Lesbók Morgunblaðsins - 30.09.1928, Síða 7

urnar ekki enn heppilegar vjelar
til þeirrar prentunar, en þær
hljóta að koma þegar þörfin er
orðin fyrir þær.
Um Ólaf segir svo í „Prentar-
anum' ‘, fagblaði prentara:
Sjálfsagt hefði hann, svo fjöl-
hæfur mgður, getað gert sjer að
atvinnu arðvænlegra starf, en fyr-
ir Ólafi hafa fjármunir aldrei ver-
ið. neitt aðalatriði, heldur hitt,
hvernig hann gæti unnið ættlandi
sínu mest gagn; mætti benda á
margt er sannar þetta, þó út í það
verði ekki farið að þessu sinni. —
Prentmyndagerð útheimtir mikla
leikni og kunnáttu, og tekur al-
staðar langan tíma að nema þá
iðn. Er aðdáanlegt og ánægjulegt
að hugsa til þess, hve hann á
skömmum tíma öðlaðist þá þekk-
ingu í iðn sinni, er gerði hann fær-
an um að inna hina vandasömustu
vinnu af hendi, en maðuririn er frá
náttúrunnar hendi, ef svo má að
orði kveða, gæddur þeim hæfileik-
um að hafa unun af að glíma við
verkefni, sem ekki liggja opin fyr-
ir öllum, og lætur enga erfiðleika
vaxa sjer í augum.
Heimllislff
Múhamedsmanna.
Kona, sem verið hefir lengi
í Algier skrifar:
Meðal múhameðsmanna þykir
það óeðlilegt mjög að konur gift-
ist ekki. Undir eins og menn geta
sjeð fyrir sjer og konu, þykir
sjálfsagt • að þeif gifti sig. Þeir
fara þá að leita fyrir sjer og
spyrjast fyrir hjá þeim, er eiga
uppkomnar dætur. Taka mæðurnar
mikinn þátt í þeirri samningagerð'.
Þó múhameðsmenn hafi mjög
víðtækan umráðarjett yfir konum
sínum, þá er það svo, að þær hafa
ávalt sjereign, er þær ráða full-
komlega yfir. En skilnaður er ekki
brotamikill. Eiginmaðurinn þarf
ekki annað en að segja við kon-
una eitthvað á þá leið að hann
vísi henni frá sjer, þá eru þau
skilin. Verður eiginmaðnrinn að
rjettu lagi að endurtaka það þrisv-
ar. En ef hann er mjög braðlátur
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
3ÍÍ
getur hann sagt sem svo: „Jeg
vísa þjer burt þrisvar", og þá er
hjónabandið úti.
En nú getur það farið svo að
eiginmenn iðrist eftir því að hafa
rekið konurnar; og vilji kalla þær
til sín aftur. En þá er hængur á.
Því þeir fá ekki að giftast þeim
að nýju, nema þær hafi í millitíð-
inni verið giftar öðrum. Lagaá-
lcvæði þetta hefir komið' af stað
ýmislegum og margbrotnum ásta-
flækjum. Segir sagan m. a. að oft
hafi eiginmenn er rekið hafa kon-
urnar frá sjer í augnabliks bræði,
feagið einhvern mann til þess að
verða einskonar giftingarlepp fyr-
ir sig í bráðina, svo þeir gætu
eftir þessa leppgiftingu fengið kon
ur sínar aftur.
Lögum samkvæmt mega menn
eiga fjórar konur. En í borgunum
er fjölkvæni að mestu leyti lagt
niður, vegna þess að fæstir hafa
efni á að eiga nema eina konu.
Þegar múhamedsmönnum fæðast
synir, er fögnuður mikill á lieimil-
inu. En er dætur fæðasf er því
dauflegar tekið. A sjöunda degi
eftir fæðinguna er fórnað tveim
kindum eða geitum, og er kjöt
þeirra gefið fátækum. Ölmusur
eru og gefnar, venjulega jafn-
þungi í silfri, og hár hins nýfædda
barns. Er hárið klipt af og hátíð-
lega vegið.
Til þess að varðveita baruið
fyrir illiun öndum er það siður
jafnvel hjá efnuðu fólki að láta
börnin ganga tötralega til fara. Er
álitið að það sje börnunum skað-
legt ef þeim er lirósað fyrir feg-
urð og hraustlegt útlit. Er það
trú manna þar, að með því móti
æsist illir andar gegn barninu og
geri því miska.
í skólunum er lögð aðaláherslan
á það að kenna drengjunum kór-
aninn utanbókar. Stúlkur læra lít-
ið, oft ekki að lesa og skrifa.
Múhameðsmenn taka dauðanum
með rósemi. Þeir jarða skyldmenni
sín og vini, og sjá um að öllum
greftrunarsiðum sje fylgt. En þeir
láta engan söknuð á sjer sjá. Þeir
hlúa að endurminningunum um
hina dánu, en aldrei heyrist að
þeir kveinki sjer í söknuði. Þeir
venja mjög komur sínar í kirkju-
garðana til að hirða um leiði ást-
A’ina sinna. Konur fjölnrenna þang-
að á föstudögum. Nota þær þá
tækifærið til að ræða um helstu
nýungar í nágrenninu.
Söngurinn.
(Joh. D. Behrens.)
Eins og fugl sem flýguf
furðu langt í geim,
strengja tónmagn stígul’
stilt í dýrðar heim.
Og upp í Ijóssins lönd
lyftir vorri Önd.
Það alt„sem þarfnast blíðu,
í þínu skauti grær.
f lífsins stormum stríðu,
þín strengja gígja hlær.
Alla sorg og sút
syngur hjartað út.
Sem Ijós úr ljómans lieimi,
er ljúfa veitir fró.
Með gleði hvellum hreirai,
og hátíðlegri ró,
sigrar hverja sál
söngsins friðarmál.
Steinn K. .Steindórsson.

■ M l
Vorhugsun-
, r n: A ’i
Nú þröstunnn voróðinn
syngur sinn
um sótina bjarta og fríða,
það vekur rnig árla' órhurinn,
sem andar úm geiininn vrða.
Þú situr vlð gluggann,
jeg söngvana finn
að sál minni friðandi líða.
Ó, vertu æ hjá mjer,
vinurinn minn,
á vorin, þá hugraunir svíða.
Þær hverfa við unaðaróminn þinn,
er á þig jeg fæ að hlýða.
Ó, þröstur! Þú syngur í sál
mína inn
sumarið ljúfa og blíð'a.
Dalasveinn (18 vetra).
—~—