Lesbók Morgunblaðsins - 27.01.1929, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
27
hennar. Hann dásamaði fyrir
henni, hvað sjálfsafneitnfi væri
fögur ogr hve fagrurt það væri að
starfa að heill mannkynsms. Og
ffrefiia tav ráðin í því að lielga
guði starf áitt Og gerast trúboði.
Hún var þá fimtán ára.
Svo fór hún tií Minneapolis.
Konsúllinn þar kom henni í trú-
boðsskóla. Þaðan fór hún til Lin-
eoln í Nebraska og gekk þar á
annan skóla, en vann altaf fyrir
sjer. Him vann vinnukonustörf
kvelds og morgna og varð að fara
á fætur klukkan tvö á nóttunni til
þess að lesa.
Nú átti hún ekki annað eftir af
frúboðanáminu en að nema hjúkr-
unárfræði. Hún fór því sem nem-
andi til heílsuhælísins í College
Víew í Nebraska. En þar breytt-
ist fifstefna hennar. Þar trúlofað-
ist hún John Kurtz, sem líka var
nemandi, og ætlaði sjer að verða
læknir. Þegar þau útskrifuðust
giftu. þau sig.
Kurtz átti nokkurt fje. Hann
fór með brúði sína vestur til Col-
orado og settist þar í háskólann.
I fyrsta. skifti síðan í barnæsku,
átti Hrefna nú heimili. 1 einn eða
tvö mánuði var hún svo ánægð, að
hún gleymdi öllu öðru. Þá veikt-
ist Kurtz og eigur þeirra gengu til
þurðar. Hrefna tók þá að sjer
hjúkrunarstörf, og hjvikraði jafn-
framt bónda sínum. En svo misti
Inin hann eftir átta mánaða sam-
búð.
Hún var ekki með sjálfri sjer
lengi á eftir. En það var ekki um
annað að gera en fara að vinna,
því að hún átti aðeins 60 dollara
til í eigu sinni. Gerðist hún mx
hjúkrunarkona í hinu fræga heilsu
hæli í Battle Creek, og þegar þang
að kom, komst hún að raun um
það, sjer til mikillar undrunar, að
læknirinn þar var kona.
„Þjer getið líka orðið læknir, ef
þjer viljið,“ sagði læknirinn. —
„Læknar hafa eins háleita köllun
og trúboðar. Ekkert starf krefst
meiri sjálfsafneitunar og sjálfs-
fómar.“
Þá mintist hixn þess, að afi henn-
ar hafði verið læknir á íslandi og
að systur hennar höfðu sagt henni,
að þegar hann dó, hefði amma
þcnnar haldið lækningunum áffam.
Hún var afkomandi kvenlæknis og
ekkja manns, sem ætlaði að verða
læknir. Þetta fanst lienni bending
til sín. Hún afrjeð að feta í fót-
spor ömmu sinnar.
Hún var fjelaus, en hvað gerði
það til? Hún hafði verið fjelaus
alla æfi. Fvrir meðmæli vinar síns
í Lincoln og læknis þar, var hún
gerð að yfirhjúkrunarkonu í bæj-
arsjúkrahúsinu í Lincoln. Kaupið
nægði til þess að greiða skóla-
gjald í læknaskóla í borginni, en
svo vann hún fyrir sjer með nudd-
lækningum fyrsta árið — fjekk
fyrir það 1 dollar á viku. Seinasta
árið hafði hún nuddlækningastofu
sjálf, aðallega fyrir kvenfólk, og
tók þar í móti sjúklingum, sem
læknar sendu til hennar. Þegar
hún hafði lokið læknisprófi opn-
aði hún lækningastofu í Chicago.
en fjekk enga sjúklinga og var
komin í dauðann. Fór hxxn þá til
Lincoln aftur. Þar var systir henn-
ar. Með hennar ábyrgð f jekk
Hrefna 50 dollara lán í banka til
að kaupa sjer lækningaleyfi í Ne-
braska og leigja sjer lækninga-
stofu. Kunningi hennar ljeði henni
stól og annar beltk. Það voru einu
húsgögnin, og á bekknum svaf hún
á nóttunni. En það fældi sjúblinga
frá, hvað þarna var fátæklegt.
Hún gat ekki annað gert en biðið
þess, að sjúklingar kæmi og beðið
guð að styrkja sig. Þá var það, að
hún sá brjefspjaldið í bókabúðar-
glugganum. Hún fór heim og baðst
fyrir — bað guð að gefa sjer
kjark. Hún lá enn á bæn, þegar
barið var að dvrum og gamall
kunningi hennar kom inn og fjekk
henni 100 dollara seðd.
„Lagaðu til hjá ]>jer,“ mælti
hann. „Fáðu þjer húsgögn svo að
hjer líti út eins og á lækninga-
stofu. Kærðu þig ekkert um, hvað-
an þessir peningar eru. Þú getur
borgað þá þegar þú hefir efni -a
því.“
Hún hló og grjet í senn og enn
í dag er hvxn viss um, að guð hafi
bænheyrt sig og sent sjer þennan
vin.
Nú fór að ganga betur. Sjúkling
ar streymdu til hennar og hún
fjekk fljótt álit. Og svo giftist
hún McGraw lögfræðingi.
Skömmu seinna veiktist hún og
var flutt sjúkraflutningi til Roch-
ester í Minnesota. „Það er of-
þreyta, sem að henni gengur,“
sögðu læknarnir. Henni batnaði
aftur, en á hverju ári fjekk him
sainskonar kast; það var illkynjuð
inflúensa. 1917 fjekk hún seinasta
og versta kastið og lá milli heims
og helju f marga mánuði. Laun
manns hennar hrukku ekki fyrir
útgjöldum og þau voru öreigar.
Þegar henni var að skána, kom til
hennar sjúklingur frá McPhersons
County.
„Hvers vegna komið þjer ekki
til okkar?“ sagði hann. „Við höf-
um að vísu hvorki rafmagnsljós
nje gufukraft, en hvergi í heimi er
jafngott loft og vatn, og nóg er
andrúmsloftið þar. Það er enginn
læknir hjá okkur og þó er sár
þörf fvrir lækni.“
„Jeg festi í minni það, sem
hann sagði,“ mælfi Hrefna. „Einu
frjettir, sem jeg hafði liaft af Mc
PhérSons County, voru þær, að þar
væri þorp, sem Tryon nefndist. —
Nafnið sjálft fanst. mjer hvöt fyrir
mig — Trvon*. Jeg gat ekki slept
þessu úr Imga. mjer.
Um hádegi kom maðurinn minn
heim. Jeg sagði honum frá Tryon.
— Vertu ekki að hugsa um Try-
on, sagði hann. Við höfum ákveð-
ið að fara til Kaliforníu. — Við
eiguin nú alt sumarið fyrir okk-
ur, sagði jeg. Jeg get reynt að
vera í Tryon í sumar og svo för-
um við fil Kaliforníu i vetur. Það
er enginn læknir í Tryon og jeg
fæ nóg að gera þar. — Hann ljet
mig ráða. Jeg fór til Tryon en ætl-
aði ekki að setjast þar að. Þetta
hjerað fjekk mjer skelfingar, þeg-
ar jeg sá það í fyrsta sinni, og
mjer lá við að hverfa aftur. Jeg
var hrædd um, að jeg mundi fær-
ast. of mikið í fang, að jeg treysti
mjer of vel — því að mjer mátti
aldrei mistakast. Það reið á lífi
mínu.
En svo settist jeg hjer að og
fann það brátt, að hjer var mín
þörf og að hjer fann jeg eitthvert,
hið besta fóllc, sem jeg hefi fyrir
hitt um æfina. Og svo settist jeg
hjer að fvrir fult og alt. Lofts-
* Orðaleikur í ensku. Try on =*
reyndu aftnr.