Lesbók Morgunblaðsins - 30.09.1928, Side 5

LESBÓK MORQUNBLAÐSINS
„Rf þuí hún elskaði mikið“.
Eftir 5Íra öunnar Órnason.
(Lúkas VIT, 36—50).
(Kvæði þetta er inngangur að ræðu,
sem sjera Gunnar flutti í Fríkirkjunni
hinn 16. þ. m.)
Hver læðist svo hljótt
í hiísið inn
með höfuð að brjósti lotið,
að heyra má ókyrran
hjartsláttinn
]>á hurðinni er aftur skotið?
Hver ætli />að sje, sem
á svo bágt
að augun með gráti tala?
Hver er svona mörkuð
af andvökunátt
hinna eilífu sálarkvala?
Það er bersynduð kona,
sem komin er
hún krýpur að lausnarans
fótum,
í hendi ilmsmyrslabauk hún ber
og blíðum með ástarhótum,
hún laugar nú fætur frelsarans
í friði með iðrunartári,
og þerrar að lokum leggi hans
með lokkum úr eigin hári.
Ilún erfði svo fátt nema
öra lund
og óskir um sólskinsdaga,
]'VÍ átti hún marga
örðuga stund
og æfin varð raunasaga,
er reynslan sýndi
að myrkrið má
sín meira en Ijósið í heimi
og vonsvikum tíðast viljinn á
að venjast og öfugstreymi.
Samt reyndi ’hún að kveikja
ástanna eld
í auðn hinna myrku nátta
og leitandi að friði hún flúði
margt kveld
til fagurra hörpuslátta.
Eins tíðum að vörum hún
bikar sjer bar,
er blæddi ’henni hjarta undin,
en bráðlega ’hún sá að ]>að
blekking var,
sem bauð henni nautnastundin.
Því iðrun, kvíði og angist, kvöl
í öskunni og dreggjunum
földust
og ]>au gerðu þúsundfalt
þyngra hennar böl
en þó var sú minning köldust:
að veitt hafði ’hún unað
og ástarhót
rjett áður en lýsti af degi,
þeim, sem að morgni gripu
upp grjót
til að grýta ’hana á förnum vegi.
Hún hugði samt aldrei hef ndir á
þó hún yrði margt að líða,
en ef að hún einhvern annan sá,
sem einn varð við harm
að striða,
]>á var hún æ fús til að leggja
’honum lið
og láta ’alt af hendi rakna,
ef aðeins hann gæti eignast frið
og ætti ekki neins að sakna.
Eins og Símoni mörgum
sýnast kann,
að sist megi þvílík kona,
minnast við sjálfan meistarann
og á miskunsemd Guðs að vona,
en Jesú að henni Ijúflega laut:
— Þið að líkindum dóm hans
ei efið. —
Hún elskaði meira en hún braut
því er henni fyrirgefið.
Hún kyssir nÍL fætur og
klæði hans,
sem kvalinna og týndra leitar,
og aldrei ber kala til illgjörða
manns,
en ann honum þeim mun heitar,
sem eymd hans er stærri og und
en hins,
sem ekkert að þola hefur,
og færir ]>ann mædda til
föðursins,
sem friðinn og Ijósið gefur.
Hún veit að hann skilur
hún útlagi er,
sem alt vildi feginn bæta
en biðji ’hún mennina
að miskunya sjer
]>eir meira ’hana aðeins græta
í stað ]>ess að rjetta ’henni
hjálparhönd
til að hefja ’hana úr lastadíki.
þeir fá ekki skilið að eigi
hennar önd
neinar erfðir í Ijóssins ríki.
Og hjer fær hún loksins
að kenna þann kraft,
sem knjesetur myrkravöldin,
]>á virðist að losnað sje
heimsins haft
og heimtuð inn syndagjöldin.
Hún sjer ekki framar
í svartnættishyl
og sorga er ’hún laus við
þungann;
nú finst henni líkt og leggi yl
og Ijós inn í hjartadrungann.