Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1927, Blaðsíða 8

40
sættmn á. Pólskt herlið hafði yf-
i.rráð yfir Vilna og Ijet nú pólska
stjórnin fara þar fram atkvæða
greiðslu um það, hvorri þjóðinni
borgarbúar vildu lúta, Pólverjum
eða Lithauen-mönnum. Með því
hervaldi, sem þá ríkti þar í bo*rg-
inni v.ar auðsjáanlega ekkert að
marka atkvæðagreiðsluna. Hún fór
vitanlega Pólverjum í vil, og not-
uðu þei* hana sem skálkaskjól til
að rjettlæta yfirráð sín yfir borg-
inni fr.amvegis.
Eftir að bandalagið hafði reynt
árangurslaust í 2 ár að koma sætt
um á. ákvað það í 5. sinn, hver
takmörk skyldu vera framvegis
milli landanna og var þá farið
mjög eftir legu friðarspildunnar.
Sendiheær.aráðstefnan 1923 var
síðan látin reka smiðahöggið á
þessar ákvarðanir. Samkvæmt 87.
gr. Versalasamningsins gátu
Bandamenn ákveðið landamerki
þau sem eigi voru ákveðin í
samningnum sjálfum. — Þar eð
Landamerki Póllands vosru ekki
ákveðin í Versalasamningnum var
sendiherraráðið í sínum fulla
ejetti að ákveða takmörkin eins
og því sýndist og var eðlilegt að
þar væri fylgt tillögum Þjóða-
bandalagsins, en alt fyrir það
h.afa Lithauenmenn ekki lint
látum síðan að mótmæla ráðstöf-
unum þessum.
Fyrir þá, sem fylgjast vilja
með í stjórnmálum Evrópu, ee
deilan um yfirráðin yfir Vilna
mjög eftirtektarverð, því af henni
sjest það svo greinilega hversu
ákafleg.a erfitt það e*r að koma
sættum á í þrætumálum þjóða, ef
sáttfýsi er engin meðal þjóðanna
sjálfra- Pólverjar eru ákveðnir í
því að halda yfirráðunum yfúr
Vilna og telja sig rjett til þess
kjörn.9. En Þjóðabandalagið hef-
ir unnið sjer það til hróss að því
hefir tekist að sporna við ófriði
milli þessaira tveggja þjóða. Þjóð-
ir þessar geta altaf borið frara
mál sín á ný fyrir Bandalaginu
og munu þasvr nú sjá .að það srje
þeim báðum fyrir bestu að sætt-
ást heilum sáttum.
En fyrirkomulag það og sættir
þær, sem komist hafa á, eru mjög
ófullnægjandi, og verður eigi ann-
að sagt, en þarna sje ein .af ófirið -
arhættum álfunnar.
LMBÓK MOBOUyBLABfilNS
Á myndinni hjer að framan ern
sýnd landamæri hinna nýju ríkja
og einnig sú sneið, er Pólverjar
hafia sölsað undir sig, en Lithauen
gerir kröfu til.
SKRÍTLUR.
Þerna: Jeg sá í gærkvöldi kvik-
írvndina, sem þjer ljekuð í seinast.
Þjer leikið snildarlega.
Kvikmyndastjarnan: Þá ættuð
þjer að sjá mig leika í nýjustu kvik-
myndinni, sem jafnframt er æfi-
saga mín!
Þernan: Það verður gaman að
sjá! En hvað haldið þjer að mvnd-
skoðunarmennimir segi f
— Um hvað ertu að hugsa,
Soffía ?
— Æ, það var óttalega ómerki-
legt.
— Jeg hjelt, að þú værir að hugsa
u m mig.
— Jú, þú átt kollgátuna.
Gjaldkerinn: Jeg hefi gert ráð
fyrir að fá kauphækkun um nýár.
Húsbóndinn: Þar hefir yður mis-
reiknast, og jeg get eigi notað þann
gjaldkera, sem reiknar skakt.
Engum þótti neitt varið í skáld-
skap Thomsens nema honum sjálf-
um. Ilann greip því hvert tækifæri
sem gafst, til þess að lesa upp kvæði
sín. Svo var það einu sinni í stóru
samkvæmi, að hann las upp nokkur
kvæði, en Ann, að áheyrendur tóku
þeim heldur þurlega, Hann mælti
því hálfgremjulega að lokum:
— Jeg hefi ákveðið það, að kvræði
þau, sem jeg á heima, megi ekki
birtast fyr en jeg er dauður.
Þá hóf einn gestanna glas sitt og
hrópaði:
— Lengi lifi Thomsen!
Skuidunautur (segir við inn-
heimtumann) : Það er ljóta atvinn-
an, sem þjer hafið. Þjer eruð ef-
laust mjög illa liðinn.
Innheimtumaður: Þvert á móti
— allir biðja mig að koma til sín
aftur.
Seinna homa sumírdagar
Jeg raula hjer í rökkrinu
raunabraginn minn.
Úti Norðri napu*r æðir,
nóttin verður dimm
Jeg er orðinn gamall, gugginn,
gránuð eru hár.
Maa-gt hefir í móti blásið
mjer í sjötíu ár.
Þegar jeg var átján ára,
átti’ eg mikinn þrótt.
Lýsti ylrík æskusólin,
árin liðu skjótt.
En seinna komu sumir dagar,
syrti heldur fljótt.
Það skeði á einu augnabliki
— ein.a vetrarnótt. —
Þá var skemtun, þá var gaman,
þa<r var nógur dans.
En unnustan flaug út í húmið
í örmum — veiðimanns.
Á því eina augnabliki
í mjer hýartað fraus.
Jeg hef síðan auðnir reikað
>— aleinn — vinalaus. — —
Aðeins vínið yndi vekur
ofurlítið mjer.
En þróttinn vantar, eldinn, aflið
— alt — sem jeg gaf þjer. —
Inn í köldum hversdagshjúpi
kv.alir mínar vef.
Undan mínum æfikjörum
aldrei möglað hef.
1
Þó a8 að mjer þ*engdu sorgir
þungar eins og blý.
Aldrei gátu hræfuglarnir
hlakkað yfir því.
í rökkrinu jeg raula hljóður
raunabr.aginn minn.
Úti Norðri napur æðir,
nóttin verður dimm.
Þorsteinn Matthíasson
firá Kaldrananesi.
ÍB*-tol4*r*rent«mHj* h.f.