Lesbók Morgunblaðsins - 06.01.1929, Blaðsíða 5

legt, svo seni slangrandi maður,
hnippingar eða önnur lœti, líktist
liann mest snuðrandi bhSðhundi, er
hJeypur niðurlútur, með trvnið
niðri í jörðinni, en reisir við og við
Jiöfuðið og skimar kring um sig,
skjálfandi af veiðibráð.
Herra. N. N. var kominn hjer
uiií bil alla leið inn að Frakkastíg,
án þess að verða nokkurs var •—
cg hann var þegar, með sjálfum
sjer, farinn að bölva óhe]ini sinni
í sand og ösku, þegar hann heyrði
liávaða og hlátrasköll, neðan af
stignum.
Hann flýtti sjer alt hvað af
tók að horninu og — það var
eins og hann hefði verið stunginn
-----því að þarna niður frá var,
það brást ekki, uppþot í kring um
einhvern fullan drjóla.
Herra N. N. ætlaði fyrst varla
að ná andanum, en síðan rjetti
hann úr sjer. Honum fanst sjálf-
um á þessu augnabliki að hann
yxi um allan helming, að hann
fyltist heilögum krafti, er streymdi
út í hvern fingur og hverja taug.
Það var unaðsleg tilfinning. Við-
bragðið, sem hann tók, var heldur
ekki lítið. Áður en varði, var
liann búinn að ryðja sjer inn í
miðjan hópinn og tók óþyrmilega
í öxlina á manngarminum, - er
siierist þarna kringum sjálfan sig,
fuglaður og utan við sig af reiði.
— Hvað faeitið þjer, maður
minn? öskraði herra bannlaga-
njósnari N. N. gegn uni hávaðann,
með þrumandi roddu og eins valds
mannslega og honum var unt.
Jón Hannesson hrökk saman;
síðati leit hann upp og horfði
stórum undrandi augum á mann-
inn er stóð þarna yfir honum og
hjelt í öxlina á honum. Hver var
þessi náungi, og hvað kom hon-
um þetta við? Hver vogaði sjer
að halda í öxlina á honum —
frjálsum manninum — eins og
hann væri fantur eða tugthús-
limur og ávarpa hann svona eins
og liund?
Þó að hann væri ekki nema
verkamaður, þá skyldi liann sýna
þessum fína höfðingja, hvernig
hann ætti að hegða sjer. Ofsaleg
gremja blossaði upp í honum,
reiðiblandaður sársauki gegn öllu
þessu fólki, er Ijet hann ekki í
lesbók morgunblaðsins
friði. Hann fór með liægri Jiand-
legg upp að öxl sjer og tók um
úlnlið mannsins, með stórri sina-
sterkri hendinni. ‘
A yngri árum höfðu þessar
hendur fulla virðingu þeirra, sem
þektu Jón, og í reiðinni var sem
liann fengi alt sitt týnda afl aftur
Jón hafði verið heljarmenni;
hann reif burtu hendina á mann-
inum, með slíkum krafti, að hann
steyptist fram yfir sig og lá við
falii. Síðan sneri hann sjer við lítið
eitt og athugaði æstur lierra N.N.,
sem nú hafði rjett sig upp, stung-
ið hendinni I vasann og dró upp
flautu.
— Var það eitthvað meira? —
spurði Jón gamli ögrandi, en
röddin slcaJf af geðshræringu.
Herra bannlagaeftirlitsmaður N.
N. svaraði engu — en liátt og
hvelt flautuhljóð kvað við nokkr-
um sinnum.
Þá fór Jón gamli að skilja,
fyrst eins og í þoku, síðan skýrar
og skýrar — Joles með skelfilegri
vissu — að maðurinn hafði liallað
á lögregluna.
Han.n stóð enn sem höggdofa,
jafnvel fólkið hló elíki lengur.
Málið var orðið alvarlegt, einhver
þungi grúfði sig yfir gamla mann-
inn, lagðist eins og bjarg á þess-
ar þreyttu, bognu herðar — óuin-
ræðileg sorg — vonleysi, er virt-
ist lolta Öllum sundum, byrgja
hverja ljósglætu, er gæti lýst út
úr þessum ógöngum........
Á lierra bannlaganjósnara N. N.
hafði þetta alt önnur áhrif.
Dálitla stund, eftir að hann
liafði flautað, stóð hann býspertur.
Síðan tók hann bók upj) úr vasa
sínuin, meðan mannhriiigurinn
horfði forvitnislega á; og án þess
að líta á Jón spurði hann aftur:
Hvað heitið þjer?
— Hver er maðurinn?, stamaði
Jón gamli nú skelkaður. Er þetta
einn af þessum bannlagavörðum ?
— Það er helvítis þefari!, var
lirópað utarlega úr hópnum.
Herra bannlaganjósnara N. N.
hnykti við og leit snÖgt til hliðar,
þangað sein hljóðið heyrðist. Þar
stóð sjómaður, hár og þreklegur,
og glotti meinlega,
Herra N. N. sneri sjer aftur
að Jóni: Hvað lu itið j>jer, spyr
jeg, heyrið þjer elvki,- maður! Um
lmð fletti hann jalvkanum dálítið
tiá sjer — nóg til Jieás að glani|)aði
á silfurskjöld. Saunariega bar
hann skjaJdarmerld rjetílætisins
á brjóstinu. '
Þá varð Jón Uannesbon verka-
maður að gefa sig: Jón Hannes-
scn, stundi hann ujip, og spratt
kaldur svitinh' fram á euiiinu.
. — Hvar lieima?
— Liiidargötú 27,
Það var óðar JirÍpað niður. í
l>essum svifum kom lireyfing á
mannfjöldann. Herra N. N. og Jón
litu upp: stor og digúr lögreglu-
j>jonn vatt sjer -gegnum þyrping-
una. Hann var svo fasmikill. að
Jóni stóð stuggur af. I. fýxsta sinn
á æfinni fatm hann til hræðslu við
lögregluna. .
Jlvað er hjer á fer.ðpm? —
sjiurði Jögregluþjónninn í dimmum
ásakandi málrómi og leit til skift-
is á þá Jón og Jierra N. N.
Herra bannlaganjósnarinn varð
fyrri til máls:
Þessi maður er fullur og
liefir valdið óspektum------h.vrj-
aði hann, en ]>a var Jóni nóg
boðið.
— Hann lýgur því, hrópaði
liann og stje spor fram í áttina til
herra N. N., það var eins og þessi
ásökun hefði lirotið niður stýflu,
er byrgt hafði inni óhemju sárs-
auka og reiði.
- Þu lýgur því, segi jeg, endur-
tók hann og skalf af reiði.
— Kyr! — lögregluþjónninn
gekk á milli og tók í brjóst Jóni
— engan Iiávaða hjer!
líerra N. N. glotri lymskulega:
Þjer er best að liafa þig ha’gan
karl minn — náungar eins og þú
hafa Jiest af að fara heim í hátt-
inn ! Síðan sneri liann sjer sigri
hrósandi að Jögregluþjóninum og
kvaðst talra \Útni.
— Hvar á Jiann heima ?
— Lindargötu 27.
— Komdu með, laxmaður, við
skulum verða samferða heim, sagði
lógregluþjónninn og tók um hand-
legginn á Jóni, sem sá sjer nauð-
ngan einn kost: að fylgjast með.
Svo var lagt af stað, með mann-
fjöldann í hœlunum. Jón sjálfur
var niðurlútur, mælti ekki orð