Lesbók Morgunblaðsins - 28.08.1927, Side 7

. - , * - , ,
LESBOK MORGÚNBLAÐSÍNS
Úfl
Hanstar.
Haustar á sænuiu. Drottinn djúpsins býður.
Dynja við eyrum þungir stormatónar.
Rís þá úr dvala Ránarheimur víður.
Rökkrið sjer diikka liríðarskikkju prjónar.
Háski og von þar öldum vaka yfir.
Eilífðin sjálf í dropa hverjum lifir.
Haustar við strendur. Brim að björgum æðir.
— Bergfjötruð sál í hamri þungan stynur —
Freyðandi ólgu báran klettinn kla'ðir.
Kveður við raustu boðinn — dauðans vinur —
Friða mun drottinn fagrar aftanstundir,
Friðsæld og blíðu vefja haf og grundir.
Haustar í sveitum. Frost á foldu stígur.
Feigðin þar köld um sumargróður næðir.
Máttvana líf til moldar dáið hnígur.
Móður að brjósti hinstu tárum blæðir.
Vakir þó lífið vonarfrjóvum yfir.
\rorið þar sefnr, dreymir blítt og lifir.
Iljálpa mjer guð, svo haust og stornyir eigi
Hugans á djúpi grandi vonum mínum,
Nje frostið bitra fjötra' hjartað megi.
Friðvana lífið sigudu geislum þínum.
Kenn oss að eyg.ja, ofar aftan roða,
Eilífðar þinnar vors og morgunboða.
! Kristján Sig. Kristjánsson.
———------------—
Nýi kvenbnningnrinn.
Álit Læknaffjelags íalands ó honum.
Á landsfundi íslenskra kvenna
1926 var rætt meðal annars um
búning kvenna, og ákveðið að
leita álits Læknaf jelags íslands um
það mál. Sendi Hólmfríður Árna-
dóttir, kenslukona, síðasta lækna-
fundi erindi um þetta. Vegna þess
að mál þetta snertir allan almenn-
ing, hefir Morgunbl. fengið leyfi til
að birta svar Læknafjelagsins, sem
lijer fer á eftir.
Reykjavík, 14. júlí 1927.
Frk. Hólmfríður Árnadóttir,
Reykjavík. *
Á aðafundi Læknafjelags ís-
lands, sem haldinn var 28.—29.
júuí,var stjórn fjelagsins falið að
svara brjefi yðar viðvíkjandi ný-
tískubúningi kvenna. Það er ekki
ástæðulaust, ]>ó konur spyrji um
þetta mál, en erfitt er að svara
því svo vel sje, því líklega getur
enginn læknir svarað því allskost-
ar, hvorki lijer nje erlendis.
Frá heilsufræðislegu sjónarmiði
er búningurinn með kostum og
löstum. Það er mikil framför frá
eldri búningum hvað fötin eru
rúm, og aflaga ekki líkamann eins
og lífstykkin'gerðu. Margir heknai
telja það og kost, að loftið geti
auðveldlega leikið um líltamann,
þó vafalaust geti það orðið um of
í köldu loftslagi. Annars verða
fötin hlýrri ef þau falla vel að
hálsinum, því þá streymir hlýja
loftið ekki eins ört burtu. Þá er
það og kostur að kjólarnir eru
stuttir, því bæði eru þá allar
hreyíingar ljettaiú og fötin óhreiuk-
ast síður. Þessu fylgir aítur það,
að sokkaruir verða mjög áberandi,
og það hefir orðið ofan á, að gera
þá úr liálfgagnsæu hýalíni. Svo
frægur lækuir eins og L. Hill, tel-
ur þetta gott og lieilsusamlegt, því
sóiarljósið verki þess betur á lík-
amann so*u fötiu verða gagnsærri
líinsvegar hefir borið á einskouar
kuldabólgu, bláum þrútnum blett-
um, á stúlkum, sem ganga í þess-
um uæfurþunuu sokkum. Fæstar
verða þó fyrir þessu. Oss virðist
þó liæpið, að þunnu silkisokkarnir
heuti lijer á landi sem hversdags-
búnmgur. Það er ætíð ókostur, að
þurfa að kaupa erlendan íatnnð
dýrum dómum, ekki síst fyrir fá-
tæka þjóð og auk Jiess fer nauui-
ast hjá því að sokkarnir sjeu of
kaldir úti við, þegar nokkuð er «ð
veðri. Parísarmóður er autvitað
miðaður við frakkneskt veðuilag,
sem er alt aunað en íslenskt. Að
vísu gerir vaninn mikíð og húðin
venst kuldanum og breytist að
nokkru, en eigi að síður verður
líkaminn að verjast ofkælingu, og
sjeu fötin skjóllítil, Verður maður
að borða þess meira og brenna
meiru í líkamanum. Hæpið er að
þetta sje hoJlara en að búa sig
nokkru ltlýrra og borða minna.
Meðalhófið er lijer best, og Ís-
lendingar þurfa eflaust að búa sig
lilýrra en til dæmis Frakkar, sem
mestu ráða um tískuna. Frá voru
sjónarmiði væri það æskilegt, að
lilýir, heimaunnir sokkar líæmu í
stað silkisokkanna til hversdags-
notkunar, og elcki ætti að vera
ómögulegt að gera þá smekklega,
líkt og „sports“-solikar karla eru,
þó væntanlega gerðin yrði önnur.
Háu hælarnir, og þröngir, támjo-
ir skór eru vafalaust óliollir, og
óhentugir. Hvorttveggja leiðir til
aflögunar á íætinum og liðamótum
hans, og þes vegna er varasamt
að skifta fljótt um hælahæð, ef
inaður hefir til dæmis lengi gengið
á liáhæluðum skóm.
Um fegurð búningsins geta lík-
lega konur dæmt engu síður en
Iæknar. Um það atriði verða ætíð
misjafnir dómar. Oss virðist, að
nýi búningurinn fari ungum, vel-
vöxnum stúlkum vel, en ekki hent-
ar hann gömlum lionum, illa vöxn-
um eða vanfærum. Búningtn'