Lesbók Morgunblaðsins - 17.03.1929, Síða 3

LESBÓK MORQUNBLAÐSINS
83
hann að yfirmanni herforingja-
ráðsins. Þegar ófriðurinn mikli
skall yfir, fjell þyngsta hlutverkið
í Hernum á herðar Higgins. Kona
hans var hans önnur hönd. Hún
kom upp sjerstakri deild innan
Hersins, sem hjálpaði og líknaði
konum og börnum hermannanna.
Þegar stríðinu lauk stofnaði hún
aðra deild „The Pilgrimage of
Remei..branee“, sem hjálpar vin-
um og vandamönnum til að vitja
um grafir ástvina sinna, sem fellu
í stríðinu. Þau njóta bæði al-
mennrar hylli og hinir óbrej’ttu
hermenn munu segja um Higgins:
„Hann er einn af oss. Hann hef-
ir verið okkur maður. Hann verð-
skuldaði að vera kosinn hershöfð-
ingi vegna hæfileika sinna.“
Þeir fjelagar komust á, snoðir
um það, að á Oocos-eyju hefði
sjórænkigjar fólgið mikið fje. Þeir
sigldu þá skútu sinni til Cocos-
Keeling eyju. Það var fyrsta ó-
heppnin. Því, að þegar þeir komu
þangað fengu þeir að heyra það,
að þeir væri ekki í rjettu hafi.
Fjársjóðseyjan væri ekki í At-
lantshafi, heldur í Kyrrahafi, norð-
an við Galapagos.
Eftir miklar þrautir komust
þeir þangað, en þá lágu þar fyrir
fjögur önnur gullleitarma'nnaskip.
Þeir áttu ekki von á neinu góðu
og fóvu vel vopnaðir í land, en á
þtim sannaðist það, sem skáldið
kvað:
En jeg fann ekki neinn (stað)
jeg er orðinn of seinn,
þar er alsett af lifandi' og
dauðum.
Kúlur hvinu við eyrun á þeim.
Þar gengu varðmenn hinna gull-
leitarmannanna, sem áður höfðu
barist innbyrðis, en höfðu nú gert
með sjer bandalag gegn nýjum að-
skotadýrum. En þeir Wilkins og
Rasmussen voru engir viðvaningar
í stríði. Þeir sáu að það var
heimskulegt af leitarmönnum að
berast á banaspjót. Þeir drógu
upp hvítan fána og kvöddu hina
á ráðstefnu. Eitfhvað 12 menn,
þar á meðal ein kona, slógu hring
um þá. Voru þau alvopnuð og með
fingur á byssugikkunum. Konan
var fyrirliði eins leiðangursins. —
Hún var stór og hinn mesti svarri
og með alvæpni. Hún er dóttir
Bogue skipstjóra, sem var myrtur
út af fjársjóðnum, og hún veit alt
viðvíkjandi fjársjóðnum, eða öllu
heldur fjársjóðunum, því að ]ieir
eru tveir.
Þessi saga er um annan þeirra:
Sá, sem hafði safnað honum var
íeglulegur sjóræningi, með klút
bundinn um hausinti, hringa í
eyrum, hníf á milli tannanna,
marghleypur í beltinu og sverð
við hlið. Þegar hann náði ein-
hverju skipi, ]jet, hann brytja
mennina niður, skifti svo'herfang-
inu í tvo ójafna hluta með sverði
sínu, hinn minni handa mönnum
sínum, hinn handa sjálfum sjer.
Og svo drakk sig fullan . í klefa
——--------
Gnlll eitendur.
Eftir Willi Steinert.
Grein þessi, sem tekin er eftir þýska blaðinu Die Griine
Post«, á við sannsögulega atburði að styðjast, enda þótt hún
sje fœrð dálitið i stilinn.
Annar þeirra heitir Wilkins,
hinn Rasmussen. Andlit þeirra eru
eins og á'þeim hefði verið liáðúr
hildarleikur, höggvin, stungin og
sundurtætt. Það hefir verið skorið
út úr öðru munnvikinu á Wilkins
og munnurinn lengdur svo, að
Wilkins getur hvíslað leyndarmál-
um í sjálfs sín eyra.Sennilega hefir
nefið verið rifið af honum, því að
hann er með pjáturnef, málað með
náttúrlegum litum. Það er mjög
einkennileg sjón. Og á göngulagi
hans má sjá það, að hægri fótur-
inn muni vera gerfifótur. Rasmus-
sen er með hlustarstýft og hálftaf
— hann hefir aðeins hálft eyra,
og hann er nefbrotinn. Annað aug-
að er blátt og eins og það kom frá
náttúrunnar hendi; hitt er svart,
og ]>að er gerfiauga.
Umhverfið er eftir þessu:
„Grand Hotel de France“ í Punta
Arenas er ótnilega óþrifalegur
hjallur; það er úr timbri og ein-
lyft. Dvr eru víðar og kemur mað-
ur þar fyrst inn í stóran skála,
„patio“, en í kring um hann eru
gestaherbergin að spönskum sið.
Menn nota sjaldnast inngangs-
dyrnar, heldur stíga beint af götu
inn um gluggana, og ef hlerar eru
fyrir þeim, þá brjóta menn þá, því
að hlerarnir eru fúnir. í almenn-
ingnum er fjelegur söfnuður sain-
an kominn. Flestir eru drukknir,
öskra svngja og eru líkastir ræn-
ingjum.
Wilkins og Rasmussen hafa með
gætni athugað það, hvort jeg
muni hafa nokkurt fje á mjer. En
þegar þeir komast að þvi að jeg
er frá „Memphis“, þá verða þeir
skrafhreyfnir og ljetta á samvisk-
um sínum. Þeir hafa fengist við öll
hugsanleg óþrifaverk. Seinast
höfðu þeir verið mannaveiðarar á
nýju Hebridum, Nýju Caledoníu
og víðar. Það er að segja: Þeir
rændu Svertingjum og seldu ]iá
sem vinnumenn á ræktunarsvæð-
unum á Kyrrahafsej jum. Þegar
Svertingjar vildu ekki ráða sig
góðfúslega í vinmu, ])á báðu þeir
höfðingja þeirra að lána sjer
n okkra menn um borð til þess að
ná kössum upp úr lestarrúmi og
bera þá upp á þiljur. Kassana
höfðu þeir áður neglt niður. Svert-
ingjar rjeðust á kassana með mikl-
um dugnaði, en meðan þeir voru
að bisa við þá, lokuðu þessir heið-
ursmenn lestinni og sigldu á burt
með þá, Ekki varð þetta til að
auka vinsældir þeirra, og einu
sinni voru þeir komnir í hann
krappan, því að Svertingjar ætl-
’uðu að hefna sín á þeim og drepa
þá. Rasmussen tók þá úr sjer
vitlausa augað og sýndi þeim.
Yarð Svertingjum svo við, að þeim
fjellust hendur um stund og þeir
fjelagar flýðu. En Svertingjar átt-
uðu sig skjótt og eltu þá að nýju
og náðu þeim. Þá greip Wilkins af
sjer trjefótinn og reiddi hann sem
barefli. Þá fjell Svertingjum allur
ketill í eld, er þeir sáu slíka fjöl-
kyngi — urðu hræddir og þættu
árás'nni.