Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1928, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
397
Marteini þótti þetta leiðinlegt;
hann þagði og fitlaði við húfu
sína.
— Jæja, úr því að þú ferð í
kaupstaðinn, sagði Ingvar, þá get-
urðu gert mjer þann greiða að
koma við hjá Möller kaupmanni
og taka dálítið, sem jeg á geymt
þar. Þeir vita hvað það er.
— Já, það skal jeg gera, mælti
Marteinn og varð glaðari í bragði,
já, hjá Möller kaupmanni; já ....
Marteinn hafði alls ekki ætlað
sjer að fara í kaupstað um kvöld-
ið, en nú varð hann að fara. Hann
stóð kyr nokkra stund og skim-
aði í kringum sig.
— Nú óska jeg ykkur gleðilegra
jóla!
— Gleðileg jól, Marteinn, mælti
húsfreyja.
Þá setti Marteinn upp húfuna
og fór.
Tvíeyringurinn lá eftir á borð-
inu. Ingvar tók hann og ljet hann
i peningaskápinn.
Marteinn varð að fara heim
fyrst og láta fólk sitt vita, að
hánn færi í kaupstað, og klukk-
an var orðin fimm, þegar hann
lagði á stað. Það voru 15 kíló-
metrar í kaupstaðinn. Ef Marteinn
gekk hratt, gat hann komist heim
aftur klukkan tíu.
Það var dimt í lofti, en nokk-
ur birta af snjónum. Marteinn fór
út á þjóðveginn og skálmaði stór-
um, því að vindur stóð í bakið á
honum. Klukkan sjö kom hann til
þorpsins. Þá var byrjað að fjúka.
Marteinn lauk erindum sínum.
Hann fór í lyfjabúðina og hann
fór í kaupmannsbúð og keypti sitt
pundið af hvoru, kaffi og sykri og
svo ýmislegt smávegis. Hann
keypti líka brjóstsykur fyrir 10
aura; það var handa telpunni,
sagði hann. Svo fór hann að sækja
dót Ingvars Hansens. Það var ver-
ið að loka búð Möllers kaupmanns
er hann kom þangað.
Verslunarþjónninn raðaði vörun-
um á búðarborðið. Það voru marg-
ir stórir bögglar, sjálfsagt ein tíu
pund alls. Marteinn reyndi bind-
inginn; jú, ætli hann háldi ekki.
— En hvernig lítst yður á þetta 1
mælti búðarþjónn og lagði stóra
samanvafða zinkþynnu á búðar-
borðið.
Marteinn horfði á hana með
skelfingu. Hann tók hana upp.
Hún vóg sjálfsagt ein þrjátlu
pund. Hann leit í kringum sig.
— Ætli jeg gæti ekki fengið
bandspotta til að bera hana í?
sagði Marteinn og tróð smáböggl-
unum í vasa sína.
— Jú. Búðarþjónn batt sterku
snæri utan um strangann og lyfti
honum svo Upp á bakið á Mar-
teini. Hann vildi koma Marteini
sem fyrst á stað, áður en fleiri
kæmi inn í búðina.
Marteinn var vel klyfjaður, er
hann lagði á stað. Þegar hann
kom út á þjóðveginn, tók hann
fyrst eftir því, hvað hann var
hvass á norðan, því að nú hafði
hann vindinn beint í fangið. Og
svo var hríð. Leiðin gat orðið erf-
ið, þar eð hann hafði svo þungan
bagga.
Marteinn gekk rösklega; níst-
ingskaldur vindurinn næddi í
gegnum hann og þeytti fínum
frostsnjó í augu hans og eyru, og
hvein í báðum endum zinkstrang-
ans. Mikið skolli var hann þung-
ur. Marteinn staðnæmdist og færði
bandið yfir á hina öxlina. Svo
skálmaði haim drjúgum, en var
þó farinn að finna til þreytu í
fótunum.
Nú hætti að hríða og varð bjart
veður, en hann hvesti um leið, og
tók að renna. Renningurinn kom
þjótandi meðfram vegarskurðun-
um og eftir veginum sjálfum. Úti
á ökrunum fór hann í flyksum og
safnaðist í smáskafla á bak við
hverja þúfu. *
Marteinn greikkaði sporið, en
vindurinn var svo hvass á móti, að
hann varð að ganga hálfboginn.
Frost var biturt og hann sveið í
nef og eyru. Hann staðnæmdist
og lagði af sjer pynklana og reyndi
að verma eyrun með því að núa
þau. Svo hjelt hann áfram. Snær-
ið, sem hann bar zinkstrangann í,
skarst niður í öxlina. Hann hafði
nú skift svo oft um öxl. að báðar
voru jafn sárar.
Á stöku stað voru hús hjá veg-
inum, en annars lá vegurinn að
mestu yfir heiðarland; hafði vind-
urinn nú skafið hvert snjókorn af
honum og var hann harður eins
og fjalagólf. Sums staðar voru þó
snjóblettir, aflangir eftir vindstöð-
unni. Alt var þögult nema hvað
heyrðist þytur í storminum og
oíurlítill hvinur í renningnum úti
á móunum, eða þá ýl í sinustrá-
um, sem stóðu upp úr gaddinum.
Norðrið var skafheiðríkt, og það
var orðið stjörnubjart. Sjöstirnið
var eins og kvendjásn úr tindrandi
steinum. Sjóndeildarhringurinn
var ekki víður og það var eins
og renningurinn krepti hann stöð-
ugt. Þar sem ræsi voru í gegn um
veginn, varð vindsveipur og þar
hlóð snjónum í skafla. Og renning-
urinn dró þrótt úr sjálfum sjer;
þar sem myndast höfðu snjórákir,
festist meiri snjór, og hvar sem
afdrep var, datt snjórinn niður og
þar safnaðist hvítt lag á lag ofan.
Vindurinn ljek sjer að honum;
vindurinn sópaði auðnina.
Þegar Marteinn var kominn
hálfa leið, var hann dauðuppgef-
inn að berjast á móti vindinum.
Og það var eins og pynklarnir
þyngdust stöðugt, sjerstaklega
zinkstranginn. Marteinn hjelt á
honum undir hendinni um stund,
til þess að hvíla axlirnar, og svo
bar hann strangann á báðum
handleggjum eins og reifabarn,
en að lokum brá hann bandinu yf-
ir helauma öxlina. En það var svo
sem alveg sama, hvernig hann bar
strangann, því að hann var með
þreytuverki um allan likamann.
Iíann beygði sig enn meira. Vind-
urinn vafði buxnaskálmunum þjett
að mjóum leggjum hans. Honum
fanst alt í einu, að hællinn undir
öðrum trjeskónum hefði lækkað.
Skyldi hann hafa týnt skeifunni?
Marteinn staðnæmdist, tók af sjer
trjeskóinn og stóð á öðrum fæti.
‘Jú, hann hafði týnt skeifunni! Það
var slæmt! Nú jetst trjehællinn
upp á hörðum veginum! Marteinn
tók upp pynklana og sneri upp i
vindinn. Hann sogaði ískalt loft-
ið upp í brennheitt nefið og drap
titlinga; honum var orðið ilt í
augunum, enda þótt hann kipraði
þau saman.
Enn hafði Marteinn axlaskifti
og til tilbreytingar ljet hann zink-
strangann nú vera niður á lendum
sjer. Hann átti enn sex kílómetra
eftir. Það var langur vegur og þar
var engin bygð. í fjarska aáuit