Lesbók Morgunblaðsins - 27.01.1929, Blaðsíða 6

30
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
Æfintvramaöur.
Hann fór meö Byrd til Suöurpólsins —
tii þess aö hvíla sig.
MaSnr er nefndur Charlie Me
Guinness og er íri að ætt. Hann
er nú skipstjóri á skipi Byrds í
f-'uður-íshafinu. Þegar hann fór
frá New York ðg átti von á því að
verða marga mánuði suður í pól-
arísnum, kvaðst haiin gera það fil
þess að hvíla sig.
— Jeg hefi setið í fangelsi í
mörgum löndum og verið ákærður
á mörgum tungumálum, mælti
liann. Jeg slepp þó að minsta kosti
við þau óþægindi sxiður í íshaf-
inu.
Hann er aðeins. 35 ára gamall
og æfisögu sína segir hann á þessa
leið: •
— Jeg strauk'að heiman þegar
jeg var 15 ára og rjeðist í sigling-
ar. Það er sjómannablóð í æðum
niínum og faðir minn var skip-
stjóri. En hann vildi, að jeg yrði
lærdómsmaður. Jeg var sendut til
Londonderry á skóla en strauk það
an þegar á fyrsta ári. > ,
Ekki hafði jeg verið lengi í sigl-
ingum, er jeg lenti í skipreika.
Það var þegar „Puritan“ sökk í
Kyrrahafi. Fellibylur kom á okk-
ur, framsiglan brotnaði og reiðinn
fór fyrir borð, brotsjór reif upp
lestarhlerana, afturlestin fyltist og
„Puritan“ stakk nefinu upp í loft-
ið og sökk niður á endann. Við
niistum stýrimann og 8 menn aðra.
Hinir komust í björgunarbátana.
Sextant og klukku höfðum við
með okkur, og nú var stefnt til
Tahiti. En brátt urðum við uppi-
skroppa að matvælum og vatni.
Sumir drukku þá sjó, en urðu
bandóðir af þorsta og hitakvölum.
Eftir nokkra daga rakst skip á
okkur og flutti okkur til Tahiti.
Jeg komst nú um borð í perlu-
veiðaskip og fór með því til Kína.
Svo sigldi jeg á „donk“ milli Hon-
kong og Shanghai. En þegar jeg
kom heim til Englands, var stríð-
ið byrjað og gekk jeg í enska sjó-
herinn. Ef jeg hefði komist til
Þýskalands,-mHndi jeg liafa geng-
jð í þýska sjóherinn og barist gegn
Bretum. Við Irar vorum Þjóðverja
vinir á þeim dögum, eða öllu held-
ur vorum við óvinir Breta.
Skipíð, sem jeg var á, var á
sveimi í Ermarsuhdi Og Notðursjó.
Það var sett til höfuðs þýskum
kafbátum og átti að ónýta sfrand-
vígi Þjóðverja. En bráti kömust
Bretar að þeirri niðurstöðu, að Ir-
ar væri ekki nógu tryggir til þess
að þeim væri trúandi í þessari
þjónustu. Jeg var þá fluttur á ann
að skip, og það sigldi til þýsku
nýlendanna í Afríku. Jeg var á-
samt öðrum sendur á land og barð
ist gegn Þjóðverjum. Særðist jeg
þá á fæti og var handtekinn. —
Þegar Þjóðverjar vissu, að jeg var
íri, fóru þeir mjög vel með mig.
Og þegar jeg var gróinn -ára
minna, fjekk jeg leyfi til að fara
til landnemaþorps nokkurs, sem er
350 km. inni í landi. Á þeirri leið
elti hljebarði mig lengi og það var
heldur óskemtilegt. Jeg þorði tæp-
ast að líta við, en jeg hygg, að
hljebarðinn hafi verið hræddur við
mig líka, því að hann hvarf eftir
nokkra daga.
Síðan var jeg skipstjóri á flutn-
ingabát, sem portúgalska stjórnin
átti. Var hann í förum milli Zansi-
bar og Durban. Við fengum aftaka
veður, báturinn strandaði og sökk
eins og steinn. 1 26 klnkkustundir
lijelt jeg mjer uppi á rekaldi úr
lionum. Svo var mjer bjargað.
Eftir það var jeg um tíma í sigl-
ingum til Kína. Þá fjekk jeg
brjef að heiman, og frjetti það, að
írar væri í vanda staddir. Jeg
flýtti mjer þá heim til þess að
bcrjast gegn Englendingum.
í uppreisnarhernum írska var
jeg settur yfir flokk af bifhjóla-
mönnum. Sú herdeild þrefaldaðist
bráðlega. Jeg var gerður að stór-
fylkisforingja — það var auðvelt
að fá herforingjanafnbætur á þeim
dögum! Einhverju sinni rændum
við banka í Ardarra — við gerð-
um alt hvað við gátvim til þess að
spilla fjárhag Breta í landimi —
en þá á eftir vorum við umkringd-
ir af „Blanck and Tans“ hér'möilö-
um. Við fleygðum bifhjólvmum óg
hlupum niður að sjó og tókuni
oklcur þar stöðu í sandhólum. Jeg
skifti mönnum mínum í tvo flokka.
En Bretar handtóku alla nema
fjóra. Við hlupum frá einum sand-
hólnvvm á bak við annan og skut-
um sem óðir á óvinina. Þá fjekk
jeg skot i lærið. Jeg fjekk’fjelaga
vnínum öll skjöl mín, gróf mig nið-
ur í sandinn og hjelt áfram að
skjóta. Svo fór önnur lmla í gegn-
um ha‘gri hendiha á injer. Jeg varð
máttlaus af blóðmissi ög Var að
lokum handfekinn. Síðan var jeg
fluttur í fangelsið í Löndoncíérrý
og dæmdur til dauða. En jeg flýði
eftir 10 daga veru þar.
Kunningjum okkar var heimilt
að heimsækja okkur, og vegna
þess að jeg var sár bæði á hendi
og fæti, var ekki haldinn strang-
ur vörður um mig. Sárin voru ekki
hættulag og jeg náði mjer brátt.
Einn af kunningjum mínum laum-
aði til mín járnsög innan í brauði.
Það voru margir merkilegir grip-
ir fólgnir í brauðum á Irlandi í
þann tíma. Jeg hafði dálitla æf-
ingu í því að brjótast vvt úr fang-
elsi. En það var ekki hlaupvð að
því að brjótast vvt þarna. Fangels-
ið í Londonderry er eitthvert hið
traustasta fangelsi í írlandi, en þó
komst jeg þaðan án þess að nokk-
v.r yrði var við.
Nokkru seinna var haldinu fund-
ur í Dvvblin og var jeg þar við-
staddur. Menn okkar höfðu alls
konar vopn og af ólíkri gerð og
það var mestu vandkvæðum bund-
ið að útvega skotfæri, sem hæfði í
allar byssurnar. Jeg bauðst því til
að fara til Þýskalands og kaupa
vopn. Jeg hafði yfir 35 þús. pund-
vvm að ráða og jeg átti góða vini
í Þýskalandi, menn, sem jeg hafði
kynst v Austur-Afríku. Og margir
voru írlandsvinir í Berlín.
Jeg leigði fyrst þýskt fiskiskip.
Það var útbúið til veiða og varð
því að gera miklar breytingar á
því. Yfirvöldin komust á snoðir
urn, til hvers skipið ætti að notast.
Það var gert upptækt og jeg var
dæmdur til þess að greiða nokkur
hundrnð marka sekt. Þá leigði jeg
jnjer seglskútu og hlóð hana fyrir