Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1928, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
403
vinur minn, og eitthvað færðu í
munninn, þegar heim kemur, þó
að suinum þyki það óþarfa bruðl-
unarsemi“, sagði Gunnar hlýlega,
lagði taumana upp á makkann,
jafnaði þá í höndum sjer og steig
á bak.
Hann fór ekki hraðara en svo,
að kastaði toppi. Hann hafði
aldrei í seinni tíð riðið fram hjá
Brekku, en nú fanst honum hann
ekki hafa skap til þess að gera þar
vart við sig. En þegar hann var
kominn dálítið upp ineð vallar-
garðinum gekk Berljót í veg fyrir
hann.
Gunnar vatt sjer af baki og tók
unnustu sína í fang sjer. Hann
sá að hún hafði grátið.
„•Jeg bjóst ekki við að þú kæm-
i'- heim....ekki að þessu sinni.
Jeg1 veit hvað ykkur pabba hefir
á milli farið.. . .hann sagði okkur
mömmu undan og ofan af því. En
hann var svo drukkinn, að hann
vissi ekkert hvað hann sagð'i.“
„Jeg fer nærri um það,“ sagði
Gunnar og reyndi að vera rólegur.
„Og hann var svo vondur við
mömm^i, þegar hún var að taka
svari þínu.... Og nú vita allir
heima um trúlofun okkar.... pabbi
hafði svo hátt, að það heyrðist
um allan bæ. En nú er mamma
búin að hátta hann og koma hon-
um í rúmið, og hún sagði mjer að
reyna að ná tali af þjer og skila
því frá sjer, að hún standi við
okkar hlið, hverju sem fram vind-
ur.“
„Þakka þjer fyrir,“ sagði Gunn
ar og kysti unustu sína.
„En jeg veit að pabbi verður
okkur erfiður, elsku vinurinn
minn“, sagði Bergljót með
klökkva í röddinni og hjúfraði
sig upp að Gunnari. Svo bætti
hún við og röddin skalf þá ekki:
„En jeg skal aldrei .... aldrei
bregðast þjer!“
„Jeg veit það .... við skulum
vera vongóð, vina mín......þetta
getur lagast. Það munar um hana
mömmu þína, þar sem hún legst
á“. —
Gunnari var ljettara í skapi eft-
ir að hann hafði kvatt unnustu
sína. Orð og atlot hennar dróu
úr sviðanum, er hann hafði kent
undan hrópyrðum föður hennar.
Leiðin heim að Skarði var fljót-
stigin, enda var Slöngvi ekki aftr-
að leggja fram kostina, þar sem
götur voru greiðar og sljett undir
fæti.
IV.
Næsti vetur gekk sneinma í
garð. I annari vikunni gerði grimd-
arfrost, er stóð nokkra daga. en
upp úr því kyngdi snjónum nið-
ur, svo taka varð sauðfje á gjöf;
þó fanst engum ástæða til að hýsa
hesta, nema Gunnari á Skarði,
enda var Slöngvir kominn í hús og
á gjöf, áður en fór að frjósa fyrir
alvöru.
Með jólaföstunni lagðist Bjarni
á Brekku veikur og varð þungt
haldinn. Á þriðja degi þótti eng-
um vafa undirorpið að hann hefði
tekið lungnabólgu og hana svæsna.
Á öðrum degi, sem Bjarni lá,
breytti um tíð. Gerði þá asahláku
með stórviðrisrigningu, er stóð í
þrjá daga. Síðasta hlákudaginn,
þyngdi Bjarna mjög, svo brugðið
var við og sent til læknis. Enginn
var þó hestur á járnum og fór
maðurinn gangandi, en þangað
sem læknirinn átti heima var að
minsta kosti 7 stunda gangur og
yfir á að fara, sem oft gat verið
slæmur farartálmi.
En sendimaður sneri brátt aftur
og sagði sínar farir ekki sljettar:
Dalsá hafði sprengt af sjer ísinn
í hlákunni og rutt sig svo langt,
sem hann hafði spurnir áf. Belj-
aði hún nú áfram yfir alla bakka,
óreið' með öllu, að því er kunn-
ugir fullyrtu, og hafði tekið með
sjer einu bátkænuna, sem ferjað
var á þegar áin var í mestri for-
áttu á vorin.
Þessi tíðindi spurðust að Skarði
þegar um kvöldið og jafnhliða frá
því sagt, að Bjarna hefði þyngt
svo um daginn, að þær mæðgur
væru orðnar mjög hræddar um líf
hans.
Gunnari þóttu þetta slæmar
frjettir, þótt hann talaði þar fátt
um,- Hann gat skilið að, för þessa
sendimanns hefði orðið til mikilla
vonbrigða fyrir þær mæðgur og að
þeim liði ekki vel. En hann sá
ekki fremur en aðrir neina leið
tií bjargar, úr því Dalsá hamlaði
því að ná læknisfundi.
En þegar hann var að kemba
Slöngvi eftir kvöldgjöfina, skaut
eins og leiftri niður í huga hans:
En að jeg reyni sjálfur í fvrra-
málið.... reyni að brjótast yfir
Dalsá. .. .við höfum fyr strítt við
hana, óhemjuna þá, Slöngvir minn
og farnast vel.. Manstu í fyrra
vor'?....hún var ekki álitleg þá,
þar sem hún valt fram kolmórauð
og hrokasund landa á milli. Ekki
fórst þjer illa þá að halda á mjer
yfir um....
Og Gunnar klappaði Slöngvi um
brjóstið, strauk fram höfuðið....
beygði sig niður svo að hann gat
lagt vanga hestsins undir vanga
sinn og gældi svo við hann um
stund. Slöngvir var ekki þessum
atlotum ókunnur.... Síðan skaust
Gunnar heim í kúahlöðuna og
valdi góða tuggu úr stálinu, er
hann bætti við í stallinn hjá
Slöngvi.
Þar með var förin ákveðin.
V.
Gunnar var snemma ferðbúinn.
Þá var skift um veður og kominn
talsverður frjósandi. Þegar hann
var að leggja á Slöngvi á hlaðinu
kom Ásrún með mjólkurfötu og
setti fyrir klárinn. Það var morg-
unnytin úr nýbærunni. Slöngvir
kumraði vinalega og teygði sig hýr
á svip og hlakkandi niður í föt-
una. ‘
„Og svo hnoðaði jeg svolítinn
deigbita handa honum.... flaug í
hug að honum mundi ekki vanþörf
á einhverri hressingu í dag,“ sagði
Ásrún hlýlega.
Gunnar rendi þakklátum augum
til móður sinnar.
„Guð fylgi ykkur....og mundu
að fara varlega, Gunnar minn!“
Hann lofaði því, kvaddi móður
sína glaðlega og sveiflaði sjer í
söðulinn.
Gunnar reið í hægðum sínum og
var með allan hugann á ferðinni
fram undan.
Hann hafði eiginlega enga grein
gert sjer fyrir því, hvaða hættu-
för hann var að leggja út í. Nú
sá hann betur hvílík fífldirfska
það gat orðið, að tefla á tæpasta
við Dalsá, um þetta leyti árs. Það
var eitthvað annað en á vordegi
....og frostið vaxandi.
Framhald á bls. 407.