga eftir að sigra og verða
voldugt aftur Þjóð, sem hefir slfka
ódrepandi trú á mátt sinn og
megin, slíka heilaga trú Hggur
mér við að segja, sem hvorki
skerðist við hungur sé nekt né
sverð, né hæð eða dýpt, eins og
postulinn segir, — slík þjóð hvorki
er né verður yfirunnin meðan
nokkurt macnsbarn heldur Iffi. Og
um þ&ð er ekki að efast: jafn
skjótt og Þjóðverjar hafa safnað
nokkrum kröftum, þá muau þeir
aftur kalla saman sonu sína og
hefja uppreist, því hver einasti
Þjóðverji er reiðubúinn, hvenær
sem kallið kemur, að fórna kröít
uras sfnum fyrir hatrið til kúgar
anna, og ófæddir Þjóðverjar munu
verða í heiminn bornir til þess að
drekka þétta hatur inn með aióð
urmjólkinni og deyja fyrir það og
hefndina. Svo er nú komið mál
um. Því með ráni Efri Slésfu hefir
E vrópa keypt yfir sig næstu styrj
öld, þar er grundvöilurinn lagður að
miljónum morða og takmatkalausu
djúpi skelfinga og kvala. Það ok
sem Þjóðveijar uú eru beygðir
undir œun síðar vetða ok aíls
heimsins, og aðrir munu falla f þá
gröf sem þeim hefir verið grafin.
Því þar sem valdi er beitt og
nauðuagj þar er hatrið og hefni-
girnin alin og verk þess er tor-
timingin sjálf.
Hið hjálp&nda orð, svo fremi
að orð hjálpi hér nokkru um,
mun koma frá hlutlausu landi.
Hvorki frá kúgaranum né hlnum
undirokaða mun það koma, held-
ur frá þeim, sem lftur á hlutina
frá sjónarmiði, sem ekki er deil-
unei skylt, heldur hafið yfir deil-
una. Eg trúi á þctta hlutlausa orð
eins og eg trúi á sólina sern renn
ur upp yfir vonda og góða. Ef
til vill er það oftrú hjá raér að
Isleudingar muni hafa eitthvað af
mörkum að leggja hinum bjarta
fána, orð friðar, orð mannföfgi,
— að fslenzk þjóð muni geyma
í sér hugsanir sern einhvern tfma
verði sagðar á þann hátt að þær
geti orðið heiminum hið hjálp-
anda orð. Oftrú ef tii vill, en holi
er hún og fögur og eg vildi óska
að trúbræður mínir yrði fleiri.
— Þetta eru hugleiðingar um
Þýzkaiacd og tsland frá þvf eg
var í Torgau, hjá tslandsvininum
þýzka. En hvað sem öilum hug-
leiðingum Ifður: Guð blessi þá
sem vilja heill hinnar norrænu
ættar, þá sem bera út hróður
hinnar íslenzku þjóðar, þá sem
elska hana og trúa á möguleika
hennar.
Og einn þeirra manha er pró-
fessor Páll Herrmann.
Snemma f des. 1921.
Halldór frá Laxnesi.
Good-templarar i brenni-
Yínsberbúðunm
Eftir að bannlögin hötðu verið
samþykt og staðfest, þóttust bann
menn hafa gróðursett það tré f
áldingarði þjóðarinnar, sem bezkan
ávöxt mundi bera og ekki þyrfti
annað að hugsa um, en haida frá
þvf illgresi, er Utilsháttar mundi
að þvf sækja. Til þess verks voru
Goodtemplarar sjálfsagðii. Þeir
voru þeir útvöldu f aídicgarðinum,
— en hvernig hafa þeir staðið f
stöðu simii? Skantmarlega.
‘Fyrsta atlagan, sem gerð er að
bannlögunum, er undanþágan fyrir
ræðismenn erlendra ríkja. Þá byrja
svikin við regiuna. Ymsir af helztu
mönnum stúkna og meirihiuti þá-
verandi framkvæmdarnefndar St.-
st. íslands mæltu fastlega með
þessari tiislökun. Sfðac hefir hver
smánin rekið aðra.
Þó fyllist fyrst mælirinn þegar
ttl kosninga kemur til alþingis
eða bæjarstjórnar. Þá eru þessir
herrar ekki lengur með grfmur.
Þeir kasta henni, og þjónusta við
auðvaldið verður efst f huganum.
Með bramli og braski segjast þeir
eiga með að fá bannmenn f þau
sæti, sem liklegt sé að kosih
verði, en sjaldan tekst það. Býst